ΑΓΚΑΘΙ Είναι Πέμπτη 21 Γενάρη εκεί που πήγα να φύγω, άφησα το μικρόφωνο σε άδεια σκηνή για να ξεφύγω, είπα το συναίσθημα να αρχίσω να πνίγω, γύρισα με ραπ κι ας με κρίνεις ως λίγο, λίγο θέλω για να γίνω. Ταξίδεψέ με εκεί που μόνο εσύ ξέρεις. Δώσ'μου λίγο χρόνο να το γράψω, να με γράψει και να μείνω, πάλι στο φωτεινό διάδρομο να παραμείνω, λέξεις από την καρδιά να δίνω, σκέψεις από την ψυχή να φτύνω, κι ας πίνω δηλητήριο δροσιά χαράς πίσω σου δίνω. Πίσω από τον σπασμένο καθρέφτη που έχει μέσα σε κομμάτια ότι διάλεξα να γίνω, γίνομαι αυτό που κρίνω, μεγαλώνω ωριμάζω κι αν μείνω λίγο παραπάνω, στην στάση περιμένοντας για μένα μόνο το κάνω. Γιατί ακόμα κυνηγάω τα ίχνη του αέρα πίσω από το αεροπλάνο, γιατί ακόμα τη γεύση της απλότητας απολαμβάνω, όταν μηνύματα δύναμης και ηρεμίας από τα μάτια σου λαμβάνω, Να βάλω το μυαλό μου σε νάρθηκα κάποιοι βάλθηκαν, και νόμιζαν πως πέτυχαν, στάθηκαν άτυχοι, φύγανε άπραγοι. μείνανε άφαγοι από τον ζωμό. Ζω στον ρυθμό, ζω τον ρυθμό, περιγράφοντας το παραμικρό μικρό που ζω, κι ούτε λίγο πιο μικρο παραπάνω από αυτό, είναι επιθυμητό να μπορώ να ονειρευτώ. Φτώχεια στην τσέπη πλούτος στο μυαλό ή πλούτος στην τσέπη και φτώχεια στο μυαλό, αν έχεις νιώσει ένα κομμάτι ξέρεις τι προτιμώ, με λες άμετρο με λέω ελεύθερο, με λες αδιάφορο με λέω ανένταχτο. Βλέπεις τα δέκα μέτρα, βλέπω το απέραντο, βλέπεις πίσω από την κουρτίνα, βλέπω πιάτο την Αθήνα βλέπεις τα φώτα τρεμοσβήνουν, βλέπω ένα αστέρι μες την τρύπα αφού την ζω σε ένα λεπτό ζεις με το κόμπλεξ σε ένα μήνα, το κόμπλεξ σε ένα μήνα. ΤΑΦ ΛΑΘΟΣ Είσαι η ζωή μου, αυτό και μόνο! Τίποτα δε μπαίνει πιο πάνω απ'ότι φτάνω, καμαρώνω, κι ας γεμίσαμε κάποιους που μοχθούνε για φθόνο. Κρατιέμαι απ'την καρέκλα μου και τις νότες δαγκώνω, σώνοντας ότι απέμεινε. Πες το μου κι έγινε.! Εδώ γλιτώσαμε από αναποδιές, που τούμπα να 'ρχόταν ο κόσμος πάλι ανάποδα μένανε. Πες μου ποιοι, πως λέγοντε; Ποιοι ρουφιάνοι ανατρέφονται; Ποιοι θέλεις να τρέχουνε; Δεν αναμασώ, πλένω αμαρτίες στην καταιγίδα, και μέσα μου είναι φλόγα, να μη μου μιλάς για σπίθα. Όπου πήγα απηύδα, ήλθα κι απήλθα κι όσο κι αν με κέρασες μοναξιά, πέρασα απίθανα, δεν πήγα. Μερικές φορές αργείς να καταλάβεις τι συμβαίνει. Ο πιο χαζός απ΄τους χαζούς, είναι αυτός που σε ξέρει. Κουράστηκα να λέω για αμφιβολίες, φταίχτες, αιτίες, ενώ ο ένοχος γυρνά και μαραζώνει τις πλατείες. Όλα εν συντόμως, ταινία μπροστά στα μάτια μου είναι ο χρόνος. Θυμάμαι το που ήμουν και που έφτασα από μόνος, που μουν, δρόμος, δρόμος άπειρος μπροστά μας. Κι αν το πει η καρδιά μας θα αγγίξουμε τα όνειρά μας, καβάλα στα τέρατά μας 30 πάει η γενιά μας, το φταίξιμο κοντά μας, οι λύσεις μακριά μας, κοιτάμε στα κινητά μας γράφει λάθος το όνομα μας, λεφτά βρέχουν στα σκηνικά μας, πρότυπα λάθος για τα παιδιά μας. Ανέπαφος όσο φορώ ενδυμασίες μετάλλου δεν μπλέκομαι με μαγνήτες δεν παρασύρομαι εξάλλου. Ένας κόσμος που δεν θέλω να τον ξέρω, μια συνταγή κρυφή που με ζωή ανακατεύω.
