Wielka Improwizacja w wykonaniu Gustawa Holoubka w filmie Tadeusza Konwickiego "Lawa czyli opowieść o Dziadach Adama Mickiewicza" zrealizowanego w 1989 roku.
@@artek739np. Rosyjka Arka. Cały film nakręcony jednym ujęciem. Głosy dodane w post produkcji. Ale jak chcesz coś starszego, jednak coś co już tylko udaje jedno ujęcie to film z 1948 "Sznur" Alfreda Hitchcocka było tam bodajże 9 ujęć
Zgadza się-Mistrz ale ja również uwielbiam słuchać Wielkiej Improwizacji w wykonaniu drugiego mistrza,na tym samym ,najwyższym poziomie-Ignacego Gogolewskiego.
Mrugał. Użył prostego zabiegu. Kiedy zbierało się na mrugnięcie spuszcza wzrok niby w dół, automatycznie oko się nawilża i powieka mruga, ale optycznie nas oszukal ;)
To rzeczywiście jedna z najbardziej porażających scen polskiego filmu. Bardzo podoba mi się zamysł Tadeusza Konwickiego, by zilustrować fragment XIX-wiecznego dzieła obrazami z XX wieku. Tutaj dopiero widać ponadczasowość utworu. A pan Gustaw Holoubek... Cóż, nie wyobrażam sobie nikogo na jego miejscu. On ma to wpisane w duszę. Czuję każdą emocję, którą dzieli się z widzem.
„Dziady” opisują wzajemny stosunek, relacje świata duchowego, Boga do człowieka oraz konsekwencje jakie mogą spotkać człowieka źle postępującego. Autor posługując się obrzędem dziadów ostrzega ludzi przed złym postępowaniem, ostrzega przed karami jakie mogą spotkać człowieka. Mickiewicz, prawdopodobnie dzięki Towiańskiemu zdobywa wiedzę duchową, może także dzięki innym poznaje rzeczywistość duchową, rolę Boga w świecie, poznał w jaki sposób Bóg, który posyłając duchy do ludzi zarządza narodami, światem, w jaki sposób może je ze sobą skłócać, doprowadzając do wojen, w jaki sposób i dzięki czemu może poprowadzić narody do zgody. Wiedzę o Bogu i świecie duchowym przekazuje czytelnikowi w sprytny sposób, wkładając w usta Konrada tekst, słowa, czyny Boga. Ustami Konrada mówi jak Bóg działa w świecie, wzbudzając w Konradzie pragnienie czynienia tego samego. Zwerbalizowane pragnienia Konrada wskazują na możliwości działania Boga w świecie, kosmosie. Poeta chciałby tak jak Bóg móc kierować ludźmi, zgadzać lub skłócać ich dla dobrej sprawy, kierować nimi aby zrealizować własne przepowiednie, własne plany dotyczące poszczególnych narodów. Mickiewicz wskazuje, że Bóg kieruje ruchem planet, kieruje duszami ludzkimi swoim duchem. Dusza ludzka owładnięta duchem Boga jest swego rodzaju tonem. Z wielu tonów, dusz ludzkich, Bóg może tworzyć różnorodne pieśni, może tworzyć różnorodne sytuacje, różną historię, zgadzając je ze sobą, plącząc ich życie, dzieląc ludzi między sobą, skłócając ich wewnętrznie, łącząc w dowolnych kombinacjach, może tworzyć swoim duchem z określonych tonów, ludzi, różne pieśni, może tworzyć symfonie, może tworzyć również pieśni żałobne, tragiczne, zależnie od tego jakich tonów, których dusz użyje i jak długo pozwoli im brzmieć, istnieć, żyć. Bóg wie o każdej duszy ludzkiej, „wiem o każdym tonie”, „ wszystkie włosy na waszych głowach są policzone”, Bóg zna każdą duszę. Przepływają dusz ludzkich „całe tonie”. Zasada „dziel i rządź” funkcjonuje od wieków, wykorzystują ją najczęściej ludzie, którzy nie chcą jedności i dobra narodu, może ludzie kierowani przez Boga, żeby coś wypełnić. Utworzyć z określonych ludzi, tonów, pieśń, to prawdziwe tworzenie. Zauważamy w dzisiejszej tzw. polityce, że w zależności od typu ludzi zajmujących wysokie stanowiska, tworzona jest określona rzeczywistość, dobra lub zła, rodacy czują się szczęśliwi lub są krzywdzeni. Mówi się, że Bóg jest Panem historii, żadnemu szatanowi nie pozwoli działać. Możemy spojrzeć historycznie na losy narodów i sprawdzić jak Bóg prowadził ten naród. Jeśli Bóg potrafi swoim duchem kręcić planetami, to czym jest dla niego niepozorna dusza ludzka, czym są poszczególne rodziny, czym są narody? Konrad zachwycony jest swoimi myślami wieszczymi, które powstają pod wpływem ducha boskiego, po wpływem czucia, uczuć powstających na skutek działania określonego ducha. Z wielką pychą duch posłany przez Boga mówi przez Konrada o wszystkich zjawiskach, które powstają na ziemi: „ wy wszystkie moje”, nie traktując człowieka poważnie, tratując jako narzędzie, rzecz. Czuję i widzę jak Bóg kieruje losami ludzi, jak próbuje zmienić los człowieka, na dobry lub zły, tłumaczy to perfidnymi słowami „ jak Kuba Bogu, tak Bóg Kubie”. Te słowa niewiele mają wspólnego z prawdą, Bóg realizuje tylko swoje plany, postępowanie człowieka niewielki ma na nie wpływ. Chociaż jakość postępowania człowieka decyduje o jakości jego życia, o szczęściu, którego może doświadczyć. Miłość, której człowiek doświadcza od Boga jest potwierdzeniem tego, że postępuje dokładnie tak, jak Bóg chce, nie zawsze jest to moralne postępowanie. Rozumiejąc te zależności i postępując w określony sposób możemy dostrzec aktywność Boga we własnym lub innych życiu. Konrad chce zajrzeć w serce Boga, w jego uczucia i sprawdzić czy rzeczywiście Bóg chce dla człowieka dobra, co jest ważniejsze dla człowieka realizacja własnych przepowiedni czy miłość do człowieka. Konrad chce dla narodu, dla ojczyzny zawsze pieśni szczęśliwej, Widząc cierpienia zaborów wątpi w miłość Boga, zastanawiające jest, co jest ważniejsze dla Boga miłość czy realizacja własnych przepowiedni połączona z cierpieniem i zgonami milionów ludzi. Mickiewicz, Konrad śledzi aktywność Boga w świecie, przygląda się działaniom Boga we własnym wnętrzu. Konrad tak jak