Jak mi zmarła mama to było 8znakow dla 11osob wywaliło zablokowane drzwi, spadały przedmioty, skrzypiala podłoga, w dniu pogrzebu przewróciło się zdjęcie mamy jak powiedziałem JEDZIEMY NA POGRZEB itd
Rany boskie tym psychologom i lekarzom powinno zabrać się prawo do wykonywania zawodu! Potworne. Jak można DZIECKU powiedzieć, że inni mają większe problemy. Ten kraj to kartonowy ulepek. Sama miałam problemy z zaburzeniami odżywiania, na szczęście udało mi się z tego wyjść, ale ostatecznie samej i to po kilkunastu latach, pomimo wizyt u psychologów... Życzę wszystkiego dobrego.
To bardzo przykre co piszesz. Myślę, że w każdym zawodzie są osoby, które nie dokładają wystarczająco dużo uwagi na dokształcanie się, aby móc dobrze wykonywać swoją pracę. Dlatego warto szukać, szukać i szukać specjalistów,jktorzy będą w stanie nam pomóc. Ale czasami bywa i tak, że nie da się niektórym pomoc.
Niesamowita dziewczyna bardzo inteligentna. Jest w niej coś co takiego ciepłego pozytynego. Niesamowita historia trudna historia. Warta puszczenia tego w świat dla innych którzy tego potrzebują. ❤
Dziękuję bardzo! 🙏 cieszę się, że miałam możliwość wziąć udział w tak cudownej inicjatywie...🥰 Mam nadzieję, że im więcej będziemy o tym mówić - tym mniej pojawi się przypadków zachorowań 💗
Basia Nowa zostawię to bez komentarza. Dodam tylko żebyś zaczęła od edukacji w tym temacie bo mało wiesz. I aż niedobrze się robi na sam widok takich bezmyślnych komentarzy. Widać że to Tobie brakuje inteligencji.
Jestem w stanie uwierzyć w najgorszy horror jeśli chodzi o szpitale psychiatryczne w Polsce, byłem, doświadczyłem. Praktycznie każdy kto był, doświadczył, nie dziwi się, gdy słyszy coś takiego od innej osoby o takich miejscach. Jest to straszne, a jeszcze straszniejsze jest to, że NIKT z tym NIC nie robi w tym kraju.
Byłam hospitalizowana i się podpisuje poniekąd. Dwa pierwsze pobyty sądzę, że uratowały mi życie, pomimo trudności jakie tam przeszłam. Niestety trzeci czyli ostatni będę wspominać bardzo źle do końca życia, ponieważ lekarz pozwolił abym miała syndrom odstawienny mimo, że kilkukrotnie mówiłam o tym jakie leki przyjmuje i dlaczego. Wierzę, że pielęgniarki, psychologowie i terapeutki są tam z powołania, ale po prostu niestety zawsze trafi się ktoś kto bywa niekompetentny. Trzymam mocno kciuki za twoje zdrowie psychiczne jak i dziewczyny obecnej w tym filmie
Znałam dziewczynę która nie mogła jeść. Chodziła na terapię grupową. Pewnego dnia zdobyła się na odwagę i powiedziała na grupie: „nie mogę jeść”. Na to dostała komentarz od pewnego wstrętnego babska z grupy: „ ja nie rozumiem jak można nie jeść”. Od tamtej pory dziewczyna nie odezwała się słowem. Taki świat, tacy ludzie. Empatia, wrażliwość, dobroć jest słabością, tacy ludzie naiwnymi i głupimi. Tacy - jak to babsko - nieczuli, rządzą. Rozumiem, że nie w każdym zawodzie potrzeba empatii, ja tylko ubolewam nad oświatą czy polityką.
Mi w Polsce w anoreksji bardzo ciezkiej psycholog dala tylko Prozak i 'tabletki na przytycie' - osobie z anoreksja! Kamienie w kieszeniach na wazeniu cotygodniowym to byla norma. Wiedzieli o tym, mieli to gdzies, bo nikomu nie zalezalo na mojej poprawie. Sama z tego wyszlam, chociaz nie bylo latwo.
Płacze i nie umiem wyrazić jak bardzo identyfikuję się z tym filmem. Przez anoreksje straciłam całą radość z życia i byłam chodzącym zombie bez uczuć, mój stan zdrowie jest obecnie o wiele lepszy, jednak trauma została. Dbajcie o siebie
Elokwencja, bardzo ładna artykulacja, inteligencja. Słuchałem z przyjemnością tak życiowo mądrej, dojrzałej i świadomej osoby, życzę wszystkiego dobrego.
Zgadzam się. Uważam, że powinna pójść w stronę psychologii i specjalizować się w zaburzeniach żywności. Serio. Z doswiadczen, które przeszła, myślę że byłaby naprawdę dobrym psychologiem. Powinna wykorzystać swoje "pięć minut" ;) Życzę jej dużo cierpliwości i takiej dojrzałości przez cały czas :)
Jest takie jedne prymitywne powiedzenie, lecz prawdziwe "Kto ma miękkie serce, musi mieć twardą dupę" - ja się właśnie czuję jak taki utwardzony płatek śniegu bo nie dałam się zniszczyć trudami życia
Agato, obejrzałam cały wywiad. Bardzo Ci za niego dziękuje. Po pierwsze, jest mi niezmiernie przykro, ze tak wiele musiałaś się wycierpieć, zanim dostałaś odpowiednią pomoc. Ze tak wiele razy zostałaś zignorowana. To naprawdę okropne przeżycia :( dlatego tym bardziej dziękuje, ze się nimi podzielilas. To wymagało dużej odwagi. Z drugiej strony, tak bardzo cieszę sie, ze w końcu trafiłaś na odpowiednie leczenie i jesteś z nami. Cieszę sie, ze od początku do końca miałaś wsparcie całej rodziny. To na pewno niezwykle ważne, nie każdy ma tak kochające osoby obok. Gratuluje Ci i podziwiam ogromna prace jaka wykonałaś w swojej głowie. Jesteś wspaniała osoba, silna, dojrzała, mądra i życzę Ci żebyś spełniała swoje marzenia i nigdy nie przestała wierzyć w słowa : „dobro zawsze zwycięży”…bo ja tez, mimo otaczającego świata, mimo ciężkich przeżyć i okropnych ludzi napotkanych na drodze - wciąż w to wierze. Życzę Ci żebyś spotykała już na swojej drodze tylko dobrych ludzi ❤ 💪 dziękuje za twoja historie.
Jeju... Nawet nie wiem, co odpisać, bo wszystko wydaje się zbyt małe w porównaniu do tak cudownych słów! Dziękuję Ci bardzo! 🥰 Dziękuję za wsparcie, ciepłe słowa i wysyłam mnóstwo miłości 💌
Liczę na poruszenie tematu mniej popularnej choroby jak anoreksja. Czekam na odcinek z gościem opisującym zaburzenia odżywiania polegające na kompulsywnym objadaniu się, napadach wilczego głodu
Szacunek za bardzo dobre przygotowanie do opowiedzenia swojej histori. Anoreksja to niestety nie wymysł, a problem z którym boryka się mnóstwo ambitnych osób, które często wymagają od siebie kilkukrotnie więcej niż od kogokolwiek innego. Nie zgodzę się tyllo ze stwierdzeniem, że to choroba dziewczyn. Kiedy sam borykałem się z zaburzeniami odżywiania poznałem mnóstwo osób, zarówno chłopaków jak i dziewczyn, którzy też się z tym zmagali. Przeraża tylko zaślepienie... gdy ja cierpiałem ważąc 38kg przy wzroście 182cm inni podchodzili i pytali "wow. Jak to zrobiłeś, że udało Ci się tak schudnąć?". Myślę, że najlepiej oddaje to stwierdzenie, że ze wszystkich rywali czasem najcięższym i najsprytniejszym do pokonania jest Nasza własna głowa. Też pamiętam jak moje serce było tak słabe, że nie dało się pobrać więcej niż jednej probówki krwi do badań... wtedy byłem nawet z tego dumny na swój sposób. Tak samo jak z tętna w nocy poniżej 28bpm... Tym bardziej, jak właśnie powiedziała Agata - główne szpitalne podejście to "zacznij jeść i będzie git". To prowadzi bez innego wsparcia do nikąd. Mnie "nawrócił" strach przed dojściem do punktu, z którego nie ma odwrotu... przyznaję, że długo błądziłem zanim odnalazłem sposób na siebie. Życzę dużo siły wszystkim, którzy o siebie walczą! Tobie Agato dzięki za świadectwo. Trzeba pamiętać, że jest milion lepszych sposobów na ulokowanie swojej energii niż autoagresja ;)
Temat ciężki, ale ta cała wypowiedź była jak muzyka dla uszu. Niesamowicie przemyślane zdania, niewiarygodna umiejętność opowiadania historii nie tylko swojej, ale też innych np. z perspektywy swojej mamy. W niektórych momentach dosłownie mogłem sobie wyobrazić cały przebieg zdarzeń. Napisał bym jeszcze więcej, o Twojej dobroci, ambicji, podejściu do życia i innych rzeczach, ale obawiam się, że słowami tego nie wyrażę. Wydaje mi się, że jesteś ogromną inspiracją dla wszystkich. Uświadamiasz też to, że mając ogromną wiedzę, choroba psychiczna może całkowicie oszukać i wyprzeć podstawowe rzeczy jak to, że niedostarczenie organizmowi składników odżywczych powoduje poważne konsekwencje.
Jeju... nawet nie wiem, jak dziękować za te ciepłe słowa! 🥰 Bardzo się cieszę, że mogłam podzielić się swoją historią i jestem naprawdę wdzięczna za Twoje wsparcie!😇 Ściskam mocno i wysyłam mnóstwo dobroci!
