O bahsettiğiniz sözümona entellektüel zırva yorumlardan sonra sizin yorumunuz tek kelime ile MÜKEMMEL idi. Lars von Trier'in filmlerinde kurduğunuz ilişkilendirmeler mükemmeldi... bilgi değil bilgeliğin yer aldığı değerlendirmeleriniz için teşekkür ediyorum..
Lars von Trier'in "Melancholia" Filminin Melankolik Mitosu: Satürn'ün Gölgesi ve Günlerin Sonu Sinemasal hikaye anlatımı alanında, Lars von Trier'in "Melancholia "sının mitolojik ve varoluşsal derinliğine yaklaşan çok az film vardır. Sanatsal değeri ve derin anlatımıyla sık sık övgü toplayan film, Satürn mitolojisinin ve melankoli kavramının derinliklerine inerek izleyicilere sembolik imgeler ve psikolojik iç gözlemlerden oluşan zengin bir duvar halısı sunuyor. "Melancholia" özünde, hem gerçek hem de mecazi anlamda dünyanın sonu hakkında bir film. Başkahramanı Justine'in kişisel kıyametini, Melancholia adlı haydut bir gezegenin Dünya'ya yaklaşan çarpışmasıyla iç içe geçiriyor. Anlatı, genellikle melankoli, zaman ve yıkımla ilişkilendirilen Roma tanrısı Satürn'ün sembolizmiyle dolu. Filmin adı, kendi çocuklarını yediği söylenen Satürn'ün (Yunan mitolojisinde Chronos olarak bilinir) özünü çağrıştırır ve melankolinin kendi kendini yok eden doğasını yansıtır. Satürn'ün egemenliği, tıpkı filmin atmosferi gibi, her sahneyi kaçınılmaz bir kıyamet duygusuyla dolduran ağır, baskıcı bir varlıkla karakterize edilir. Dersimde, melankolik mizaç ile Satürn'ün etkisi arasında paralellikler kurarak filmin zengin alegorik katmanlarını inceledim. Antik humoral teoriye göre kara safra tarafından yönetilen melankolik, tıpkı film ilerledikçe depresyonu derinleşen Justine gibi, içe dönük ve umutsuzluğa eğilimlidir. Soğuk ve uzak Satürn, Justine'in içsel durumunun göksel somutlaşmış halidir. Filmin Abraham adlı at tasviri özellikle dokunaklıdır. Canlılığın ve ruhun sembolü olan Abraham'ın köprüden geçememesi, Justine'in melankolik durumuna teslim olduğunu gösterir ve genellikle ağır depresyona eşlik eden duygusal felci yansıtır. Dahası, filmin görüntüleri Richard Wagner'in romantik ölümü ve unutulma özlemini sembolize eden "Tristan und Isolde" operasına göndermelerle doludur; bu tema filmin varoluşun acılarından kaçma arzusunu keşfetmesiyle yankılanır. "Melancholia", günü kurtarmak için bir kahramanın ortaya çıktığı geleneksel dünyanın sonu anlatılarında görülen kurtuluşu sunmuyor. Bunun yerine, insani kaygılara kayıtsız bir evren sunar; zenginlik ya da entelektüel hüner bile insanı kaçınılmaz olandan koruyamaz. "Melancholia "yı analiz ederken, filmin güçlü bir postmodern mit olarak hizmet ettiğini, varoluşun kırılganlığı ve kozmik güçler karşısında kültürel ve kişisel başarılarımızın nihai yararsızlığı hakkındaki kolektif endişelerimizi yansıttığını öne sürdüm. Lars von Trier, "Melancholia" aracılığıyla, melankoli kavramı ve Satürn'ün mitik figürüyle hem bir ağıt hem de bir yüzleşme olan bir anlatı yaratıyor. Film, mitolojik motiflerin insan deneyiminin derinliklerini ifade etmedeki kalıcı gücünün ve Satürn'ün kolektif ruhumuzun üzerinde her daim var olan gölgesinin bir kanıtı olarak duruyor. Sonuç olarak, "Melancholia" sadece dünyanın sonuyla ilgili bir hikaye değil, umutsuzluğun doğası, değişimin kaçınılmazlığı ve yıkım ile yeniden doğuşun döngüsel doğası üzerine bir düşüncedir. Satürn'ün hükümdarlığının sinemasal bir uygulamasıdır -zaman kendi kendini yiyip bitirir ve melankoli ruhu sarar.