Bóg, chce rządzić ludźmi czuciem, ich uczuciami, chce utworzyć z ludzi- tonów najpiękniejszą możliwą pieśń, żeby Polska stała się dobrym krajem. Prawdopodobnie wg Mickiewicza „ słaba nauka prędko gnije” nie oparta na prawdziwych podstawach szybko staje się „ nieaktualna”. Polskim naukowcom potrzeba dobrych, prawdziwych podstaw, żeby ich badania wnosiły coś dobrego w życie narodów. Mickiewicz także obniża wartość cudów - „to zbyt głośno”, on w pewien sprytny sposób, chce pokazać, co jest najważniejsze, „tajemnicze duchowe kierowanie ludźmi, kierowanie czuciem, kierowanie ich uczuciami. Dalej objawia, że jeśli człowiek nie poddaje się duchowi boskiemu, może z tej przyczyny cierpieć. Sugeruje, niech się starają, jeśli nie zgadną o co chodzi Bogu w tym jego duchowym przesłaniu, albo kiedy się jemu sprzeciwią, niech cierpią a nawet przepadną, no i gdzie jest tutaj miłość? Konrad sugeruje, że najważniejsze w życiu jest właściwe czucie, właściwe rozpoznawanie działania Boga, „ ja jestem największy z czujących”. „ Serca zostawiasz na wiecznej pokucie”, to twierdzenie sugeruje, że serca ludzkie, czyli świat uczuć jest zniewolony, kierowany, jest rządzony przez czucie, przez ducha boskiego, a po powierzchni życia przesuwają się tylko myśli, i w zależności od wartości zamkniętych w sercu człowieka uczuć, taka jest wartość ludzkiego myślenia, dotrzeć do serca, do dotrzeć do człowieka, to mieć wpływ na jego działanie. Jeśli serce, uczucia ludzkie będą źle ukształtowane, kiepskie będzie jego myślenie i życie. Serce ukształtowane w oparciu o prawdziwe wartości, rodzi uczucia i myśli niezłomne, silne, niezależne, rodzi wartościowe życie. To wartości zmieniają człowieka, sprawiają, że wartość człowieka jest wysoka. Słowa „nasz naród jak lawa” potwierdzają, że serce, uczucia człowieka zamknięte gdzieś w sercu są gorące, mimo, że jego myślenie, czyli to co bardziej zewnętrzne, może być plugawe. Silne uczucia mogą palić wszystko, nawet tego czego rozum nie złamie, silne wartościowe uczucia dają moc do walki z prawdziwym złem. Uczucia człowieka okute wolą czynienia dobra mogą przemienić człowieka, mogą przemienić świat. „Ten głos, który z pokoleń pójdzie w pokolenia”, krzyknę, że Ty jesteś przebiegły, krzyknę, że kłamiesz, że oszukujesz ludzi; zapytam, czy ty jesteś Ojcem świata, czy … działając w każdym człowieku, mając każdego człowieka w garści, jesteś w carze i kierujesz carem?
tego się poprostu nie da sluchać na siedząco każde jego slowo wyrywa mi z piersi serce duszę mi zabiera i robi z nią co chce ten czlowiek zaprawdę rządzi uczuciem
Cała Wielka improwizacja, to przegenialny tekst, a interpretacja Holoubka, przystaje do niego poziomem 1:1 Znam wiele długich fragmentów Wielkiej Improwizacji na pamięć. Bardzo często tu, wracam. Teraz bardziej z sentymentu i podziwu dla kunsztu, ale kiedyś bardzo utożsamiałem się z postacią Konrada. Późno zdiagnozowałem u siebie zespół aspergera i zdążyłem niestety do tego czasu wyhodować w sobie tak samo złego wilka, jak Konrad. Długa to historia, ale nie o Mnie teraz... Jeśli ktoś z Was w podobny sposób może delektować się tym utworem, to serdecznie gratuluję. Dla mnie to doświadczanie piękna w najczystszej postaci. Czuję cały ten tekst. Ciężko jest Mi opisać to słowami, bo sam Mickiewicz miał z tym problem, ale ujął go najidealniej jak można było to zrobić: Samotność - cóż po ludziach, czym śpiewak dla ludzi? Gdzie człowiek, co z mej pieśni całą myśl wysłucha, Obejmie okiem wszystkie promienie jej ducha? Nieszczęsny, kto dla ludzi głos i język trudzi: Język kłamie głosowi, a głos myślom kłamie; Myśl z duszy leci bystro, nim się w słowach złamie, A słowa myśl pochłoną i tak drżą nad myślą, Jak ziemia nad połkniętą, niewidzialną rzeką. Z drżenia ziemi czyż ludzie głąb nurtów dociek, Gdzie pędzi, czy się domyślą? - Uczucie krąży w duszy, rozpala się, żarzy, Jak krew po swych głębokich, niewidomych cieśniach; Ile krwi tylko ludzie widzą w mojej twarzy, Tyle tylko z mych uczuć dostrzegą w mych pieśniach,
@@jerzyjaskolski3649 z całym szacunkiem... gdybym była w 1-3 to by mnie tu nie było... bo bym go nawet nie znała bo program tego nie zawiera. Jestem w liceum w 3 klasie
Genialny aktor, te gra emocji, ta twarz, te oczy... Gra godna Konrada. -- W rozmowe nie wchodze, bo nic nie wnosi i wyglada niczym dywagacje "mundrych nad mundrzejszymi".
Wstawiki filmowe w WI (chmury, meczet itd) w orginale są kolorowe a nie czarnobiałe jak w wersji DVD i wygladają znacznie lepiej. Naprawdę trudno zrozumieć czemu miał służyć ten zabieg.
Czy ktoś byłby uprzejmy dać mi interpretacje tych wstawek między ujęciami Holoubka (jednocześnie nie opowiadając jak bardzo jest zażenowany moją niewiedzą)?
W siedzibie Agory SA jest stoisko w którym "Lawę" możesz kupić w edycji DVD. Ja osobiście wolę jednak wydanie VHS ponieważ jest wpełni zgodne z oryginałem. Niestety Agorowcy musieli wrzucić swoje trzy grosze... w Wielkiej Improwizacji właśnie!
@GreyGreenEyes Każdy powinien mieć swoją własną interpretację. Generalnie jest to bardzo ogólne odwołanie się do losów narodu polskiego od czasów Mickiewiczowski do II wojny światowej (a nawet dalej) trzeba pamiętac że film powstał u schyłku komuny. Po za tym sądze że jest to również przywołanie duchów dawnej "Wielkiej Litwy" czyli świata dzieciństwa i młodości Konwickiego, świata który bezpowrotnie odszedł w przeszłość. Trzeba pamiętać że był to też świat Mickiewicza.