W wieku bohaterki filmu również zmagałam się z zaburzeniami odżywiania. Bardzo się cieszę, że podzieliłaś się swoją historią i uważam, że może ona pomóc bardzo wielu osobom zmagającym się z anoreksją oraz innymi chorobami związanymi z zaburzoną relacją z jedzeniem. Ja mając 14 lat również wmawiałam sobie, że muszę schudnąć, ponieważ moje koleżanki ważą mniej... moje jedzenie ograniczało się do jednej małej kanapki z dżemem na dwa dni. Czasem kanapkę zamieniałam na jabłko. Całe szczęście po kilku tygodniach takiego odżywiania się w mojej szkole zostało zorganizowane spotkanie z młodą dziewczyną chorą na anoreksje. W momencie spotkania ważyła 40 kg, była bardzo wysoka i wychudzona (w tamtym momencie i tak nie ważyła najmniej) - podzieliłaś się z nami swoją historią, swoimi zmaganiami z chorobą... to było dla mnie traumatyczne. Całe spotkanie siedziałam przerażona w kącie i płakałam bo dotarło do mnie, że to mogłabym być ja. Moja mama nie zauważyła,że nie jem. Pracowała po 14h dziennie 29 dni w miesiącu, ja gotowałam obiady i gotowałam ich mniej żebym mogła mówić, że już jadłam. Po spotkaniu w szkole przyznałam się jej, że nie mogę jeść, ale chcę. Chodziłam do psychologa w szkole (Pani wykazała się bardzo dużą empatią i wiedzą w tym temacie), a mama zamiennie z bratem na moją prośbę nie pozwalali mi odejść od stołu dopóki nie zjem swojej porcji obiadowej (początkowo małej, a z czasem coraz większej). Pomogło, ale do dziś wiem, że gdyby nie odwaga tamtej dziewczyny, która odważyła się pokazać obcym ludziom i opowiedzieć o sobie mogłabym skończyć dużo gorzej. Dlatego uważam, że ten wywiad może uświadomić wielu osobom, że potrzebują pomocy i dzięki niemu zdobędą siłę na walkę o siebie. Bardzo Ci dziękuję za ten film i gratuluję odwagi opowiedzenia swojej historii. Jesteś cudzowną osobą - jesteś wartościowa bez względu na wagę czy wygląd - nie zapominaj o tym 🥰 trzymam kciuki za Twoje zdrowie ❤
To jakaś tragedia z tym szpitalem i psychiatrą . . . 😔 Spotkałam się z takimi specjalistami . Stan do jakiego mnie doprowadzili był tragiczny. Trafiłam na terapię w miarę dobrej formie , tylko ze stanami lękowymi i dobrze funkcjonującą depresją (byłam w stanie różne sprawy załatwić, iść na zakupy itd). Dobrali mi leki po których mój stan był tragiczny, leżałam ,patrzyłam w sufit ,z trudem szlam do łazienki. Ciąża i odstawienie tego gówna z dnia na dzień mnie uratowały. ...
Agato jesteś cudowną osobą. Miło się słucha tak wrażliwego, świadomego i ciepłego człowieka jakim jesteś. Piękna na zewnątrz i wewnątrz. Leczenie psychiatryczne/psychologiczne w ramach NFZ w tym kraju to jakiś nieśmieszny żart. Nie wiem co by się musiało stać żeby coś się zmieniło. Dziękuję Ci za opowiedzenie swojej historii. Przesyłam dużo pozytywnej energii ❤
Sama przechodziłam identyczną sytuacje :/ najgorsze w tym wszystkim jest to ,że u wielu osób ( w tym i u mnie ) skończyło się depresją i próbami samobójczymi ... cieszę się bardzo ze takie tematy sa przeprowadzane tutaj na tym kanale i bardzo dziękuje prowadzącemu za nagłaśnianie takich problemów, bo pamiętajmy, że anokreksja to nie problem "wydumanych nastolatek" ale problem natury psychicznej tak samo jak inne choroby :)
Duużo zdrowia dla bohaterki odcinka, wierzę, że będzie tylko lepiej ;) PS. żywienie przez sondę to nie żywienie pozajelitowe, żywienie pozajelitowe jest podawane dożylnie, omijając jelita :)
Jest to dla mnie bardzo dobra lekcja jako dla przyszłego psychologa. Nie wyobrażam sobie nawet zareagować na taką sytuację podobnie jak psychologowie, którzy przyjmowali Agatę. Fakt niskich zarobków przy pracy w NFZ, którym część psychologów takie sytuacje tłumaczy, nie jest absolutnie żadną podstawą do takiego zachowania. Nie akceptowalibyśmy nieuwagi czy pomyłki lekarza przy operacji "dlatego, że pracuje w NFZ", takie sytuacje też nie powinny być akceptowane i psychologowie lekceważący problemy powinni być poddawani procesom dyscyplinarnym z natychmiastowym zawieszeniem prawa do wykonywania zawodu.
Fantastyczna młoda Inteligetna osoba. Ogromny przekaz dla młodych ludzi. Bardzo podziwiam i kibicuję ❤ o takich tematach trzeba mówić.. Dziękuję za twoją historię❤
Sama się zmagam z tym paskudztwem jaką jest anoreksja, pomimo tego iż moja waga już nie zagraża życiu to te myślenie trochę zostaje i wystarczy tylko jakieś mocniejsze złe wydarzenie i wszystko może wrócić... Pozdrawiam wszystkich chorujących na to paskudztwo, zdrówka kochani ❤💜
Droga Agato, podziwiam Cię za odwagę, spokój i opanowanie podczas całego wywiadu. Jestem poruszona Twoją historią i dziękuję, że mogłam jej wysłuchać. Trzymam za Ciebie kciuki i życzę Ci dużo zdrowia! 🌺
Piękny i bardzo wzruszający wywiad Agata 💕 Dziękuję że nie boisz się opowiadać o anoreksji i o problemach jakie osoby chore napotykają podczas walki z tą chorobą, o problemach z nieodpowiednią opieką zdrowotną i o złym i błędnym postrzeganiu anoreksji przez innych. Trzymam za ciebie kciuki aby wszystko układało się w twoim życiu jak najlepiej💕
Ta dziewczyna jest inteligentna,z tego co mówi wynika że miała kochanych i rozumiejących rodziców, a do tego zdaje sie mieć szalenie podobny charakter do mnie. To udowadnia mi, że choroba jak każda inna może dopaść każdego z nas
Będę Psychologiem i nigdy nie zapomnę twojej Pięknej, Wartościowej i Dobrej Osoby Agatko i twojej historii, którą tutaj opowiedziałaś. Dziękuję Tobie bardzo za bezcenną lekcję dla Mnie. Z wyrazami ogromnego szacunku serdecznie Pozdrawiam i życzę wszystkiego co Najlepsze dla Ciebie i twoich Bliskich❤
Wspaniały wywiad!, podczas słuchania czułam jakbyś opowiadała historię mojego życia, sama doświadczyłam anoreksji, teraz po wyleczeniu choroby widzę jak cudowne jest życie dziękując za każdy dzień 🥰🌟
Bardzo wartościowy wywiad. Jak dobrze, że Agata z tego wyszła! Podziwiam jej siłę i odwagę, bo jednak niełatwo mówić o takich doświadczeniach terapeucie, a co dopiero publicznie. Myślę jednak, że ten wywiad może wielu osobom pomóc, zwłaszcza to, że trzeba sobie pozwolić na niedoskonałość :) Sama przez większość życia chorowałam na depresję, a przez całe gimnazjum również na anoreksję. U mnie wynikało to z tego, że pochodzę z dysfunkcyjnej rodziny, w której czułam się niekochana i w której wymagano ode mnie doskonałości. W dodatku od wczesnego dzieciństwa, jeszcze zanim poszłam do szkoły, byłam gnębiona przez inne dzieci ze względu na moją nadwagę, najbardziej właśnie w gimnazjum. Dopiero chyba w trzeciej klasie podstawówki zauważyłam, że nie jestem jedynym otyłym dzieckiem na świecie. Wcześniej jednak niestety wyciągnęłam jedyny logiczny wniosek możliwy u kilkuletniego dziecka - że inne dzieci mają normalnych rodziców i są przez nich kochane dlatego, że są szczupłe, a nadwaga to skaza tak straszna, że nawet ci, którzy powinni cię kochać, czyli twoja rodzina, przestają cię kochać i to, że masz nadwagę, sprawia, że jesteś osobą bezwartościową i daje innym prawo do tego, by cię gnębić i że ludzie zawsze będą korzystali z tego "prawa". Ze względu na ten ciągły brak akceptacji ze strony otoczenia i to, że wymagano ode mnie, bym nigdy nie popełniała błędów i myślała oraz zachowywała się dokładnie tak, jak się tego ode mnie oczekuje (jeden z moich rodziców cierpi na narcystyczne zaburzenie osobowości, ale niestety to tylko jeden z wielu tego typu problemów w rodzinie), miałam poczucie, że nie mam w moim życiu wpływu na nic. Dopiero jak zaczęłam stosować dietę i ćwiczyć, a przede wszystkim chudnąć, poczułam się choć trochę zadowolona z siebie, że choć jakiś cel potrafię w życiu osiągnąć. Z każdym utraconym kilogramem przez chwilę czułam się wartościowa i budziła się we mnie nadzieja, że ktoś mnie kiedyś zaakceptuje, a może nawet pokocha... Niestety szybko stało się to moją obsesją i straciłam nad tym kontrolę, w tym samym czasie zresztą miałam pierwszy epizod depresji głębokiej. Przeżyłam chyba tylko dlatego, że byłam już tak wyniszczona, że nie miałam siły ćwiczyć i zrozumiałam, że nikt mi nie pomoże, a jeśli nic nie zmienię, to po prostu umrę... Na szczęście kilka lat temu wreszcie poszłam na terapię i dziś jestem wolna od depresji i innych problemów, które miałam :) Choć ważę o wiele więcej niż wtedy gdy miałam niedowagę, wreszcie się akceptuję i jestem szczęśliwa. Już nie nienawidzę siebie i nie mam poczucia bezwartościowości. Wiem też, że mimo że mam nadwagę (niestety przy insulinooporności trudno jej nie mieć, ale powoli chudnę, już w zdrowy sposób), nie jestem gorsza od innych ludzi. Mam naprawdę wspaniałych przyjaciół - z jakiegoś powodu się ze mną zadają, więc chyba nie jest źle :D Nie jestem doskonała, ale nie muszę taka być :)
Kochana! JESTEŚ PIĘKNA I MĄDRĄ KOBIETĄ, której nie da się wpisać w żadne standardy i ramy, bo takowe nie istnieją, wybiegasz poza wszelkie skale ocen . Jestem oczarowana Twoim świadectwem, głównie dlatego, że odnajduję w nim siebie. Też walczyłam z tą chorobą. U mnie na szczęście cud wydarzył się wcześniej, ocknęłam się w porę, zanim wymagana była hospitalizacja. Mnie pomogła wiara, Bóg i mądrzy ludzie dookoła, dzięki którym z roku na rok było lepiej. Proces ten nazywam : odzyskiwaniem swojej kobiecości i umiłowania własnego JA. Trwa to po dziś dzień, ale jest naprawdę dobrze 😊... Też miałam 14 lat kiedy zachorowałam. Dziś mam prawie 27 i czuję się zdrowa, choć pewne echa tej choroby pozostały. Np. wyrzuty sumienia za zbytnie "przejedzenie" i lęki przed zmianą wagi - za równo przytycia jak i schudnięcia. (mam taki swój bufor 4 kg, między 58-62, w którym się obracam). Zawsze uważałam, że powinnam to przepracować z psychoterapeutą, ale właśnie bałam się takich sytuacji, o których mówiłaś (jak widać, te lęki miały swoje uzasadnienie). Niemniej wiem, że ta choroba - jak każda - odciska piętno na naszym życiu. O tej chorobie trzeba pamiętać i sukcesywnie ją kontrolować, tzn. Nie wolno stracić czujności. Bo jest to choroba perfekconistek i grzecznych dziewczyn.. Ale Ty już zrobiłaś to co najważniejsze - przyznałaś się do niej przed sobą i przed innymi, pozwoliłaś sobie pomóc. Po tym fakcie już można uznać, że jesteś zdrowa (sama wiesz, że to było najtrudniejsze). A teraz przed Tobą piękny czas - na nowo pokochania i zrozumienia siebie. I jeszcze jedno - pamiętaj, że moc w słabości się doskonali. Jesteś przez te doświadczenia bardzo silną kobietą. I powinnaś dawać swoje świadectwa gdzie tylko możesz, bo masz też dar pięknego wysławiania się. Jesteś specjalistką, bo to przeszłaś, więc wiesz, co czują te dziewczyny, a terapeuta tego nie wie, on ma tylko wiedzę, a doświadczenie w moim odczuciu jest ważniejsze. I ja np. dużo się od Ciebie nauczyłam jako "starsza siostra". Zamierzam wyrzucić wagę z mieszkania 😁 Pozdrawiam serdecznie i trzymam za Ciebie kciuki!! ❤️
Dziękuję za ten wywiad Agata. Moja przyjaciółka również zmaga się z anoreksją. Mam nadzieję, że dzięki poznaniu Twojej historii lepiej będę mógł zrozumieć, przez co przechodzi. Obyś wróciła do pełni zdrowia i spełniła swoje marzenia!