O Πανος μπαινει με "Είσαι η ζωη μου αυτο και μονο" και βγαίνει με "Ένας κόσμος που δεν θέλω να τον ξέρω, μια συνταγή κρυφή που με ζωή ανακατεύω." Νταξει τι να πεις ...
Πλένω αμαρτίες στην καταιγίδα και μέσα μου είναι φλόγα, να μη μου μιλάς για σπίθα. Όπου πήγα απηύδα, Ήλθα κι απήλθα κι όσο κι αν με κέρασες μοναξιά, πέρασα απίθανα, δεν πήγα. Μερικές φορές αργείς να καταλάβεις τι συμβαίνει. Ο πιο χαζός απ΄τους χαζούς, είναι αυτός που σε ξέρει. Κουράστηκα να λέω για αμφιβολίες, φταίχτες, αιτίες, ενώ ο ένοχος γυρνά και μαραζώνει τις πλατείες. Όλα εν συντόμως, ταινία μπροστά στα μάτια μου είναι ο χρόνος. Θυμάμαι το που ήμουν και που έφτασα από μόνος, που μουν, δρόμος, δρόμος άπειρος μπροστά μας. Κι αν το πεί η καρδιά μας θα αγγίξουμε τα όνειρά μας, καβάλα στα τέρατά μας!!
Είσαι η ζωή μου, αυτό και μόνο! Τίποτα δε μπαίνει πιο πάνω απ'ότι φτάνω, καμαρώνω, κι ας γεμίσαμε κάποιους που μοχθούνε για φθόνο. Κρατιέμαι απ'την καρέκλα μου και τις νότες δαγκώνω, σώνοντας ό,τι απέμεινε. Πες το μου κι έγινε.! Εδώ γλιτώσαμε από αναποδιές, που τούμπα να 'ρχόταν ο κόσμος πάλι ανάποδα μένανε. Πες μου ποιοι, πως λέγοντε; Ποιοι ρουφιάνοι ανατρέφονται; Ποιοι θέλεις να τρέχουνε; δεν αναμασώ..
