ძალიან რელიგიისკენ მიდის საუბარი და ყოველი შინაარსის გახსნა მისი საშუალებით არის ნაცადი. ბოროტში, მე პირადად სხვა რამეს ვხედავ. ჩემი აზრით, ლექსში ნახსენები "სული" არ არის არსით ბოროტი, არამედ ამ "სულმა" პოეტის შინაგანი განცდები იმდენად დაამძიმა, რომ პოეტის სუბიექტური დამოკიდებულება მის მიმართ ასეთი გახადა . ზოგადად, სამყაროს შეცნობის პროცესი ძალიან რთულია. ნათქვამია : რაც უფრო შედიხარ სამყაროს სიღრმეებში, მით უფრო ღრმავდება შენი სევდა" ანაც, ფრაზა წიგნიდან:ყვავილები ელჯერნონისთვის: "ბუნება გვიჩვენებს, რომ ინტელექტის ზრდასთან ერთად ტკივილიც იზრდება, და მხოლოდ ინტელექტის უმაღლესი დონის მიღწევისას აღწევს ტკივილი თავის უმაღლეს წერტილს." ამიტომაც პოეტი ადანაშაულებს "სულს ბოროტს" როცა მან მას "ყმაწვილობის ბრმა სარწმუნოება მოუკლა" ანუ ის პერიოდი როცა ჯერ ის კიდევ გულუბრყვილო იყო. როცა მას მხოლოდ ბრმად სწამდა რაღაცების და შეგნების დონემდე არ ქონდა დაყვანილი საგნები
ნიკოლოზ ბარათაშვილს, ისევე როგორც სხვა ბუმბერაზ მწერლებს და მათ შორის დანტეს, გოეთეს, დავით გურამიშვილს რელიგიური მოძღვრება, მისი საფუძვლები, მოტივები თუ განწყობილებები, თავისი ამაღლებით, მიწიერი ინსტიქტებისგან გაწმენდილი სულით მათ ძალიან ხიბლავდათ! ნებისმიერი სახის ფილოსოფია ნასაზრდოებია რელიგიური სიმბოლიზმით, მისი სიდიადით, გამოხატვის უსაზღვროდ დიდი თავისუფლებით. ავღნიშნავ იმასაც, რომ დასავლური კულტურის მთლიანი სისტემა აგებულია რელიგიური მსოფლმხედველობით. ქრისტიანულ კულტურასთან ორგანული კავშირი მართლაც გამოვლინდა ლექსში ,,სულო ბოროტო”, ვინაიდან ლექსში ,,ხმა იდუმალი” ნათლად არის აღბეჭდილი, როგორც ეშმაკის, ისე ანგელოზის არსებობა. თქვენ კი თუ ოდნავ მაინც ერკვევით ქრისტიანობაში, გეცოდინებათ, რომ ის კეთილისა და ბოროტის მუდმივი ბრძოლის, ვნებების ჩახშობის, წმინდა განცდების შექმნის არეალია. ამ ყოველივემ გამოხატულება პოვა ბარათაშვილის შემოქმედებაში, სადაც მისი საზრდო მუდმივად რელიგიაა. პედაგოგის ვალია, არა მხოლოდ ლექსის ანალიზი, არამედ მისი საფუძვლების ღრმა კვლევა, ხოლო შემდეგ ჩვენთვის გადმოცემა. აშკარად ცხადია, რომ ამ ქალის შთამბეჭდავი აზროვენება უდაოდ სწორ მიმართულებას იღებს და გვიხსნის ისე, როგორც მართებული და ჭეშმარიტია. თქვენ ასევე ახსენეთ, რომ მის მიერ აღნიშნული ბრმა სარწმუნოება, იმის გამოხატულებაა, რომ ის საგნის რაობას ვერ იაზრებდა ცხოვრებაში, ეს უდადოდ არასწორია, ნიკოლოზ ბარათაშვილი იყო პიროვნება, რომელმაც დროის სვლას გაუსწრო, ეპოქებს გადაუფრინა, ის თქვა, რაც ჯერ არავის ჰქონდა ნათქვამი! თაობები აღზარდა მისი ,, მერანით”. სავალალო ის არის, რომ ჩვენ ტატოს ადრევე მოუკვდა ბრმა სარწმუნოება, ე.