Wielki szacunek za pracę jaką wykonałaś. Podziwiam za samoświadomość i życzę jak najlepszej dalszej drogi w życiu. Ciepłe pozdrowienia dla całej rodziny
Jak czytam niektóre komentarze to czuje ogromna złość . Nazywanie osoby chorującej na anoreksję atencjuszem jest bardzo krzywdzące . Kto nie doświadczył piekła jakim jest wejście w zaburzenia odżywiania nie wie jak trudne jest normalne funkcjonowanie w społeczeństwie. Anoreksja to wołanie o miłość nie ważne z jakich powodów zaburzenia nam się pojawiają cierpienie jest to samo a im dłużej się w tym trwa i stan się pogarsza nie znajdzie się odpowiedniej drogi leczenia to jest ogromnie trudno wrócić do normalnego funkcjonowania mimo bycia osoba względnie „zdrowa” mówię to jako osoba chorująca kilkanaście lat na zaburzenia odżywiania. Co do użytych liczb w materiale jestem rownie przeciwna by sprowadzać anoreksję do wielkości bmi ale takie są realia ze anorektyczki ze zdrowo waga nikt poważnie w tym kraju nie traktuje. Nawet jak się zdecydujemy na lecznie to czad oczekiwania dla chorego o wadze w normie jest nawet do pół roku gdzie stan somatyczny w tym czasie może ulec pogorszeniu. A zreszta trafienie na oddział w Polsce w przypadku dorosłego polega na rehabilitacji samej wagi ponieważ terapia nie jest zapewniona 😞 triggeruja mnie liczby w wywiadzie ale z drugiej strony dobrze ze ten temat jest podejmowany. Drodzy komentujący wejdźcie na tik toka swoich dzieci zobaczcie jakie tam da treści i hak bardzo może to zagrażać życiu waszych najbliższych. Nie wiem czy ktokolwiek przeczyta mój komentarz ale chciałabym żeby któregoś roku orkiestra Owsiaka „grała” zbierała fundusze na oddziały psychiatrii dziecięcej w Polsce jest to ogromnie potrzebne a kompletnie nikt nie wstawia się za tym tematem. 😢
Witaj Moja córka choruje od 6 ciężkich lat na anoreksje i depresję...spędziła ponad rok w szpitalach I klinikach..psycholodzy,psychiatrzy,dietetycy,psychodietetycy...dzis ma 19 lat..właśnie przechodzi 7 miesięczny głęboki nawrót choroby.. Trzymam.mocno kciuki aby Tobie udało się wygrać z tym dziadostwem..
DZIĘKUJĘ SERDECZNIE ZA TWOJE WSPARCIE! to wiele dla mnie znaczy! 😘 ludzie nie zdają sobie czasem sprawy, jak wiele emocji i wyjścia poza swoją strefę komfortu wymaga przyznanie się do problemu... dlatego jeszcze raz dziękuję Ci za zrozumienie! 😍
Wartościowy film, dobrze rozumiem ten problem, bo też przez to przechodziłam, ale już jestem na dobrej drodze. Warto dzielić się takimi historiami, żeby uświadamiać ludzi, że anoreksja to choroba, a nie wymysł 😘❤️
O mój Boże....wspaniała dziewczyna😊2 lata temu, jako matka przeżyłam dokładnie to samo...opowiadasz historie mojej córeczki😔całe nasze życie wywróciło się do góry nogami🥺na szczęście córka wychodzi z choroby-i oby to nigdy nie wróciło🙂Tobie również życzę wyjścia z tej paskudnej choroby😘
Jestes taka piekna dziewczyna. Nie daj sie tej chorobie. Jestes tak inteligentna mloda osoba. Swiat potrzebuje takich ludzi jak Ty!!!! Nie daj sie dziewczyno❤ Wierze w Ciebie I zycze Ci z calego serca zdrowia !!!!!!
miałam bardzo podobne doświadczenia. z przekonaniami społecznymi, ze szpitalem, z pożal się boże psychologami. zdecydowanie wiele osób, które w tym zawodzie pracują, to ludzie nie tylko niedouczeni, ale i zwyczajnie pozbawieni empatii - dlatego zawsze powtarzam, że przed egzaminami z tego czy tamtego, wejście na wydział medycyny czy psychologii winny mieć osoby same gruntownie sprawdzone pod kątem psychologicznym. bo chemii czy teorii wychowania można się douczyć - podejścia nie bardzo. pozdrawiam Agatę, widać, że to mądra i dojrzała dziewczyna. powodzenia w życiu!
Ciepła, wrażliwa osoba :) Ściskam kciuki i życzę wszystkiego dobrego :) Jedna nieścisłość- żywienie sondą to żywienie jelitowe, pozajelitowe tzn. dożylne.
Jestem osobą "ocalałą". Wyzdrowiałam z anoreksji. Sama zachorowałam w podobnym wieku. Przeszłam mnóstwo męki, miałam nawroty choroby i w wieku 18 lat prawie straciłam życie - a pomoc? szkoda gadać. Po hospitalizacji ważyłam jeszcze mniej. Jedynie pamiętam łzy mojej mamy, która prawie straciła dziecko. Cudowne jest to jak dziewczyna wypowiada się na temat edukacji i jak bardzo jest świadoma problemu. Ja jestem rocznikiem gimnazjalnym, ale nadmiar materiału i presja nie zniknie nigdy. Nacisk na dobrze napisane matury - szok. Dzisiaj jestem studentką psychologii. Zdrową, świadomą osobą. I tego samego życzę ci kochana, spełniaj swoje marzenia, brnij do przodu, bo najgorsze masz za sobą. Dbaj o siebie, pozdrawiam :)
Dojrzałością dziewczyna przebiła wszystkich doktorów habilitowanych medycyny. W Polsce lekarz to zawód dziedziczony i jest co jest … super gdyby została lekarką ❤❤❤
Niektorzy tutaj pisza że dziewczyna dojrzała, mądra.. Ale dojrzalość to Obiektywizm, Realizm, tj nie rzucasz sie w ocean jesli nie umiesz jeszcze przepłynąć strumyka😉 Jesli gubi cie ambicja i w konfrontacji z rzeczywistością, dociera ze cos jest za trudne, a czasem moze i nieosiągalne-to odpuść . Rób Rzeczy Na Swoją Miarę. Próby przeskakiwania siebie to dobre dla ludzi z żelazną psychiką, np dla sportowców czy dla tych, co juz zjedli zęby na życiowymi survivalu. Niemniej zycze siły bo to sie przyda😎
Wywiad z Pania Agata jest bardzo refleksyjny. Na szczescie wsparcie rodziny dalo jej sile do walki z choroba. Oto od czego jest rodzina... Zycze Pani wszystkiego najlepszego na zdrowej i pozytywnej stronie zycia❣️
Jestem z ciebie dumna 💗 Również podczas moich problemów z odzywianiem w szpitalu byłam bardzo źle traktowana. Wszyscy cieszymy się że dałaś sobie radę i przetrwałaś te okropne wydarzenia 💗💗💗
No cóż... Nie zostaje mi nic innego, jak znowu podziękować! 😍 Jestem wzruszona Twoimi cudownymi słowami i bardzo Ci za nie wdzięczna! ♥ Ściskam mocno i życzę mnóstwo zdrówka!
Przykre jest to ile w komentarzach jest specjalistów, którzy potrafią obrażać kogoś bez żadnego wytłumaczenia, diagnozować i oceniać. Poznajcie definicję krytyki, możecie wyrazić nawet negatywne zdanie na wysokim poziomie. Pomyślcie sobie, że przychodzicie ze swoją historią i obcy ludzie wylewają na was wiadro pomyj mimo, że wygóle was nie znają i nawet nie odnoszą się do waszych słów, tylko swoich domysłów. Nie zasłaniajcie hejtu ,,wolnością słowa,, Druga sprawa. Jako osoba ze zdiagnozowanym ed proszę o niepodawanie informacji o konkretnych wagach i liczbach, jest to nieistotne w kontekście historii i nie aż tak potrzebne. Przy tej chorobie często ludzie porównują się do innych i tak jak usłyszeliśmy na filmiku, można zasugerować się niższą wagą innej osoby i wyznaczyć ją za swój cel.
Agatko, patrzę na te zdjęcia z początku filmiku i serce mi się kraja… rozumiem o czym mówisz, ja również borykałam się z anoreksją aż 5 lat! później wpadłam w kompulsywne objadanie i teraz ważę prawidłowo. Miałam dużą niedowagę… ale nie w takim stopniu jak Ty… Jesteś piękną, mądrą, wrażliwą kobietą i przede wszystkim silną! Trudy życia przez, które przeszłaś wyhartowały Twój charakter.. Wierzę w to, że niejednej osobie jeszcze pomożesz, chociażby dając świadectwo tego, że dalej walczysz i opowiadasz swoją historię innym.. Agatko, ściskam Cię mocno i życzę jeszcze więcej siły i wytrwałości w dalszej walce z tą okrutną chorobą!❤️
Bardzo ciężko mi się tego słuchało, szczególnie, że również zmagam się z anoreksją. Jestem dumna i szczęśliwa, że udało Ci się mimo tej okropnej drogi, którą musiałaś przejść by dotrzeć do tego momentu, a co do polskiej psychiatrii to nawet nie chce tego komentować...