Ja mistrz! Ja mistrz wyciągam dłonie! Wyciągam aż w niebiosa i kładę me dłonie Na gwiazdach jak na szklannych harmoniki kręgach. To nagłym, to wolnym ruchem, Kręcę gwiazdy moim duchem. Milijon tonów płynie; w tonów milijonie Każdy ton ja dobyłem, wiem o każdym tonie; Zgadzam je, dzielę i łączę, I w tęcze, i w akordy, i we strofy plączę, Rozlewam je we dźwiękach i w błyskawic wstęgach. - Odjąłem ręce, wzniosłem nad świata krawędzie, I kręgi harmoniki wstrzymały się w pędzie. Sam śpiewam, słyszę me śpiewy - Długie, przeciągłe jak wichru powiewy, Przewiewają ludzkiego rodu całe tonie, Jęczą żalem, ryczą burzą, I wieki im głucho wtórzą; A każdy dźwięk ten razem gra i płonie, Mam go w uchu, mam go w oku, Jak wiatr, gdy fale kołysze, Po świstach lot jego słyszę, Widzę go w szacie obłoku. Boga, natury godne takie pienie! Pieśń to wielka, pieśń-tworzenie. Taka pieśń jest siła, dzielność, Taka pieśń jest nieśmiertelność! Ja czuję nieśmiertelność, nieśmiertelność tworzę, Cóż Ty większego mogłeś zrobić - Boże? Patrz, jak te myśli dobywam sam z siebie, Wcielam w słowa, one lecą, Rozsypują się po niebie, Toczą się, grają i świecą; Już dalekie, czuję jeszcze, Ich wdziękami się lubuję, Ich okrągłość dłonią czuję, Ich ruch myślą odgaduję: Kocham was, me dzieci wieszcze! Myśli moje! gwiazdy moje! Czucia moje! wichry moje! W pośrodku was jak ojciec wśród rodziny stoję, Wy wszystkie moje! Depcę was, wszyscy poeci, Wszyscy mędrce i proroki, Których wielbił świat szeroki. Gdyby chodzili dotąd śród swych dusznych dzieci, Gdyby wszystkie pochwały i wszystkie oklaski Słyszeli, czuli i za słuszne znali, I wszystkie sławy każdodziennej blaski Promieniami na wieńcach swoich zapalali, Z całą pochwał muzyką i wieńców ozdobą, Zebraną z wieków tyla i z pokoleń tyla, Nie czuliby własnego szczęścia, własnej mocy, Jak ja dziś czuję w tej samotnej nocy: Kiedy sam śpiewam w sobie, Śpiewam samemu sobie. Tak! - czuły jestem, silny jestem i rozumny. - Nigdym nie czuł, jak w tej chwili - Dziś mój zenit, moc moja dzisiaj się przesili, Dziś poznam, czym najwyższy, czylim tylko dumny; Dziś jest chwila przeznaczona, Dziś najsilniej wytęzę duszy mej ramiona - To jest chwila Samsona, Kiedy więzień i ślepy dumał u kolumny. Zrzucę ciało i tylko jak duch wezmę pióra - Potrzeba mi lotu, Wylecę z planet i gwiazd kołowrotu, Tam dojdę, gdzie graniczą Stwórca i natura. I mam je, mam je, mam - tych skrzydeł dwoje; Wystarczą:- od zachodu na wschód je rozszerzę, Lewym o przeszłość, prawym o przyszłość uderzę. I dojdę po promieniach uczucia - do Ciebie! I zajrzę w uczucia Twoje, O Ty! o którym mówią, że czujesz na niebie. Jam tu, jam przybył, widzisz, jaka ma potęga, Aż tu moje skrzydło sięga. Lecz jestem człowiek, i tam, na ziemi me ciało; Kochałem tam, w ojczyźnie, serce me zostało, - Ale ta miłość moja na świecie, Ta miłość nie na jednym spoczęła człowieku Jak owad na róży kwiecie: Nie najednej rodzinie, nie na jednym wieku. Ja kocham cały naród! - objąłem w ramiona Wszystkie przeszłe i przyszłe jego pokolenia, Przycisnąłem tu do łona, Jak przyjaciel, kochanek, małżonek, jak ojciec: Chcę go dźwignąć, uszczęśliwić, Chcę nim cały świat zadziwić, Nie mam sposobu i tu przyszedłem go dociec. Przyszedłem zbrojny całą myśli władzą, Tej myśli, co niebiosom Twe gromy wydarła, Śledziła chód Twych planet, głąb morza rozwarła - Mam więcej, tę Moc, której ludzie nie nadadzą, Mam to uczucie, co się samo w sobie chowa Jak wulkan, tylko dymi niekiedy przez słowa. I Mocy tej nie wziąłem z drzewa edeńskiego, Z owocu wiadomości złego i dobrego; Nie z ksiąg ani z opowiadań, Ani z rozwiązania zadań, Ani z czarodziejskich badań. Jam się twórcą urodził: Stamtąd przyszły siły moje, Skąd do Ciebie przyszły Twoje, Boś i Ty po nie nie chodził: Masz, nie boisz się stracić; i ja się nie boję. Czyś Ty mi dał, czy wziąłem, skąd i Ty masz - oko Bystre, potężne: w chwilach mej siły - wysoko Kiedy na chmur spójrzę szlaki I wędrowne słyszę ptaki, Żeglujące na ledwie dostrzeżonym skrzydle; Zechcę i wnet je okiem zatrzymam jak w sidle - Stado pieśń żałośną dzwoni, Lecz póki ich nie puszczę, Twój wiatr ich niezgoni. Kiedy spójrzę w kometę z całą mocą duszy, Dopóki na nią patrzę, z miejsca się nie ruszy. Tylko ludzie skazitelni, Marni, ale nieśmiertelni, Nie służą mi, nie znają - nie znają nas obu, Mnie i Ciebie. Ja na nich szukam sposobu Tu, w niebie. Tę władzę, którą mam nad przyrodzeniem, Chcę wywrzeć na ludzkie dusze, Jak ptaki i jak gwiazdy rządzę mym skinieniem, Tak bliźnich rozrządzać muszę. Nie bronią - broń broń odbije, Nie pieśniami - długo rosną, Nie nauką - prędko gnije, Nie cudami - to zbyt głośno. Chcę czuciem rządzić, które jest we mnie; Rządzić jak Ty wszystkimi zawsze i tajemnie: Co ja zechcę, niech wnet zgadną, Spełnią,tym się uszczęśliwią, A jeżeli się sprzeciwią, Niechaj cierpią i przepadną. Niech ludzie będą dla mnie jak myśli i słowa, Z których, gdy zechcę, pieśni wiąże się budowa; - Mówią, że Ty tak władasz! Wiesz, żem myśli nie popsuł, mowy nie umorzył; Jeśli mnie nad duszami równą władzę nadasz, Ja bym mój naród jak pieśń żywą stworzył, I większe niżli Ty zrobiłbym dziwo, Zanuciłbym pieśń szczęśliwą! Daj mi rząd dusz! - Tak gardzę tą martwą budową, Którą gmin światem zowie i przywykł ją chwalić, Żem nie próbował dotąd, czyli moje słowo Nie mogłoby jej wnet zwalić. Lecz czuję w sobie, że gdybym mą wolę Ścisnął, natężył i razem wyświecił, Może bym sto gwiazd zgasił, a drugie sto wzniecił - Bo jestem nieśmiertelny! i w stworzenia kole Są inni nieśmiertelni; - wyższych nie spotkałem. - Najwyższy na niebiosach! - Ciebie tu szukałem, Ja najwyższy z czujących na ziemnym padole. Nie spotkałem Cię dotąd - żeś Ty jest, zgaduję; Niech Cię spotkam i niechaj Twą wyższość uczuję - Ja chcę władzy, daj mi ją, lub wskaż do niej drogę! O prorokach, dusz władcach, że byli, słyszałem, I wierzę; lecz co oni mogli, to ja mogę, Ja chcę mieć władzę, jaką Ty posiadasz, Ja chcę duszami władać, jak Ty nimi władasz. (Długie milczenie) (z ironią) Milczysz, milczysz! wiem teraz, jam Cię teraz zbadał, Zrozumiałem, coś Ty jest i jakeś Ty władał. - Kłamca, kto Ciebie nazywał miłością, Ty jesteś tylko mądrością. Ludzie myślą, nie sercem, Twych dróg się dowiedzą; Myślą, nie sercem, składy broni Twej wyśledzą - Ten tylko, kto się wrył w księgi, W metal, w liczbę, w trupie ciało, Temu się tylko udało Przywłaszczyć część Twej potęgi. Znajdzie truciznę, proch, parę, Znajdzie blaski, dymy, huki, Znajdzie prawność, i złą wiarę Na mędrki i na nieuki. Myślom oddałeś świata użycie, Serca zostawiasz na wiecznej pokucie, Dałeś mnie najkrótsze życie I najmocniejsze uczucie. - (Milczenie) Czym jest me czucie? Ach, iskrą tylko! Czym jest me życie? Ach, jedną chwilką! Lecz te, co jutro rykną, czym są dzisiaj gromy? Iskrą tylko. Czym jest wieków ciąg cały, mnie z dziejów wiadomy? Jedną chwilką. Z czego wychodzi cały człowiek, mały światek? Z iskry tylko. Czym jest śmierć, co rozprószy myśli mych dostatek? Jedną chwilką. Czym był On, póki światy trzymał w swoim łonie? Iskrą tylko. Czym będzie wieczność świata, gdy On go pochłonie? Jedną chwilką.
