A jak na Was wpłynął rok pandemii i obostrzeń? Zapraszam też wspomniany odcinek "Jak pandemie zmieniają świat": th-cam.com/video/Q4FvvAYyNws/w-d-xo.html
U mnie się pogorszyło zdrowie psychiczne ale to bardziej z powodu braku witaminy D. Przez pandemie trudniej mi było zorganizować czas na dworze w okresie letnio jesiennym i okazało się że podczas zimy miałam bardzo duże niedobory. Zaczęłam mieć stany lękowe, nad którymi nie mogłam zapanować, coś jak tiki nad którymi się nie panuje ale jest się świadomym że one są. Tak więc przy okazji Twojego filmiku chciałabym przestrzec wszystkich by skontrolowali sobie poziom tej witaminy oraz zrobili sobie podstawowe badania okresowe.
Nie odczułem psychicznie pandemii. Na szczęście ciągle pracuję i mam kontakt z innymi ludźmi. Współczuję tym, którzy stracili pracę, bliskich lub są odcięci od życia społecznego.
Niby zawsze uważałem się za introwertyka który lubi być sam... ale przez ten lockdown nawet ja poczułem, że braknie mi po prostu rozmowy z drugim człowiekiem. Internet to nie to samo.
Potwierdzam. Z jednej strony zawsze stroniłem od towarzystwa (głównie z powodu złych doświadczeń) i wolałem spędzać czas samotnie, z drugiej zaś teraz sama świadomość odcięcia możliwości bezpośredniego kontaktu z innymi ludźmi zwyczajnie boli. Przedtem jako introwertyk mogłem trzymać się na dystans ze świadomością, że zawsze mogę szybko naładować swoje emocjonalne baterie przez krótki kontakt z drugim człowiekiem. A teraz tą możliwość znacznie ograniczono - z większością bliskich nie mogę się normalnie spotkać, a sama forma technologii i problemy techniczne dodatkowo pogarszają kontakty zdalne.
Zgadzam się, przed pandemią mój tryb dnia wyglądał tak, że po powrocie do domu mogłam spokojnie naładować sobie w samotności baterie po dniu w szkole, gdzie nie miałam jakiegoś wielkiego kontaktu z ludźmi ale jednak jakiś był. Teraz wszystko to się zaburzyło, nie mam z nikim bezpośredniego kontaktu, zaburzylo mi to rytm dnia, przez to, że teraz nie mam już wogóle kontaktu z ludźmi pogorszyły się moje już i tak nikłe umiejętności społeczne. Jak tak dalje pójdzie to nie wiem czy będę w stanie wrócić znów do poprzedniego stanu rzeczy
Pewnie zabrzmi to dramatycznie, ale ja czuję, że pandemia zabrała mi już wszystko. Codziennie marzę o powrocie do normalności. Jeszcze rok temu studiowałam dwa kierunki, pisałam magisterkę, miałam spoko pracę, zainteresowania, bardzo mało przebywałam w mieszkaniu - wręcz tylko tam spałam. Odkąd wybuchła pandemia, mieszkałam w wynajmowanym 11 metrowym pokoju. W nim spałam, pracowałam, studiowałam, jadłam i odpoczywałam. Lockdown mocno nadwyrężył sytuację finansową moją i mojej rodziny, ale udało mi się zachować pracę zdalną - musiałam za to pracować sporo więcej. Mój dzień wyglądał tak: od rana do około 12 studia, potem od 14 do 22 praca. O 22:30 krótki bezcelowy spacer, żeby zaczerpnąć powietrza. Potem siedzenie z telefonem aż do spania. Komputer włączałam tuż po wstaniu, wylaczalam o 22. Nie mogłam już na niego patrzeć. W weekendy głównie leżę, gram w jakieś głupie gry czy tępo oglądam yt. Mam czas, a nawet nie wychodzę. Porzuciłam wszystkie swoje hobby, większość zablokował lockdown, reszta przestała cieszyć. Większość znajomych wyjechała z miasta, bo straciła pracę, albo nie chce się spotykać na żywo, bo boi się zarażenia. Spotykają się online, ale nie mam ochoty na kolejne godziny z komputerem. Zdarzały mi się dni, gdzie nie mówiłam na głos nawet jednego słowa. Cieszę się, idąc do sklepu, bo odczuwam jakiś cel „wyprawy”. Do tego zaczęłam mieć duże problemy emocjonalne, mam ataki paniki, biorę leki na uspokojenie. Boję się, ze to się nigdy nie skończy i moje życie już zawsze będzie tak wyglądać. Boję się braku pracy i bankructwa firmy rodziców. Mam totalne poczucie beznadziei i rozwalonych planów. Wszystkie moje marzenia o przyszłości przestały jakoś istnieć, bo jak mam planować cokolwiek, jak to jeszcze 10 lat może trwać i dłużej? Leżę po pare godzin i patrzę się w ścianę albo tępo w telefon, żeby tylko zabić czas. Ciagle mówię sobie: odczekaj jeszcze tydzień czy dwa, coś otworzą. I tak odliczam dni. I czekam aż moje życie wróci. I ja wiem, naprawdę rozsądek mi to mówi codziennie, ze to kwestia mobilizacji, można coś wyciągnąć z tej sytuacji, jest czas na czytanie, można bardziej się skupić na sobie, pobiegać, nie tracę czasu na dojazdy itd. Ja to wiem, ale no nie umiem się zmobilizować do niczego, ugotowanie makaronu to już sukces. Ostatni rok to totalne zawieszenie, z krótką wakacyjną przerwą. Najgorsze jest to paskudne poczucie samotności, którego wcześniej nie odczuwałam - strasznie dążę do kontaktu z drugim człowiekiem, ale z drugiej strony podświadomie go odrzucam. Chciałabym skończyć studia i się obronić, ale przestałam w tym widzieć sens, nauka zdalna to dno, wykładowcy mają nas gdzieś. Można sie uczyć samemu, ale nie mam na to siły. Nie obroniłam magisterki w terminie i ciagle próbuje się zmusić, żeby ją pisać, ale tak bardzo nie mam siły. Czuję się jak taki robot, który ma tylko włączyć komputer w określonym momencie, poklikać i tyle - reszta życia jakoś przestała istnieć. Każdy dzień jest taki sam i mimo że bardzo chce to zmienić, nie potrafię! Po roku zdecydowałam się wreszcie na emigrację, ot tak. Niedawno wyszłam z kwarantanny po przyjeździe, tydzień w samotności bez niczego do roboty to była tragedia. Niestety tu środki są niemal takie same, a ja powielam swoje stare wzorce, ale przynajmniej zmieniłam cokolwiek w życiu, zawsze inny widok z okna i 16m, a nie 10. Trzymajcie kciuki, żeby tu ułożyło mi się lepiej. Nikogo jeszcze tu nie znam i strasznie trudno kogoś poznać w lockdownie, ale może jakoś to będzie. Wiem też jedno - wolę pracować w sklepie na kasie, niż mieć biurową pracę zdalną. Nigdy więcej. Cholernie się boję i w ogóle strasznie mi ciężko zmusić się do stanięcia na nogi, ale chyba jakoś muszę. Bo to się szybko nie skończy. Wybaczcie za wylanie żali, wiem, że większość z moich problemów tworzę sobie sama i ludzie mają gorzej, ale jakoś mi lepiej jak już to wszystko napisałam i zebrałam do kupy...
Trzymaj się dziewczyno, pamiętaj, że niezależnie jak wielka byłaby to burza, zawsze po niej pojawia się słońce. Porozmawiaj z kimś, komu ufasz, komu możesz się zwierzyć, bo to naprawdę pomaga. I może zabrzmi to trochę jak pusty frazes, ale cały czas masz dach nad głową, dostęp do internetu, jedzenia, nauki. Będzie dobrze i trzymam kciuki za magisterkę ❤️
Życzę powodzenia. Życie za granicą nie jest łatwe jak się większości wydaje. Ja pracowałem parę miesięcy w wakacje mieszkając u rodziny. Jednak polska to jest polska zawsze u siebie. W twoim wypadku polecam medytację na pewno po dłuższym stosowaniu będzie ci lepiej. U mnie działa sport np. Bieganie kalistenika lub jazda na rowerze wszystkie te czynności robię na zewnątrz i jest lepiej. Do tego samotność a poczucie samotności to co innego. Ja jako ekstrawertyk wybieram samotność bo większość szkodzi mi niż pomaga. Ale nie czuje się samotny. Nie imprezuję jak wcześniej. Zawsze szukaj plusów nawet takich głupich.
"Piwniczaki to jednostki słabe psychicznie i delikatne" powiedział ktoś kto po paru miesiącach łagodnej wersji życia piwniczaka załamuje się psychicznie xd
Chciałem tylko wyrazić to co czuje, mimo że pewnie nikogo to nie będzie interesować. Na początku lockdownu cieszyłem się bardzo, nie musiałem marnować czasu na dojazdy do szkoly, mogłem się wysypiać i w ciągu dnia zdecydowanie więcej czasu miałem dla siebie, nauczylem sie także samoorganizacji i systematyki. Tylko, że tak było do wakacji, po wakacjach lockdown stał się dla mnie horrorem. Bedąc szczerym, nie mogę nawet znieść myśli o tym, że kolejne 24h spędzę w tym samym pokoju. Odechciewa mi się cokolwiek robic, straciłem jakąkolwiek radość, mam wrażenie, że najlepsze dni mojego życia przelewają mi się przez palce. Czuję się jak kura zamknięta w klatce. Chciałbym znowu widzieć się ze znajomymi, wyjsc do kina, teatru, sklepów, zjeść jak człowiek w restauracji. To wszystko potęguje fakt, że nie mogę nic zmienić z obecną sytuacją, w której nasz (stfu) rząd, wszelkie decyzję podejmuje po uważaniu, bez jakiejkolwiek logiki. Pomimo tego, że sam w to nie wierzę, chcialbym życzyć nam wszystkim życzyć jak najszybszego powrotu do normalności sprzed pandemii. :)
Kocham cię człowieku za to, że perfekcyjnie opisałeś to, jak się czuję. Siedzę w tym samym pokoju już od nie wiem ilu miesięcy. I po raz pierwszy od tych wielu miesięcy czuję, że ktoś mnie DOKŁADNIE rozumie. Że nie jestem w tym sama. Dziękuję i trzymaj się tam chłopie cieplutko
Nie łam się. Restauracje i kina to nie kwintesencja życia. Nadal możesz spotykać się z przyjaciółmi. Idzie wiosna, wyciągnijcie rowery, napakujcie plecaki jedzeniem i rura do lasu na piknik. Zwiedzać piękne krajobrazy naszej Polski. Żyjemy w zielonym kraju (póki co) i możemy chwytać każdy dzień na łonie natury. Wiem, że w młodym wieku są imprezy, ale da się to wszystko zastąpić. Wystarczy się po prostu ruszyć z domu i innych rozruszać bo wszyscy się zasiedzieli. Sam się zasiedziałem, a jestem bardzo aktywną osobą i mam zamiar kopnąć się w dupsko i w końcu się poruszać. Pozdrawiam, dasz radę!