Bardzo podobna historia do mojej tylko, że u mnie to była nerwica żołądka. Bardzo bałam się matury. Na studniówce byłam chuda ale wyglądałam jeszcze normalnie ale później jak zdałam sobie sprawę, że mam tak mało czasu zaczęły się problemy. Moja waga przed tą całą sytuacją wahała się pomiędzy 50-53kg na 170cm do matury w moje obojczyki można było wsadzić garść monet. Powodem całej tej sytuacji była myśl która pojawiła się w mojej głowie, że muszę 100% czasu poświęcić na naukę i marnuje go na jedzenie. Czułam, że zwymiotuje jak coś zjem było mi nie dobrze. Nawet jak chciałam zjeść potrawę którą uwielbiam nie mogłam jej przełknąć. Skończyło się na tym, że przez kilka miesięcy piłam herbatę i dziennie zjadałam może 5 łyżek zupy/jogurtu do których się zmuszałam. Kręciło mi się w głowie ale i tak walczyłam żeby jak najwięcej się nauczyć. Mijały tygodnie chudłam w zastraszającym tempie na początku tego nie zauważałam aż pewnego dnia spojrzałam na siebie i stwierdziłam, że wyglądam obrzydliwie. Zaczęłam nosić tylko golfy o luźnym kroju, na wagę nie odważyłam się wejść. Z wf miałam zwolnienie lekarskie bo cały czas mdlałam. Wiedziałam, że jest źle ale czułam tak ogromną presje, a przy okazji tak źle się czułam, że nie dałam rady się zmusić do jedzenia. W dniu matury z języka polskiego nastąpił przełom. Dostałam podstawę i rozszerzenie były banalnie proste nastąpiło zwolnienie blokady tego całego napięcia które mi towarzyszyło poczułam, że chce jeść! Mama czekała na mnie w samochodzie z słodką bułką którą kupiła ale nie sądziła, że w ogóle ją ruszę, a ja chciałam ją zjeść całą! Mama mi nie pozwoliła i pomału zaczęłyśmy wprowadzać jedzenie do mojego życia. Maturę zdałam bardzo dobrze nawet nieszczęsna matmę. Ale nerwica żołądka dała mi siwe znaki jeszcze raz w życiu ale nie spowodowała, aż takiego spustoszenia w organizmie jak za pierwszym razem bo w 2 miesiące poradziłam sobie z trudnym przeżyciem schudłam tylko 10 kg i w miarę szybo wróciłam do odpowiedniej wagi. Wniosek mam taki, że muszę pilnować się by być w bezpiecznej prawidłowej strefie BMI, a z nadmiernym stresem nadal nie nauczyłam sobie radzić i liczę na fart, że życie mi oszczędzi takich sytuacji. Gdy czuję się zestresowana po pracy sięgam po chipsy i dobry film chrupanie działa bardzo rozluźniająco. Życzę powodzenia wszystkim tym co mają problemy z odżywianiem i trzymam za was kciuki.
Rodzice są pierwszym „filtrem”, który powinien wyłapać, że coś dzieje się nie tak. Gdy trafiłaś do szpitala już powinni SAMI umówić wizytę u psychiatry. Przykro słucha się młodej dziewczyny, ktoś jest taka sztywna i wydoroślała, która mówi jakby wyuczyła się tego ma pamięć i mówiła do lustra. Przykre. Trzymaj się młoda, nie daj się i poczuj wiatr we włosach!
też odwiedziłam paru psychologów/psychiatrów, ale w życiu nie trafiłam na nikogo tak złego, jak ty trafiłaś... wzruszyłam się, słuchając tej historii napawa nadzieją, że będzie lepiej. życzę ci wszystkiego najlepszego ♡♡♡
Bardzo smutne i przejmująca historia. Dziewczyna jest bardzo mądra i dojrzała jednak bagaż doświadczeń negatywnych które nosi jest olbrzymi. Przeszła bardzo trudną drogę która można powiedzieć zaczęła się w taki sposób prosty nie zapowiadający się aż takiej tragicznie. Przeraziło mnie to że zarówno psycholodzy jak i psychiatra z narodowego funduszu zdrowia w taki sposób potraktowali dziewczynę i jej rodziców.W głowie mi się to nie mieści. A gdyby tak tej rodziny nie było stać na prywatnego lekarza strach pomyśleć co wtedy stałoby się z życiem tej dziewczyny. Życzę Jej wszystkiego dobrego, żeby spełniała swoje marzenia i szanuję Ją za duszę wojownika że walczy że ma świadomość że ta walka się jeszcze nie skończyła i że będzie trwać Mam również szacunek do jej rodziny za to, że tak bardzo wspierała Ją przez cały czas i wspiera nadal że na żadnym etapie w Nią nie zwątpili,że dali radę.
![[HIGHLIGHT] หมีLIVEปะ? | EP.171 เห็นแต่ในจอ วันนี้มาต้องขอคารวะ](http://i.ytimg.com/vi/gPWLxa0e_Z8/mqdefault.jpg)
![[HIGHLIGHT] หมีLIVEปะ? | EP.171 เห็นแต่ในจอ วันนี้มาต้องขอคารวะ](/img/tr.png)
![[Watch Party] APL 2024 รอบ 8 ทีมสุดท้าย ไทยต้องแชมป์ !](http://i.ytimg.com/vi/NctOkvaex-Y/mqdefault.jpg)
Wylicytuj wywiad w „7 metrów pod ziemią” i wesprzyj WOŚP: allegro.pl/oferta/rafal-gebura-wywiad-w-7-metrow-pod-ziemia-13099072257
Jak mi zmarła mama to było 8znakow dla 11osob wywaliło zablokowane drzwi, spadały przedmioty, skrzypiala podłoga, w dniu pogrzebu przewróciło się zdjęcie mamy jak powiedziałem JEDZIEMY NA POGRZEB itd
@@Jezu-ufam-tobie123 ?
Rany boskie tym psychologom i lekarzom powinno zabrać się prawo do wykonywania zawodu! Potworne. Jak można DZIECKU powiedzieć, że inni mają większe problemy. Ten kraj to kartonowy ulepek. Sama miałam problemy z zaburzeniami odżywiania, na szczęście udało mi się z tego wyjść, ale ostatecznie samej i to po kilkunastu latach, pomimo wizyt u psychologów... Życzę wszystkiego dobrego.
Tak... To, co dzieje się w niektórych placówkach to istny... KOSZMAR 😭
Nie wiem skad oni wyciagaja tych psychologow na nfz, przeciez to ludzie po tych samych studiach a wygladaja jak wyciagani z kapelusza
Niestety w Polsce nie ma psychiatrii dziecięcej i wszyscy za to płaciny.
wszystko w tym pseudokraju to gow no, jeszcze pare lat temu mialem nadzieje, teraz wiem ze trzeba po prostu uciekac.
To bardzo przykre co piszesz. Myślę, że w każdym zawodzie są osoby, które nie dokładają wystarczająco dużo uwagi na dokształcanie się, aby móc dobrze wykonywać swoją pracę. Dlatego warto szukać, szukać i szukać specjalistów,jktorzy będą w stanie nam pomóc. Ale czasami bywa i tak, że nie da się niektórym pomoc.
Niesamowita dziewczyna bardzo inteligentna. Jest w niej coś co takiego ciepłego pozytynego. Niesamowita historia trudna historia. Warta puszczenia tego w świat dla innych którzy tego potrzebują. ❤
Dziękuję bardzo! 🙏 cieszę się, że miałam możliwość wziąć udział w tak cudownej inicjatywie...🥰 Mam nadzieję, że im więcej będziemy o tym mówić - tym mniej pojawi się przypadków zachorowań 💗
Ludzie nieinteligentni na to nie chorują, bo nie zastanawiają się nad życiem..
Basia Nowa zostawię to bez komentarza. Dodam tylko żebyś zaczęła od edukacji w tym temacie bo mało wiesz. I aż niedobrze się robi na sam widok takich bezmyślnych komentarzy. Widać że to Tobie brakuje inteligencji.
@@nataliamikoajczak7779To prawda,takie komentarze powinny być usuwane.
Jestem w stanie uwierzyć w najgorszy horror jeśli chodzi o szpitale psychiatryczne w Polsce, byłem, doświadczyłem. Praktycznie każdy kto był, doświadczył, nie dziwi się, gdy słyszy coś takiego od innej osoby o takich miejscach. Jest to straszne, a jeszcze straszniejsze jest to, że NIKT z tym NIC nie robi w tym kraju.
Byłam hospitalizowana i się podpisuje poniekąd. Dwa pierwsze pobyty sądzę, że uratowały mi życie, pomimo trudności jakie tam przeszłam. Niestety trzeci czyli ostatni będę wspominać bardzo źle do końca życia, ponieważ lekarz pozwolił abym miała syndrom odstawienny mimo, że kilkukrotnie mówiłam o tym jakie leki przyjmuje i dlaczego. Wierzę, że pielęgniarki, psychologowie i terapeutki są tam z powołania, ale po prostu niestety zawsze trafi się ktoś kto bywa niekompetentny. Trzymam mocno kciuki za twoje zdrowie psychiczne jak i dziewczyny obecnej w tym filmie
"Pozwoliłam sobie na niedoskonałość"... I niech Ci to towarzyszy w dalszym życiu dziewczyno❤️Dużo siły i zdrowia psychicznego🤞🤞🤞
❤❤❤ dziękuje!!!
Dziewczyno, wypowiadasz się tak pięknie i dojrzale ❤
🙈❤️ haha staram się jak mogę! dziękuje kochana!
I masz piękny głos! Bardzo przyjemnie się Ciebie słucha :) Trzymak się Dziewczyno!!! :)
Ciagle oceniamy 😢
Znałam dziewczynę która nie mogła jeść. Chodziła na terapię grupową. Pewnego dnia zdobyła się na odwagę i powiedziała na grupie: „nie mogę jeść”. Na to dostała komentarz od pewnego wstrętnego babska z grupy: „ ja nie rozumiem jak można nie jeść”. Od tamtej pory dziewczyna nie odezwała się słowem. Taki świat, tacy ludzie. Empatia, wrażliwość, dobroć jest słabością, tacy ludzie naiwnymi i głupimi. Tacy - jak to babsko - nieczuli, rządzą. Rozumiem, że nie w każdym zawodzie potrzeba empatii, ja tylko ubolewam nad oświatą czy polityką.
I najgorsze jest to, że te wstrętne osoby uważają że ich opinia jest niezwykle ważna.
Mi w Polsce w anoreksji bardzo ciezkiej psycholog dala tylko Prozak i 'tabletki na przytycie' - osobie z anoreksja! Kamienie w kieszeniach na wazeniu cotygodniowym to byla norma. Wiedzieli o tym, mieli to gdzies, bo nikomu nie zalezalo na mojej poprawie. Sama z tego wyszlam, chociaz nie bylo latwo.
@@maggiemaja822 Paradoksalnie po prozaku nie chce się jeść.
