Sümmâni'den "Hz. İbrahim ile Hz. İsmail'in Kurban Destanı" _Nusret Toruni_

Güvenme dünyâda malım var diye
Hulûsun bir eyle Rabb-i Rahmâna
Burc-ı sadârette elim var diye
Nefsini kabardıp olma beyâna
Nefsini kabartma gel bul kemâli
Kemâl sahibinden hıfzeyle hâli
Nic’oldu dünyâda Karun’un malı
Dağılıp her biri gitti bir yana
Ona ki kalmadı taht-ı sadâret
Bu dünyâya gelen gider akıbet
Hak Halil’e verdi dünyâlık devlet
Diledi Mevlâ’dan bir evlât ihsâna
Bir evlât ver dedi Hazreti Yezdân
Olsun bu âlemde gönlüm şâdumân
Senin yolunda edem onu kurbân
N’olur bir evlât ver Yaradan bana
Tecellî göründü dileğin dile
Ahvâl-i esrârın âlemler bile
Hak kabul eyledi kaldı hamile
Bak sırr-ı sadıktan olan merdâne
Düşüben rahmine bir nişân oldu
İbrahim Halil gönlü şâdumân oldu
Dokuz ay dokuz gün çün tamam oldu
Pinhândan evlâdı geldi cihâna
Cihâha gelüben gördü ecdâdın
Diledi Mevlâ’dan her bir murâdın
Hazreti İsmâil koydular adın
Senden zuhûr eden nûru nişâne
Aslı pâktır her bir işi âşinâ
Kerem tâcı kondu ezel başına
O zât erdi üç beş altı yaşına
Unuttu kurbânı geldi rüyâna
Rüyâsına geldi bu gâni midir
Acaba gösteren Subhâni midir
Bilmenem Rahmâni şeytani midir
Deyip daldı gaflet ile pinhâna
Pinhâna dalıben eyledi ayân
Bir daha gösterdi Hazreti Yezdân
Sevgili oğlunu etsene kurbân
Yâ niçin va’dinden çıktın bu yana
Emir senin dedi Cenâb-ı Kudret
Sana kurbân olsun oğul mal devlet
Varıp validesinden alam rûhsat
Getirem İsmâil’i sana kurbâna
Varıp validesinden diledi rûhsat
Bezetip oğlumu vereyim ziynet
Sana teslim eden Hakk’a emânet
Götür getir yine teslim et bana
Böyle karar verip diktiler nişân
Bir nûr doğdu oldu âlem ürüşân
Bezetip kuşatıp kıldı zernişân
Baba oğul yola oldu revâna
Anlar revân oldu esrârı nihân
Gör ne dilemişti Hazreti Yezdân
İğva için geldi o mel’ûn şeytân
Hacer’in gönlünü saldı hicrâna
Sen niçin oğlunu eyledin ırak
Oğlun için olsun âh ile firâk
Babası kıyıben çalacak bıçak
Gömleğin bezete al kızıl kana
Hacer der ki senin işin şerdir
Oğlumun terleri misk-i anberdir
Babası Mevlâ’ya hak peygamberdir
Neylerse eylesin çıkmam divâna
Şeytân me’lûl mahsûn oldu iğvâya
Âlemi anlatmak bu fiiline
Dedi gitme gel geri dön evine
Geri dön validen düştü figâna
Anan ağlar adûların güldürür
Bilmeyene senin dostun bildirir
Pederin götürür seni öldürür
Yazık değil mi senin gibi bir câna
İsmâil der geç başımdan ey kişi
Sensin iğvâ verip eden bu işi
Darıluben attı bir fiske taşı
Kör etti şeytanı bak bu sultâna
Kör etti şeytânı döndü sağına
Erdi erenlerin pîr otağına
Erişmeden ol Arafat Dağına
Dedi baba azmin gider bu yana
Dedi oğul duyup etme merâğı
Vechin izhâr eder türlü nevrâğı
Sana kıyıp çalacağım bıçağı
Dağları bezetem al kızıl kana
Dedi câhil adam irfân olur mu
Zâhir muhabbetler pinhân olur mu
Baba da evlâda düşmân olur mu
Gel öldürme baba yazıktır bana
Dedi ne yapayım bu emr-i kudret
Tâ ezelden seni etmişim niyet
Hakk’a kurban ettim hesapsız devlet
Hak seni diledi gösterdi bana
Dedi baba yeni bildim erkânın
Bu husûsta aksın al kızıl kanım
Kudretin yoluna fedâdır cânım
Dedim düştüm belki başka isyâna
Ezel bu ciheti bileydim baba
Tevhid ile kalbim sileydim baba
Anamdan helallık alaydım baba
Hasret ile kalmayaydım figâna
Anam benim için durma ağla sen
Hasret ile ciğerini dağla sen
Baba gel öp kollarımı bağla sen
Cân tatlıdır zahmet veririm sana
Babası ol demde kolun bağladı
İsmâil altında yattı inledi
Semâda melekler seyrân eyledi
Dedi aç kolların dönem divâna
Açtı kollarını çün verdi rûhsat
Dedi ki razıyım bu emr-i kudret
Bıçağın bilevle al kolan kuvvet
Sana zahmet beni salma isyâna
Yanma baba yanma hasret közüme
Bu havf-ı Rabbâni düştü özüme
Ciğer acısıdır bakma yüzüme
Kesemezsem âsilik var Gufrâna
İbrahim der sensin sinemin bağı
İsmâil der baba etme merağı
Hak aşkına o dem çekti bıçağı
Zerrece kesmedi var bir nişâne
Dedi cânım baba etme efkârı
Yâ nic’oldu baba kolların feri
Çünkü emreylemiş Cenâb-i Bâri
Esirgeme kurbân eyle Subhâna
İbrahim deyüben bölendi yaşa
Ciğeri hûn oldu döndü âteşe
Darılıp bıçağı çaldı bir taşa
Taşı bölüp bıçak etti o yana
Bıçak ta ahvâlin eyledi beyân
Anda nutuk verdi Hazreti Yezdân
Dedi ki İbrahim ne kıldın isyân
Darp ile çalarsın hâcerü’l-şâna
İbrahim der ben de kıldım ülfeti
Emir tutmayanlar olurlar katı
Emrettim kesmedin yumuşak eti
Niçin taşı bölüp geçtin o yana
Bıçak der gözüm yok dünyâda vara
Hak emrinden asla çıkmam kenara
Münkirler ki seni attılar nara
Yâ niçin yanmadın çıktın cihâna
İbrahim der Hak’tan yetişti ihsân
Yakma diye emreyledi ol Yezdân
Ateş oldu bana gül ü gülistân
Zannettim ki döndü bâğ-ı Rıdvâna
Bıçak der lutfundan kalmazam cüdâ
Gerek Hak emrini eyleyem edâ
Kesme diye Hak’tan erişti nidâ
Nice kesem âsi olam Gufrâna
Emir tutmayanın çok olur suçu
Tanımaz âlemde bir ilen üçü
Hak emriyle Cebrâil indirdi koçu
Allâhu Ekber diye ulu divâna
Okuyup âlimler yol bulmasaydı
Cilve-yi muhabbet dem bulmasaydı
Koç gelip ol dem kurbân olmasaydı
Lâzım idi insandaki sübyâna
Sümmânî bir destân kıldı yâdigâr
Bu destânın ihvânlara bergüzâr
O koçun derisin kime âşikâr
Kimler sardı kimler erdi pinhâna