Czy polskiego? Hmmm.... Trudno powiedzieć. Mickiewicz był ponad to co nazywamy dzisiaj polskością. On był nacjonalistą ale tego co w Rzeczypospolitej najlepsze było.
Nie jestem przesadnym polonofilem,ale jestem Polakiem:bo tylko Polak może zrozumieć takie dzieła,jak to...A G.Holoubek był stworzony do takich ról... Możemy mieć pretensje do świata, że mieszkamy między dwoma potęgami,ale gdyby nie to,takie arcydzieła nigdy by nie powstały...
Nie chodzi o pokonanie, ale o rzucenie wyzwania. Trzeba mieć charakter by stanąć i powiedzieć Mu prosto w twarz to co się myśli. ===== Po za tym dlaczego utożsamiasz pokonanie z zabiciem? ===== Wielką Improwizację uważam za niewykły rodzaj wyznania wiary. By coś takiego napisać trzeba NAPRAWDĘ wierzyć.
Samobójstwo jest dramatem w czystej formie. Niewątpliwie mamy doczynienia ze złem, ale jego źródła wskażać nie potrafimy. Mówisz o wolnej woli. ok. ale czy naprawdę sądzisz, że samobójca kieruje się wolna wolą? Czy naprawdę sądzi że samobójca ma własciwe rozeznanie Świata i sytuacji własnej? Jeśli nie, to jak można mówić o wolnej woli - wyborze?
Wyobraź sobie, że choć o 'romantyźmie' pojęcia nie mam, to wiem sporo o romantyzmie. Ale oprócz tego mam też jako-takie pojęcie o wielkiej sztuce i wiem, że nie ma sensu kłócić się, gdy można zamiast tego kontemplować kunszt aktorski pana Holoubka. Tego właśnie w romantykach nie lubię - pozytywiści pracowali dla kraju, romantycy siedzieli i za ten kraj cierpieli :/
Absolutny szczyt interpretacji. Pan Gustaw był naszym narodowym skarbem.Jakie to szczęście,że jest mnóstwo zarejestrowanych dowodów jego talentu.
piękne słowa :)
❤️🙏❤️
Gdzie one są? Kiedy a skąd wyszli?
nie wiem czy wiecie ale to jest jedna z najdłuższych scen nagrana w ciągu bez żadnego cięcia, nie jest pewnie tajemnicą że Pan Holoubek mówi z pamięci
No nie wiem. Są całe filmy nagrane jednym tylko ujęciem
@@anariondanumenor9675 jakiś przykład z chęcią bym zobaczył
@@artek739np.
Rosyjka Arka. Cały film nakręcony jednym ujęciem.
Głosy dodane w post produkcji.
Ale jak chcesz coś starszego, jednak coś co już tylko udaje jedno ujęcie to film z 1948 "Sznur" Alfreda Hitchcocka było tam bodajże 9 ujęć
@@artek739 wejdź na wideoprezentacje i zobacz. prawie każdy film bez cięć :)
I bez dubla...od razu pierwsza wersja weszła do filmu...geniusz
"Widzisz jaka ma potęga..." Doskonała interpretacja Mickiewicza. Nigdy nie zapomnę jak oglądałem to pierwszy raz na lekcji polskiego...
niesamowite i jeszcze ta muzyka w tle idealnie dopasowane dawno nie widziałem czegoś tak intensywnego
Geniusz. Mistrz. Najpiękniejsza interpretacja Wielkiej Improwizacji. Słucham bardzo często ...
Zgadza się-Mistrz ale ja również uwielbiam słuchać Wielkiej Improwizacji w wykonaniu drugiego mistrza,na tym samym ,najwyższym poziomie-Ignacego Gogolewskiego.
Nawet nie mrugnął.
Mrugał. Użył prostego zabiegu. Kiedy zbierało się na mrugnięcie spuszcza wzrok niby w dół, automatycznie oko się nawilża i powieka mruga, ale optycznie nas oszukal ;)
To rzeczywiście jedna z najbardziej porażających scen polskiego filmu. Bardzo podoba mi się zamysł Tadeusza Konwickiego, by zilustrować fragment XIX-wiecznego dzieła obrazami z XX wieku. Tutaj dopiero widać ponadczasowość utworu.
A pan Gustaw Holoubek... Cóż, nie wyobrażam sobie nikogo na jego miejscu. On ma to wpisane w duszę. Czuję każdą emocję, którą dzieli się z widzem.
A ja widzę tylko jednego aktora,na tym samym poziomie,tę Gustawa-Ignacego Gogolewskiego,najlepszy tomber głosowy wśród aktorów.
Interpretacja według Jerzego Trela też jest dobra, inna i to jest dobre bo nie kopiował Holoubka.
Może Bartłomiej Topa dałby radę?
@@gienekmilla187 chyba jeszcze nie. Widziałbym tu Dorocińskiego albo Jakubika.
@@professionnel111 to był żart. Kiedy Topa mówi,rozumiem co trzecie słowo
geniusz tektu i geniusz inrpretacji
„Dziady” opisują wzajemny stosunek, relacje świata duchowego, Boga do człowieka oraz konsekwencje jakie mogą spotkać człowieka źle postępującego. Autor posługując się obrzędem dziadów ostrzega ludzi przed złym postępowaniem, ostrzega przed karami jakie mogą spotkać człowieka. Mickiewicz, prawdopodobnie dzięki Towiańskiemu zdobywa wiedzę duchową, może także dzięki innym poznaje rzeczywistość duchową, rolę Boga w świecie, poznał w jaki sposób Bóg, który posyłając duchy do ludzi zarządza narodami, światem, w jaki sposób może je ze sobą skłócać, doprowadzając do wojen, w jaki sposób i dzięki czemu może poprowadzić narody do zgody.
Wiedzę o Bogu i świecie duchowym przekazuje czytelnikowi w sprytny sposób, wkładając w usta Konrada tekst, słowa, czyny Boga. Ustami Konrada mówi jak Bóg działa w świecie, wzbudzając w Konradzie pragnienie czynienia tego samego. Zwerbalizowane pragnienia Konrada wskazują na możliwości działania Boga w świecie, kosmosie. Poeta chciałby tak jak Bóg móc kierować ludźmi, zgadzać lub skłócać ich dla dobrej sprawy, kierować nimi aby zrealizować własne przepowiednie, własne plany dotyczące poszczególnych narodów.