Płacze i nie umiem wyrazić jak bardzo identyfikuję się z tym filmem. Przez anoreksje straciłam całą radość z życia i byłam chodzącym zombie bez uczuć, mój stan zdrowie jest obecnie o wiele lepszy, jednak trauma została. Dbajcie o siebie
… bardzo mi przykro Kochana, ale wiedz, że skoro mi się udało - TOBIE TEŻ MUSI ❤ wspieram Cię mocno całym serduszkiem! Ty też o Siebie dbaj!
Elokwencja, bardzo ładna artykulacja, inteligencja. Słuchałem z przyjemnością tak życiowo mądrej, dojrzałej i świadomej osoby, życzę wszystkiego dobrego.
Zgadzam się. Uważam, że powinna pójść w stronę psychologii i specjalizować się w zaburzeniach żywności. Serio. Z doswiadczen, które przeszła, myślę że byłaby naprawdę dobrym psychologiem. Powinna wykorzystać swoje "pięć minut" ;)
Życzę jej dużo cierpliwości i takiej dojrzałości przez cały czas :)
Wrażliwa dziewczyna, takich ludzi łatwo zniszczyć. Dobrze, że rodzina była wsparciem. Ogromnie współczuję i rozumiem.
Proszę pamiętać, że bardzo często rodzina, szczególnie matka, mówi że dziewczyna ma poradzić sobie sama (informacja potwierdzona przez wielu lekarzy)
Jest takie jedne prymitywne powiedzenie, lecz prawdziwe "Kto ma miękkie serce, musi mieć twardą dupę" - ja się właśnie czuję jak taki utwardzony płatek śniegu bo nie dałam się zniszczyć trudami życia
Agato, obejrzałam cały wywiad. Bardzo Ci za niego dziękuje. Po pierwsze, jest mi niezmiernie przykro, ze tak wiele musiałaś się wycierpieć, zanim dostałaś odpowiednią pomoc. Ze tak wiele razy zostałaś zignorowana. To naprawdę okropne przeżycia :( dlatego tym bardziej dziękuje, ze się nimi podzielilas. To wymagało dużej odwagi. Z drugiej strony, tak bardzo cieszę sie, ze w końcu trafiłaś na odpowiednie leczenie i jesteś z nami. Cieszę sie, ze od początku do końca miałaś wsparcie całej rodziny. To na pewno niezwykle ważne, nie każdy ma tak kochające osoby obok. Gratuluje Ci i podziwiam ogromna prace jaka wykonałaś w swojej głowie. Jesteś wspaniała osoba, silna, dojrzała, mądra i życzę Ci żebyś spełniała swoje marzenia i nigdy nie przestała wierzyć w słowa : „dobro zawsze zwycięży”…bo ja tez, mimo otaczającego świata, mimo ciężkich przeżyć i okropnych ludzi napotkanych na drodze - wciąż w to wierze. Życzę Ci żebyś spotykała już na swojej drodze tylko dobrych ludzi ❤ 💪 dziękuje za twoja historie.
Jeju... Nawet nie wiem, co odpisać, bo wszystko wydaje się zbyt małe w porównaniu do tak cudownych słów! Dziękuję Ci bardzo! 🥰 Dziękuję za wsparcie, ciepłe słowa i wysyłam mnóstwo miłości 💌
@@agataborkowska4080 dziękuje i ściskam ♥️ 🫂
"Pozwoliłam sobie na niedoskonałość" Agatko, te słowa są najpiękniejsze ❤️🌷Zdrowia i wielu powodów do uśmiechu, bo jest śliczny 🥰
oj ❤ dziekuuuję BARDZO! 🙈 uśmiech przyćmiewa wszystkie niedoskonałości.
Jezu w tak młodym wieku tyle przeżyć 😢 Dużo zdrowia i oby tak dalej ❤
Liczę na poruszenie tematu mniej popularnej choroby jak anoreksja. Czekam na odcinek z gościem opisującym zaburzenia odżywiania polegające na kompulsywnym objadaniu się, napadach wilczego głodu
BED jest bardziej popularne niż anoreksja
@@juliab4580 występuje częściej ale się o nim tak nie mówi, a o tą popularność chodziło
Szacunek za bardzo dobre przygotowanie do opowiedzenia swojej histori. Anoreksja to niestety nie wymysł, a problem z którym boryka się mnóstwo ambitnych osób, które często wymagają od siebie kilkukrotnie więcej niż od kogokolwiek innego. Nie zgodzę się tyllo ze stwierdzeniem, że to choroba dziewczyn. Kiedy sam borykałem się z zaburzeniami odżywiania poznałem mnóstwo osób, zarówno chłopaków jak i dziewczyn, którzy też się z tym zmagali. Przeraża tylko zaślepienie... gdy ja cierpiałem ważąc 38kg przy wzroście 182cm inni podchodzili i pytali "wow. Jak to zrobiłeś, że udało Ci się tak schudnąć?". Myślę, że najlepiej oddaje to stwierdzenie, że ze wszystkich rywali czasem najcięższym i najsprytniejszym do pokonania jest Nasza własna głowa. Też pamiętam jak moje serce było tak słabe, że nie dało się pobrać więcej niż jednej probówki krwi do badań... wtedy byłem nawet z tego dumny na swój sposób. Tak samo jak z tętna w nocy poniżej 28bpm... Tym bardziej, jak właśnie powiedziała Agata - główne szpitalne podejście to "zacznij jeść i będzie git". To prowadzi bez innego wsparcia do nikąd. Mnie "nawrócił" strach przed dojściem do punktu, z którego nie ma odwrotu... przyznaję, że długo błądziłem zanim odnalazłem sposób na siebie. Życzę dużo siły wszystkim, którzy o siebie walczą! Tobie Agato dzięki za świadectwo. Trzeba pamiętać, że jest milion lepszych sposobów na ulokowanie swojej energii niż autoagresja ;)
Tak... Zgadzam się z Twoimi słowami w 100% ♥ Dziękuję za wsparcie i wysyłam MNÓSTWO siły dla każdego, kto walczy o Siebie! 🥰
Temat ciężki, ale ta cała wypowiedź była jak muzyka dla uszu. Niesamowicie przemyślane zdania, niewiarygodna umiejętność opowiadania historii nie tylko swojej, ale też innych np. z perspektywy swojej mamy. W niektórych momentach dosłownie mogłem sobie wyobrazić cały przebieg zdarzeń.
Napisał bym jeszcze więcej, o Twojej dobroci, ambicji, podejściu do życia i innych rzeczach, ale obawiam się, że słowami tego nie wyrażę. Wydaje mi się, że jesteś ogromną inspiracją dla wszystkich. Uświadamiasz też to, że mając ogromną wiedzę, choroba psychiczna może całkowicie oszukać i wyprzeć podstawowe rzeczy jak to, że niedostarczenie organizmowi składników odżywczych powoduje poważne konsekwencje.
Jeju... nawet nie wiem, jak dziękować za te ciepłe słowa! 🥰 Bardzo się cieszę, że mogłam podzielić się swoją historią i jestem naprawdę wdzięczna za Twoje wsparcie!😇 Ściskam mocno i wysyłam mnóstwo dobroci!
Wow. Dawno nie słyszałam młodej osoby, która potrafi się tak pięknie wypowiadać. Elokwencja, płynność wypowiedzi, po prostu czapki z głów 👏👏👏
W wieku bohaterki filmu również zmagałam się z zaburzeniami odżywiania. Bardzo się cieszę, że podzieliłaś się swoją historią i uważam, że może ona pomóc bardzo wielu osobom zmagającym się z anoreksją oraz innymi chorobami związanymi z zaburzoną relacją z jedzeniem. Ja mając 14 lat również wmawiałam sobie, że muszę schudnąć, ponieważ moje koleżanki ważą mniej... moje jedzenie ograniczało się do jednej małej kanapki z dżemem na dwa dni. Czasem kanapkę zamieniałam na jabłko. Całe szczęście po kilku tygodniach takiego odżywiania się w mojej szkole zostało zorganizowane spotkanie z młodą dziewczyną chorą na anoreksje. W momencie spotkania ważyła 40 kg, była bardzo wysoka i wychudzona (w tamtym momencie i tak nie ważyła najmniej) - podzieliłaś się z nami swoją historią, swoimi zmaganiami z chorobą... to było dla mnie traumatyczne. Całe spotkanie siedziałam przerażona w kącie i płakałam bo dotarło do mnie, że to mogłabym być ja. Moja mama nie zauważyła,że nie jem. Pracowała po 14h dziennie 29 dni w miesiącu, ja gotowałam obiady i gotowałam ich mniej żebym mogła mówić, że już jadłam. Po spotkaniu w szkole przyznałam się jej, że nie mogę jeść, ale chcę. Chodziłam do psychologa w szkole (Pani wykazała się bardzo dużą empatią i wiedzą w tym temacie), a mama zamiennie z bratem na moją prośbę nie pozwalali mi odejść od stołu dopóki nie zjem swojej porcji obiadowej (początkowo małej, a z czasem coraz większej). Pomogło, ale do dziś wiem, że gdyby nie odwaga tamtej dziewczyny, która odważyła się pokazać obcym ludziom i opowiedzieć o sobie mogłabym skończyć dużo gorzej. Dlatego uważam, że ten wywiad może uświadomić wielu osobom, że potrzebują pomocy i dzięki niemu zdobędą siłę na walkę o siebie. Bardzo Ci dziękuję za ten film i gratuluję odwagi opowiedzenia swojej historii. Jesteś cudzowną osobą - jesteś wartościowa bez względu na wagę czy wygląd - nie zapominaj o tym 🥰 trzymam kciuki za Twoje zdrowie ❤
bardzo dziękuję Kochana… za piękne słowa i odwagę do podzielenia się kawałkiem siebie ❤ jesteś cudowna i nie zapominaj o tym, proszę! ściskam 🐛
To jakaś tragedia z tym szpitalem i psychiatrą . . . 😔 Spotkałam się z takimi specjalistami . Stan do jakiego mnie doprowadzili był tragiczny. Trafiłam na terapię w miarę dobrej formie , tylko ze stanami lękowymi i dobrze funkcjonującą depresją (byłam w stanie różne sprawy załatwić, iść na zakupy itd). Dobrali mi leki po których mój stan był tragiczny, leżałam ,patrzyłam w sufit ,z trudem szlam do łazienki. Ciąża i odstawienie tego gówna z dnia na dzień mnie uratowały. ...
JEJU... to straszne, co się dzieje :( Ściskam Cię mocno i życzę dużo wsparcia!