ი ყმაწვილობისთვის დამახასიათებელი გულუბრყვილობა, სწორედ ამან მოახდინა მის ცხოვრებაში გარდატეხა, რამაც შემდეგ ის აფიქრებინა, რაც ჯერ არავის უფიქრია, ის დაწერა, რაც ჯერ არავის დაუწერია! სწორედ ამიტომ ვამბობ ძალიან ხშირად, რომ ბარათაშვილს კი არ გასწრო დრომ, ბარათაშვილმა გაუსწრო დროს, ეპოქები გაიფრინა, გადალახა, გაარღვია ბედისწერის საზღვრები. ალბათ ახლა თქვენ მომედავებით და მეტყვით, რატომ ვახსენე ბედისწერა თუკი მე ქრისტიანული იდეოლოგიის მატარებელი ვარ? სწორედ იმიტომ, რომ მწერლისთვის ბედისწერა არ იყო ის რაც ალბათ თქვენ გესმისთ, ეს იყო დროის, სივრცის შემოსაზღვრულობა, მიუხედავად იმისა, რომ არსებობს თავისუფალი ნება, მაინც არ შეგვიძლია ვიყოთ ორ ადგილას ერთდროულად და სწორედ ეს არის სამყაროს კანონზომიერება ე.ი ბედისწერა! ასევე ჩემთვის ძალიან დამაკნინებელია, როდესაც ეროვნულ საგანძურთან ახსენებთ დაბალ საფეხურზე მყოფ წიგნს -,,ყვავილები ელჯერნონისთვის”, დიახ მე წამიკითხავს ეს ნაწარმოებიც თუმცა აქ წერია ის, რაც ყველგან დაწერილა და თქმულა, განსხვავებული ენით საუბარი არ ნიშნავს იმას, რომ სიახლეს ვიძახი, აღმოჩენას ვაკეთებ. სწორედ ამიტომ ამ წიგნის მორალური ხედვა არის შეიძლება მეტ-ნაკლებად სწორი, თუმცა ბარათაშვილთან მისი შედარება, უბრალოდ სამარცხვინოა. ნ.ბარათაშვილმა თქვა: ,,მოკვდავსა ენას არ ძალუძს უკვდავთა გრძნობათ გამოთქმა”, ამ ფრაზის უდაო ჭრშმარიტების დამარცხებაც კი შეძლო ტატომ, უკვდავების კარიბჭეში შეაბიჯა, მისი გენიალური შემოქმედებიდან გამომდინარე გულსატკენია, რომ ახალგაზრდობა ისეთი სახის წიგნებთან აიგივებს მას, როგორიც ,,ყვავილები ელჯერნონისთვისაა”. კლასიკური პოეტიკის ნიჭი , ჩემი აზრით შედარებას არ საჭიროებს. ასევე გაგიმეორებთ, რომ ყოველი დიადი შემოქმედება რელიგიურ ნიადაგზეა აღმოცენებული!
"ნებისმიერი ფილოსოფია" რელიგიისგან და მით უმეტეს ქრისტიანული მოძღვრებისგან ნამდვილად არაა ნასაზრდოები. ძალიან მეცინება, როდესაც ფიქრობენ რომ ყველა ცივილიზაციისა და აზროვნების ამოსავალი წერტილი ქრისტიანობა იყო. უფრო მართებული იქნებოდა გვეთქვა, რომ თავად ქრისტიანობამ ისაზრდოვა არაერთი მაშინ არსებული კულტურისგან და ფილოსოფიისგან, მაგრამ ეს უკვე სხვა თემაა. რადიკალისტებს უყვართ ყველაფრის ქრისტიანობაზე დაბრალება, მაგრამ საბედნიეროდ სამყარო მრავალფეროვანია და მშვენიერი. მარტო ერთი ნაპრალიდან ყურებამ და რეალურმა "ყოველი შემოქმედების რელიგიურ ნიადაგზე აღმოცენებამ" გვანახა თავისი შედეგი - ბნელი შუა საუკუნეები. მიუხედავად იმისა, რომ ქართულ მწერლობაში შეუძლებელია ვერ შევამჩნიოთ რელიგიის უმნიშვნელოვანესი როლი, ბარათაშვილის შემოქმედებისა და განსაკუთრებით "სულო ბოროტოს" მხოლოდ რელიგიურ ჭრილში დანახვა, ჩემი აზრით უგუნურება და პრობლემის ვიწრო ხედვაა. ტატო რომანტიკოსია, ხელოვნებისა და ლიტერატურის ახალ ტალღას ეკუთვნის, რომელიც ადამიანის ინდივიდუალურობასა და თავისუფლებას ანიჭებს