Nigdy nie miałam się lepiej niż teraz w pandemii, ale mam świadomość ze mogę być szczęściarą posiadając chociaż prace na 1/2 etatu. To nie oznacza ze czuje się doskonale, choruje na depresje, ale mam zapewnione chociaż podstawy, których na studiach nie doświadczyłam - odpowiednia podaż snu, cisza do nauki, czas ze samą sobą bez tłumów, brak zbędnych dojazdów na uczelnie po to by usłyszeć nudny wykład, mogąc w tym czasie przeczytać coś naprawde interesującego. Mysle ze poza ludźmi bez pracy, pandemia dotyka głównie osoby uzależnione od bodźców zewnętrznych, które wymagają jedynie pracy z własna psychiką i docenienia tego co maja na codzień.
Zawsze byłem człowiekiem który bardzo lubił być sam. Z przyjaciółmi spotykałem się tylko w szkole, bardzo rzadko z nimi gdzieś wychodziłem, ewentualnie zaraz po szkole się ze mną włóczyli. Wynikało to też z tego że zawsze do szkoły miałem co najmniej 25 km a kumpel który mieszkał najbliżej do mnie mieszkał jakieś 15 km ode mnie . Kiedy ogłoszono koniec szkoły w marcu strasznie się ucieszyłem. Prawie całymi dniami grałem z kumplami ze starej klasy, bo z liceum mało kogo tak dobrze znałem. Po wakacjach czułem się wypoczęty i zacząłem coraz więcej nawiązywać kontaktów w tej niby nowej ale już rok klasie. Potem ogłoszono to hybrydowe w październiku. Nie brzmiało to najgorzej. Ale ponieważ jestem teraz w 2 klasie to nawet nie zdążyłem pójść do szkoły, kiedy ogłosili lockdown w listopadzie. Teraz ledwo to wytrzymuję i mam ochotę rozwalić mój komputer, chociaż to przed nim spędzam dużo wolnego czasu. Już nawet nie chcę mi się z nikim grać bo mnie głowa boli jak znowu słucham gadanie przez słuchawki. Staje się to nie do wytrzymania. Do tego w mojej szkole postanowili że świetnym pomysłem będzie pytanie praktycznie na każdej lekcji "bo nas nie widać" co sprawia że jeszcze się do tego strasznie stresuję.
mam podobną sytuację 8 h przed monitorem minimum i chociaż gdy siedzę sobie sam dla siebie to bez problemu ale jak polacze 8 h zajęć z moimi to się czuje jak zombii więc ostatnio zacząłem biegać i jeździć na rowerze calymi godzinami z rowerem to jeden chuj najtrudniej było wystartować z bieganiem na poczatku miałem trochę takie poczucie kurwa wstydu? Że jak to ktoś będzie mnie oglądał jak biegam a potem ogarnąłem że ludzie mają absolutnie wypierdolone w to xD No ale nocki nadal expie ;)
A no właśnie!!! Dzięki że mi przypomniałeś!!! Zapomniałem o tym cholernym, wkurwiającym programie do koszenia mojej psychiki pod słodkim kryptonimem "Teams", bo jeszcze nie zdążyłem się na niego poskarżyć [...kurwa pojebany program dla zjebów kurwa z Ameryki...]
@@qubek533 a kto tak napisał ? Prawda jest taka że rząd swoimi decyzjami w rok zabił więcej osób niż covid zabiłby przez 10 (ta liczba jest tylko jako przykład)
@@dsauewqgb5831 Jak to jaki? Siedzisz przed kompem 24/7, grasz w gry, czasem pójdziesz do kuchni po coś do żarcia i wiele innych. To się nazywa styl życia no-life'a
Sam podzielę się, że początkowo obostrzenia i lockdowny mi nie przeszkadzały. Zdalne nauczanie traktowałem, w marcu tamtego roku, tymczasowo, jako nawet coś odmiennego. Co jakiś czas pojawiały się wtedy informacje, że na uczelnię wrócimy być może w maju, czerwcu, ale oba minęły i nie wróciliśmy. Nie narzekałem, ale miałem cichą nadzieję, że w październiku wrócimy na pewno. Niestety znów było to samo. Potem liczyłem, że w drugim semestrze, ale jak widać jest identycznie. Na dodatek ciągle straszą, brak konkretnych perspektyw końca tej sytuacji, a spotkałem się jeszcze gdzieś z informacjami o przyszłej czwartej fali. Choć sam jestem introwertykiem i przed pandemią mało spotykałem się z ludźmi, to zaczynam odczuwać brak dawnego życia. Żałuję, że nie mogę po prostu iść normalnie na zajęcia i porozmawiać na żywo ze znajomymi. Znane mi życie studenckie po prostu zniknęło, a to obecne nie jest nawet jego atrapą.
1plan dnia po co ? 2jakich celów? ta pandemia pokazała że ludzie bez celów narzucanych przez społeczeństwo stają się amebami bez celu 3bezpośredni to raczej nie bo możesz sprzedać syfa np dziadkom 4zamiast ćwiczeń ,dieta ,mało ludzi ma pojęcie jak ćwiczyć w domu po drugie miejsce,a dieta to większość sukcesu 5lol 6A czemu nie dobry film,gra, albo majsterkowanie przy kadecie starego,czy jakie kolwiek hobby? rozumiem że to twoja opinia ale jest taka trochę jak mówienie ludziom z depresją ,,będzie dobrze,idź pobiegaj"opisałeś takie życie typowego ,,człowieka sukcesu" dość specyficzne i dla wielu to byłby jeszcze większy gwóźdź do trumny
Mam 15 lat, sama pandemia nie zmieniła nic w moim życiu(no prawie). Niedawno zmarł mój dziadek i była to najgorsza rzecz podczas całego lockdownu. Nie boję się jutra i nie brakuje mi innych ludzi. Powiedziałbym wręcz, że czuje się lepiej we własnym pokoju jeżdżąc od czasu do czasu do znajomych którzy mnie wspierają. Odcinek jest świetny i szanuje za włożoną w niego pracę^^.
Narazie jest beztrosko także nie odczuwasz , ale jak będzie trzeba zarobić na czynsz w mieszkaniu którym będziesz mieszkać , utrzymać się a roboty nie będzie , wtedy bardzo dużo się zmieni w twojej głowie
Materiał jak zwykle w punkt. Ja natomiast w tym roku kończę liceum, więc za miesiąc z hakiem już matura. Pomimo tego, że mam dopiero 19 lat to czuję się jakbym miał z 70. Całe to nauczanie zdalne, presja ze strony rodziny na pójście na studia itd. spowodowały w ciągu ostatnich kilku miesięcy, że właściwie całkowicie się wypaliłem. O ile wcześniej miałem konkretny plan na siebie, tak teraz nie wiem kompletnie co ze mną będzie. Wręcz mógłbym to nazwać swego rodzaju biernością, bezsilnością wobec całej sytuacji. Lekcje online to całkowita porażka. Często dochodzi do sytuacji, że nauczyciel nie prowadzi zajęć z prywatnych powodów ale w zamian daje do samodzielnej realizacji tematy na kilka dobrych godzin. Lekcje często odbywają się (albo ich wcale nie ma) w sposób chaotyczny, tak jakby plan nie obowiązywał. Osobiście nie czuję się przygotowany do egzaminów przez szkołę ale czuję się niezdolny do samodzielnego przygotowania. Absolutnie nie winię nikogo za to, chce tylko zwrócić uwagę na to jak z perspektywy ucznia wygląda obeca sytuacja. Ktoś z Was również zmaga się obecnie z podobnymi problemami?
Mam dokładnie takie same odczucia do zajęć zdalnych. Ja akurat jestem na studiach, ale wygląda to bardzo podobnie. Prowadzący ćwiczenia wysyłają bardzo obszerne case study i przez 3 godziny trzeba je zrobić i wysłać. Później nie ma powrotu w ogóle to tematu tych prac, niewiadomo jak zadania powinny być prawidłowo zrobione, gdzie popełniliśmy błąd, na czym trzeba było się skupić, po prostu pod koniec semestru dostajemy ocenę, ale nawet nie wiadomo na podstawie jakiej punktacji, kryteriów. Niektórzy wykładowcy tylko wysyłają skany książek i filmy tematyczne, nie prowadząc w ogóle spotkań przez platformę. Mam również wrażenie, że sami wykładowcy uważają takie zajęcia w znacznym stopniu za zmarnowane.
Hej, ja właśnie mam taki sam problem też za miesiąc matura A czuje się jakbym nic nie umiał (nie miałem żadnych próbnych w szkole). Niestety myślałem że będę potrafił się wziąść do roboty Ale siedzę 8h przed komputerem (na tych badziewnych elekcjach) A później moja depresja dokreca mi śrubę I czuje tylko potężny brak siły I uścisk w głowie przez co nie mogę się skupić na dalszej pracy. Nie wiem, mam o tyle szczęścia że idę na studia artystyczne, to też chociaż jedna pasja jeszcze daje mi radość. Ale podzielam obawy I wszystko co jest napisane, jest przejebane. Zazdroszczę tym co już zdali dawno maturę w normalnych warunkach... naprawdę
Teraz uczniowie do końca roku będą grzecznie siedzieć na lekcjach online, bo chcą zdać ten rok w spokoju i nie mieć sprawdzonych zeszytów i wiedzy (chyba nikt nie sądzi, że dzieci uczą się tak samo jak normalnie). Ale, po wakacjach, będą chcieli wypoczęci wrócić do szkół, a jeśli będą one zamknięte, to będzie rozpierdol. Wielki rozpierdol.
Ja akurat przed pandemią byłem równie wycofany ze społeczeństwa jak i teraz, przez co nie odczuwam zbytnio skutków lockdownu (nie znaczy to, że wogóle)
@@samyueru3380 ja od 7, może 8 roku życia, to będzie już jakieś 18 lub 17 lat, a też nie prawda że trudno odczuć zmiany. Noszenie maseczki odrobine zwiększa moją izolacje od innych ludzi i jest to powszechnie rozumiane jako normalne i stosowanie się do zasad (według niektórych jest to też bycie owcą ale no..), więc ogólnie bardzo bym chciał, żeby maseczki już do końca mojego życia były normą w Polsce (przynajmniej dla chorych) a poza tym to szczerze mówiąc nie zauważyłem większych zmian od początku lockdown'u - ludzie dalej chodzą po ulicach, dalej nienawidzą pisu, dalej mnie wkurwiają (akurat jestem za niechęcią do pisu, ale obecność ludzi mnie denerwuje)
Niech cię lekarz najpierw przyjmie Mój dentysta już dwa razy przełożył mi wizytę, najpierw o dwa miesiące teraz o miesiąc. Zrobią pełny lock down i znowu mi przelozy wizytę. Tylko, że ja zaraz z bólu komuś zrobię krzywdę
@Yyy Rrt a dla niektórych to utrata dotychczasowego życia i wpedzenie w depresję. Pozbycie się odkładanych pieniędzy i bezrobocie. Kazda moneta ma dwie strony
Ja niestety bardzo źle odczuwam efekty lockdownu. Mam wrażenie że zostałem sam, normalnie jeździłem do szkoly oddalonej od 10 km i nie mam teraz zupełnie kontaktu z klasą. Starzy znajomi nie są zbytnio chęci do odnowienia relacji więc zostaje mu tylko mój brat. Zawsze myślałem że mam wokół siebie wielu ludzi ale w sytuacji kryzysowej mogę liczyć na maksymalnie dwie osoby nie licząc mojego brata i to mnie przeraża...
Nie podałeś jednego bardzo negatywnego wpływu pandemii na zdrowie psychiczne: ofiary przemocy domowej muszą przebywać ze swoimi oprawcami, np. żony z mężami alkoholikami (kiedyś mogła np. uciekać do teściowej), młody dorosły skonfliktowany z rodzicami (kiedyś mógł po prostu pracować i mieszkać w wynajmowanym mieszkaniu).