Agato jesteś cudowną osobą. Miło się słucha tak wrażliwego, świadomego i ciepłego człowieka jakim jesteś. Piękna na zewnątrz i wewnątrz. Leczenie psychiatryczne/psychologiczne w ramach NFZ w tym kraju to jakiś nieśmieszny żart. Nie wiem co by się musiało stać żeby coś się zmieniło. Dziękuję Ci za opowiedzenie swojej historii. Przesyłam dużo pozytywnej energii ❤
DZIĘKUJĘ BAAAARDZO za te piękne słowa! ☺
wzruszający materiał ile ta młoda kobieta przeszła, trzymaj się
DZIĘKUJĘ BARDZO! 😘😘
Sama przechodziłam identyczną sytuacje :/ najgorsze w tym wszystkim jest to ,że u wielu osób ( w tym i u mnie ) skończyło się depresją i próbami samobójczymi ... cieszę się bardzo ze takie tematy sa przeprowadzane tutaj na tym kanale i bardzo dziękuje prowadzącemu za nagłaśnianie takich problemów, bo pamiętajmy, że anokreksja to nie problem "wydumanych nastolatek" ale problem natury psychicznej tak samo jak inne choroby :)
Duużo zdrowia dla bohaterki odcinka, wierzę, że będzie tylko lepiej ;)
PS. żywienie przez sondę to nie żywienie pozajelitowe, żywienie pozajelitowe jest podawane dożylnie, omijając jelita :)
Dziękuję! 🥰
Agato, uwielbiam Cię! Bardzo dziękuję za to, że się dzielisz swoją historią i edukujesz innych
jeju! kto tu kogo uwielbia? 😊 to JA uwielbiam Ciebie! ❤ i ja też dziękuje za wszystko, co robisz!
Piękny odcinek, bardzo pouczający i wzruszający, pozdrawiam bohaterkę i twórców!
Jest to dla mnie bardzo dobra lekcja jako dla przyszłego psychologa. Nie wyobrażam sobie nawet zareagować na taką sytuację podobnie jak psychologowie, którzy przyjmowali Agatę. Fakt niskich zarobków przy pracy w NFZ, którym część psychologów takie sytuacje tłumaczy, nie jest absolutnie żadną podstawą do takiego zachowania. Nie akceptowalibyśmy nieuwagi czy pomyłki lekarza przy operacji "dlatego, że pracuje w NFZ", takie sytuacje też nie powinny być akceptowane i psychologowie lekceważący problemy powinni być poddawani procesom dyscyplinarnym z natychmiastowym zawieszeniem prawa do wykonywania zawodu.
bardzo się cieszę i mam nadzieję, że coś się w końcu zmieni 🥰 + życzę mnóstwo sił i motywacji do pracy!
Fantastyczna młoda Inteligetna osoba. Ogromny przekaz dla młodych ludzi.
Bardzo podziwiam i kibicuję ❤ o takich tematach trzeba mówić.. Dziękuję za twoją historię❤
to JA dziękuje za piękne i wzruszające słowa! ❤
Masz depresje to Uśmiechnij się
Masz anoreksję to zjedz coś
Witamy w Polsce
NIE TYLKO W POLSCE
Totalnie odejdę od tematu ale wow, ta dziewczyna się tak pięknie wypowiada, że aż miło się słucha! Bardzo wartościowy film ❤️
hahaha! Jesteś słodka! Dziękuję bardzo! 🥰
Dziękujemy Rafał za kolejny świetny film! Dla bohaterki dzisiejszego odcinka, życzę dużo ♡
Dziękuję bardzo! 💘
Pięknie się wypowiadasz! Życzę Ci dużo zdrowia i siły ❣️
dziękuję 🙏🏻 i również życzę mnóstwo zdrówka i siły!
Wspaniała, mądra, inteligentna Dziewczyna🍀 dużo zdrowia i wytrwałości dla Ciebie💪🍀
Sama się zmagam z tym paskudztwem jaką jest anoreksja, pomimo tego iż moja waga już nie zagraża życiu to te myślenie trochę zostaje i wystarczy tylko jakieś mocniejsze złe wydarzenie i wszystko może wrócić...
Pozdrawiam wszystkich chorujących na to paskudztwo, zdrówka kochani ❤💜
Agato, jesteś niesamowita, wspaniala osoba! trzymaj sie i powodzenia!
dziękuję BARDZO! 🤗
Niesamowicie się Ciebie słuchało! Bardzo duża dojrzałość emocjonalna!
Droga Agato, podziwiam Cię za odwagę, spokój i opanowanie podczas całego wywiadu. Jestem poruszona Twoją historią i dziękuję, że mogłam jej wysłuchać. Trzymam za Ciebie kciuki i życzę Ci dużo zdrowia! 🌺
Piękny monolog 😉 dziękuję, że zechciałaś się podzielić swoimi doświadczeniami 🤗 brawo
Agata, jesteś bardzo piękna, mądra i silna dziewczyną. Dziękuje Ci za ten wywiad ❤
DZIĘKUJĘ, DZIĘKUJĘ, DZIĘKUJĘ! 🤩
Agato wyglądasz teraz wspaniale. Życzę Ci wytrwałości i samych sukcesów w życiu.
Śliczna i mądra dziewczyna🥰
Dużo zdrówka i wiary w siebie🥰
Piękny i bardzo wzruszający wywiad Agata 💕 Dziękuję że nie boisz się opowiadać o anoreksji i o problemach jakie osoby chore napotykają podczas walki z tą chorobą, o problemach z nieodpowiednią opieką zdrowotną i o złym i błędnym postrzeganiu anoreksji przez innych.
Trzymam za ciebie kciuki aby wszystko układało się w twoim życiu jak najlepiej💕
DZIĘKUJĘ CI Kochana! 🥰 z całego serduszka! ❤
Ta dziewczyna jest inteligentna,z tego co mówi wynika że miała kochanych i rozumiejących rodziców, a do tego zdaje sie mieć szalenie podobny charakter do mnie. To udowadnia mi, że choroba jak każda inna może dopaść każdego z nas
Pięknie opisane. B. Ciężka droga! Miło się słucha, jestem pod wrażeniem słownictwa i elokwencji. Wyobraźnia działa.
Bardzo mi miło! Jestem wzruszona i dziękuję za Twój komentarz! Dodaje mi mnóstwo motywacji i przede wszystkim sił do walki z chorobą! 🐢💙
Dziękuję, że podzieliłaś się swoją historią.
❤ buziaki!
Super odcinek. Brawo Agata ❤️🙏🏻
Baaaaaardzo się cieszę! I dziękuję za wsparcie! ❤💛 Buziaczki!
Będę Psychologiem i nigdy nie zapomnę twojej Pięknej, Wartościowej i Dobrej Osoby Agatko i twojej historii, którą tutaj opowiedziałaś. Dziękuję Tobie bardzo za bezcenną lekcję dla Mnie. Z wyrazami ogromnego szacunku serdecznie Pozdrawiam i życzę wszystkiego co Najlepsze dla Ciebie i twoich Bliskich❤
dziekuje Ci za ta opowieść. czułam się jakbym słuchała też swojej. trzymaj się ciepło, nie poddajemy się ❤
Panie redaktorze, bardzo dziękuję za temat i ogólny przekaz. Bardzo szczery, inspirujący wywiad!
Jedno muszę napisać - WOW dziewczyno, brawo za taką dojrzałość i mądrość ❤️
Ja też jedno muszę napisać - WOW! dziękuję za te piękne słowa! Ściskam Cię mocno!
Wielka osoba i wspaniała rozmowa! Brawo Agatka ❤
Dziękuję BAAAARDZO 💕
Niesamowicie dojrzała. Coś niespotykanego w obecnych czasach. Odniesiesz nie jeden sukces w życiu mając takie podejście 👏
DZIĘKUUUUUJĘ za te piękne słowa!
Wspaniały wywiad!, podczas słuchania czułam jakbyś opowiadała historię mojego życia, sama doświadczyłam anoreksji, teraz po wyleczeniu choroby widzę jak cudowne jest życie dziękując za każdy dzień 🥰🌟
wow! gratulacje dla Ciebie! jesteś BARDZO dzielna! ❤❤ i wykonałaś ŚWIETNĄ robotę! trzymaj się! dziękuje za piękne słowa!
Jesteś cudowną, mądrą i ciepłą dziewczyną! Do tego piękną-a rzadko zdarza się takie połączenie! Wszystkiego Dobrego i dbaj o siebie❤🍀❤!
Piękne wyznanie bardzo dziekuje
Bardzo wartościowy wywiad. Jak dobrze, że Agata z tego wyszła! Podziwiam jej siłę i odwagę, bo jednak niełatwo mówić o takich doświadczeniach terapeucie, a co dopiero publicznie. Myślę jednak, że ten wywiad może wielu osobom pomóc, zwłaszcza to, że trzeba sobie pozwolić na niedoskonałość :) Sama przez większość życia chorowałam na depresję, a przez całe gimnazjum również na anoreksję. U mnie wynikało to z tego, że pochodzę z dysfunkcyjnej rodziny, w której czułam się niekochana i w której wymagano ode mnie doskonałości. W dodatku od wczesnego dzieciństwa, jeszcze zanim poszłam do szkoły, byłam gnębiona przez inne dzieci ze względu na moją nadwagę, najbardziej właśnie w gimnazjum. Dopiero chyba w trzeciej klasie podstawówki zauważyłam, że nie jestem jedynym otyłym dzieckiem na świecie. Wcześniej jednak niestety wyciągnęłam jedyny logiczny wniosek możliwy u kilkuletniego dziecka - że inne dzieci mają normalnych rodziców i są przez nich kochane dlatego, że są szczupłe, a nadwaga to skaza tak straszna, że nawet ci, którzy powinni cię kochać, czyli twoja rodzina, przestają cię kochać i to, że masz nadwagę, sprawia, że jesteś osobą bezwartościową i daje innym prawo do tego, by cię gnębić i że ludzie zawsze będą korzystali z tego "prawa". Ze względu na ten ciągły brak akceptacji ze strony otoczenia i to, że wymagano ode mnie, bym nigdy nie popełniała błędów i myślała oraz zachowywała się dokładnie tak, jak się tego ode mnie oczekuje (jeden z moich rodziców cierpi na narcystyczne zaburzenie osobowości, ale niestety to tylko jeden z wielu tego typu problemów w rodzinie), miałam poczucie, że nie mam w moim życiu wpływu na nic. Dopiero jak zaczęłam stosować dietę i ćwiczyć, a przede wszystkim chudnąć, poczułam się choć trochę zadowolona z siebie, że choć jakiś cel potrafię w życiu osiągnąć. Z każdym utraconym kilogramem przez chwilę czułam się wartościowa i budziła się we mnie nadzieja, że ktoś mnie kiedyś zaakceptuje, a może nawet pokocha... Niestety szybko stało się to moją obsesją i straciłam nad tym kontrolę, w tym samym czasie zresztą miałam pierwszy epizod depresji głębokiej. Przeżyłam chyba tylko dlatego, że byłam już tak wyniszczona, że nie miałam siły ćwiczyć i zrozumiałam, że nikt mi nie pomoże, a jeśli nic nie zmienię, to po prostu umrę... Na szczęście kilka lat temu wreszcie poszłam na terapię i dziś jestem wolna od depresji i innych problemów, które miałam :) Choć ważę o wiele więcej niż wtedy gdy miałam niedowagę, wreszcie się akceptuję i jestem szczęśliwa. Już nie nienawidzę siebie i nie mam poczucia bezwartościowości. Wiem też, że mimo że mam nadwagę (niestety przy insulinooporności trudno jej nie mieć, ale powoli chudnę, już w zdrowy sposób), nie jestem gorsza od innych ludzi. Mam naprawdę wspaniałych przyjaciół - z jakiegoś powodu się ze mną zadają, więc chyba nie jest źle :D Nie jestem doskonała, ale nie muszę taka być :)
Wspaniałe świadectwo. Dziewczyno, dasz radę ! Życzę Ci powodzenia. Wszystko wymaga czasu. Życie też. Trzymaj się 😘
Życzę Ci dziewczyno wszystkiego, wszystkiego najlepszego!!!