უდიდეს მნიშნელობას. და სწორედ ამ რომანტიკულმა ფიქრმა, იდეალური სამყაროს წარმოდგენამ და მასში ცხოვრების იმედმა შეაჯახა მწარე სიმართლეს. აბსოლიტურად ვეთანხმები პირველ კომენტარს, ბოროტი სული, ეს ტატოს სუბიექტური შეფასებაა ამ იდუმალი ხმის. ბარათაშვილისეული ფიქრი, როგორც ილია წერდა, უფრო საკაცობრიო ტკივილია, ვიდრე კერძო. რაღაც მომენტში ვთანხმდებით, ამ გულგატეხილობას თითქოს ისევ "მშობლიურ" სარწმუნოებასთან მიჰყავს, რაც მოულოდნელი არაა, რელიგია ხომ ადამიანს ამშვიდებს და თავს დაცულად აგრძნობინებს, კომფორტს უქმნის და ზუსტად მაგიტომაც შეიქმნა. მე ეს ლექსი უფრო გამწარებული კაცის, ასე ვთქვათ, ცხელ გულზე დაწერილი მეჩვენება. იდუმალი ხმა, ხომ რეალურად თვითონაა, მისი სურვილები, რომანტიკული იდეალები, პრინციპები. და რადგან მათ არ გაამართლეს, რადგან ცხოვრებისგან ის ვერ მიიღო, რაზეც ოცნებობდა ყმაწვილკაცობაში, გაბრაზებული უწოდებს მას ეშმაკისეულს. ჩემი აზრით, საქმე გაორებულ პიროვნებასთან გვაქვს, სულიერ კრიზისთან. რაც შეეხება ტატოს ღვთისმოსაობას, ამის დადასტურება ან უარყოფა არცერთს არ გვძალუძს. ბარათაშვილის ნაწარმოებები ნამდვილად გვამოგზაურებს მის სულში. თუმცა, საუკეთესო გზაა, ბოლომდე მაინც შეუძლებელია ასე შეიცნო ადამიანი. გავლენა რა თქმა უნდა იგრძნობა და აღნიშვნასაც იმსახურებს, მაგრამ სასიამოვნო იქნებოდა ამ გაკვეთილში სხვა დეტალებზე ყურადღების გამახვილებაც. "ყვავილები ელჯერნონისთვის" კი არაჩვეულებრივი ნაწარმოებია. წარმომიდგენია, როგორ დაგაფრთხოთ ამ წიგნის "თანამედროვეობამ" და არა კონსერვატიულობამ. სამწუხაროა, რომ ადამიანები მხოლოდ ამ მიზეზით არ აფასებენ ღირებულ ლიტერატურას. ავტორი ნამდვილად სარგებლობს აქამდე არსებული, უკვე დაწერილით. თვითონაც აღიარებს და წიგნს წაუმძღვარებს კიდევაც. ნებისმიერი ფიქრი თუ იდეა თეორიულად უკვე თქმულა. ორიგინალური არც ჩემი და თქვენი აზრებია, მაგრამ როგორც რუსთაველი გვეუბნება, მთავარია როგორ ვიტყვით ჩვენს სათქმელს. დენიელ კიზს სუზტად ეს კაცობრიობის მარადიული და საოცრად არაორიგინალური ტკივილი გადმოაქვს თანამედროვეობაში და ჩვენს ყოველდღიურობაში აცოცხლებს. თუ ადამიანის ფიქრი თქვენთვის მეტი არაფერია თუ არა ასოებისა და სიტყვების კომბინაცია, მაშინ ნამდილად "უკვე თქმული" და სისულელე წაგიკითხავთ.
რა სისულელეა. ეს ლექსი არის სუსტი ნებისყოფის ახალი ათეისტის შინაგან ბრძოლაზე და რა რთულია რეალობისთვის თვალის გასწორება, როცა მითიური რელიგიის სიმარტივე აღარ გაქვს ხელჩასაჭიდად.
სუსტი ნებისყოფის ათეისტი რას ჰქვია? ;დ ათეიზმის ობიექტური გაგებით არც ღმერთი არსებობს და შესაბამისად, არც ეშმაკი, ანუ ბოროტი სული. თუ კეთილის, უმაღლესის არსებობას ეწინააღმდეგები, ავტომატურად საპირისპირო ძალასაც გმობ. ამ შემთხვევაში, შენი შეფასება სუბიექტური და აცდენილია.