@@natazs666d3 nie wszyscy, niektórzy (zwłaszcza 60+) na serio się boją. Po za tym gdzie ma się podziać np. dwudziestoparolatek, który (np.) pracował jako kelner, stracił pracę, i musiał wrócić do rodziców, z którymi niekoniecznie się dogaduje?
Pandemia nie zmieniła w moim życiu prawie niczego. Od zawsze byłam aspołeczna, a samotność jaka wiąże się z pandemią, jest mi jak najbardziej na rękę. Powiem szczerze, że dzięki pandemii poszerzyłam swoją wiedzę - miałam na to w końcu czas. Zajęłam się również swoją pasją.
Jestem osobą ekstrawertyczną i po tak długim siedzeniu w domu dosłownie oszalałam. Mówię czasem jakieś głupoty, śmieję się jak głupi do sera i losowo bez kontekstu wydaję jakieś zwariowane okrzyki. Na szczęście nie jest to już takie częste jak wcześniej
Wg mnie niesamowicie ważny i potrzebny materiał. Przez rok wszystko nam spowszedniało, a są grupy osób, które czują to dużo dotkliwiej bez przerwy. Świetna robota. 🤜🤛
@@lordbaysel3135 Stracić pracę, jeść ze śmietnika, obudzić się w państwie totalitarnym jest zdecydowanie gorsze niż wystawić się na zagrożenia zarażeniem wirusa podrasowanej grypy o prawdopobieństwie śmierci równym 0,0003%
@@Wargulpartal ewidentny idiota. Przy podanym przez ciebie prawdopodobieństwie, w Polsce mogłoby zginąć co najwyżej 110 osób, zakładając że przeszliby to wszyscy
@@lordbaysel3135 Mylisz się. Co roku sezonowa grypa zabijała około kilka tysięcy ludzi w Polsce i nikt nie bił na alarm. Kilka tysięcy w skali prawie 60cio milionowego narodu to ułamek procenta, dlatego nikt nie zwracał na to uwagi. Covid to nie to samo co dżuma, malaria, czy grypa hiszpanka. Współczesna "pandemia" to przy nich ledwo czkawka.
Ja na szczęście chodzę na ćwiczenia na uczelnie,wychodzę sobie na spacery,nie spotykam się z ludźmi -dobrze jest być introwertykiem,gram w gry więc tam rozmawiam z ludźmi, współczuję tym którym ktoś z powodu pandemii umarł,stracił pracę lub zyskał problemy psychiczne.😢Trzymajcie się ludziki❤️
Jako że ja jestem pieprzonym introwertykiem to ja się czuję lepiej w domowym zaciszu i to że nie muszę tak często spotykać się z innymi osobami poprawiło mój stan psychiczny
@@tropikalny5127 Jak w internecie pojawiły się pierwsze informacje o ognisku tego wirusa w Chinach to wszyscy mieli to gdzieś, no bo przecież "na drugim końcu świata, to niech sami sobie z tym radzą - nas się nie tyczy". Zabawne jak szybko stało się to problemem wszystkich. Szkoda, że nie podchodziliśmy do sprawy podobnie jak Tajwan, który nauczył się na błędach
@@tropikalny5127 nowa mutacja jest bardzo tragiczna. Moi rodzice źle to przechodzą, a to nie jedyni ludzie którzy tak ciężko przechodzą te chorobę. Polecam liczyć się ze słowami
@@stop365 Mój ojciec ostatnio siły wszystkie stracił, kaszlał jak cholera, moja mama wymiotowała i nie mogła nic robić, wszystko ich bolało Jeśli nadal negujesz istnienie wirusa, to powodzenia
Logiczne myślenie pomaga mi w tej pandemii. Trzeba się starać żyć normalnie, od czasu do czasu rozmowa ze znajomymi z zagranicy (i w ogóle z dawno niewidzianymi znajomymi) przez neta jest zbawienna. Paczka wysłana do siostry, która mieszka zagranicą z cukierkami dla jej dzieciaków, a ona nagrała ich reakcję i odesłała - coś pięknego. To jest tak na prawdę w życiu najważniejsze :) i nie dać się zwariować
Teoretycznie rząd nie jest taki zły, jednak nikt po prostu nie był gotowy na pandemię. Uwierzcie mi, mógł by rządzić PSL, mogła by rządzić lewica czy konfederacja to wyszło by na jedno
@@qubek533 gdyby konfa rządziła to pewnie jakieś śladowe lockdowny by były. Jak by rządziła lewica to mielibyśmy twardy lockdown cały czas pewnie xD. Nie wiem co by było gorsze ale wiem że to co robi nasz rząd to tragedia xD D
Mi rok pandemii minął w sumie pozytywnie: rzuciłem palenie [dokładnie 11 marca 2019], rozpocząłem naukę j. niemieckiego, pracy nie straciłem, choć był moment obniżenia etatu, a przez fakt nie wychodzenia do knajp oszczędziłem np. na remont podłogi w swoim pokoju. Także jakiś profit jest. Choć wiem, że nie u wszystkich tak dobrze.
Kurde... zawsze byłem trochę aspołeczny, np. Nie patrzyłem się w oczy nikomu. Potem się nauczyłem, a teraz koronawirus i nie dość że nmg patrzeć nikomu w oczy, to jeszcze siedzieć obok kogokolwiek a nawet normalnie rozmawiać 😂
@@kologrzmot7003 chyba źle to powiedziałem. Chodzi mi o to że jak ktoś obok mnie siedzi to się odsuwam, i nie dlatego że wirus, ale dlatego że się wstydzę. Ja jak wrócę do szkoły to nie będę w stanie siedzieć obok kogoś na ławce przez 45 minut
Ja od pół roku nie mam żadnego kontaktu ze znajomymi. Wszyscy zerwali ze mną jakikolwiek kontakt. Niezbyt przyjemne uczucie. W dodatku od tego czasu nie wyszłam z domu poza wyjściem do sklepu. Zaczął mnie boleć kręgosłup bo codziennie muszę siedzieć 8 h przed komputerem. Masakra
Ataki paniki mam od około 7 lat, przeszłam już trochę. Parę lat temu się polepszyło. Od roku jest znowu gorzej. Ciężko mi to jakkolwiek wyjaśnić. Ten... Stres zabija. Ciężko mi wracać na uczelnię, skoro wiem, że za dwa tygodnie znowu nas zamkną. Nauczanie hybrydowe to był dramat. Studiuję na Akademii Muzycznej i chór zdalnie to hit. A zaliczyć przecież trzeba. Nie wiem czy z moim fizycznym zdrowiem wszystko jest okej. A to dopiero wierzchołek góry lodowej. Dramat
Przed lockdownem mój stan życia zaczął się pogarszać, a z powodu ograniczonych kontaktów z drugim człowiekiem i bezbrzeżnej NUDY, popadłam w jakiś marazm, mało się cieszę i okropnie się czuję każdego dnia... Oby to się SKOŃCZYŁO.
U mnie te wszystkie chore decyzje rządzących spowodowały w zeszłym roku, że straciłem pracę i jakiekolwiek środki do życia, więc wraz z dziewczyną od września byliśmy oficjalnie bezdomni, mieszkaliśmy w moim aucie. Podejmowaliśmy się jakichkolwiek chujowych prac byle tylko móc przeżyć. Trwało to 3 miesiące. W końcu udało nam się wynająć pokój i mi znaleźć normalną pracę. Mimo, ze nadal jest cholernie ciężko to jakoś dajemy jeszcze radę, aczkolwiek cały czas żyjemy w niepokoju
W moim życiu mało się zmieniło. Zrealizowałem swoje plany zawodowe. Nie mogłem ochrzcic dziecka ale to się po prostu przełoży w czasie... Brakuje mi otwartej siłowni i basenu ale bez tego da się żyć ( zacząłem biegać). Rozumiem że czasy są ciężkie ale niestety to jednostka musi się dostosować do świata nie świat do jednostki. Czas kryzysu dał też nowe mozliwosciu z których można korzystać (KRYPTOWALUTY). Ja na ten przykład zająłem się inwestycjami krótkoterminowymi i uzyskuje dodatkowy dochód z wachan na rynku kryptowalut. Nie ma co się nakręcac radzę wszystkim. Odetnijmy się na jakiś czas od tego tematu który jest ważny ale ile można? :) pozdrawiam wszystkich fanów kanału.
A dla mnie jako introwertyka pandemia to taki dar od losu że nie wiem xd, nie muszę chodzić na uczelnię bo se w wyrku odpalę, potem obiadek i do kompa❤️
Fakt ze ludzie się przekonali do pracy zdalnej itp jest na +, nie marnujemy czasu na dojazdy itp. Ale jednak chciałoby się czasem wyjsc do baru z kumplami czy gdzieś dziewczynę zaprosić
Wszyscy: narzekają na pandemie i lockdown Ja: Nic mi to nie zmienia bo i tak siedzę w domu + lepiej jest mi samemu Jak dobrze jest bycie introwertykiem :D
Jako totalny introwertyk muszę przyznać, że pandemia to dla mnie "niebo w ziemi", jakby to Pan Wiesio powiedział. Nareszcie zabiegany świat jest spokojniejszy i nie włazi z buciorami do mojego ogródka. Mam czas ma książki, medytacje, przemyślenia i budowanie prywatnego raju. Dobrze mi. Tylko innych ludzi szkoda.
Problem większość społeczeństw polega na tym ze jest tam zdecydowana większość extrawertykow którzy po prostu potrzebują kontaktu z drugim człowiekiem. Jak dla mnie(skrajnego introwertyka) to ten lockdown przyniósł same plusy praca zdalna z domu w ciszy i spokoju bez innych ludzi, żadnych jechowych czy innych domokrążców pukających do drzwi. PUB który mam pod samym oknem jest zamknięty wiec nie ma wieczornego i weekendowego wycia pod oknem, żyć nie umierać same pozytywy.
@Avanachi to prawda. Tak samo nauka zdalna wszyscy mówią że jest zła i uczniowie na niej tracą. U mnie wszyscy w klasie są zadania, że nauka zdalna jest bardzo wygodna i nie chcą wracać.
Ja nawet będąc ekstrawertykiem nie odczuwam żadnych skutków psychicznych pandemii. Normalnie się spotykam z przyjaciółmi, a wy jak chcecie to dalej wmawiajcie sobie, że wszyscy siedzą w domu z depresją.
nie chcę zabrzmieć źle, ale ta pandemia to chyba najpiękniejszy okres w moim życiu, mam masę energii, nie tracę czasu na dojazdy, zarabiam więcej, mam lepsze wyniki na studiach (a poświęcam na nie mniej czasu), jestem w stanie się rozwijać, a nawet od zeszłego miesiąca prowadzę własną firmę, gdybym mógł wybrać, to wolałbym, aby cała moja edukacja przebiegała w trybie zdalnym, szkoła wprowadza tak wiele negatywnych nawyków, że to szok i mimo, że lubię imprezy i wypady na miasto (tych mi niestety brakuje), to naprawdę, personalnie odebrałem ten okres przyjemnie
Niech ludzie w końcu zaczną doceniać personel medyczny. Pozatym nie da się szybciej skończyć studiów medycznych. 3 lata trzeba się kształcić pomimo że dałoby się to zrobić w 2 lata. Masakra
Nie pracuję w zawodzie 'pierwszej potrzeby'. Pracuję w salonie GSM. Nie zamknęli nas i naprawdę tego nie rozumiem. Jak wszystkich to wszystkich, to naprawdę niesprawiedliwe. Zauważyłam, że do naszego salonu przychodza podczas pandemii ludzie, którzy naprawdę dziwnie się zachowują. Frustracja, wyżywanie się. Musimy to znosić. Ciekawa jestem jak jeszcze długo wytrzymam 😅
Czytając komentarze, zadziwia mnie ilu jest wśród widzów introwertyków i osób nazywających się aspołecznymi. Przed pandemią też bym się tak określiła ale od kwietnia ’20 strasznie brakuje mi kontaktu z ludźmi i stałam się znacznie bardziej otwartą osobą. Czy jestem tutaj jedyna ?
