ร่ายรำ​ EP.4 การแสดงนาฏศิลป์พื้นเมือง (ภาคเหนือ)

ความหมายของนาฏศิลป์พื้นเมือง
นาฏศิลป์พื้นเมือง หมายถึง ศิลปะการแสดงร่ายรำประกอบดนตรี ได้แก่ ระบำ รำ ฟ้อนต่าง ๆ ที่นิยมเล่นกัน หรือ แสดงกันในแต่ละท้องถิ่นที่มีความแตกต่างกันไปตามลักษณะสภาพแวดล้อมแต่ละภาค ภาคเหนือ ภาคกลาง ภาคอีสาน ภาคใต้
ที่มาของการแสดงนาฏศิลป์พื้นเมือง
พิธีกรรมและความเชื่อของคนไทยในท้องถิ่น ที่มักประกอบพิธีกรรม บูชาสิ่งศักดิ์สิทธิ์ การละเล่นพื้นเมือง จึงเกิดการร่ายรำเพื่อให้งานหรือเทศกาล นั้นมีความสนุกสนาน การแสดงนาฏศิลป์มี จุดมุ่งหมายเพื่อสร้างความบันเทิง และใช้ประกอบพิธีกรรมต่าง ๆ ในท้องถิ่น
ลักษณะเฉพาะของนาฏศิลป์พื้นเมืองภาคเหนือ
การแสดงนาฏศิลป์พื้นเมืองภาคเหนือ ได้รับอิทธิพลจากวัฒนธรรมของหลายเชื้อชาติเข้ามาผสมผสานกับวัฒนธรรมของชาวเหนือ ส่งผลให้การแสดงส่วนใหญ่มีความอ่อนหวาน อ่อนช้อย ดนตรีที่ใช้วงดนตรีพื้นบ้าน เช่น วงกลองแอว วงสะล้อ ซอ ซึง วงกลองปู่เจ่
การแสดงภาคเหนือ
- ฟ้อนเล็บ
เป็นการฟ้อนชนิดหนึ่งของชาวไทยในภาคเหนือ ผู้ฟ้อนจะสวมเล็บยาว ลีลาท่าฟ้อนที่อ่อนช้อย
- การตีกลองสะบัดชัย
การตีกลองสะบัดชัย เป็นศิลปะการแสดงพื้นเมืองของชาวล้านนา มีลีลาท่าทางโลดโผน
- ฟ้อนนกกิ่งกะหล่า
ความเชื่อตามวัฒนธรรมประเพณีท้องถิ่นของชาวไทใหญ่ เป็นเสมือนตัวกินนรสัตว์ป่าหิมพานต์ตามความเชื่อของคนในอดีต ที่ออกมาฟ้อนร่ายรำต้อนรับสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าในเทศกาลวันออกพรรษา
- ระบำเก็บใบชา
ลักษณะการแสดงสะท้อนให้เห็นถึงกรรมวิธีในการเก็บใบชาของชาวเขา
- ฟ้อนดาบ
เป็นการแสดงศิลปะอย่างหนึ่งที่มีลักษณะเกี่ยวข้องกับการต่อสู้ป้องกันตัว เป็นการแสดงชั้นเชิงของการ ต่อสู้รวมกับท่าฟ้อนที่สวยงาม