ნიკოლოზ ბარათაშვილი მართლმორწმუნე ქრისტიანი იყო, რასაც მისი შემოქმედებითი ნიმუშნი ადასტურებენ, წაიკითხეთ ,,ჩემი ლოცვა” , იქ ლუკა მახარებლის იგავიც კი ვლინდება, სადაც საკუთარ თავს უძღებ შვილთან აიგივებს. თქვენი პირადი მაგალითი აიღეთ, საკუთარ თავს გააიგივებთ იმასთან, რასაც უარყობთ, პატივს არ სცემთ ან არ გწამთ? და თუკი არა, მაშინ რატომ აირეკლა ბარათაშვილის პიროვნება ძეშეცდომილთან? რატომ მიმართა ღმერთს ნუგეშისა და სასოების მოსავლენად? თუ ამბობთ, რომ ლირიკული გმირი ათეისტია, მაშინ რატომ უკავშირდება ჯაჭვური პრინციპით მისი დიადი აზროვნება მუდამ ღმერთს? რატომ არის სიმშვიდის წყარო უფალი? რატომ ისწრაფვის ბედისწერის საზღვრის გადალახვასა და სამოთხისეული კუნძულის დამკვიდრებას? რატომ წყევლის სამარადჟამო ამაოებას და რატომ ილტვის ბუნებრივი, წრფელი, ღვთებრივი სიბრძნისკენ? ლექსი ,,ხმა იდუმალი” მოვიხმოთ მაგალითად, იქ საკუთარი თავის კვლევის, ძიების, აღმოჩენის გზაა დასახული, ავტორი მუდმივად საზრდოობს, როგორც ანტიკური ფილოსოფიით, ისე რელიგიური სწავლებითაც. როგორც სოკრატე ამბობს: ,, შეიცან თავი შენი” , რაც საკუთარი თავის განღმრთობას ნიშნავს. პირველწყარო ავიღოთ, ჯერ კიდევ ბიბლიაში გაიწერა ადამიანის სახეობრივი მსგავსება ღმერთთან, რადგან ჩვენ ხატი ვართ უფლისა, მას უნდა ვემსგავსოთ, ის უნდა გავიხადოთ მაგალითად! ცხადია, რომ ბარათაშვილიც ამას ქადაგებს, მისთვის უბრალოდ ეთიკური ნორმები როდია დამაკმაყოფილებელი, ის მარადიული ნეტარებისთვის ბრძოლაში შეწირული სულია, ,, სულო ბოროტოც” ეშმაკის დუელში გაწვევის ცერემონიაა. პოეტი არა მხოლოდ, მორწმუნე, სამართლიანი, შემართებითი, არამედ მტკიცე და შეურყეველია. აი თვისებები, რაც ქრისტიანობას გამსჭვალავს. აი ის პრინციპნი, რაც ტატოს სულის კანონზომიერებას განაპირობებს. გული მტკივა, რომ ბარათაშვილს ასე აფასებთ, ნუთუ მხოლოდ ათეისტის ბრძოლა დაინახეთ, ნუთუ მხოლოდ უნებისყოფობა შეამჩნიეთ, დოსტოევსკი ხშირად ამბობს, რომ ათეიზმი, ეს არა არაფრობა, არამედ ბოროტის ძალის არსებობის მქადაგებელი მიმდინარეობაა. და თუკი არსებობს ბოროტი, არსებობს კეთილიც, თუკი არსებობს ეშმაკი, არსებობს ღმერთიც! რელიგიას სიმარტივეს რატომ უწოდებთ? რადგან თქვენ მარტივ მისწრაფებებს, მდაბიო სულისთვის დამახასიათებელ სურვილებს ვერ აკმაყოფილებს? ბოდიშით, ის არც მითია! არც სიმარტივის გამოხატულება! ის არის ყველაფრის საწყისი, დასაბამი და დასასრული! აქედან გამომდინარე ბარათაშვილისეური პოეტიკის ნიჭი უკვდავია!