Mickiewicz wskazuje, że Bóg kieruje ruchem planet, kieruje duszami ludzkimi swoim duchem. Dusza ludzka owładnięta duchem Boga jest swego rodzaju tonem. Z wielu tonów, dusz ludzkich, Bóg może tworzyć różnorodne pieśni, może tworzyć różnorodne sytuacje, różną historię, zgadzając je ze sobą, plącząc ich życie, dzieląc ludzi między sobą, skłócając ich wewnętrznie, łącząc w dowolnych kombinacjach, może tworzyć swoim duchem z określonych tonów, ludzi, różne pieśni, może tworzyć symfonie, może tworzyć również pieśni żałobne, tragiczne, zależnie od tego jakich tonów, których dusz użyje i jak długo pozwoli im brzmieć, istnieć, żyć. Bóg wie o każdej duszy ludzkiej, „wiem o każdym tonie”, „ wszystkie włosy na waszych głowach są policzone”, Bóg zna każdą duszę. Przepływają dusz ludzkich „całe tonie”. Zasada „dziel i rządź” funkcjonuje od wieków, wykorzystują ją najczęściej ludzie, którzy nie chcą jedności i dobra narodu, może ludzie kierowani przez Boga, żeby coś wypełnić.
Utworzyć z określonych ludzi, tonów, pieśń, to prawdziwe tworzenie. Zauważamy w dzisiejszej tzw. polityce, że w zależności od typu ludzi zajmujących wysokie stanowiska, tworzona jest określona rzeczywistość, dobra lub zła, rodacy czują się szczęśliwi lub są krzywdzeni. Mówi się, że Bóg jest Panem historii, żadnemu szatanowi nie pozwoli działać. Możemy spojrzeć historycznie na losy narodów i sprawdzić jak Bóg prowadził ten naród. Jeśli Bóg potrafi swoim duchem kręcić planetami, to czym jest dla niego niepozorna dusza ludzka, czym są poszczególne rodziny, czym są narody?
Konrad zachwycony jest swoimi myślami wieszczymi, które powstają pod wpływem ducha boskiego, po wpływem czucia, uczuć powstających na skutek działania określonego ducha. Z wielką pychą duch posłany przez Boga mówi przez Konrada o wszystkich zjawiskach, które powstają na ziemi: „ wy wszystkie moje”, nie traktując człowieka poważnie, tratując jako narzędzie, rzecz.
Czuję i widzę jak Bóg kieruje losami ludzi, jak próbuje zmienić los człowieka, na dobry lub zły, tłumaczy to perfidnymi słowami „ jak Kuba Bogu, tak Bóg Kubie”. Te słowa niewiele mają wspólnego z prawdą, Bóg realizuje tylko swoje plany, postępowanie człowieka niewielki ma na nie wpływ. Chociaż jakość postępowania człowieka decyduje o jakości jego życia, o szczęściu, którego może doświadczyć. Miłość, której człowiek doświadcza od Boga jest potwierdzeniem tego, że postępuje dokładnie tak, jak Bóg chce, nie zawsze jest to moralne postępowanie. Rozumiejąc te zależności i postępując w określony sposób możemy dostrzec aktywność Boga we własnym lub innych życiu.
Konrad chce zajrzeć w serce Boga, w jego uczucia i sprawdzić czy rzeczywiście Bóg chce dla człowieka dobra, co jest ważniejsze dla człowieka realizacja własnych przepowiedni czy miłość do człowieka. Konrad chce dla narodu, dla ojczyzny zawsze pieśni szczęśliwej, Widząc cierpienia zaborów wątpi w miłość Boga, zastanawiające jest, co jest ważniejsze dla Boga miłość czy realizacja własnych przepowiedni połączona z cierpieniem i zgonami milionów ludzi. Mickiewicz, Konrad śledzi aktywność Boga w świecie, przygląda się działaniom Boga we własnym wnętrzu. Konrad tak jak Bóg, chce rządzić ludźmi czuciem, ich uczuciami, chce utworzyć z ludzi- tonów najpiękniejszą możliwą pieśń, żeby Polska stała się dobrym krajem. Prawdopodobnie wg Mickiewicza „ słaba nauka prędko gnije” nie oparta na prawdziwych podstawach szybko staje się „ nieaktualna”. Polskim naukowcom potrzeba dobrych, prawdziwych podstaw, żeby ich badania wnosiły coś dobrego w życie narodów. Mickiewicz także obniża wartość cudów - „to zbyt głośno”, on w pewien sprytny sposób, chce pokazać, co jest najważniejsze, „tajemnicze duchowe kierowanie ludźmi, kierowanie czuciem, kierowanie ich uczuciami. Dalej objawia, że jeśli człowiek nie poddaje się duchowi boskiemu, może z tej przyczyny cierpieć. Sugeruje, niech się starają, jeśli nie zgadną o co chodzi Bogu w tym jego duchowym przesłaniu, albo kiedy się jemu sprzeciwią, niech cierpią a nawet przepadną, no i gdzie jest tutaj miłość?
Konrad sugeruje, że najważniejsze w życiu jest właściwe czucie, właściwe rozpoznawanie działania Boga, „ ja jestem największy z czujących”. „ Serca zostawiasz na wiecznej pokucie”, to twierdzenie sugeruje, że serca ludzkie, czyli świat uczuć jest zniewolony, kierowany, jest rządzony przez czucie, przez ducha boskiego, a po powierzchni życia przesuwają się tylko myśli, i w zależności od wartości zamkniętych w sercu człowieka uczuć, taka jest wartość ludzkiego myślenia, dotrzeć do serca, do dotrzeć do człowieka, to mieć wpływ na jego działanie. Jeśli serce, uczucia ludzkie będą źle ukształtowane, kiepskie będzie jego myślenie i życie. Serce ukształtowane w oparciu o prawdziwe wartości, rodzi uczucia i myśli niezłomne, silne, niezależne, rodzi wartościowe życie. To wartości zmieniają człowieka, sprawiają, że wartość człowieka jest wysoka. Słowa „nasz naród jak lawa” potwierdzają, że serce, uczucia człowieka zamknięte gdzieś w sercu są gorące, mimo, że jego myślenie, czyli to co bardziej zewnętrzne, może być plugawe.
Silne uczucia mogą palić wszystko, nawet tego czego rozum nie złamie, silne wartościowe uczucia dają moc do walki z prawdziwym złem. Uczucia człowieka okute wolą czynienia dobra mogą przemienić człowieka, mogą przemienić świat.
„Ten głos, który z pokoleń pójdzie w pokolenia”, krzyknę, że Ty jesteś przebiegły, krzyknę, że kłamiesz, że oszukujesz ludzi; zapytam, czy ty jesteś Ojcem świata, czy … działając w każdym człowieku, mając każdego człowieka w garści, jesteś w carze i kierujesz carem?