ειναι πεμπτη 21 γεναρη εκει που πηγα ν φυγω, αφησα το μικροφωνο σε αδεια σκηνη για να ξεφυγ, ειπα το συναισθημα να αρχισω να πνηγω γυρισα με ραπ κι ας με κρινεις ως λιγο λιγο θελω για να γινω ταξιδεξε με εκει που μονο εσυ ξερεις δως μου λιγο χρονο να τ γραψω να με γραψει και να μεινω παλι στο φωτεινο διαδρομο να παραμεινω λεξεις απο την καρδια να δινω σκεψεις απο την ψυχη να φτυνω κι ας πινω δηλιτιριο δροσια χαρας πισω σου δινω πισω απο τον σπασμενο καθρεφτη που εχει μεσα σε κομματια οτι διαλεξα να γινω γινομαι αυτο που κρινω μεγαλωνω οριμαζω κι αν μεινω λιγο παραπανω στην σταση περιμενοντας για μενα μονο τ κανω γι ακομα κυνηγαω τα ιχνη του αερα πισω απο το αεροπλανο γιατι ακομα τη γευση της απλοτητας απολαυνω οταν μυνηματα δυναμης και ηρεμιας απο τα ματια σου λαμβανω να βαλω το μυαλο μου σε ναθηρκα καποιοι βαλθηκαν και νομιζαν πως πετυχαν σταθηκαν ατυχη φυγανε απρατοι ζω στον ρυθμο ζω τον ρυθμο περιγραφωντας το παραμικρο μικρο που ζω κι ουτε λιγο πιο μικρο παραπανω απο αυτο ειναι επιθημιτο να μπορω να ονειρευτω φτωχια στην τσεπη πλουτος στο μυαλο η πλουτος στην τσεπη και φτωχια στο μυαλο αν εχεις νιωσει ενα κομματι ξερεις τι προτιμω με λες αμετρο με λεω ελευθερο με λες αδιαφορο με λεω ανενταχτω βλεπεις τα δεκα μετρα βλεπω το απεραντο βλεπεις πισω απο την κουρτινα βλεπω πιατο την αθηνα βλεπεις τα φωτα τρεμοσβηνουν βλεπω ενα αστερι μες την τρυπα αφου την ζω σε ενα λεπτο ζεις με το κομπλεξ σε ενα μηνα...!!!
"Είστε η αιτία που η ευτυχία βγαίνει μέσα απο ηχεία.."
ΑΓΚΑΘΙ
Είναι Πέμπτη 21 Γενάρη εκεί που πήγα να φύγω,
άφησα το μικρόφωνο σε άδεια σκηνή για να ξεφύγω,
είπα το συναίσθημα να αρχίσω να πνίγω,
γύρισα με ραπ κι ας με κρίνεις ως λίγο, λίγο θέλω για να γίνω.
Ταξίδεψέ με εκεί που μόνο εσύ ξέρεις.
Δώσ'μου λίγο χρόνο να το γράψω, να με γράψει και να μείνω,
πάλι στο φωτεινό διάδρομο να παραμείνω,
λέξεις από την καρδιά να δίνω, σκέψεις από την ψυχή να φτύνω,
κι ας πίνω δηλητήριο δροσιά χαράς πίσω σου δίνω.
Πίσω από τον σπασμένο καθρέφτη που έχει μέσα σε κομμάτια ότι διάλεξα να γίνω,
γίνομαι αυτό που κρίνω,
μεγαλώνω ωριμάζω κι αν μείνω λίγο παραπάνω,
στην στάση περιμένοντας για μένα μόνο το κάνω.
Γιατί ακόμα κυνηγάω τα ίχνη του αέρα πίσω από το αεροπλάνο,
γιατί ακόμα τη γεύση της απλότητας απολαμβάνω,
όταν μηνύματα δύναμης και ηρεμίας από τα μάτια σου λαμβάνω,
Να βάλω το μυαλό μου σε νάρθηκα κάποιοι βάλθηκαν,
και νόμιζαν πως πέτυχαν,
στάθηκαν άτυχοι,
φύγανε άπραγοι.
μείνανε άφαγοι από τον ζωμό.
Ζω στον ρυθμό, ζω τον ρυθμό,
περιγράφοντας το παραμικρό μικρό που ζω,
κι ούτε λίγο πιο μικρο παραπάνω από αυτό,
είναι επιθυμητό να μπορώ να ονειρευτώ.
Φτώχεια στην τσέπη πλούτος στο μυαλό ή πλούτος στην τσέπη και φτώχεια στο μυαλό,
αν έχεις νιώσει ένα κομμάτι ξέρεις τι προτιμώ,
με λες άμετρο με λέω ελεύθερο,
με λες αδιάφορο με λέω ανένταχτο.
Βλέπεις τα δέκα μέτρα, βλέπω το απέραντο,
βλέπεις πίσω από την κουρτίνα, βλέπω πιάτο την Αθήνα
βλέπεις τα φώτα τρεμοσβήνουν, βλέπω ένα αστέρι μες την τρύπα
αφού την ζω σε ένα λεπτό ζεις με το κόμπλεξ σε ένα μήνα, το κόμπλεξ σε ένα μήνα.