![CAMPปลิ้น | EP.77[1/2] ก็ไม่ได้ชอบเอาชนะ แต่เรื่องอะไรต้องแพ้!!](http://i.ytimg.com/vi/JraaBYOd7I0/mqdefault.jpg)
![[LIVE] : ONE ลุมพินี 68 | คู่เอก "พระจันทร์ฉาย vs โจนาธาน"](http://i.ytimg.com/vi/F3IM3w-XchI/mqdefault.jpg)
ძალიან რელიგიისკენ მიდის საუბარი და ყოველი შინაარსის გახსნა მისი საშუალებით არის ნაცადი. ბოროტში, მე პირადად სხვა რამეს ვხედავ. ჩემი აზრით, ლექსში ნახსენები "სული" არ არის არსით ბოროტი, არამედ ამ "სულმა" პოეტის შინაგანი განცდები იმდენად დაამძიმა, რომ პოეტის სუბიექტური დამოკიდებულება მის მიმართ ასეთი გახადა . ზოგადად, სამყაროს შეცნობის პროცესი ძალიან რთულია. ნათქვამია : რაც უფრო შედიხარ სამყაროს სიღრმეებში, მით უფრო ღრმავდება შენი სევდა"
ანაც, ფრაზა წიგნიდან:ყვავილები ელჯერნონისთვის: "ბუნება გვიჩვენებს, რომ ინტელექტის ზრდასთან ერთად ტკივილიც იზრდება, და მხოლოდ ინტელექტის უმაღლესი დონის მიღწევისას აღწევს ტკივილი თავის უმაღლეს წერტილს." ამიტომაც პოეტი ადანაშაულებს "სულს ბოროტს" როცა მან მას "ყმაწვილობის ბრმა სარწმუნოება მოუკლა" ანუ ის პერიოდი როცა ჯერ ის კიდევ გულუბრყვილო იყო. როცა მას მხოლოდ ბრმად სწამდა რაღაცების და შეგნების დონემდე არ ქონდა დაყვანილი საგნები
ნიკოლოზ ბარათაშვილს, ისევე როგორც სხვა ბუმბერაზ მწერლებს და მათ შორის დანტეს, გოეთეს, დავით გურამიშვილს რელიგიური მოძღვრება, მისი საფუძვლები, მოტივები თუ განწყობილებები, თავისი ამაღლებით, მიწიერი ინსტიქტებისგან გაწმენდილი სულით მათ ძალიან ხიბლავდათ!
ნებისმიერი სახის ფილოსოფია ნასაზრდოებია რელიგიური სიმბოლიზმით, მისი სიდიადით, გამოხატვის უსაზღვროდ დიდი თავისუფლებით. ავღნიშნავ იმასაც, რომ დასავლური კულტურის მთლიანი სისტემა აგებულია რელიგიური მსოფლმხედველობით.
ქრისტიანულ კულტურასთან ორგანული კავშირი მართლაც გამოვლინდა ლექსში ,,სულო ბოროტო”, ვინაიდან ლექსში ,,ხმა იდუმალი” ნათლად არის აღბეჭდილი, როგორც ეშმაკის, ისე ანგელოზის არსებობა. თქვენ კი თუ ოდნავ მაინც ერკვევით ქრისტიანობაში, გეცოდინებათ, რომ ის კეთილისა და ბოროტის მუდმივი ბრძოლის, ვნებების ჩახშობის, წმინდა განცდების შექმნის არეალია. ამ ყოველივემ გამოხატულება პოვა ბარათაშვილის შემოქმედებაში, სადაც მისი საზრდო მუდმივად რელიგიაა.
პედაგოგის ვალია, არა მხოლოდ ლექსის ანალიზი, არამედ მისი საფუძვლების ღრმა კვლევა, ხოლო შემდეგ ჩვენთვის გადმოცემა. აშკარად ცხადია, რომ ამ ქალის შთამბეჭდავი აზროვენება უდაოდ სწორ მიმართულებას იღებს და გვიხსნის ისე, როგორც მართებული და ჭეშმარიტია.