Niewiarygodne jaki talent posiadał p. Gustaw Holoubek, trudno znaleźć na polskiej scenie teatralnej bardziej utalentowanego aktora, majstersztyk.
tego się poprostu nie da sluchać na siedząco
każde jego slowo wyrywa mi z piersi serce
duszę mi zabiera i robi z nią co chce
ten czlowiek zaprawdę rządzi uczuciem
Zapuścił ci kły w duszę
Cała Wielka improwizacja, to przegenialny tekst, a interpretacja Holoubka, przystaje do niego poziomem 1:1
Znam wiele długich fragmentów Wielkiej Improwizacji na pamięć. Bardzo często tu, wracam. Teraz bardziej z sentymentu i podziwu dla kunsztu, ale kiedyś bardzo utożsamiałem się z postacią Konrada. Późno zdiagnozowałem u siebie zespół aspergera i zdążyłem niestety do tego czasu wyhodować w sobie tak samo złego wilka, jak Konrad. Długa to historia, ale nie o Mnie teraz...
Jeśli ktoś z Was w podobny sposób może delektować się tym utworem, to serdecznie gratuluję.
Dla mnie to doświadczanie piękna w najczystszej postaci. Czuję cały ten tekst.
Ciężko jest Mi opisać to słowami, bo sam Mickiewicz miał z tym problem, ale ujął go najidealniej jak można było to zrobić:
Samotność - cóż po ludziach, czym śpiewak dla ludzi?
Gdzie człowiek, co z mej pieśni całą myśl wysłucha,
Obejmie okiem wszystkie promienie jej ducha?
Nieszczęsny, kto dla ludzi głos i język trudzi:
Język kłamie głosowi, a głos myślom kłamie;
Myśl z duszy leci bystro, nim się w słowach złamie,
A słowa myśl pochłoną i tak drżą nad myślą,
Jak ziemia nad połkniętą, niewidzialną rzeką.
Z drżenia ziemi czyż ludzie głąb nurtów dociek,
Gdzie pędzi, czy się domyślą? -
Uczucie krąży w duszy, rozpala się, żarzy,
Jak krew po swych głębokich, niewidomych cieśniach;
Ile krwi tylko ludzie widzą w mojej twarzy,
Tyle tylko z mych uczuć dostrzegą w mych pieśniach,
Genialna interpretacja.
To magia.... hipnotyzujące. Absolutne mistrzostwo aktorstwa, dykcji i twórczości aktorskiej.
To jest genialne. Wielkie dzieło, a do tego piosenka wpada w ucho:)
włączyłem i chciałem od razu wyłączyć, ale gdy usłyszałem pierwsze słowa, to zostawiłem
Geniusz cudowny !! Mam ciarki za każdym razem gdy to oglądam. Wspaniały aktor.
Holubek rządzi, ten utwór jest jakby dla niego stworzony
Znam to na pamięć, uwielbiam tą część Wielkiej improwizacji 😊
Uwielbiam Dziady! Szkoda tylko, że tak mało ludzi docenia Mickiewicza...
He? A kto nie docenia Mickiewicza?
Jezu wreszcie, u mnie w klasie wszyscy go nienawidzą, a ja na Mickiewiczu się rozpływaam
@@aleksandrasobotka8008 Co to za klasa, że zapytam z ciekawości? Podstawówka? Klasy 1-3?
@@jerzyjaskolski3649 z całym szacunkiem... gdybym była w 1-3 to by mnie tu nie było... bo bym go nawet nie znała bo program tego nie zawiera. Jestem w liceum w 3 klasie
Holoubek normalnie hipnotyzuje. oczu nie mozna od niego oderwac. Swietnie to zrobil
Tak.
I pomyśleć, że kiedyś nie lubiłem pana Holoubka...
Absolutny mistrz-zobaczyć to na żywo w teatrze,to by było coś
Z tego wszystkiego najlepszy jest tekst.
Genialnych poetów było trzech:
Norwid, Baczyński i Herbert.
genialny utwór, doskonała interpretacja, cóż więcej można napisać?
Świetny materiał!!!!
To jest sztuka...no niestety, nikt tego tak nie wyrecytował jak mistrz Holoubek...
Jest jeszcze jeden,niezapomniany Ignacy Gogolewski...
"nieszczęsny, kto dla ludzi głos i język trudzi..."
Życiowe
Jakie to dziś prawdziwe.
Genialny aktor, te gra emocji, ta twarz, te oczy... Gra godna Konrada.
--
W rozmowe nie wchodze, bo nic nie wnosi i wyglada niczym dywagacje "mundrych nad mundrzejszymi".
niesamowite kocham ten film.
Też go uwielbiam!!!
słuchając Pana Gustawa zapomina się o oddychaniu, MISTRZ
To prawda.
Pozdrawiam z lekcji polskiego
Klasa Panowie i Panie !
Pozdrawiam z Polskiego
Jaki nasz jezyk jest piekny, jaki plastyczny, jaki bogaty
Wstawiki filmowe w WI (chmury, meczet itd) w orginale są kolorowe a nie czarnobiałe jak w wersji DVD i wygladają znacznie lepiej. Naprawdę trudno zrozumieć czemu miał służyć ten zabieg.
GENIUSZ !
Czy ktoś byłby uprzejmy dać mi interpretacje tych wstawek między ujęciami Holoubka (jednocześnie nie opowiadając jak bardzo jest zażenowany moją niewiedzą)?
Wielkie !!!
"On Mistrz..."
Mistrzowska gra aktorska. Świeć Panie nad jego duszą...
oglondam bo mósze
niesamowite
21.04.2023 r. - setna rocznica urodzin Mistrza Gustawa Holoubka ❤️
Wielka Improwizacja= sesja
pozdro z ckziu w Tuchowie, kox scena
Chylę z uznaniem głowę, aż chce się tego słuchać.
ma taki mocny głos
Wiecie czy ta muzyka w tle to jakiś konkretny utwór?
Mati Borek pozdrawiamy :D
Szacunek Wielkiemu Mistrzowi !
Fredovit trzymaj poziom.
PS
Za kilka dni wytnę twoją wypowiedź.
Pozdr.
W siedzibie Agory SA jest stoisko w którym "Lawę" możesz kupić w edycji DVD.
Ja osobiście wolę jednak wydanie VHS ponieważ jest wpełni zgodne z oryginałem. Niestety Agorowcy musieli wrzucić swoje trzy grosze...
w Wielkiej Improwizacji właśnie!
ale koks
Oczywiście, zawsze mozna "być ponad to" dając temu wyraz w bardzo "rzeczowym" komentarzu.
PS
Również dedykuję Ferdydurkę.
wow
Boże jak ja kocham Polskę !
@GreyGreenEyes
Każdy powinien mieć swoją własną interpretację.
Generalnie jest to bardzo ogólne odwołanie się do losów narodu polskiego od czasów Mickiewiczowski do II wojny światowej (a nawet dalej) trzeba pamiętac że film powstał u schyłku komuny.
Po za tym sądze że jest to również przywołanie duchów dawnej "Wielkiej Litwy" czyli świata dzieciństwa i młodości Konwickiego, świata który bezpowrotnie odszedł w przeszłość.
Trzeba pamiętać że był to też świat Mickiewicza.
By dojść do pokory czasem trzeba pokonać naprawdę długa drogę.
Branie się z Bogiem za bary może być początkiem drogi.
Ja mistrz!
Ja mistrz wyciągam dłonie!
Wyciągam aż w niebiosa i kładę me dłonie
Na gwiazdach jak na szklannych harmoniki kręgach.
To nagłym, to wolnym ruchem,
Kręcę gwiazdy moim duchem.