ΤΑΦ ΛΑΘΟΣ
Είσαι η ζωή μου,
αυτό και μόνο!
Τίποτα δε μπαίνει πιο πάνω απ'ότι φτάνω,
καμαρώνω, κι ας γεμίσαμε κάποιους που μοχθούνε για φθόνο.
Κρατιέμαι απ'την καρέκλα μου και τις νότες δαγκώνω,
σώνοντας ότι απέμεινε.
Πες το μου κι έγινε.!
Εδώ γλιτώσαμε από αναποδιές,
που τούμπα να 'ρχόταν ο κόσμος πάλι ανάποδα μένανε.
Πες μου ποιοι, πως λέγοντε;
Ποιοι ρουφιάνοι ανατρέφονται;
Ποιοι θέλεις να τρέχουνε;
Δεν αναμασώ,
πλένω αμαρτίες στην καταιγίδα,
και μέσα μου είναι φλόγα,
να μη μου μιλάς για σπίθα.
Όπου πήγα απηύδα,
ήλθα κι απήλθα
κι όσο κι αν με κέρασες μοναξιά,
πέρασα απίθανα, δεν πήγα.
Μερικές φορές αργείς να καταλάβεις τι συμβαίνει.
Ο πιο χαζός απ΄τους χαζούς, είναι αυτός που σε ξέρει.
Κουράστηκα να λέω για αμφιβολίες, φταίχτες, αιτίες,
ενώ ο ένοχος γυρνά και μαραζώνει τις πλατείες.
Όλα εν συντόμως,
ταινία μπροστά στα μάτια μου είναι ο χρόνος.
Θυμάμαι το που ήμουν και που έφτασα από μόνος, που μουν,
δρόμος, δρόμος άπειρος μπροστά μας.
Κι αν το πει η καρδιά μας θα αγγίξουμε τα όνειρά μας,
καβάλα στα τέρατά μας
30 πάει η γενιά μας,
το φταίξιμο κοντά μας, οι λύσεις μακριά μας,
κοιτάμε στα κινητά μας
γράφει λάθος το όνομα μας,
λεφτά βρέχουν στα σκηνικά μας,
πρότυπα λάθος για τα παιδιά μας.
Ανέπαφος όσο φορώ ενδυμασίες μετάλλου
δεν μπλέκομαι με μαγνήτες δεν παρασύρομαι εξάλλου.
Ένας κόσμος που δεν θέλω να τον ξέρω,
μια συνταγή κρυφή που με ζωή ανακατεύω.
Αυτό είναι αγνή τέχνη! κλασσικά έχει χαλάσει το replay
Απλα ανατριχιλα..Ευχαριστουμε!
Ένας κόσμος που δεν θέλω να τον ξέρω
Ταφ μοναδικός!
O Πανος μπαινει με "Είσαι η ζωη μου αυτο και μονο" και βγαίνει με "Ένας κόσμος που δεν θέλω να τον ξέρω, μια συνταγή κρυφή που με ζωή ανακατεύω." Νταξει τι να πεις ...
Ταφ λάθος πόσο σου πάει αυτή η beatαρα
Χίλια μπράβο ρε μάγκες 👆👆
Δύναμη!
respect!
Ότι καλύτερο
Dj αραbass Εισαι παντου εσυ🙋
Eve Lynn στηρίζω σοβαρά ραπ
Dj αραbass λεγεε
auto to intro!
to instrumental paizei na anevei ??
Παμεεε
Α.Α
ΠΡΙΝ ΓΙΝΕΙ ΜΟΔΑ
Ωραίοι οι ταρανδοι
Πλένω αμαρτίες στην καταιγίδα
και μέσα μου είναι φλόγα,
να μη μου μιλάς για σπίθα.
Όπου πήγα απηύδα,
Ήλθα κι απήλθα
κι όσο κι αν με κέρασες μοναξιά,
πέρασα απίθανα, δεν πήγα.
Μερικές φορές αργείς να καταλάβεις τι συμβαίνει.