Napiszę tak. W moim życiu nie stało się nic złego, oprócz utraty pracy przez narzeczonego i 5 miesięcy zaciskania pasa (żyliśmy z jednej pensji), ale już wróciliśmy do stabilnej sytuacji. Dlatego zdając sobie sprawę z poważnych problemów z jakimi borykają się inni wiem, że nie mam prawa narzekać. Jednak z uwagi na to, że zawsze byłam dość aktywną osobą, podróżującą, regularnie bywającą w kinie, pubie, bywającą na konwentach, festiwalach, a wszystko zostało zbanowane nagle po roku stwierdzam, że czuję się o kilka lat starsza. Już i tak jestem bliżej półmetku życia i jakoś ta namiastka rozrywki trzymała mnie na wysokich obrotach. Nigdy nie spodziewałabym się, że zatęsknię za zjedzeniem czegoś na mieście, że zabraknie mi wyjścia na piwo z koleżanką do pubu. Na szczęście w pracy mam kontakt z ludźmi, ale większość moich znajomych od roku jest na zdalnym, niektórzy totalnie podziczeli.
W moim otoczeniu jest dość prześmiewczy ton do pandemii i to udziela się mi i ludzią w pracy. Nie mam zbyt dużego problemu podczas niej nawet ma ona plusy gdyż jako pracownik w handlu widzę mam większą empatię i nić porozumienia z ludźmi których obsługuję.
Chciałbym by tak zostało już na zawsze.. mogę grac, ogladac ile chce, nauka jest zdalna przez co nie muszę nawet wstawać z lozka by brać udział w lekcjach, a do tego wiem ze nic mnie nie „omija” bo reszta znajomych tez musi siedzieć w domu :) no i poprawiłem kontakt z rodzicami, spędzając tyle czasu w domu.
Mi się podczas tej pandemii żyje zajebiście. Mogę teraz całymi dniami grać na komputerze i być w szkole jednocześnie. A na dwór i tak wychodzę bo pierdole te obostrzenia.
Jeśli chodzi o samą izolację, to jestem dość młody (18 lat), ale na mnie nie wpłynęło. Znaczy, niezbyt mi się podoba, że na tą chorobę umarło dwóch moich dziadków, ale to nie wina izolacji, a ja sam po prostu próbuję zająć się przygotowaniami do matury. Mam też zaplanowane, co będę robił później na co najmniej 5 lat wprzód. Pandemia nie zdąży złamać mnie psychicznie.
@@xarlo12 Byłem w stanie "tydzień" oglądać telewizję i śledzić co się dzieje z pandemią, po czym zwymiotowałem. Poprostu nie kupuję tego co serwują media.
Może materiał oparty o jakieś ciekawe wątki z Januszem Traczem i serialem Plebania? Mógłbym zaproponować wątek "Ojcowizny". Pokazuje on jak wiele człowiek jest w stanie zaryzykować żeby zyskać pomimo tego, że jest prawie pewien, że mu się to nie zwróci.
Właśnie siedzę na kwarantannie. Po kilku dniach siedzenia w domu czuję znaczne pogorszenie stanu psychicznego. Zdecydowanie nie polecam tego, brak możliwości wyjścia z domu stwarza we mnie świadomość więźnia i czuję wewnętrznie wyobcowanie. Poza kwarantanną zacząłem studia zaoczne i przez aktualnie panującą na świecie "pandemię" nie mogę uczestniczyć w życiu uczelnianym, a studia aktualnie znam tylko z weekendowych maratonów przy komputerze. Ograniczone możliwości kontaktu z rówieśnikami zaburza zdecydowanie moje możliwości odczuwania przynależności w społeczeństwie i zacząłem coraz bardziej się czuć jak trybik w państwie zamiast jako pełnoprawna jednostka.
pomimo że mam duży kontakt z innymi ludzimi bo trenuję i gram w oficjalnych rozgrywkach ligowych, to i tak czuję się gorzej niż przed, mniej rzeczy mi się chce, później wstaję, mam mniejszą ochotę się z kimś spotkać.
A jak na Was wpłynął rok pandemii i obostrzeń?
Zapraszam też wspomniany odcinek "Jak pandemie zmieniają świat": th-cam.com/video/Q4FvvAYyNws/w-d-xo.html
U mnie się pogorszyło zdrowie psychiczne ale to bardziej z powodu braku witaminy D. Przez pandemie trudniej mi było zorganizować czas na dworze w okresie letnio jesiennym i okazało się że podczas zimy miałam bardzo duże niedobory. Zaczęłam mieć stany lękowe, nad którymi nie mogłam zapanować, coś jak tiki nad którymi się nie panuje ale jest się świadomym że one są. Tak więc przy okazji Twojego filmiku chciałabym przestrzec wszystkich by skontrolowali sobie poziom tej witaminy oraz zrobili sobie podstawowe badania okresowe.
zabił życie społeczne ludzi w moim wieku , niektórym odebrał bliskich
Źle
Ja osobiście szczerze nie mam z tym problemu. Przetrwam nawet jakby kolejny rok miał trwać lockdown. Słabi odpadną i zostaną najsilniejsi
Moja psychika działa na rezerwach całej swojej siły.🤯
Ciekawe kiedy pęknie.🤔
Pierwsza rocznica dwutygodniowego lockdownu
Lekarze, pielęgniary, ratownicy koszą po 20k miesięcznie.
@@memeu Jaki to ma związek z tym komentarzem? XD
Przedtem lockdwonem też tyle kosili więc co to ma do tego xD
@@memeu dlatego im to na reke, oplacaja ich dla poparcia u "pierwszej linii".
@@memeu lekarze może tak ale pielęgniarki to chyba minimalną zarabiają
Nie odczułem psychicznie pandemii. Na szczęście ciągle pracuję i mam kontakt z innymi ludźmi. Współczuję tym, którzy stracili pracę, bliskich lub są odcięci od życia społecznego.
No cóż ja tak żyję już 10 lat i jest to dla mnie normalny tryb życia:D mnie ten lockdown pasuje;)
Uhh, a u mnie na odwrót :c
Niby zawsze uważałem się za introwertyka który lubi być sam... ale przez ten lockdown nawet ja poczułem, że braknie mi po prostu rozmowy z drugim człowiekiem. Internet to nie to samo.
Paweł Ty świntuszku :3
Potwierdzam. Z jednej strony zawsze stroniłem od towarzystwa (głównie z powodu złych doświadczeń) i wolałem spędzać czas samotnie, z drugiej zaś teraz sama świadomość odcięcia możliwości bezpośredniego kontaktu z innymi ludźmi zwyczajnie boli. Przedtem jako introwertyk mogłem trzymać się na dystans ze świadomością, że zawsze mogę szybko naładować swoje emocjonalne baterie przez krótki kontakt z drugim człowiekiem. A teraz tą możliwość znacznie ograniczono - z większością bliskich nie mogę się normalnie spotkać, a sama forma technologii i problemy techniczne dodatkowo pogarszają kontakty zdalne.
Bla, bla, bla. Wszyscy wcześniej siedzieli zakwaterowani w tych swoich piwnicach, a teraz marudzą, że brakuje im innych. Jesteśmy tym znudzeni.
Zgadzam się, przed pandemią mój tryb dnia wyglądał tak, że po powrocie do domu mogłam spokojnie naładować sobie w samotności baterie po dniu w szkole, gdzie nie miałam jakiegoś wielkiego kontaktu z ludźmi ale jednak jakiś był. Teraz wszystko to się zaburzyło, nie mam z nikim bezpośredniego kontaktu, zaburzylo mi to rytm dnia, przez to, że teraz nie mam już wogóle kontaktu z ludźmi pogorszyły się moje już i tak nikłe umiejętności społeczne. Jak tak dalje pójdzie to nie wiem czy będę w stanie wrócić znów do poprzedniego stanu rzeczy
@@misswarnedgemunia8271 oj mylisz się nie możesz mówić jako wszyscy
Pewnie zabrzmi to dramatycznie, ale ja czuję, że pandemia zabrała mi już wszystko. Codziennie marzę o powrocie do normalności.
Jeszcze rok temu studiowałam dwa kierunki, pisałam magisterkę, miałam spoko pracę, zainteresowania, bardzo mało przebywałam w mieszkaniu - wręcz tylko tam spałam.
Odkąd wybuchła pandemia, mieszkałam w wynajmowanym 11 metrowym pokoju. W nim spałam, pracowałam, studiowałam, jadłam i odpoczywałam. Lockdown mocno nadwyrężył sytuację finansową moją i mojej rodziny, ale udało mi się zachować pracę zdalną - musiałam za to pracować sporo więcej. Mój dzień wyglądał tak: od rana do około 12 studia, potem od 14 do 22 praca. O 22:30 krótki bezcelowy spacer, żeby zaczerpnąć powietrza. Potem siedzenie z telefonem aż do spania. Komputer włączałam tuż po wstaniu, wylaczalam o 22. Nie mogłam już na niego patrzeć. W weekendy głównie leżę, gram w jakieś głupie gry czy tępo oglądam yt. Mam czas, a nawet nie wychodzę. Porzuciłam wszystkie swoje hobby, większość zablokował lockdown, reszta przestała cieszyć. Większość znajomych wyjechała z miasta, bo straciła pracę, albo nie chce się spotykać na żywo, bo boi się zarażenia. Spotykają się online, ale nie mam ochoty na kolejne godziny z komputerem. Zdarzały mi się dni, gdzie nie mówiłam na głos nawet jednego słowa. Cieszę się, idąc do sklepu, bo odczuwam jakiś cel „wyprawy”. Do tego zaczęłam mieć duże problemy emocjonalne, mam ataki paniki, biorę leki na uspokojenie. Boję się, ze to się nigdy nie skończy i moje życie już zawsze będzie tak wyglądać. Boję się braku pracy i bankructwa firmy rodziców. Mam totalne poczucie beznadziei i rozwalonych planów. Wszystkie moje marzenia o przyszłości przestały jakoś istnieć, bo jak mam planować cokolwiek, jak to jeszcze 10 lat może trwać i dłużej? Leżę po pare godzin i patrzę się w ścianę albo tępo w telefon, żeby tylko zabić czas. Ciagle mówię sobie: odczekaj jeszcze tydzień czy dwa, coś otworzą. I tak odliczam dni. I czekam aż moje życie wróci. I ja wiem, naprawdę rozsądek mi to mówi codziennie, ze to kwestia mobilizacji, można coś wyciągnąć z tej sytuacji, jest czas na czytanie, można bardziej się skupić na sobie, pobiegać, nie tracę czasu na dojazdy itd. Ja to wiem, ale no nie umiem się zmobilizować do niczego, ugotowanie makaronu to już sukces. Ostatni rok to totalne zawieszenie, z krótką wakacyjną przerwą. Najgorsze jest to paskudne poczucie samotności, którego wcześniej nie odczuwałam - strasznie dążę do kontaktu z drugim człowiekiem, ale z drugiej strony podświadomie go odrzucam. Chciałabym skończyć studia i się obronić, ale przestałam w tym widzieć sens, nauka zdalna to dno, wykładowcy mają nas gdzieś. Można sie uczyć samemu, ale nie mam na to siły. Nie obroniłam magisterki w terminie i ciagle próbuje się zmusić, żeby ją pisać, ale tak bardzo nie mam siły. Czuję się jak taki robot, który ma tylko włączyć komputer w określonym momencie, poklikać i tyle - reszta życia jakoś przestała istnieć. Każdy dzień jest taki sam i mimo że bardzo chce to zmienić, nie potrafię!