Milijon tonów płynie; w tonów milijonie
Każdy ton ja dobyłem, wiem o każdym tonie;
Zgadzam je, dzielę i łączę,
I w tęcze, i w akordy, i we strofy plączę,
Rozlewam je we dźwiękach i w błyskawic wstęgach. -
Odjąłem ręce, wzniosłem nad świata krawędzie,
I kręgi harmoniki wstrzymały się w pędzie.
Sam śpiewam, słyszę me śpiewy -
Długie, przeciągłe jak wichru powiewy,
Przewiewają ludzkiego rodu całe tonie,
Jęczą żalem, ryczą burzą,
I wieki im głucho wtórzą;
A każdy dźwięk ten razem gra i płonie,
Mam go w uchu, mam go w oku,
Jak wiatr, gdy fale kołysze,
Po świstach lot jego słyszę,
Widzę go w szacie obłoku.
Boga, natury godne takie pienie!
Pieśń to wielka, pieśń-tworzenie.
Taka pieśń jest siła, dzielność,
Taka pieśń jest nieśmiertelność!
Ja czuję nieśmiertelność, nieśmiertelność tworzę,
Cóż Ty większego mogłeś zrobić - Boże?
Patrz, jak te myśli dobywam sam z siebie,
Wcielam w słowa, one lecą,
Rozsypują się po niebie,
Toczą się, grają i świecą;
Już dalekie, czuję jeszcze,
Ich wdziękami się lubuję,
Ich okrągłość dłonią czuję,
Ich ruch myślą odgaduję:
Kocham was, me dzieci wieszcze!
Myśli moje! gwiazdy moje!
Czucia moje! wichry moje!
W pośrodku was jak ojciec wśród rodziny stoję,
Wy wszystkie moje!
Depcę was, wszyscy poeci,
Wszyscy mędrce i proroki,
Których wielbił świat szeroki.
Gdyby chodzili dotąd śród swych dusznych dzieci,
Gdyby wszystkie pochwały i wszystkie oklaski
Słyszeli, czuli i za słuszne znali,
I wszystkie sławy każdodziennej blaski
Promieniami na wieńcach swoich zapalali,
Z całą pochwał muzyką i wieńców ozdobą,
Zebraną z wieków tyla i z pokoleń tyla,
Nie czuliby własnego szczęścia, własnej mocy,
Jak ja dziś czuję w tej samotnej nocy:
Kiedy sam śpiewam w sobie,
Śpiewam samemu sobie.
Tak! - czuły jestem, silny jestem i rozumny. -
Nigdym nie czuł, jak w tej chwili -
Dziś mój zenit, moc moja dzisiaj się przesili,
Dziś poznam, czym najwyższy, czylim tylko dumny;
Dziś jest chwila przeznaczona,
Dziś najsilniej wytęzę duszy mej ramiona -
To jest chwila Samsona,
Kiedy więzień i ślepy dumał u kolumny.
Zrzucę ciało i tylko jak duch wezmę pióra -
Potrzeba mi lotu,
Wylecę z planet i gwiazd kołowrotu,
Tam dojdę, gdzie graniczą Stwórca i natura.
I mam je, mam je, mam - tych skrzydeł dwoje;
Wystarczą:- od zachodu na wschód je rozszerzę,
Lewym o przeszłość, prawym o przyszłość uderzę.
I dojdę po promieniach uczucia - do Ciebie!
I zajrzę w uczucia Twoje,
O Ty! o którym mówią, że czujesz na niebie.
Jam tu, jam przybył, widzisz, jaka ma potęga,
Aż tu moje skrzydło sięga.
Lecz jestem człowiek, i tam, na ziemi me ciało;
Kochałem tam, w ojczyźnie, serce me zostało, -
Ale ta miłość moja na świecie,
Ta miłość nie na jednym spoczęła człowieku
Jak owad na róży kwiecie:
Nie najednej rodzinie, nie na jednym wieku.
Ja kocham cały naród! - objąłem w ramiona
Wszystkie przeszłe i przyszłe jego pokolenia,
Przycisnąłem tu do łona,
Jak przyjaciel, kochanek, małżonek, jak ojciec:
Chcę go dźwignąć, uszczęśliwić,
Chcę nim cały świat zadziwić,
Nie mam sposobu i tu przyszedłem go dociec.
Przyszedłem zbrojny całą myśli władzą,
Tej myśli, co niebiosom Twe gromy wydarła,
Śledziła chód Twych planet, głąb morza rozwarła -
Mam więcej, tę Moc, której ludzie nie nadadzą,
Mam to uczucie, co się samo w sobie chowa
Jak wulkan, tylko dymi niekiedy przez słowa.
I Mocy tej nie wziąłem z drzewa edeńskiego,
Z owocu wiadomości złego i dobrego;
Nie z ksiąg ani z opowiadań,
Ani z rozwiązania zadań,
Ani z czarodziejskich badań.
Jam się twórcą urodził:
Stamtąd przyszły siły moje,
Skąd do Ciebie przyszły Twoje,
Boś i Ty po nie nie chodził:
Masz, nie boisz się stracić; i ja się nie boję.
Czyś Ty mi dał, czy wziąłem, skąd i Ty masz - oko
Bystre, potężne: w chwilach mej siły - wysoko
Kiedy na chmur spójrzę szlaki
I wędrowne słyszę ptaki,
Żeglujące na ledwie dostrzeżonym skrzydle;
Zechcę i wnet je okiem zatrzymam jak w sidle -
Stado pieśń żałośną dzwoni,
Lecz póki ich nie puszczę, Twój wiatr ich niezgoni.
Kiedy spójrzę w kometę z całą mocą duszy,
Dopóki na nią patrzę, z miejsca się nie ruszy.
Tylko ludzie skazitelni,
Marni, ale nieśmiertelni,
Nie służą mi, nie znają - nie znają nas obu,
Mnie i Ciebie.
Ja na nich szukam sposobu
Tu, w niebie.
Tę władzę, którą mam nad przyrodzeniem,
Chcę wywrzeć na ludzkie dusze,
Jak ptaki i jak gwiazdy rządzę mym skinieniem,
Tak bliźnich rozrządzać muszę.
Nie bronią - broń broń odbije,
Nie pieśniami - długo rosną,
Nie nauką - prędko gnije,
Nie cudami - to zbyt głośno.
Chcę czuciem rządzić, które jest we mnie;
Rządzić jak Ty wszystkimi zawsze i tajemnie:
Co ja zechcę, niech wnet zgadną,
Spełnią,tym się uszczęśliwią,
A jeżeli się sprzeciwią,
Niechaj cierpią i przepadną.
Niech ludzie będą dla mnie jak myśli i słowa,
Z których, gdy zechcę, pieśni wiąże się budowa; -
Mówią, że Ty tak władasz!
Wiesz, żem myśli nie popsuł, mowy nie umorzył;
Jeśli mnie nad duszami równą władzę nadasz,
Ja bym mój naród jak pieśń żywą stworzył,
I większe niżli Ty zrobiłbym dziwo,
Zanuciłbym pieśń szczęśliwą!
Daj mi rząd dusz! - Tak gardzę tą martwą budową,
Którą gmin światem zowie i przywykł ją chwalić,
Żem nie próbował dotąd, czyli moje słowo
Nie mogłoby jej wnet zwalić.