Hocam merhaba. Filmin sonunda Claire'in, Dünya yok olmak üzereyken hala daha John'un cesedini samanlarla örtmeye çalışması ve ölmeden önce Justine'e şarap içmeyi teklif etmesi (bunu da oğlunun bundan hoşlanacağı gibi saçma sapan bir bahaneye sığınarak söylüyor.) üzerine Justine'in "şarkı nasıl olur? Bethooven'ın 9. senfonisi, mum da yakarız belki..." şeklinde dalga geçip, "tuvalette toplanalım," demesi burjuva kültürü veya şekilciği üzerine bir eleştiri değil miydi?
Kesinlikle Trier'in başyapıtı! Benim de izlediğim en iyi, en evrensel, en natürel filmlerden! Katarsisin zirvesi.. Sinemanın aslında ne demek olduğunu, ne olması gerektiğini gösteren yapıtlardan biri..
Sevgili Hocam Sizi keşfetmek harika ... melancholia ; fevkalâde konu bakımından Equus tiyatro oyunu ile benziyor... Sidney lumet nin 70lerde Richard Burton başrolde oynadığı sinema filmi hâli sizin söylediğiniz herşeyi gözler önüne koyuyor. Akıl Tutku kültür doğa bilim din zıtlıkları vurucu bir şekilde izah ediyor. Siz ne dersiniz
Geçenlerde aklıma düştü. Dedim acaba böyle birşey olabilir mi? Albrecht Dürer'in melancholia eserine baktığım zaman, Lars von Trier'in bu filmi, Dürer'in Melancholia eserinin insanda bıraktığı o psikolojik havayla ördüğünü düşünüyorum..Yani filmdeki o donukluk, o ağır psikolojik atmosfer, Dürer'in Melancholia'sından çıkıp gelmiş gibi.Bir şekilde aralarında bir bağ olmalı gibi. Ama tabi bu çok öznel..
Hocam bugün Goethe'nin Yarat Ey Sanatçı kitabını okuyordum ve mitoloji hakkında pek az şey biliyorum. Kader tanrıçalarının hem Yunan hem de Roma Mitolojisinde 3 tane (3 kişi) olduğunu kitaptaki çevirmen notu bölümünde okudum ve merak ediyorum acaba neden kader tanrıçaları 3 kişiden oluşuyor, yani niçin tek bir tanrıça kadere dair her şeyin tanrıçası olarak belirlenmemiş? Acaba kaderin seyri de geçmiş, şimdi ve gelecekten oluşuyor diye düşünerek hepsini farklı bir tanrıçayla var etmiş olabilirler mi? Yahut 3 kişilik bir grubun verdiği karar 1, 2 ya da başka herhangi bir nicelikten oluşan bir topluluğun verebileceği karardan daha mı isabetli oluyor?
O bahsettiğiniz sözümona entellektüel zırva yorumlardan sonra sizin yorumunuz tek kelime ile MÜKEMMEL idi. Lars von Trier'in filmlerinde kurduğunuz ilişkilendirmeler mükemmeldi... bilgi değil bilgeliğin yer aldığı değerlendirmeleriniz için teşekkür ediyorum..
Meğer filmi düğün kasedi gibi dümdüz izlemişim. İyiki varsınız. Umarım bir gün sizin gibi entelektüel birikime sahip olurum
çok güzel bir nick seçmişsiniz , xd
Lars von Trier'in "Melancholia" Filminin Melankolik Mitosu: Satürn'ün Gölgesi ve Günlerin Sonu
Sinemasal hikaye anlatımı alanında, Lars von Trier'in "Melancholia "sının mitolojik ve varoluşsal derinliğine yaklaşan çok az film vardır. Sanatsal değeri ve derin anlatımıyla sık sık övgü toplayan film, Satürn mitolojisinin ve melankoli kavramının derinliklerine inerek izleyicilere sembolik imgeler ve psikolojik iç gözlemlerden oluşan zengin bir duvar halısı sunuyor.