❤️❤️❤️
DZIĘKUJĘ! ❤ i wzajemnie wszytskiego, co najlepsze!
Jesteś doskonała taka jaką jesteś, trzymam za ciebie kciuki. Dużo zdrówka
Kochana! JESTEŚ PIĘKNA I MĄDRĄ KOBIETĄ, której nie da się wpisać w żadne standardy i ramy, bo takowe nie istnieją, wybiegasz poza wszelkie skale ocen . Jestem oczarowana Twoim świadectwem, głównie dlatego, że odnajduję w nim siebie. Też walczyłam z tą chorobą. U mnie na szczęście cud wydarzył się wcześniej, ocknęłam się w porę, zanim wymagana była hospitalizacja. Mnie pomogła wiara, Bóg i mądrzy ludzie dookoła, dzięki którym z roku na rok było lepiej. Proces ten nazywam : odzyskiwaniem swojej kobiecości i umiłowania własnego JA. Trwa to po dziś dzień, ale jest naprawdę dobrze 😊... Też miałam 14 lat kiedy zachorowałam. Dziś mam prawie 27 i czuję się zdrowa, choć pewne echa tej choroby pozostały. Np. wyrzuty sumienia za zbytnie "przejedzenie" i lęki przed zmianą wagi - za równo przytycia jak i schudnięcia. (mam taki swój bufor 4 kg, między 58-62, w którym się obracam). Zawsze uważałam, że powinnam to przepracować z psychoterapeutą, ale właśnie bałam się takich sytuacji, o których mówiłaś (jak widać, te lęki miały swoje uzasadnienie). Niemniej wiem, że ta choroba - jak każda - odciska piętno na naszym życiu. O tej chorobie trzeba pamiętać i sukcesywnie ją kontrolować, tzn. Nie wolno stracić czujności. Bo jest to choroba perfekconistek i grzecznych dziewczyn.. Ale Ty już zrobiłaś to co najważniejsze - przyznałaś się do niej przed sobą i przed innymi, pozwoliłaś sobie pomóc. Po tym fakcie już można uznać, że jesteś zdrowa (sama wiesz, że to było najtrudniejsze). A teraz przed Tobą piękny czas - na nowo pokochania i zrozumienia siebie. I jeszcze jedno - pamiętaj, że moc w słabości się doskonali. Jesteś przez te doświadczenia bardzo silną kobietą. I powinnaś dawać swoje świadectwa gdzie tylko możesz, bo masz też dar pięknego wysławiania się. Jesteś specjalistką, bo to przeszłaś, więc wiesz, co czują te dziewczyny, a terapeuta tego nie wie, on ma tylko wiedzę, a doświadczenie w moim odczuciu jest ważniejsze. I ja np. dużo się od Ciebie nauczyłam jako "starsza siostra". Zamierzam wyrzucić wagę z mieszkania 😁 Pozdrawiam serdecznie i trzymam za Ciebie kciuki!! ❤️
Dziękuję za ten wywiad Agata. Moja przyjaciółka również zmaga się z anoreksją. Mam nadzieję, że dzięki poznaniu Twojej historii lepiej będę mógł zrozumieć, przez co przechodzi. Obyś wróciła do pełni zdrowia i spełniła swoje marzenia!
oby jak najszybciej wyszla, bo nawet nie zdaje sobie sprawy ile z tej choroby wynika problemow w pozniejszym zyciu.
Wielki szacunek za pracę jaką wykonałaś. Podziwiam za samoświadomość i życzę jak najlepszej dalszej drogi w życiu. Ciepłe pozdrowienia dla całej rodziny
dziękuje. dziękuje. dziękuje. tyle mogę powiedzieć ❤❤❤ buziaki!!!!
Brawo!! Dziękuję.
Życzę Tobie Wszystkiego Dobrego
Jak czytam niektóre komentarze to czuje ogromna złość . Nazywanie osoby chorującej na anoreksję atencjuszem jest bardzo krzywdzące . Kto nie doświadczył piekła jakim jest wejście w zaburzenia odżywiania nie wie jak trudne jest normalne funkcjonowanie w społeczeństwie. Anoreksja to wołanie o miłość nie ważne z jakich powodów zaburzenia nam się pojawiają cierpienie jest to samo a im dłużej się w tym trwa i stan się pogarsza nie znajdzie się odpowiedniej drogi leczenia to jest ogromnie trudno wrócić do normalnego funkcjonowania mimo bycia osoba względnie „zdrowa” mówię to jako osoba chorująca kilkanaście lat na zaburzenia odżywiania. Co do użytych liczb w materiale jestem rownie przeciwna by sprowadzać anoreksję do wielkości bmi ale takie są realia ze anorektyczki ze zdrowo waga nikt poważnie w tym kraju nie traktuje. Nawet jak się zdecydujemy na lecznie to czad oczekiwania dla chorego o wadze w normie jest nawet do pół roku gdzie stan somatyczny w tym czasie może ulec pogorszeniu. A zreszta trafienie na oddział w Polsce w przypadku dorosłego polega na rehabilitacji samej wagi ponieważ terapia nie jest zapewniona 😞 triggeruja mnie liczby w wywiadzie ale z drugiej strony dobrze ze ten temat jest podejmowany. Drodzy komentujący wejdźcie na tik toka swoich dzieci zobaczcie jakie tam da treści i hak bardzo może to zagrażać życiu waszych najbliższych.
Nie wiem czy ktokolwiek przeczyta mój komentarz ale chciałabym żeby któregoś roku orkiestra Owsiaka „grała” zbierała fundusze na oddziały psychiatrii dziecięcej w Polsce jest to ogromnie potrzebne a kompletnie nikt nie wstawia się za tym tematem. 😢
Witaj
Moja córka choruje od 6 ciężkich lat na anoreksje i depresję...spędziła ponad rok w szpitalach I klinikach..psycholodzy,psychiatrzy,dietetycy,psychodietetycy...dzis ma 19 lat..właśnie przechodzi 7 miesięczny głęboki nawrót choroby..
Trzymam.mocno kciuki aby Tobie udało się wygrać z tym dziadostwem..
Na oddziałach psychiatrycznych dla dzieci leczenie anoreksji też polega na rehabilitacji wagi...
DZIĘKUJĘ SERDECZNIE ZA TWOJE WSPARCIE! to wiele dla mnie znaczy! 😘 ludzie nie zdają sobie czasem sprawy, jak wiele emocji i wyjścia poza swoją strefę komfortu wymaga przyznanie się do problemu... dlatego jeszcze raz dziękuję Ci za zrozumienie! 😍
To są atencjusze ..
Wartościowy film, dobrze rozumiem ten problem, bo też przez to przechodziłam, ale już jestem na dobrej drodze. Warto dzielić się takimi historiami, żeby uświadamiać ludzi, że anoreksja to choroba, a nie wymysł 😘❤️
Dziękuję za wsparcie! 🥰
Cudowna, wartościowa i bardzo mądra dziewczyna. Porwała mnie w jaki sposób opowiedziała swoją historię❤
Jesteś wielka ❤ i piękna :* brawo dla Ciebie
DZIĘKUJĘ! 🥰 Bardzo mi miło!
Jaka śliczna i elokwentna dziewczyna! Życzę Ci powodzenia w spełnianiu marzeń ❤️
Dziękuję za ten film 🙏
A ja dziękuje za ten komentarz!
O mój Boże....wspaniała dziewczyna😊2 lata temu, jako matka przeżyłam dokładnie to samo...opowiadasz historie mojej córeczki😔całe nasze życie wywróciło się do góry nogami🥺na szczęście córka wychodzi z choroby-i oby to nigdy nie wróciło🙂Tobie również życzę wyjścia z tej paskudnej choroby😘
❤️❤️❤️ baaaardzo mi miło! dziękuje…! i życzę mnóstwo sił oraz zdrowia!
Jestes taka piekna dziewczyna. Nie daj sie tej chorobie. Jestes tak inteligentna mloda osoba. Swiat potrzebuje takich ludzi jak Ty!!!! Nie daj sie dziewczyno❤ Wierze w Ciebie I zycze Ci z calego serca zdrowia !!!!!!
Aj... ależ cudowny komentarz! Dziękuję baaaardzo!
Jejciu jak ona się pięknie wypowiada. Jesteś niesamowita!
miałam bardzo podobne doświadczenia. z przekonaniami społecznymi, ze szpitalem, z pożal się boże psychologami. zdecydowanie wiele osób, które w tym zawodzie pracują, to ludzie nie tylko niedouczeni, ale i zwyczajnie pozbawieni empatii - dlatego zawsze powtarzam, że przed egzaminami z tego czy tamtego, wejście na wydział medycyny czy psychologii winny mieć osoby same gruntownie sprawdzone pod kątem psychologicznym. bo chemii czy teorii wychowania można się douczyć - podejścia nie bardzo.
pozdrawiam Agatę, widać, że to mądra i dojrzała dziewczyna. powodzenia w życiu!
Jakbym słuchała o sobie. Fajnie, że wyzdrowiałaś. Wszystkiego dobrego dla Ciebie.
Dziękuję za miłe słowa! 😇
Dużo zdrowia i siły dla Ciebie, dziękuję, że o tym opowiedziałaś
Nie mogę przestać płakać 😭przeszlam prawie identyczna sytuacje,ale trwało to wiele wiele lat ,ściskam Cie❤️❤️❤️
Ciepła, wrażliwa osoba :) Ściskam kciuki i życzę wszystkiego dobrego :) Jedna nieścisłość- żywienie sondą to żywienie jelitowe, pozajelitowe tzn. dożylne.
Wspaniała dziewczyna, bardzo inteligenta i dojrzała, życzę wszystkiego dobrego ❤
Dziękuję Skarbie! Jest mi naprawdę ogromnie miło! 🥰🥰
To co robicie jest tak cholernie ważne! Brawo. Takich osób jak bohaterka jest mnóstwo, a potrzeba edukacji w tym temacie olbrzymia.