Po roku zdecydowałam się wreszcie na emigrację, ot tak. Niedawno wyszłam z kwarantanny po przyjeździe, tydzień w samotności bez niczego do roboty to była tragedia. Niestety tu środki są niemal takie same, a ja powielam swoje stare wzorce, ale przynajmniej zmieniłam cokolwiek w życiu, zawsze inny widok z okna i 16m, a nie 10. Trzymajcie kciuki, żeby tu ułożyło mi się lepiej. Nikogo jeszcze tu nie znam i strasznie trudno kogoś poznać w lockdownie, ale może jakoś to będzie. Wiem też jedno - wolę pracować w sklepie na kasie, niż mieć biurową pracę zdalną. Nigdy więcej. Cholernie się boję i w ogóle strasznie mi ciężko zmusić się do stanięcia na nogi, ale chyba jakoś muszę. Bo to się szybko nie skończy.
Wybaczcie za wylanie żali, wiem, że większość z moich problemów tworzę sobie sama i ludzie mają gorzej, ale jakoś mi lepiej jak już to wszystko napisałam i zebrałam do kupy...
Trzymaj się dziewczyno, pamiętaj, że niezależnie jak wielka byłaby to burza, zawsze po niej pojawia się słońce. Porozmawiaj z kimś, komu ufasz, komu możesz się zwierzyć, bo to naprawdę pomaga. I może zabrzmi to trochę jak pusty frazes, ale cały czas masz dach nad głową, dostęp do internetu, jedzenia, nauki. Będzie dobrze i trzymam kciuki za magisterkę ❤️
Hej,
Jeśli potrzebujesz z kimś porozmawiać możesz napisać do mnie.
Jeśli będzie chętna na rozmowę odpisz tutaj :)
Może warto pomyśleć nad psychoterapią?
Życzę powodzenia. Życie za granicą nie jest łatwe jak się większości wydaje. Ja pracowałem parę miesięcy w wakacje mieszkając u rodziny. Jednak polska to jest polska zawsze u siebie. W twoim wypadku polecam medytację na pewno po dłuższym stosowaniu będzie ci lepiej. U mnie działa sport np. Bieganie kalistenika lub jazda na rowerze wszystkie te czynności robię na zewnątrz i jest lepiej. Do tego samotność a poczucie samotności to co innego. Ja jako ekstrawertyk wybieram samotność bo większość szkodzi mi niż pomaga. Ale nie czuje się samotny. Nie imprezuję jak wcześniej. Zawsze szukaj plusów nawet takich głupich.
@@sylwesterwitanowski9153 +1 dasz radę co prawda mam diametralnie inne podejście do życia ale i tak ci kibicuje :)
"Piwniczaki to jednostki słabe psychicznie i delikatne" powiedział ktoś kto po paru miesiącach łagodnej wersji życia piwniczaka załamuje się psychicznie xd
Gdy nagle dowiadujesz się, że twój codzienny tryb życia to tak zwany lockdown dla reszty społeczeństwa.
Dokladnie. Jakby jeszcze mnie zamkneli pod innym adresem niz moje dzieci, to juz w ogole bylyby wakacje, nie lockdown :D
same
Bycie piwniczakiem w końcu się opłaciło.
#team_piwnica
mój fotel, moja ojczyzna
Chciałem tylko wyrazić to co czuje, mimo że pewnie nikogo to nie będzie interesować. Na początku lockdownu cieszyłem się bardzo, nie musiałem marnować czasu na dojazdy do szkoly, mogłem się wysypiać i w ciągu dnia zdecydowanie więcej czasu miałem dla siebie, nauczylem sie także samoorganizacji i systematyki. Tylko, że tak było do wakacji, po wakacjach lockdown stał się dla mnie horrorem. Bedąc szczerym, nie mogę nawet znieść myśli o tym, że kolejne 24h spędzę w tym samym pokoju. Odechciewa mi się cokolwiek robic, straciłem jakąkolwiek radość, mam wrażenie, że najlepsze dni mojego życia przelewają mi się przez palce. Czuję się jak kura zamknięta w klatce. Chciałbym znowu widzieć się ze znajomymi, wyjsc do kina, teatru, sklepów, zjeść jak człowiek w restauracji. To wszystko potęguje fakt, że nie mogę nic zmienić z obecną sytuacją, w której nasz (stfu) rząd, wszelkie decyzję podejmuje po uważaniu, bez jakiejkolwiek logiki. Pomimo tego, że sam w to nie wierzę, chcialbym życzyć nam wszystkim życzyć jak najszybszego powrotu do normalności sprzed pandemii. :)
Mam praktycznie identyczne odczucia. Okres po wakacjach samego mnie dobija. Trzymaj się dzielnie przyjacielu!
Kocham cię człowieku za to, że perfekcyjnie opisałeś to, jak się czuję. Siedzę w tym samym pokoju już od nie wiem ilu miesięcy. I po raz pierwszy od tych wielu miesięcy czuję, że ktoś mnie DOKŁADNIE rozumie. Że nie jestem w tym sama. Dziękuję i trzymaj się tam chłopie cieplutko
Dla mnie i tak najgorszy jest ten psudo-program do nauki
Nie łam się. Restauracje i kina to nie kwintesencja życia. Nadal możesz spotykać się z przyjaciółmi. Idzie wiosna, wyciągnijcie rowery, napakujcie plecaki jedzeniem i rura do lasu na piknik. Zwiedzać piękne krajobrazy naszej Polski. Żyjemy w zielonym kraju (póki co) i możemy chwytać każdy dzień na łonie natury. Wiem, że w młodym wieku są imprezy, ale da się to wszystko zastąpić. Wystarczy się po prostu ruszyć z domu i innych rozruszać bo wszyscy się zasiedzieli. Sam się zasiedziałem, a jestem bardzo aktywną osobą i mam zamiar kopnąć się w dupsko i w końcu się poruszać. Pozdrawiam, dasz radę!
HAHAHA MASZ RACJĘ, ALE POCIĄGNIJMY TO JESZCZE DO WAKACJI.
Nigdy nie miałam się lepiej niż teraz w pandemii, ale mam świadomość ze mogę być szczęściarą posiadając chociaż prace na 1/2 etatu. To nie oznacza ze czuje się doskonale, choruje na depresje, ale mam zapewnione chociaż podstawy, których na studiach nie doświadczyłam - odpowiednia podaż snu, cisza do nauki, czas ze samą sobą bez tłumów, brak zbędnych dojazdów na uczelnie po to by usłyszeć nudny wykład, mogąc w tym czasie przeczytać coś naprawde interesującego. Mysle ze poza ludźmi bez pracy, pandemia dotyka głównie osoby uzależnione od bodźców zewnętrznych, które wymagają jedynie pracy z własna psychiką i docenienia tego co maja na codzień.
Zawsze byłem człowiekiem który bardzo lubił być sam. Z przyjaciółmi spotykałem się tylko w szkole, bardzo rzadko z nimi gdzieś wychodziłem, ewentualnie zaraz po szkole się ze mną włóczyli. Wynikało to też z tego że zawsze do szkoły miałem co najmniej 25 km a kumpel który mieszkał najbliżej do mnie mieszkał jakieś 15 km ode mnie . Kiedy ogłoszono koniec szkoły w marcu strasznie się ucieszyłem. Prawie całymi dniami grałem z kumplami ze starej klasy, bo z liceum mało kogo tak dobrze znałem. Po wakacjach czułem się wypoczęty i zacząłem coraz więcej nawiązywać kontaktów w tej niby nowej ale już rok klasie. Potem ogłoszono to hybrydowe w październiku. Nie brzmiało to najgorzej. Ale ponieważ jestem teraz w 2 klasie to nawet nie zdążyłem pójść do szkoły, kiedy ogłosili lockdown w listopadzie. Teraz ledwo to wytrzymuję i mam ochotę rozwalić mój komputer, chociaż to przed nim spędzam dużo wolnego czasu. Już nawet nie chcę mi się z nikim grać bo mnie głowa boli jak znowu słucham gadanie przez słuchawki. Staje się to nie do wytrzymania. Do tego w mojej szkole postanowili że świetnym pomysłem będzie pytanie praktycznie na każdej lekcji "bo nas nie widać" co sprawia że jeszcze się do tego strasznie stresuję.
Same
mam podobną sytuację 8 h przed monitorem minimum i chociaż gdy siedzę sobie sam dla siebie to bez problemu ale jak polacze 8 h zajęć z moimi to się czuje jak zombii więc ostatnio zacząłem biegać i jeździć na rowerze calymi godzinami z rowerem to jeden chuj najtrudniej było wystartować z bieganiem na poczatku miałem trochę takie poczucie kurwa wstydu? Że jak to ktoś będzie mnie oglądał jak biegam a potem ogarnąłem że ludzie mają absolutnie wypierdolone w to xD
No ale nocki nadal expie ;)
@@dezekpl7485 podobnie. Ćwiczenia nawet takie lekkie to potrafią wyładować.
A no właśnie!!! Dzięki że mi przypomniałeś!!! Zapomniałem o tym cholernym, wkurwiającym programie do koszenia mojej psychiki pod słodkim kryptonimem "Teams", bo jeszcze nie zdążyłem się na niego poskarżyć [...kurwa pojebany program dla zjebów kurwa z Ameryki...]
@@mikiradzio2214 ojjj tak tak byczq +1
Przecież teraz istnieje tylko jedno schorzenie, wszystkie inne są zupełnie nieistotne, przynajmniej dla naszych władz.
Nasza władza jest schorzeniem sama w sobie ...
Wdym?
grypa i cała reszta znikły w momencie pojawienia sie covida
Czekajcie, to wy nie wierzycie w covida?
@@qubek533 a kto tak napisał ? Prawda jest taka że rząd swoimi decyzjami w rok zabił więcej osób niż covid zabiłby przez 10 (ta liczba jest tylko jako przykład)
Tymczasem:
Mój ,,styl życia'' się nic ,a nic nie zmienił.
No-life'y!!! Łączmy się!!!
@@duzy1234 huu zaa!
styl czego?