თქვენ ასევე ახსენეთ, რომ მის მიერ აღნიშნული ბრმა სარწმუნოება, იმის გამოხატულებაა, რომ ის საგნის რაობას ვერ იაზრებდა ცხოვრებაში, ეს უდადოდ არასწორია, ნიკოლოზ ბარათაშვილი იყო პიროვნება, რომელმაც დროის სვლას გაუსწრო, ეპოქებს გადაუფრინა, ის თქვა, რაც ჯერ არავის ჰქონდა ნათქვამი! თაობები აღზარდა მისი ,, მერანით”. სავალალო ის არის, რომ ჩვენ ტატოს ადრევე მოუკვდა ბრმა სარწმუნოება, ე.ი ყმაწვილობისთვის დამახასიათებელი გულუბრყვილობა, სწორედ ამან მოახდინა მის ცხოვრებაში გარდატეხა, რამაც შემდეგ ის აფიქრებინა, რაც ჯერ არავის უფიქრია, ის დაწერა, რაც ჯერ არავის დაუწერია! სწორედ ამიტომ ვამბობ ძალიან ხშირად, რომ ბარათაშვილს კი არ გასწრო დრომ, ბარათაშვილმა გაუსწრო დროს, ეპოქები გაიფრინა, გადალახა, გაარღვია ბედისწერის საზღვრები. ალბათ ახლა თქვენ მომედავებით და მეტყვით, რატომ ვახსენე ბედისწერა თუკი მე ქრისტიანული იდეოლოგიის მატარებელი ვარ? სწორედ იმიტომ, რომ მწერლისთვის ბედისწერა არ იყო ის რაც ალბათ თქვენ გესმისთ, ეს იყო დროის, სივრცის შემოსაზღვრულობა, მიუხედავად იმისა, რომ არსებობს თავისუფალი ნება, მაინც არ შეგვიძლია ვიყოთ ორ ადგილას ერთდროულად და სწორედ ეს არის სამყაროს კანონზომიერება ე.ი ბედისწერა!
ასევე ჩემთვის ძალიან დამაკნინებელია, როდესაც ეროვნულ საგანძურთან ახსენებთ დაბალ საფეხურზე მყოფ წიგნს -,,ყვავილები ელჯერნონისთვის”, დიახ მე წამიკითხავს ეს ნაწარმოებიც თუმცა აქ წერია ის, რაც ყველგან დაწერილა და თქმულა, განსხვავებული ენით საუბარი არ ნიშნავს იმას, რომ სიახლეს ვიძახი, აღმოჩენას ვაკეთებ. სწორედ ამიტომ ამ წიგნის მორალური ხედვა არის შეიძლება მეტ-ნაკლებად სწორი, თუმცა ბარათაშვილთან მისი შედარება, უბრალოდ სამარცხვინოა. ნ.ბარათაშვილმა თქვა: ,,მოკვდავსა ენას არ ძალუძს უკვდავთა გრძნობათ გამოთქმა”, ამ ფრაზის უდაო ჭრშმარიტების დამარცხებაც კი შეძლო ტატომ, უკვდავების კარიბჭეში შეაბიჯა, მისი გენიალური შემოქმედებიდან გამომდინარე გულსატკენია, რომ ახალგაზრდობა ისეთი სახის წიგნებთან აიგივებს მას, როგორიც ,,ყვავილები ელჯერნონისთვისაა”.
კლასიკური პოეტიკის ნიჭი , ჩემი აზრით შედარებას არ საჭიროებს. ასევე გაგიმეორებთ, რომ ყოველი დიადი შემოქმედება რელიგიურ ნიადაგზეა აღმოცენებული!
"ნებისმიერი ფილოსოფია" რელიგიისგან და მით უმეტეს ქრისტიანული მოძღვრებისგან ნამდვილად არაა ნასაზრდოები. ძალიან მეცინება, როდესაც ფიქრობენ რომ ყველა ცივილიზაციისა და აზროვნების ამოსავალი წერტილი ქრისტიანობა იყო. უფრო მართებული იქნებოდა გვეთქვა, რომ თავად ქრისტიანობამ ისაზრდოვა არაერთი მაშინ არსებული კულტურისგან და ფილოსოფიისგან, მაგრამ ეს უკვე სხვა თემაა. რადიკალისტებს უყვართ ყველაფრის ქრისტიანობაზე დაბრალება, მაგრამ საბედნიეროდ სამყარო მრავალფეროვანია და მშვენიერი. მარტო ერთი ნაპრალიდან ყურებამ და რეალურმა "ყოველი შემოქმედების რელიგიურ ნიადაგზე აღმოცენებამ" გვანახა თავისი შედეგი - ბნელი შუა საუკუნეები. მიუხედავად იმისა, რომ ქართულ მწერლობაში შეუძლებელია ვერ შევამჩნიოთ რელიგიის უმნიშვნელოვანესი როლი, ბარათაშვილის შემოქმედებისა და