Jestem osobą "ocalałą". Wyzdrowiałam z anoreksji. Sama zachorowałam w podobnym wieku. Przeszłam mnóstwo męki, miałam nawroty choroby i w wieku 18 lat prawie straciłam życie - a pomoc? szkoda gadać. Po hospitalizacji ważyłam jeszcze mniej. Jedynie pamiętam łzy mojej mamy, która prawie straciła dziecko. Cudowne jest to jak dziewczyna wypowiada się na temat edukacji i jak bardzo jest świadoma problemu. Ja jestem rocznikiem gimnazjalnym, ale nadmiar materiału i presja nie zniknie nigdy. Nacisk na dobrze napisane matury - szok. Dzisiaj jestem studentką psychologii. Zdrową, świadomą osobą. I tego samego życzę ci kochana, spełniaj swoje marzenia, brnij do przodu, bo najgorsze masz za sobą. Dbaj o siebie, pozdrawiam :)
Bardzo ładnie wypowiada się ta dziewczyna. Dojrzały głos. Miło się słucha.
💖 oj dziękuje bardzo!!
dziekuje ci za ten odcinek❤
a ja dziękuję Ci za ten komentarz! ❤
Agatko, jesteś piękną Osobą 🌷
❤️ dziękuje… bo piękno to nie tylko wygląd, ale przede wszystkim wnętrze! 😊
Jesteś śliczna i mądra, kochana i potrzebna, bądź poprostu bądź...... sobą.
Agatko jesteś bardzo mądra dziewczyna, serdecznie Cię pozdrawiam, Szczesc Boże
Dziękuję bardzo! 🥰 Ja też pozdrawiam i życzę wszystkiego dobrego!
Dojrzałością dziewczyna przebiła wszystkich doktorów habilitowanych medycyny. W Polsce lekarz to zawód dziedziczony i jest co jest … super gdyby została lekarką ❤❤❤
Wow... dziękuję bardzo hihi 🤩 ale do studiów medycznych raczej nie podejdę z moimi "zdolnościami" matematycznymi, a raczej ich brakiem hahahah 🥰🔥
Niektorzy tutaj pisza że dziewczyna dojrzała, mądra.. Ale dojrzalość
to Obiektywizm, Realizm,
tj nie rzucasz sie w ocean jesli nie umiesz jeszcze przepłynąć strumyka😉 Jesli gubi cie ambicja
i w konfrontacji
z rzeczywistością, dociera ze cos jest za trudne,
a czasem moze i nieosiągalne-to odpuść . Rób Rzeczy
Na Swoją Miarę.
Próby przeskakiwania siebie to dobre dla ludzi z żelazną psychiką, np dla sportowców czy dla tych, co juz zjedli zęby
na życiowymi survivalu.
Niemniej zycze siły
bo to sie przyda😎
Wywiad z Pania Agata jest bardzo refleksyjny. Na szczescie wsparcie rodziny dalo jej sile do walki z choroba. Oto od czego jest rodzina...
Zycze Pani wszystkiego najlepszego na zdrowej i pozytywnej stronie zycia❣️
DZIĘKUJĘ 💜 wszystkiego dobrego!
Jestem z ciebie dumna 💗 Również podczas moich problemów z odzywianiem w szpitalu byłam bardzo źle traktowana. Wszyscy cieszymy się że dałaś sobie radę i przetrwałaś te okropne wydarzenia 💗💗💗
No cóż... Nie zostaje mi nic innego, jak znowu podziękować! 😍 Jestem wzruszona Twoimi cudownymi słowami i bardzo Ci za nie wdzięczna! ♥ Ściskam mocno i życzę mnóstwo zdrówka!
Wszystkim dobrego dnia!
Bartosz, Tobie również 🤗
Przykre jest to ile w komentarzach jest specjalistów, którzy potrafią obrażać kogoś bez żadnego wytłumaczenia, diagnozować i oceniać. Poznajcie definicję krytyki, możecie wyrazić nawet negatywne zdanie na wysokim poziomie. Pomyślcie sobie, że przychodzicie ze swoją historią i obcy ludzie wylewają na was wiadro pomyj mimo, że wygóle was nie znają i nawet nie odnoszą się do waszych słów, tylko swoich domysłów. Nie zasłaniajcie hejtu ,,wolnością słowa,,
Druga sprawa. Jako osoba ze zdiagnozowanym ed proszę o niepodawanie informacji o konkretnych wagach i liczbach, jest to nieistotne w kontekście historii i nie aż tak potrzebne. Przy tej chorobie często ludzie porównują się do innych i tak jak usłyszeliśmy na filmiku, można zasugerować się niższą wagą innej osoby i wyznaczyć ją za swój cel.
Agatko, patrzę na te zdjęcia z początku filmiku i serce mi się kraja… rozumiem o czym mówisz, ja również borykałam się z anoreksją aż 5 lat! później wpadłam w kompulsywne objadanie i teraz ważę prawidłowo. Miałam dużą niedowagę… ale nie w takim stopniu jak Ty…
Jesteś piękną, mądrą, wrażliwą kobietą i przede wszystkim silną! Trudy życia przez, które przeszłaś wyhartowały Twój charakter..
Wierzę w to, że niejednej osobie jeszcze pomożesz, chociażby dając świadectwo tego, że dalej walczysz i opowiadasz swoją historię innym..
Agatko, ściskam Cię mocno i życzę jeszcze więcej siły i wytrwałości w dalszej walce z tą okrutną chorobą!❤️
Bardzo ciężko mi się tego słuchało, szczególnie, że również zmagam się z anoreksją. Jestem dumna i szczęśliwa, że udało Ci się mimo tej okropnej drogi, którą musiałaś przejść by dotrzeć do tego momentu, a co do polskiej psychiatrii to nawet nie chce tego komentować...
Bardzo podobna historia do mojej tylko, że u mnie to była nerwica żołądka. Bardzo bałam się matury. Na studniówce byłam chuda ale wyglądałam jeszcze normalnie ale później jak zdałam sobie sprawę, że mam tak mało czasu zaczęły się problemy. Moja waga przed tą całą sytuacją wahała się pomiędzy 50-53kg na 170cm do matury w moje obojczyki można było wsadzić garść monet. Powodem całej tej sytuacji była myśl która pojawiła się w mojej głowie, że muszę 100% czasu poświęcić na naukę i marnuje go na jedzenie. Czułam, że zwymiotuje jak coś zjem było mi nie dobrze. Nawet jak chciałam zjeść potrawę którą uwielbiam nie mogłam jej przełknąć. Skończyło się na tym, że przez kilka miesięcy piłam herbatę i dziennie zjadałam może 5 łyżek zupy/jogurtu do których się zmuszałam. Kręciło mi się w głowie ale i tak walczyłam żeby jak najwięcej się nauczyć. Mijały tygodnie chudłam w zastraszającym tempie na początku tego nie zauważałam aż pewnego dnia spojrzałam na siebie i stwierdziłam, że wyglądam obrzydliwie. Zaczęłam nosić tylko golfy o luźnym kroju, na wagę nie odważyłam się wejść. Z wf miałam zwolnienie lekarskie bo cały czas mdlałam. Wiedziałam, że jest źle ale czułam tak ogromną presje, a przy okazji tak źle się czułam, że nie dałam rady się zmusić do jedzenia. W dniu matury z języka polskiego nastąpił przełom. Dostałam podstawę i rozszerzenie były banalnie proste nastąpiło zwolnienie blokady tego całego napięcia które mi towarzyszyło poczułam, że chce jeść! Mama czekała na mnie w samochodzie z słodką bułką którą kupiła ale nie sądziła, że w ogóle ją ruszę, a ja chciałam ją zjeść całą! Mama mi nie pozwoliła i pomału zaczęłyśmy wprowadzać jedzenie do mojego życia. Maturę zdałam bardzo dobrze nawet nieszczęsna matmę. Ale nerwica żołądka dała mi siwe znaki jeszcze raz w życiu ale nie spowodowała, aż takiego spustoszenia w organizmie jak za pierwszym razem bo w 2 miesiące poradziłam sobie z trudnym przeżyciem schudłam tylko 10 kg i w miarę szybo wróciłam do odpowiedniej wagi. Wniosek mam taki, że muszę pilnować się by być w bezpiecznej prawidłowej strefie BMI, a z nadmiernym stresem nadal nie nauczyłam sobie radzić i liczę na fart, że życie mi oszczędzi takich sytuacji. Gdy czuję się zestresowana po pracy sięgam po chipsy i dobry film chrupanie działa bardzo rozluźniająco. Życzę powodzenia wszystkim tym co mają problemy z odżywianiem i trzymam za was kciuki.
Znamy tylko relacje 1 strony, a juz tak wiele krytyki lekarzy i psycholgow i o dziwo prawie wszyscy okazali sie źli.
Rodzice są pierwszym „filtrem”, który powinien wyłapać, że coś dzieje się nie tak. Gdy trafiłaś do szpitala już powinni SAMI umówić wizytę u psychiatry. Przykro słucha się młodej dziewczyny, ktoś jest taka sztywna i wydoroślała, która mówi jakby wyuczyła się tego ma pamięć i mówiła do lustra. Przykre. Trzymaj się młoda, nie daj się i poczuj wiatr we włosach!
też odwiedziłam paru psychologów/psychiatrów, ale w życiu nie trafiłam na nikogo tak złego, jak ty trafiłaś... wzruszyłam się, słuchając tej historii napawa nadzieją, że będzie lepiej. życzę ci wszystkiego najlepszego ♡♡♡
Dziewczyna się bardzo ładnie wypowiada, piękny język 😊
Śliczna,mądra o anielskim głowie kobieta,zdrówka i szczęścia Ci życzę 😘😘😘
Bardzo smutne i przejmująca historia. Dziewczyna jest bardzo mądra i dojrzała jednak bagaż doświadczeń negatywnych które nosi jest olbrzymi. Przeszła bardzo trudną drogę która można powiedzieć zaczęła się w taki sposób prosty nie zapowiadający się aż takiej tragicznie. Przeraziło mnie to że zarówno psycholodzy jak i psychiatra z narodowego funduszu zdrowia w taki sposób potraktowali dziewczynę i jej rodziców.W głowie mi się to nie mieści. A gdyby tak tej rodziny nie było stać na prywatnego lekarza strach pomyśleć co wtedy stałoby się z życiem tej dziewczyny. Życzę Jej wszystkiego dobrego, żeby spełniała swoje marzenia i szanuję Ją za duszę wojownika że walczy że ma świadomość że ta walka się jeszcze nie skończyła i że będzie trwać Mam również szacunek do jej rodziny za to, że tak bardzo wspierała Ją przez cały czas i wspiera nadal że na żadnym etapie w Nią nie zwątpili,że dali radę.