@@dsauewqgb5831 Jak to jaki? Siedzisz przed kompem 24/7, grasz w gry, czasem pójdziesz do kuchni po coś do żarcia i wiele innych. To się nazywa styl życia no-life'a
@@duzy1234 ja tam jest jestem piwniczakiem tylko w 1/4
A i tak różnicy nie widzę XD
Sam podzielę się, że początkowo obostrzenia i lockdowny mi nie przeszkadzały. Zdalne nauczanie traktowałem, w marcu tamtego roku, tymczasowo, jako nawet coś odmiennego. Co jakiś czas pojawiały się wtedy informacje, że na uczelnię wrócimy być może w maju, czerwcu, ale oba minęły i nie wróciliśmy. Nie narzekałem, ale miałem cichą nadzieję, że w październiku wrócimy na pewno. Niestety znów było to samo. Potem liczyłem, że w drugim semestrze, ale jak widać jest identycznie. Na dodatek ciągle straszą, brak konkretnych perspektyw końca tej sytuacji, a spotkałem się jeszcze gdzieś z informacjami o przyszłej czwartej fali. Choć sam jestem introwertykiem i przed pandemią mało spotykałem się z ludźmi, to zaczynam odczuwać brak dawnego życia. Żałuję, że nie mogę po prostu iść normalnie na zajęcia i porozmawiać na żywo ze znajomymi. Znane mi życie studenckie po prostu zniknęło, a to obecne nie jest nawet jego atrapą.
Nie wirus największym wrogiem i zagrożeniem, lecz strach, głupota i nasz rząd.
tak
I tak jak się ten cyrk skończy obtrąbią "Wielki Sukces naszego Rządu!"
i podatki :)
@@samolociaz skądś rząd musi brać kasę na 500+ i swoje limuzyny, prawda? XD
@@commisarmichael8097 prawda więc zdziera pieniądze z fanów tymbarka xd
Polecam:
1. Ukladanie planu dnia
2. Wyznaczanie celów
3. Kontak bezposredni z ludzmi (zmuś się)
3. Cwiczenia fizyczne
4. Medytacja
5. Książki
medytacja nie, modlitwa tak
@@232rafal medytacja tak, modlitwa tak
Ja dorzucam od siebie Yerbę, wspaniała rzecz :)
Podpinam oglądanie filmów
1plan dnia po co ?
2jakich celów? ta pandemia pokazała że ludzie bez celów narzucanych przez społeczeństwo stają się amebami bez celu
3bezpośredni to raczej nie bo możesz sprzedać syfa np dziadkom
4zamiast ćwiczeń ,dieta ,mało ludzi ma pojęcie jak ćwiczyć w domu po drugie miejsce,a dieta to większość sukcesu
5lol
6A czemu nie dobry film,gra, albo majsterkowanie przy kadecie starego,czy jakie kolwiek hobby?
rozumiem że to twoja opinia ale jest taka trochę jak mówienie ludziom z depresją ,,będzie dobrze,idź pobiegaj"opisałeś takie życie typowego ,,człowieka sukcesu" dość specyficzne i dla wielu to byłby jeszcze większy gwóźdź do trumny
Mam 15 lat, sama pandemia nie zmieniła nic w moim życiu(no prawie). Niedawno zmarł mój dziadek i była to najgorsza rzecz podczas całego lockdownu. Nie boję się jutra i nie brakuje mi innych ludzi. Powiedziałbym wręcz, że czuje się lepiej we własnym pokoju jeżdżąc od czasu do czasu do znajomych którzy mnie wspierają. Odcinek jest świetny i szanuje za włożoną w niego pracę^^.
Miło mi czytać że wpłynęło to na ciebie na plus
Narazie jest beztrosko także nie odczuwasz , ale jak będzie trzeba zarobić na czynsz w mieszkaniu którym będziesz mieszkać , utrzymać się a roboty nie będzie , wtedy bardzo dużo się zmieni w twojej głowie
@@klejnos94 To zależy od osobowości, charakteru
@@birthdaycake245 zależy , fakt , ale ryzyko jest większe jak samemu się za coś odpowiada , narazie odpowiadają rodzice.
@@klejnos94, nie każdy mieszka w mieście. Niektórzy mieszkają na wsi.
Materiał jak zwykle w punkt. Ja natomiast w tym roku kończę liceum, więc za miesiąc z hakiem już matura. Pomimo tego, że mam dopiero 19 lat to czuję się jakbym miał z 70. Całe to nauczanie zdalne, presja ze strony rodziny na pójście na studia itd. spowodowały w ciągu ostatnich kilku miesięcy, że właściwie całkowicie się wypaliłem. O ile wcześniej miałem konkretny plan na siebie, tak teraz nie wiem kompletnie co ze mną będzie. Wręcz mógłbym to nazwać swego rodzaju biernością, bezsilnością wobec całej sytuacji. Lekcje online to całkowita porażka. Często dochodzi do sytuacji, że nauczyciel nie prowadzi zajęć z prywatnych powodów ale w zamian daje do samodzielnej realizacji tematy na kilka dobrych godzin. Lekcje często odbywają się (albo ich wcale nie ma) w sposób chaotyczny, tak jakby plan nie obowiązywał. Osobiście nie czuję się przygotowany do egzaminów przez szkołę ale czuję się niezdolny do samodzielnego przygotowania. Absolutnie nie winię nikogo za to, chce tylko zwrócić uwagę na to jak z perspektywy ucznia wygląda obeca sytuacja. Ktoś z Was również zmaga się obecnie z podobnymi problemami?
❤️
Mam dokładnie takie same odczucia do zajęć zdalnych. Ja akurat jestem na studiach, ale wygląda to bardzo podobnie. Prowadzący ćwiczenia wysyłają bardzo obszerne case study i przez 3 godziny trzeba je zrobić i wysłać. Później nie ma powrotu w ogóle to tematu tych prac, niewiadomo jak zadania powinny być prawidłowo zrobione, gdzie popełniliśmy błąd, na czym trzeba było się skupić, po prostu pod koniec semestru dostajemy ocenę, ale nawet nie wiadomo na podstawie jakiej punktacji, kryteriów. Niektórzy wykładowcy tylko wysyłają skany książek i filmy tematyczne, nie prowadząc w ogóle spotkań przez platformę. Mam również wrażenie, że sami wykładowcy uważają takie zajęcia w znacznym stopniu za zmarnowane.
Hej, ja właśnie mam taki sam problem też za miesiąc matura A czuje się jakbym nic nie umiał (nie miałem żadnych próbnych w szkole). Niestety myślałem że będę potrafił się wziąść do roboty Ale siedzę 8h przed komputerem (na tych badziewnych elekcjach) A później moja depresja dokreca mi śrubę I czuje tylko potężny brak siły I uścisk w głowie przez co nie mogę się skupić na dalszej pracy. Nie wiem, mam o tyle szczęścia że idę na studia artystyczne, to też chociaż jedna pasja jeszcze daje mi radość. Ale podzielam obawy I wszystko co jest napisane, jest przejebane.
Zazdroszczę tym co już zdali dawno maturę w normalnych warunkach... naprawdę
Teraz uczniowie do końca roku będą grzecznie siedzieć na lekcjach online, bo chcą zdać ten rok w spokoju i nie mieć sprawdzonych zeszytów i wiedzy (chyba nikt nie sądzi, że dzieci uczą się tak samo jak normalnie). Ale, po wakacjach, będą chcieli wypoczęci wrócić do szkół, a jeśli będą one zamknięte, to będzie rozpierdol. Wielki rozpierdol.
Tak ja tak mam(7 klasa podstawówki)
Szkoła niczego nie uczy. Im mniej tego prania mózgu tym lepiej.
Ja akurat przed pandemią byłem równie wycofany ze społeczeństwa jak i teraz, przez co nie odczuwam zbytnio skutków lockdownu (nie znaczy to, że wogóle)
ja żyję na lockdownie już sześć lat
@@samyueru3380 Ja aż tyle nie, ale z kilka lat na pewno
@@samyueru3380 ja od 7, może 8 roku życia, to będzie już jakieś 18 lub 17 lat, a też nie prawda że trudno odczuć zmiany. Noszenie maseczki odrobine zwiększa moją izolacje od innych ludzi i jest to powszechnie rozumiane jako normalne i stosowanie się do zasad (według niektórych jest to też bycie owcą ale no..), więc ogólnie bardzo bym chciał, żeby maseczki już do końca mojego życia były normą w Polsce (przynajmniej dla chorych) a poza tym to szczerze mówiąc nie zauważyłem większych zmian od początku lockdown'u - ludzie dalej chodzą po ulicach, dalej nienawidzą pisu, dalej mnie wkurwiają (akurat jestem za niechęcią do pisu, ale obecność ludzi mnie denerwuje)
Ja nawet się czuję lepiej niż przed pandemią.
Niedługo ludzie będą bali się chodzić do lekarzy, ponieważ będą się bać że jeśli będą chorzy to zostaną ukarani za to np. kwarantanną
już tak jest. Kolega z pracy dostał L4 na kręgosłup, bo bał się przyznać przed lekarzem, że ma gorączkę. Oczywiście wszystko przez telefon :)
@@pasion11984 Potwierdzam znam wielu ludzi którzy bali się zgłosić objawy kojarzone z koronawirusem
ale przecież już tak jest
Niech cię lekarz najpierw przyjmie
Mój dentysta już dwa razy przełożył mi wizytę, najpierw o dwa miesiące teraz o miesiąc. Zrobią pełny lock down i znowu mi przelozy wizytę. Tylko, że ja zaraz z bólu komuś zrobię krzywdę
@Yyy Rrt a dla niektórych to utrata dotychczasowego życia i wpedzenie w depresję. Pozbycie się odkładanych pieniędzy i bezrobocie.
Kazda moneta ma dwie strony
Rząd:"A ja mam to w dupie"
Bo nie ważne czy polska biedna czy bogata nie ważne czy zdrowa czy chora. Ważne ze katolicka!
@@DK-nx4bo XD
Władza się zawsze jakoś wyżywi
Ja tego całego lockdownu tak nie odczułem. Może dlatego że mam podwórko i lubie spędzać czas w domu oraz jestem uczniem, a rodzice nie stracili pracy.
Ja niestety bardzo źle odczuwam efekty lockdownu. Mam wrażenie że zostałem sam, normalnie jeździłem do szkoly oddalonej od 10 km i nie mam teraz zupełnie kontaktu z klasą. Starzy znajomi nie są zbytnio chęci do odnowienia relacji więc zostaje mu tylko mój brat. Zawsze myślałem że mam wokół siebie wielu ludzi ale w sytuacji kryzysowej mogę liczyć na maksymalnie dwie osoby nie licząc mojego brata i to mnie przeraża...
Ale co cie przeraża? Przynajmniej wiesz na kim możesz polegać, a to, ile tych osób jest nie powinno być przerażające. Pamiętaj, nie ufaj nikomu.
Nie podałeś jednego bardzo negatywnego wpływu pandemii na zdrowie psychiczne: ofiary przemocy domowej muszą przebywać ze swoimi oprawcami, np. żony z mężami alkoholikami (kiedyś mogła np. uciekać do teściowej), młody dorosły skonfliktowany z rodzicami (kiedyś mógł po prostu pracować i mieszkać w wynajmowanym mieszkaniu).
Ta przecież ludzie się normalnie spotykają ze sobą nie piszcie jakby się siedzialo w domu z przymusu
@@natazs666d3 nie wszyscy, niektórzy (zwłaszcza 60+) na serio się boją. Po za tym gdzie ma się podziać np. dwudziestoparolatek, który (np.) pracował jako kelner, stracił pracę, i musiał wrócić do rodziców, z którymi niekoniecznie się dogaduje?
@@iirekm ja wiem że są tacy ludzie ale czytając komentarze to nikt nie pisał tego że przecież się normalnie żyje spotyka z rodziną więc napisałem
Pandemia nie zmieniła w moim życiu prawie niczego. Od zawsze byłam aspołeczna, a samotność jaka wiąże się z pandemią, jest mi jak najbardziej na rękę. Powiem szczerze, że dzięki pandemii poszerzyłam swoją wiedzę - miałam na to w końcu czas. Zajęłam się również swoją pasją.