განსაკუთრებით "სულო ბოროტოს" მხოლოდ რელიგიურ ჭრილში დანახვა, ჩემი აზრით უგუნურება და პრობლემის ვიწრო ხედვაა. ტატო რომანტიკოსია, ხელოვნებისა და ლიტერატურის ახალ ტალღას ეკუთვნის, რომელიც ადამიანის ინდივიდუალურობასა და თავისუფლებას ანიჭებს უდიდეს მნიშნელობას. და სწორედ ამ რომანტიკულმა ფიქრმა, იდეალური სამყაროს წარმოდგენამ და მასში ცხოვრების იმედმა შეაჯახა მწარე სიმართლეს. აბსოლიტურად ვეთანხმები პირველ კომენტარს, ბოროტი სული, ეს ტატოს სუბიექტური შეფასებაა ამ იდუმალი ხმის. ბარათაშვილისეული ფიქრი, როგორც ილია წერდა, უფრო საკაცობრიო ტკივილია, ვიდრე კერძო. რაღაც მომენტში ვთანხმდებით, ამ გულგატეხილობას თითქოს ისევ "მშობლიურ" სარწმუნოებასთან მიჰყავს, რაც მოულოდნელი არაა, რელიგია ხომ ადამიანს ამშვიდებს და თავს დაცულად აგრძნობინებს, კომფორტს უქმნის და ზუსტად მაგიტომაც შეიქმნა. მე ეს ლექსი უფრო გამწარებული კაცის, ასე ვთქვათ, ცხელ გულზე დაწერილი მეჩვენება. იდუმალი ხმა, ხომ რეალურად თვითონაა, მისი სურვილები, რომანტიკული იდეალები, პრინციპები. და რადგან მათ არ გაამართლეს, რადგან ცხოვრებისგან ის ვერ მიიღო, რაზეც ოცნებობდა ყმაწვილკაცობაში, გაბრაზებული უწოდებს მას ეშმაკისეულს. ჩემი აზრით, საქმე გაორებულ პიროვნებასთან გვაქვს, სულიერ კრიზისთან. რაც შეეხება ტატოს ღვთისმოსაობას, ამის დადასტურება ან უარყოფა არცერთს არ გვძალუძს. ბარათაშვილის ნაწარმოებები ნამდვილად გვამოგზაურებს მის სულში. თუმცა, საუკეთესო გზაა, ბოლომდე მაინც შეუძლებელია ასე შეიცნო ადამიანი. გავლენა რა თქმა უნდა იგრძნობა და აღნიშვნასაც იმსახურებს, მაგრამ სასიამოვნო იქნებოდა ამ გაკვეთილში სხვა დეტალებზე ყურადღების გამახვილებაც.
"ყვავილები ელჯერნონისთვის" კი არაჩვეულებრივი ნაწარმოებია. წარმომიდგენია, როგორ დაგაფრთხოთ ამ წიგნის "თანამედროვეობამ" და არა კონსერვატიულობამ. სამწუხაროა, რომ ადამიანები მხოლოდ ამ მიზეზით არ აფასებენ ღირებულ ლიტერატურას. ავტორი ნამდვილად სარგებლობს აქამდე არსებული, უკვე დაწერილით. თვითონაც აღიარებს და წიგნს წაუმძღვარებს კიდევაც. ნებისმიერი ფიქრი თუ იდეა თეორიულად უკვე თქმულა. ორიგინალური არც ჩემი და თქვენი აზრებია, მაგრამ როგორც რუსთაველი გვეუბნება, მთავარია როგორ ვიტყვით ჩვენს სათქმელს. დენიელ კიზს სუზტად ეს კაცობრიობის მარადიული და საოცრად არაორიგინალური ტკივილი გადმოაქვს თანამედროვეობაში და ჩვენს ყოველდღიურობაში აცოცხლებს. თუ ადამიანის ფიქრი თქვენთვის მეტი არაფერია თუ არა ასოებისა და სიტყვების კომბინაცია, მაშინ ნამდილად "უკვე თქმული" და სისულელე წაგიკითხავთ.
5:02 აქედან იწყებს ლექსზე ლაპარაკს
დროს ეგრე როგორ ნიᲨნავ?? 🙂😀
12:00 უყურეთ მანამდე თქვეითაც კი გაიგებთ :დდ
მადლობა
მადლობა❤
@Sincere Roman did u do it?
0:07 Put on 2x speed
🤣🤣
romel mtazea dawerili leqsi xom ver metyvit
მთაწმინდა, თუ ,,შემოღამება მთაწმინდაზედ,, -ს გულისხმობთ
რა სისულელეა. ეს ლექსი არის სუსტი ნებისყოფის ახალი ათეისტის შინაგან ბრძოლაზე და რა რთულია რეალობისთვის თვალის გასწორება, როცა მითიური რელიგიის სიმარტივე აღარ გაქვს ხელჩასაჭიდად.