"Melancholia" özünde, hem gerçek hem de mecazi anlamda dünyanın sonu hakkında bir film. Başkahramanı Justine'in kişisel kıyametini, Melancholia adlı haydut bir gezegenin Dünya'ya yaklaşan çarpışmasıyla iç içe geçiriyor. Anlatı, genellikle melankoli, zaman ve yıkımla ilişkilendirilen Roma tanrısı Satürn'ün sembolizmiyle dolu.
Filmin adı, kendi çocuklarını yediği söylenen Satürn'ün (Yunan mitolojisinde Chronos olarak bilinir) özünü çağrıştırır ve melankolinin kendi kendini yok eden doğasını yansıtır. Satürn'ün egemenliği, tıpkı filmin atmosferi gibi, her sahneyi kaçınılmaz bir kıyamet duygusuyla dolduran ağır, baskıcı bir varlıkla karakterize edilir.
Dersimde, melankolik mizaç ile Satürn'ün etkisi arasında paralellikler kurarak filmin zengin alegorik katmanlarını inceledim. Antik humoral teoriye göre kara safra tarafından yönetilen melankolik, tıpkı film ilerledikçe depresyonu derinleşen Justine gibi, içe dönük ve umutsuzluğa eğilimlidir. Soğuk ve uzak Satürn, Justine'in içsel durumunun göksel somutlaşmış halidir.
Filmin Abraham adlı at tasviri özellikle dokunaklıdır. Canlılığın ve ruhun sembolü olan Abraham'ın köprüden geçememesi, Justine'in melankolik durumuna teslim olduğunu gösterir ve genellikle ağır depresyona eşlik eden duygusal felci yansıtır.
Dahası, filmin görüntüleri Richard Wagner'in romantik ölümü ve unutulma özlemini sembolize eden "Tristan und Isolde" operasına göndermelerle doludur; bu tema filmin varoluşun acılarından kaçma arzusunu keşfetmesiyle yankılanır.
"Melancholia", günü kurtarmak için bir kahramanın ortaya çıktığı geleneksel dünyanın sonu anlatılarında görülen kurtuluşu sunmuyor. Bunun yerine, insani kaygılara kayıtsız bir evren sunar; zenginlik ya da entelektüel hüner bile insanı kaçınılmaz olandan koruyamaz.
"Melancholia "yı analiz ederken, filmin güçlü bir postmodern mit olarak hizmet ettiğini, varoluşun kırılganlığı ve kozmik güçler karşısında kültürel ve kişisel başarılarımızın nihai yararsızlığı hakkındaki kolektif endişelerimizi yansıttığını öne sürdüm.
Lars von Trier, "Melancholia" aracılığıyla, melankoli kavramı ve Satürn'ün mitik figürüyle hem bir ağıt hem de bir yüzleşme olan bir anlatı yaratıyor. Film, mitolojik motiflerin insan deneyiminin derinliklerini ifade etmedeki kalıcı gücünün ve Satürn'ün kolektif ruhumuzun üzerinde her daim var olan gölgesinin bir kanıtı olarak duruyor.
Sonuç olarak, "Melancholia" sadece dünyanın sonuyla ilgili bir hikaye değil, umutsuzluğun doğası, değişimin kaçınılmazlığı ve yıkım ile yeniden doğuşun döngüsel doğası üzerine bir düşüncedir. Satürn'ün hükümdarlığının sinemasal bir uygulamasıdır -zaman kendi kendini yiyip bitirir ve melankoli ruhu sarar.
Harika bir yorum hocam ... lütfen film eleştirilerine analizlerine devam edin
Dönüp dönüp tekrar izliyorum bu kadar muhteşem bir yorum nasil bu kadar az izlenir ya aklim almıyor
Sizi dinledikçe beynim açılıyor temiz hava giriyor içeriye hocam. Nefes alıyor beynim oh
Teşekkürler ❤
sizi dinlemek çok keyifli, teşekkür ederim
Harika değerlendirmeler. Izledigim filmleri tekrar izliyorum. Çok çok teşekkürler hocam.