Och, a co to za pasja?
Jestem osobą ekstrawertyczną i po tak długim siedzeniu w domu dosłownie oszalałam. Mówię czasem jakieś głupoty, śmieję się jak głupi do sera i losowo bez kontekstu wydaję jakieś zwariowane okrzyki. Na szczęście nie jest to już takie częste jak wcześniej
no ale ludzie przynajmniej ręce myją
Mydło jest w męskiej toalecie!
Nwm, już praktycznie nikt nie używa tych płynów dezynfekujących.
Zanim zleci sie więcej was,
Miało to być sarkastyczne
@@Muun-shine XD
Hahaha
Wg mnie niesamowicie ważny i potrzebny materiał. Przez rok wszystko nam spowszedniało, a są grupy osób, które czują to dużo dotkliwiej bez przerwy. Świetna robota. 🤜🤛
Teraz walka z pandemią w obronie ludzi zmieniła się w walkę z ludźmi w obronie pandemii
Bardzo dobra robota Szymon, taki content podnosi człowieka na duchu 👍
Proponuję odcinek: Lockdown za i przeciw
W sumie ciekawy pomysł :)
Dźwignia do rozpętania gównoburzy
jedziem
A jest coś za?
@@PLTakeMe Tak, żeby nie przeciążyć służby zdrowia która i tak jest już w opłakanym stanie (ale to w Polsce norma od 30 lat)
@@PLTakeMe żeby uchronić ludzi przed zakażeniem, które może ich zabić albo znacząco pogorszyć ich stan zdrowia na długie miesiące.
Bardzo ważny materiał, dzięki za przedstawienie tych treści. Warto być świadomym co się dzieje wokół nas aktualnie.
Pandemia nigdy się nie skończy, jeżeli społeczeństwo nie zmusi władzy do znieniesienia obostrzeń.
Nie jestem taki pewien, myślę że globalne użycie całego arsenału atomowego też poradzi sobie z wirusem, a jest nawet głupsze od twojego pomysłu.
@@lordbaysel3135 Stracić pracę, jeść ze śmietnika, obudzić się w państwie totalitarnym jest zdecydowanie gorsze niż wystawić się na zagrożenia zarażeniem wirusa podrasowanej grypy o prawdopobieństwie śmierci równym 0,0003%
@@Wargulpartal ewidentny idiota. Przy podanym przez ciebie prawdopodobieństwie, w Polsce mogłoby zginąć co najwyżej 110 osób, zakładając że przeszliby to wszyscy
@@lordbaysel3135 Mylisz się. Co roku sezonowa grypa zabijała około kilka tysięcy ludzi w Polsce i nikt nie bił na alarm. Kilka tysięcy w skali prawie 60cio milionowego narodu to ułamek procenta, dlatego nikt nie zwracał na to uwagi.
Covid to nie to samo co dżuma, malaria, czy grypa hiszpanka. Współczesna "pandemia" to przy nich ledwo czkawka.
@@Wargulpartal nie prawie 60 milionowego a 36 millionowego, reszta osób żyje za granicą
Ja na szczęście chodzę na ćwiczenia na uczelnie,wychodzę sobie na spacery,nie spotykam się z ludźmi -dobrze jest być introwertykiem,gram w gry więc tam rozmawiam z ludźmi, współczuję tym którym ktoś z powodu pandemii umarł,stracił pracę lub zyskał problemy psychiczne.😢Trzymajcie się ludziki❤️
Jako że ja jestem pieprzonym introwertykiem to ja się czuję lepiej w domowym zaciszu i to że nie muszę tak często spotykać się z innymi osobami poprawiło mój stan psychiczny
Bardzo mądry i potrzebny odcinek.
Dziękuję.
to jest jakaś pandemia? co sie dzieje?
Gdyby nie media, wątpię żeby nawet większość ludzi dowiedziała by się o wirusie.
@@tropikalny5127 Jak w internecie pojawiły się pierwsze informacje o ognisku tego wirusa w Chinach to wszyscy mieli to gdzieś, no bo przecież "na drugim końcu świata, to niech sami sobie z tym radzą - nas się nie tyczy". Zabawne jak szybko stało się to problemem wszystkich. Szkoda, że nie podchodziliśmy do sprawy podobnie jak Tajwan, który nauczył się na błędach
@@tropikalny5127 nowa mutacja jest bardzo tragiczna. Moi rodzice źle to przechodzą, a to nie jedyni ludzie którzy tak ciężko przechodzą te chorobę. Polecam liczyć się ze słowami
@@juststopmotionyoutube6898 Ja przepraszam ale mój ojciec 10 lat temu miał takie same objawy jak teraz covid dziwne
@@stop365 Mój ojciec ostatnio siły wszystkie stracił, kaszlał jak cholera, moja mama wymiotowała i nie mogła nic robić, wszystko ich bolało
Jeśli nadal negujesz istnienie wirusa, to powodzenia
Logiczne myślenie pomaga mi w tej pandemii. Trzeba się starać żyć normalnie, od czasu do czasu rozmowa ze znajomymi z zagranicy (i w ogóle z dawno niewidzianymi znajomymi) przez neta jest zbawienna. Paczka wysłana do siostry, która mieszka zagranicą z cukierkami dla jej dzieciaków, a ona nagrała ich reakcję i odesłała - coś pięknego. To jest tak na prawdę w życiu najważniejsze :) i nie dać się zwariować
Kiedyś miałem wszystko, a teraz, przez tego wirusa, nie mam nic.
Przez rząd.
@@Werto3D No przecież mówię, że przez "wirusa". A twoim zdaniem czym jest rząd? ;)
@@sakitta4926 XDD
Teoretycznie rząd nie jest taki zły, jednak nikt po prostu nie był gotowy na pandemię. Uwierzcie mi, mógł by rządzić PSL, mogła by rządzić lewica czy konfederacja to wyszło by na jedno
@@qubek533 gdyby konfa rządziła to pewnie jakieś śladowe lockdowny by były. Jak by rządziła lewica to mielibyśmy twardy lockdown cały czas pewnie xD. Nie wiem co by było gorsze ale wiem że to co robi nasz rząd to tragedia xD D
Ten uczuć kiedy już wcześniej miałaś depresje więc tak wsumie to nie wiele się zmieniło d:
Tymczasem introwertycy: its party time!
Ja mam się dobrze, najgorzej z mojego otoczenia mają się wykładowcy. XD
Na garnuszku rodziców dużo nas nie obchodzi i wiele problemów nas mija.
@@bdg4life820 Mnie akurat bardzo dużo chyba nie ominęło. XD
Boję się że dla naszego, rządu to na plus mieć masę smutnych ludzi.
Dzięki za materiał.
Skończyć juz ten cyrk, nie ma logiki w tym zamykaniu czegoś gdy inne punkty są cuagle otwarte. I tak zbyt długo się daliśmy na to nabierać.
Dziękuję bardzo za film. 🥰
Ja tam w pandemi przekonałem się do czytania książek i jest mi dobrze.
Mi rok pandemii minął w sumie pozytywnie: rzuciłem palenie [dokładnie 11 marca 2019], rozpocząłem naukę j. niemieckiego, pracy nie straciłem, choć był moment obniżenia etatu, a przez fakt nie wychodzenia do knajp oszczędziłem np. na remont podłogi w swoim pokoju. Także jakiś profit jest. Choć wiem, że nie u wszystkich tak dobrze.
Kurde... zawsze byłem trochę aspołeczny, np. Nie patrzyłem się w oczy nikomu. Potem się nauczyłem, a teraz koronawirus i nie dość że nmg patrzeć nikomu w oczy, to jeszcze siedzieć obok kogokolwiek a nawet normalnie rozmawiać 😂
To dobrze
@@kologrzmot7003 czemu
@@qubek533 a po co z kimś przebywać?
@@kologrzmot7003 chyba źle to powiedziałem. Chodzi mi o to że jak ktoś obok mnie siedzi to się odsuwam, i nie dlatego że wirus, ale dlatego że się wstydzę. Ja jak wrócę do szkoły to nie będę w stanie siedzieć obok kogoś na ławce przez 45 minut
@@qubek533 Dasz radę! Wierzę w Ciebie, tak samo jak i w siebie... Musimy się zmieniać na lepsze, pozdro :D
Ja od pół roku nie mam żadnego kontaktu ze znajomymi. Wszyscy zerwali ze mną jakikolwiek kontakt. Niezbyt przyjemne uczucie. W dodatku od tego czasu nie wyszłam z domu poza wyjściem do sklepu. Zaczął mnie boleć kręgosłup bo codziennie muszę siedzieć 8 h przed komputerem. Masakra
Ataki paniki mam od około 7 lat, przeszłam już trochę. Parę lat temu się polepszyło. Od roku jest znowu gorzej. Ciężko mi to jakkolwiek wyjaśnić. Ten... Stres zabija. Ciężko mi wracać na uczelnię, skoro wiem, że za dwa tygodnie znowu nas zamkną. Nauczanie hybrydowe to był dramat. Studiuję na Akademii Muzycznej i chór zdalnie to hit. A zaliczyć przecież trzeba. Nie wiem czy z moim fizycznym zdrowiem wszystko jest okej. A to dopiero wierzchołek góry lodowej. Dramat
Przed lockdownem mój stan życia zaczął się pogarszać, a z powodu ograniczonych kontaktów z drugim człowiekiem i bezbrzeżnej NUDY, popadłam w jakiś marazm, mało się cieszę i okropnie się czuję każdego dnia... Oby to się SKOŃCZYŁO.
U mnie te wszystkie chore decyzje rządzących spowodowały w zeszłym roku, że straciłem pracę i jakiekolwiek środki do życia, więc wraz z dziewczyną od września byliśmy oficjalnie bezdomni, mieszkaliśmy w moim aucie. Podejmowaliśmy się jakichkolwiek chujowych prac byle tylko móc przeżyć. Trwało to 3 miesiące. W końcu udało nam się wynająć pokój i mi znaleźć normalną pracę. Mimo, ze nadal jest cholernie ciężko to jakoś dajemy jeszcze radę, aczkolwiek cały czas żyjemy w niepokoju
Na szczęście macie siebie co jest czymś czego wiele osób nie ma...
Dzięki
12:06 Naprawdę ktoś wierzy, że rządzących to obchodzi?
Tego potrzebowałem xD
Nasi rządzący i tak stwierdzą że to nasza wina i że powinniśmy pójść pobiegać to nam się polepszy...
Pobiegać w kagańcu oczywiście... Kagańcu który jest tylko po to by przypominać o plandemii...
Trupy miały zalegać na ulicach a tu tylko pogorszenie nastrojów, nie tak sobie wyobrażałem "pandemię".
Podczas Hiszpanki tez nie było tropów na ulicach
W moim życiu mało się zmieniło. Zrealizowałem swoje plany zawodowe. Nie mogłem ochrzcic dziecka ale to się po prostu przełoży w czasie... Brakuje mi otwartej siłowni i basenu ale bez tego da się żyć ( zacząłem biegać). Rozumiem że czasy są ciężkie ale niestety to jednostka musi się dostosować do świata nie świat do jednostki. Czas kryzysu dał też nowe mozliwosciu z których można korzystać (KRYPTOWALUTY). Ja na ten przykład zająłem się inwestycjami krótkoterminowymi i uzyskuje dodatkowy dochód z wachan na rynku kryptowalut. Nie ma co się nakręcac radzę wszystkim. Odetnijmy się na jakiś czas od tego tematu który jest ważny ale ile można? :) pozdrawiam wszystkich fanów kanału.
