Dying Poet - Ciemność (Norwid)

Poemat Cypriana Kamila Norwida "Ciemność"
- -
On skarży się na ciemność mej mowy -
Czy choć świecę raz zapalił sam?!
Sługa mu ją wnosił pokojowy
- Wielość przyczyn tak ukryto nam.
Ty skarżysz się na ciemność mej mowy
Ty skarżysz się na ciemność mej mowy
Nić, objąwszy iskrą, zrazu płonie,
Zalewa wosk, który górą wstawa.
Gwiazda jaśni powoli tonie,
Modra światłość jej i bladawa.
Ty skarżysz się na ciemność mej mowy
Ty skarżysz się na ciemność mej mowy
Już, już myślisz, że zgaśnie - że z dołu
Ciecz rozgrzana wszystko pochłonie -
Wiary trzeba, nie dość skry i popiołu:
Dałeś wiarę… patrz, patrz, jak płonie!
Ty skarżysz się na ciemność mej mowy
Ty skarżysz się na ciemność mej mowy
Podobnież są i pieśni me - o! człowieku,
Który im chwili skąpisz marnej -
Nim rozgrzawszy zimnotę wieku,
Płomień błyśnie ofiarny!