011 เรื่องภิกษุ ๒ สหาย(แปลโดยพยัญชนะ หน้า ๙๓ ๙๔)

“ผู้มีปัญญาดี เมื่อชนทั้งหลายประมาทแล้ว ไม่ประมาท,
เมื่อชนทั้งหลายหลับแล้ว ตื่นอยู่โดยมาก ย่อมละบุคคลผู้มีปัญญาทรามไปเสีย
ดุจม้าตัวมีฝีเท้าเร็ว ละทิ้งม้าตัวหากำาลังมิได้ไป ฉะนั้น.”