Otóż to, +1 BTC dla tego Pana. Niech każdy z nas "posprząta swój pokój", zadba o dobry stan bliskich. Reszta już układa się "sama" 😉
Dużo Wrocławia❤️❤️❤️
A dla mnie jako introwertyka pandemia to taki dar od losu że nie wiem xd, nie muszę chodzić na uczelnię bo se w wyrku odpalę, potem obiadek i do kompa❤️
oj +1
Fakt ze ludzie się przekonali do pracy zdalnej itp jest na +, nie marnujemy czasu na dojazdy itp. Ale jednak chciałoby się czasem wyjsc do baru z kumplami czy gdzieś dziewczynę zaprosić
Nie żadna pandemia tylko działania rządów powodują skutki o których mowa
Wszyscy: narzekają na pandemie i lockdown
Ja: Nic mi to nie zmienia bo i tak siedzę w domu + lepiej jest mi samemu
Jak dobrze jest bycie introwertykiem :D
czekałem na ten film
Mi na przyklad odpierolilo podczas kwarantanny
00:30 Wrocław
00:36 Wrocław
00:41 Wrocław
00:50 Wrocław
03:39 Wrocław
03:55 Wrocław
07:40 Wrocław... a nie to nie Wrocław ;D
09:53 Wrocław.
Pozdrawiam.
Pamiętajcie że wczoraj rozpoczął się strajk lekarzy. Mam nadzieję że ten materiał pomógł z jednej atrony zrozumieć ich perspektywę.
Jako totalny introwertyk muszę przyznać, że pandemia to dla mnie "niebo w ziemi", jakby to Pan Wiesio powiedział. Nareszcie zabiegany świat jest spokojniejszy i nie włazi z buciorami do mojego ogródka. Mam czas ma książki, medytacje, przemyślenia i budowanie prywatnego raju. Dobrze mi. Tylko innych ludzi szkoda.
Patrząc ile korporacje i politycy zyskują na pandemii, to mam przeczucie, że ta pozostanie z nami na jeszcze przynajmniej kilka lat.
Ten moment kiedy nie zauważyłeś żadnej różnicy bo i tak rzadko wychodziłeś z domu
Problem większość społeczeństw polega na tym ze jest tam zdecydowana większość extrawertykow którzy po prostu potrzebują kontaktu z drugim człowiekiem. Jak dla mnie(skrajnego introwertyka) to ten lockdown przyniósł same plusy praca zdalna z domu w ciszy i spokoju bez innych ludzi, żadnych jechowych czy innych domokrążców pukających do drzwi. PUB który mam pod samym oknem jest zamknięty wiec nie ma wieczornego i weekendowego wycia pod oknem, żyć nie umierać same pozytywy.
Na taki film właśnie czekalem
Wrocław
Nie wiem jak inni ale ja jestem bardzo szczęśliwy. Zdecydowanie bardziej niż przed kwarantanną.
@Avanachi to prawda. Tak samo nauka zdalna wszyscy mówią że jest zła i uczniowie na niej tracą. U mnie wszyscy w klasie są zadania, że nauka zdalna jest bardzo wygodna i nie chcą wracać.
Mam ochotę rzucić studia bo myślę, że to wszystko teraz jest beznadziejne.
Ciężka ta pandemia.
Nie jesteś sam. Trzymaj się
te uczucie kiedy teraz to nawet częściej gadam z ludźmi niż jak by tej pandemii nie było
Ja nawet będąc ekstrawertykiem nie odczuwam żadnych skutków psychicznych pandemii. Normalnie się spotykam z przyjaciółmi, a wy jak chcecie to dalej wmawiajcie sobie, że wszyscy siedzą w domu z depresją.
Świetny film!
Bardzo ci dziękuję za filmiki . Dzięki tobie można rozszerzyć swój choryznot myślenia. 💪💪💪
Miło mi że się podobają :)
Oo piękne miasto Wrocław ♥️
WrocLOVE
Mi się poprawiło odkąd mamy pandemię :D studia mam zdalnie a znajomych i tak nigdy nie miałem więc bez różnicy.
Same bro
nie chcę zabrzmieć źle, ale ta pandemia to chyba najpiękniejszy okres w moim życiu, mam masę energii, nie tracę czasu na dojazdy, zarabiam więcej, mam lepsze wyniki na studiach (a poświęcam na nie mniej czasu), jestem w stanie się rozwijać, a nawet od zeszłego miesiąca prowadzę własną firmę, gdybym mógł wybrać, to wolałbym, aby cała moja edukacja przebiegała w trybie zdalnym, szkoła wprowadza tak wiele negatywnych nawyków, że to szok i mimo, że lubię imprezy i wypady na miasto (tych mi niestety brakuje), to naprawdę, personalnie odebrałem ten okres przyjemnie
Niech ludzie w końcu zaczną doceniać personel medyczny. Pozatym nie da się szybciej skończyć studiów medycznych. 3 lata trzeba się kształcić pomimo że dałoby się to zrobić w 2 lata. Masakra
Nie pracuję w zawodzie 'pierwszej potrzeby'. Pracuję w salonie GSM. Nie zamknęli nas i naprawdę tego nie rozumiem. Jak wszystkich to wszystkich, to naprawdę niesprawiedliwe. Zauważyłam, że do naszego salonu przychodza podczas pandemii ludzie, którzy naprawdę dziwnie się zachowują. Frustracja, wyżywanie się. Musimy to znosić. Ciekawa jestem jak jeszcze długo wytrzymam 😅
Jako sangwinik brakuje mi chodzenia na duże imprezy, koncerty etc. Najgorsze jest to że nie zanosi się na szybki koniec..
Czytając komentarze, zadziwia mnie ilu jest wśród widzów introwertyków i osób nazywających się aspołecznymi. Przed pandemią też bym się tak określiła ale od kwietnia ’20 strasznie brakuje mi kontaktu z ludźmi i stałam się znacznie bardziej otwartą osobą. Czy jestem tutaj jedyna ?
Średnio, kolesiówno z nickiem w cyrlicy
@@borowiec5655 co cyrylica ma do komentarza ? I co właściwie jest „średnio/e”?
@@НельаСилезская średnio oznacza to, że się z tym utożsamiam, ale chyba reszta nie, a cyrlica nie ma nic do tego
Ja tam czuję się świetnie (mam cechy introwertyka więc nic specjalnego)
Napiszę tak. W moim życiu nie stało się nic złego, oprócz utraty pracy przez narzeczonego i 5 miesięcy zaciskania pasa (żyliśmy z jednej pensji), ale już wróciliśmy do stabilnej sytuacji. Dlatego zdając sobie sprawę z poważnych problemów z jakimi borykają się inni wiem, że nie mam prawa narzekać. Jednak z uwagi na to, że zawsze byłam dość aktywną osobą, podróżującą, regularnie bywającą w kinie, pubie, bywającą na konwentach, festiwalach, a wszystko zostało zbanowane nagle po roku stwierdzam, że czuję się o kilka lat starsza. Już i tak jestem bliżej półmetku życia i jakoś ta namiastka rozrywki trzymała mnie na wysokich obrotach. Nigdy nie spodziewałabym się, że zatęsknię za zjedzeniem czegoś na mieście, że zabraknie mi wyjścia na piwo z koleżanką do pubu. Na szczęście w pracy mam kontakt z ludźmi, ale większość moich znajomych od roku jest na zdalnym, niektórzy totalnie podziczeli.
Ja nie czuję różnicy, i tak nie wychodzę z domu
W moim otoczeniu jest dość prześmiewczy ton do pandemii i to udziela się mi i ludzią w pracy. Nie mam zbyt dużego problemu podczas niej nawet ma ona plusy gdyż jako pracownik w handlu widzę mam większą empatię i nić porozumienia z ludźmi których obsługuję.
ja sobie gram w gothica i jem makowca
🤣🤣🤣
Chciałbym by tak zostało już na zawsze.. mogę grac, ogladac ile chce, nauka jest zdalna przez co nie muszę nawet wstawać z lozka by brać udział w lekcjach, a do tego wiem ze nic mnie nie „omija” bo reszta znajomych tez musi siedzieć w domu :) no i poprawiłem kontakt z rodzicami, spędzając tyle czasu w domu.
Mi się podczas tej pandemii żyje zajebiście. Mogę teraz całymi dniami grać na komputerze i być w szkole jednocześnie. A na dwór i tak wychodzę bo pierdole te obostrzenia.
+1 tylko ja nie wychodzę xd
co to dwór { żart }
Jeśli chodzi o samą izolację, to jestem dość młody (18 lat), ale na mnie nie wpłynęło. Znaczy, niezbyt mi się podoba, że na tą chorobę umarło dwóch moich dziadków, ale to nie wina izolacji, a ja sam po prostu próbuję zająć się przygotowaniami do matury. Mam też zaplanowane, co będę robił później na co najmniej 5 lat wprzód. Pandemia nie zdąży złamać mnie psychicznie.
To nie pandemia sama w sobie cokolwiek zrobiła tylko (nie)rząd w kooperacji z łżemediami.
Może zrób odcinek o gotowaniu żaby?
tak
Zgaduję, że wyznawca doktórów, co mówią, że covid-19 nie istnieje, a w szpitalach leżą aktorzy?
@@xarlo12 Tak, z tej strony foliarz, antyszczepionkowiec, płaskoziemca i czym jeszcze się nazywa ludzi sceptycznych.
@@marcin1cinekk Nie myl głupoty z sceptycyzmem.
@@xarlo12 Byłem w stanie "tydzień" oglądać telewizję i śledzić co się dzieje z pandemią, po czym zwymiotowałem. Poprostu nie kupuję tego co serwują media.
Może materiał oparty o jakieś ciekawe wątki z Januszem Traczem i serialem Plebania? Mógłbym zaproponować wątek "Ojcowizny". Pokazuje on jak wiele człowiek jest w stanie zaryzykować żeby zyskać pomimo tego, że jest prawie pewien, że mu się to nie zwróci.
Właśnie siedzę na kwarantannie. Po kilku dniach siedzenia w domu czuję znaczne pogorszenie stanu psychicznego. Zdecydowanie nie polecam tego, brak możliwości wyjścia z domu stwarza we mnie świadomość więźnia i czuję wewnętrznie wyobcowanie. Poza kwarantanną zacząłem studia zaoczne i przez aktualnie panującą na świecie "pandemię" nie mogę uczestniczyć w życiu uczelnianym, a studia aktualnie znam tylko z weekendowych maratonów przy komputerze. Ograniczone możliwości kontaktu z rówieśnikami zaburza zdecydowanie moje możliwości odczuwania przynależności w społeczeństwie i zacząłem coraz bardziej się czuć jak trybik w państwie zamiast jako pełnoprawna jednostka.
pomimo że mam duży kontakt z innymi ludzimi bo trenuję i gram w oficjalnych rozgrywkach ligowych, to i tak czuję się gorzej niż przed, mniej rzeczy mi się chce, później wstaję, mam mniejszą ochotę się z kimś spotkać.
Nie oddaje to w pełni sytuacji, ale liczba samobójstw w Polsce się nie zmieniła się w istotny sposób, powołując się na oficjalne statystyki policji.
Świetny materiał