ฝัง
- เผยแพร่เมื่อ 7 ก.ย. 2024
- Annemieke Nijhof sprak op de RLI conferentie ‘Nederland voor toekomstige generaties’ op 20 juni 2024 over ‘Verliefd worden op de toekomst’. Ze combineert haar toekomstvisie met haar persoonlijke verhaal.
“Wat de toekomst brenge moge
Mij geleidt des Heren hand
Moedig sla ik dus de ogen
Naar het onbekende land
Leer mij volgen, zonder vragen
Vader wat Gij doet is goed
Leer mij slechts het heden dragen
Met een rustig, kalm gemoed.”
Dit lied werd gezongen toen mijn vader en moeder bijna 62 jaar geleden in het huwelijk traden. Zij waren jong en vol verlangen. Naar elkaar én naar de toekomst. Ze waren verliefd op de toekomst.
Ze keken uit naar het leven samen: alhoewel mijn vader na drie dagen zich weer moest melden bij zijn militaire dienst en ze nog jaren moesten inwonen bij oma Ietje konden ze niet wachten op de toekomst die voor hen lag. Zij hadden geen scenario’s gemaakt over de toekomst, geen toekomstvisie voor hun 25 jarig huwelijksjubileum. Ze gingen vol vertrouwen samen de toekomst tegemoet. Ze wisten niet hoe blij ze zouden zijn met hun drie gezonde kinderen, hun eerste huis, hun eerste auto, de eerste wasmachine en caravan. Ze wisten ook niet welke tegenslagen zouden komen en hoeveel verdriet er in de toekomst zou liggen.
Het is belangrijk het verschil te begrijpen tussen verlangen en verwachten. Een verlangen is een intrinsieke energie die aanzet tot handelen om dit verlangen te bevredigen. Een verlangen is persoonlijk en komt van binnen uit. Verwachtingen daarentegen gaan vrijwel altijd over iets buiten ons zelf: dat wat de ander zal gaan doen of laten, wat de overheid, de gemeente, de buurman of je partner voor je zal gaan doen. Veel relaties bloeien op door verlangen en gaan ten onder aan niet vervulde verwachtingen. Verlangen zet aan tot geven, verwachtingen gaan over ‘ontvangen’.
De verliefdheid voor de toekomst van mijn ouders kwam voort uit verliefdheid voor elkaar en het vertrouwen dat ze samen voor- en tegenspoed aan zouden kunnen, mede vertrouwend op hun geloof.
Tot zover mijn ouders. Maar hoe zit dat met ons: deze zaal is niet gevuld met verliefde stelletjes, maar mensen die naar een conferentie zijn gekomen rond de vraag : “Welk Nederland willen en kunnen we nalaten voor toekomstige generaties?” Zoeken wij antwoorden gebaseerd op verwachtingen of verlangen?