Çok başarılı çıkarımlarınız var, teşekkür ederiz
Hocam bir kedi gördük sanki 😄 ayrıca emeğinize sağlık. Yine ufkumuzu genişlettiniz.
Hocam yine bi bi bi beynim açıldı 😊
müthiş elinize sağlık
Çok güzel ve açıklayıcı anlatmışsınız,daha çok bu tarz film okumaları gelirse seviniriz :) muhabbetiniz çok sarıyor.
Muhteşem
Hocam merhaba. Filmin sonunda Claire'in, Dünya yok olmak üzereyken hala daha John'un cesedini samanlarla örtmeye çalışması ve ölmeden önce Justine'e şarap içmeyi teklif etmesi (bunu da oğlunun bundan hoşlanacağı gibi saçma sapan bir bahaneye sığınarak söylüyor.) üzerine Justine'in "şarkı nasıl olur? Bethooven'ın 9. senfonisi, mum da yakarız belki..." şeklinde dalga geçip, "tuvalette toplanalım," demesi burjuva kültürü veya şekilciği üzerine bir eleştiri değil miydi?
Kesinlikle Trier'in başyapıtı! Benim de izlediğim en iyi, en evrensel, en natürel filmlerden! Katarsisin zirvesi.. Sinemanın aslında ne demek olduğunu, ne olması gerektiğini gösteren yapıtlardan biri..
Sevgili Hocam Sizi keşfetmek harika ... melancholia ; fevkalâde konu bakımından Equus tiyatro oyunu ile benziyor... Sidney lumet nin 70lerde Richard Burton başrolde oynadığı sinema filmi hâli sizin söylediğiniz herşeyi gözler önüne koyuyor. Akıl Tutku kültür doğa bilim din zıtlıkları vurucu bir şekilde izah ediyor. Siz ne dersiniz
Geçenlerde aklıma düştü. Dedim acaba böyle birşey olabilir mi? Albrecht Dürer'in melancholia eserine baktığım zaman, Lars von Trier'in bu filmi, Dürer'in Melancholia eserinin insanda bıraktığı o psikolojik havayla ördüğünü düşünüyorum..Yani filmdeki o donukluk, o ağır psikolojik atmosfer, Dürer'in Melancholia'sından çıkıp gelmiş gibi.Bir şekilde aralarında bir bağ olmalı gibi. Ama tabi bu çok öznel..
Hocam Trier'in "Dalgaları Aşmak" filmini de analiz edecek misiniz?
Hocam merhaba, trier serisinden the house that jack built’i de yorumlamayı düşünür müsünüz?
th-cam.com/video/Rb4LX4seKWU/w-d-xo.html
Hocam iskenderiye dörtlüsündeki justıne aynımı
Hocam bugün Goethe'nin Yarat Ey Sanatçı kitabını okuyordum ve mitoloji hakkında pek az şey biliyorum. Kader tanrıçalarının hem Yunan hem de Roma Mitolojisinde 3 tane (3 kişi) olduğunu kitaptaki çevirmen notu bölümünde okudum ve merak ediyorum acaba neden kader tanrıçaları 3 kişiden oluşuyor, yani niçin tek bir tanrıça kadere dair her şeyin tanrıçası olarak belirlenmemiş? Acaba kaderin seyri de geçmiş, şimdi ve gelecekten oluşuyor diye düşünerek hepsini farklı bir tanrıçayla var etmiş olabilirler mi? Yahut 3 kişilik bir grubun verdiği karar 1, 2 ya da başka herhangi bir nicelikten oluşan bir topluluğun verebileceği karardan daha mı isabetli oluyor?
th-cam.com/video/xyqz2SdDHiU/w-d-xo.html
Filmde Claire’ın atı öldüresiye kırbaçlaması aklıma niçeyi getirdi bir an zihnim kısa devre yaptı o an yaşamak istemedim garip bir histi
🖤🖤🖤
hocam hiç katarsise ihtiyacınız var gibi durmuyonuz, sizle ilgili ne desek bos sanki
Tam tersi, çok çabuk katarsis yaşayabilen bir insanım.