Lecz czuję w sobie, że gdybym mą wolę
Ścisnął, natężył i razem wyświecił,
Może bym sto gwiazd zgasił, a drugie sto wzniecił -
Bo jestem nieśmiertelny! i w stworzenia kole
Są inni nieśmiertelni; - wyższych nie spotkałem. -
Najwyższy na niebiosach! - Ciebie tu szukałem,
Ja najwyższy z czujących na ziemnym padole.
Nie spotkałem Cię dotąd - żeś Ty jest, zgaduję;
Niech Cię spotkam i niechaj Twą wyższość uczuję -
Ja chcę władzy, daj mi ją, lub wskaż do niej drogę!
O prorokach, dusz władcach, że byli, słyszałem,
I wierzę; lecz co oni mogli, to ja mogę,
Ja chcę mieć władzę, jaką Ty posiadasz,
Ja chcę duszami władać, jak Ty nimi władasz.
(Długie milczenie)
(z ironią)
Milczysz, milczysz! wiem teraz, jam Cię teraz zbadał,
Zrozumiałem, coś Ty jest i jakeś Ty władał. -
Kłamca, kto Ciebie nazywał miłością,
Ty jesteś tylko mądrością.
Ludzie myślą, nie sercem, Twych dróg się dowiedzą;
Myślą, nie sercem, składy broni Twej wyśledzą -
Ten tylko, kto się wrył w księgi,
W metal, w liczbę, w trupie ciało,
Temu się tylko udało
Przywłaszczyć część Twej potęgi.
Znajdzie truciznę, proch, parę,
Znajdzie blaski, dymy, huki,
Znajdzie prawność, i złą wiarę
Na mędrki i na nieuki.
Myślom oddałeś świata użycie,
Serca zostawiasz na wiecznej pokucie,
Dałeś mnie najkrótsze życie
I najmocniejsze uczucie. -
(Milczenie)
Czym jest me czucie?
Ach, iskrą tylko!
Czym jest me życie?
Ach, jedną chwilką!
Lecz te, co jutro rykną, czym są dzisiaj gromy?
Iskrą tylko.
Czym jest wieków ciąg cały, mnie z dziejów wiadomy?
Jedną chwilką.
Z czego wychodzi cały człowiek, mały światek?
Z iskry tylko.
Czym jest śmierć, co rozprószy myśli mych dostatek?
Jedną chwilką.
Czym był On, póki światy trzymał w swoim łonie?
Iskrą tylko.
Czym będzie wieczność świata, gdy On go pochłonie?
Jedną chwilką.
matko jak mi hukneło w sluchawki JAM MISTRZ!
Czy polskiego? Hmmm.... Trudno powiedzieć. Mickiewicz był ponad to co nazywamy dzisiaj polskością. On był nacjonalistą ale tego co w Rzeczypospolitej najlepsze było.
Mistrzostwo!
Inne utwory Mickiewicza to odkleja, ale Dziady TOP
na odwrót, dziady to giga odklejka
#FacePoland 🇵🇱
Szacunek i pamięć 🥀🕯️🕊️#NASZ 🇵🇱
A co oni tam pozmieniali w edycji DVD?
To rzecz gustu.
Pozdrawiam 3a
Buziaczki :D
Ciekawym i oryginalnym tworem to była IRP.
IIRP była nie do uratowania.
Patrzcie i słuchajcie Karolaki i inne Szyce. To sie robi właśnie TAK
Nie jestem przesadnym polonofilem,ale jestem Polakiem:bo tylko Polak może zrozumieć takie dzieła,jak to...A G.Holoubek był stworzony do takich ról... Możemy mieć pretensje do świata, że mieszkamy między dwoma potęgami,ale gdyby nie to,takie arcydzieła nigdy by nie powstały...
Kto się odważył skrytykować? Maluchy...
Chętnie bym obejrzał to samo w wykonaniu któregoś z Mroczków.
Zobaczcie rozmowę Grażyny Banaszkiewicz z Gustawem Holoubkiem o zawodzie aktora - th-cam.com/video/LAR6Hu7fjak/w-d-xo.html
Tyle lat a komentarzy ledwie co.....
@cielak0442
Nie byłby. Film można kupić.
The Kumol popieram!
Ale super Iluzja, Jakby patrzył wszędzie,LOL, genialne
to akurat zaden z wymienionych, Slowacki byl tez niczego sobie... mickiewicz rewelacja, genialnych poetow bylo wielu
Ja osobiście wolę Słowackiego. A Norwid jest zawsze na nowo odkrywany.
pewnie nie wszyscy wiedzą,że ojciec wielkiego aktora był Czechem tak jak nie rozumieja pojęcia litewskosci u Mickiewicza
Gdybyś miał pojęcie o romantyźmie, wiedział byś że dyskusja ta jest jak najbardziej na miejscu.
Kwestie tego typu były rozważane kilkaset lat temu. Jesli naprawdę ciebie to nurtuje to proponuję byś sięgnął po odpowiedznią lekturę.
Myślę, że Mickiewicz byłby zachwycony.
Końcówka mnie trochę wystraszyła
Nie chodzi o pokonanie, ale o rzucenie wyzwania. Trzeba mieć charakter by stanąć i powiedzieć Mu prosto w twarz to co się myśli.
=====
Po za tym dlaczego utożsamiasz pokonanie z zabiciem?
=====
Wielką Improwizację uważam za niewykły rodzaj wyznania wiary. By coś takiego napisać trzeba
NAPRAWDĘ wierzyć.
Gustaw Holoubek jest genialny, to naprawdę aktor wszech czasów......
Kto 2k21? XD ~ pozdrawiam swoją klase
co nie znaczy ,że była lepsza ,była masa nienawisci i niezgody,ale napewno to był nadzwyczaj ciekawy wieloetniczny kraj,dzis nie do odtworzenia
A znasz garncarza który dzieło swych rąk obdarzył wolną wolą?
=========================
Człowiek? Korona stworzenia...
Na obraz i podobiństwo...
to raperzy (niektórzy) są świetnymi poetami
@TheKumol nacjonalizmu?
chyba pomyliły się tobie adresy
pozdro 2B
Wybitne!!!
Samobójstwo jest dramatem w czystej formie.
Niewątpliwie mamy doczynienia ze złem, ale jego źródła wskażać nie potrafimy.
Mówisz o wolnej woli. ok.
ale czy naprawdę sądzisz, że samobójca kieruje się wolna wolą? Czy naprawdę sądzi że samobójca ma własciwe rozeznanie Świata i sytuacji własnej? Jeśli nie, to jak można mówić o wolnej woli - wyborze?
no ale co jak co ,ale nudzic to sie nie było łatwo w II RP,a Rzeczpospolita Obojga Narodów tęz była nie do odratowania,mimo konstytucji i Insurekcji
Wonsik
Jam mistrzzzrzzzrzz......
Ja mówię o koncepcji państwa i to w kontekście historycznym.
Wyobraź sobie, że choć o 'romantyźmie' pojęcia nie mam, to wiem sporo o romantyzmie. Ale oprócz tego mam też jako-takie pojęcie o wielkiej sztuce i wiem, że nie ma sensu kłócić się, gdy można zamiast tego kontemplować kunszt aktorski pana Holoubka. Tego właśnie w romantykach nie lubię - pozytywiści pracowali dla kraju, romantycy siedzieli i za ten kraj cierpieli :/
Gdyby nie ojciec, "Misiek" byłby nikim.