Ο πιο χαζός απ΄τους χαζούς, είναι αυτός που σε ξέρει.
Κουράστηκα να λέω για αμφιβολίες, φταίχτες, αιτίες,
ενώ ο ένοχος γυρνά και μαραζώνει τις πλατείες.
Όλα εν συντόμως,
ταινία μπροστά στα μάτια μου είναι ο χρόνος.
Θυμάμαι το που ήμουν και που έφτασα από μόνος, που μουν,
δρόμος, δρόμος άπειρος μπροστά μας.
Κι αν το πεί η καρδιά μας θα αγγίξουμε τα όνειρά μας,
καβάλα στα τέρατά μας!!
ακριβώς πριν από αυτό τι λέει?...
Είσαι η ζωή μου,
αυτό και μόνο!
Τίποτα δε μπαίνει πιο πάνω απ'ότι φτάνω,
καμαρώνω, κι ας γεμίσαμε κάποιους που μοχθούνε για φθόνο.
Κρατιέμαι απ'την καρέκλα μου και τις νότες δαγκώνω,
σώνοντας ό,τι απέμεινε.
Πες το μου κι έγινε.!
Εδώ γλιτώσαμε από αναποδιές,
που τούμπα να 'ρχόταν ο κόσμος πάλι ανάποδα μένανε.
Πες μου ποιοι, πως λέγοντε;
Ποιοι ρουφιάνοι ανατρέφονται;
Ποιοι θέλεις να τρέχουνε;
δεν αναμασώ..
κορυφή είσαι! Ευχαριστώ!
ειναι πεμπτη 21 γεναρη εκει που πηγα ν φυγω, αφησα το μικροφωνο σε αδεια σκηνη για να ξεφυγ, ειπα το συναισθημα να αρχισω να πνηγω γυρισα με ραπ κι ας με κρινεις ως λιγο λιγο θελω για να γινω ταξιδεξε με εκει που μονο εσυ ξερεις δως μου λιγο χρονο να τ γραψω να με γραψει και να μεινω παλι στο φωτεινο διαδρομο να παραμεινω λεξεις απο την καρδια να δινω σκεψεις απο την ψυχη να φτυνω κι ας πινω δηλιτιριο δροσια χαρας πισω σου δινω πισω απο τον σπασμενο καθρεφτη που εχει μεσα σε κομματια οτι διαλεξα να γινω γινομαι αυτο που κρινω μεγαλωνω οριμαζω κι αν μεινω λιγο παραπανω στην σταση περιμενοντας για μενα μονο τ κανω γι ακομα κυνηγαω τα ιχνη του αερα πισω απο το αεροπλανο γιατι ακομα τη γευση της απλοτητας απολαυνω οταν μυνηματα δυναμης και ηρεμιας απο τα ματια σου λαμβανω να βαλω το μυαλο μου σε ναθηρκα καποιοι βαλθηκαν και νομιζαν πως πετυχαν σταθηκαν ατυχη φυγανε απρατοι ζω στον ρυθμο ζω τον ρυθμο περιγραφωντας το παραμικρο μικρο που ζω κι ουτε λιγο πιο μικρο παραπανω απο αυτο ειναι επιθημιτο να μπορω να ονειρευτω φτωχια στην τσεπη πλουτος στο μυαλο η πλουτος στην τσεπη και φτωχια στο μυαλο αν εχεις νιωσει ενα κομματι ξερεις τι προτιμω με λες αμετρο με λεω ελευθερο με λες αδιαφορο με λεω ανενταχτω βλεπεις τα δεκα μετρα βλεπω το απεραντο βλεπεις πισω απο την κουρτινα βλεπω πιατο την αθηνα βλεπεις τα φωτα τρεμοσβηνουν βλεπω ενα αστερι μες την τρυπα αφου την ζω σε ενα λεπτο ζεις με το κομπλεξ σε ενα μηνα...!!!
Afta ine..
Ρε, αυτος ειναι ο ξαδερφός μου ο Κώστας, που τον πετύχατε?
Είναι όντως έτσι τρελός που λέει?
10.000
αυτό και μόνο..