ძალიან საინტერესოა თქვენი პოზიცია,შეგიძლიათ უფრო ვრცლათ ამიხსნათ რასაც გულისხმობთ?
სუსტი ნებისყოფის ათეისტი რას ჰქვია? ;დ ათეიზმის ობიექტური გაგებით არც ღმერთი არსებობს და შესაბამისად, არც ეშმაკი, ანუ ბოროტი სული. თუ კეთილის, უმაღლესის არსებობას ეწინააღმდეგები, ავტომატურად საპირისპირო ძალასაც გმობ. ამ შემთხვევაში, შენი შეფასება სუბიექტური და აცდენილია.
ნიკოლოზ ბარათაშვილი მართლმორწმუნე ქრისტიანი იყო, რასაც მისი შემოქმედებითი ნიმუშნი ადასტურებენ, წაიკითხეთ ,,ჩემი ლოცვა” , იქ ლუკა მახარებლის იგავიც კი ვლინდება, სადაც საკუთარ თავს უძღებ შვილთან აიგივებს. თქვენი პირადი მაგალითი აიღეთ, საკუთარ თავს გააიგივებთ იმასთან, რასაც უარყობთ, პატივს არ სცემთ ან არ გწამთ? და თუკი არა, მაშინ რატომ აირეკლა ბარათაშვილის პიროვნება ძეშეცდომილთან? რატომ მიმართა ღმერთს ნუგეშისა და სასოების მოსავლენად? თუ ამბობთ, რომ ლირიკული გმირი ათეისტია, მაშინ რატომ უკავშირდება ჯაჭვური პრინციპით მისი დიადი აზროვნება მუდამ ღმერთს? რატომ არის სიმშვიდის წყარო უფალი? რატომ ისწრაფვის ბედისწერის საზღვრის გადალახვასა და სამოთხისეული კუნძულის დამკვიდრებას? რატომ წყევლის სამარადჟამო ამაოებას და რატომ ილტვის ბუნებრივი, წრფელი, ღვთებრივი სიბრძნისკენ? ლექსი ,,ხმა იდუმალი” მოვიხმოთ მაგალითად, იქ საკუთარი თავის კვლევის, ძიების, აღმოჩენის გზაა დასახული, ავტორი მუდმივად საზრდოობს, როგორც ანტიკური ფილოსოფიით, ისე რელიგიური სწავლებითაც. როგორც სოკრატე ამბობს: ,, შეიცან თავი შენი” , რაც საკუთარი თავის განღმრთობას ნიშნავს. პირველწყარო ავიღოთ, ჯერ კიდევ ბიბლიაში გაიწერა ადამიანის სახეობრივი მსგავსება ღმერთთან, რადგან ჩვენ ხატი ვართ უფლისა, მას უნდა ვემსგავსოთ, ის უნდა გავიხადოთ მაგალითად! ცხადია, რომ ბარათაშვილიც ამას ქადაგებს, მისთვის უბრალოდ ეთიკური ნორმები როდია დამაკმაყოფილებელი, ის მარადიული ნეტარებისთვის ბრძოლაში შეწირული სულია, ,, სულო ბოროტოც” ეშმაკის დუელში გაწვევის ცერემონიაა. პოეტი არა მხოლოდ, მორწმუნე, სამართლიანი, შემართებითი, არამედ მტკიცე და შეურყეველია. აი თვისებები, რაც ქრისტიანობას გამსჭვალავს. აი ის პრინციპნი, რაც ტატოს სულის კანონზომიერებას განაპირობებს.
გული მტკივა, რომ ბარათაშვილს ასე აფასებთ, ნუთუ მხოლოდ ათეისტის ბრძოლა დაინახეთ, ნუთუ მხოლოდ უნებისყოფობა შეამჩნიეთ, დოსტოევსკი ხშირად ამბობს, რომ ათეიზმი, ეს არა არაფრობა, არამედ ბოროტის ძალის არსებობის მქადაგებელი მიმდინარეობაა. და თუკი არსებობს ბოროტი, არსებობს კეთილიც, თუკი არსებობს ეშმაკი, არსებობს ღმერთიც! რელიგიას სიმარტივეს რატომ უწოდებთ? რადგან თქვენ მარტივ მისწრაფებებს, მდაბიო სულისთვის დამახასიათებელ სურვილებს ვერ აკმაყოფილებს? ბოდიშით, ის არც მითია! არც სიმარტივის გამოხატულება! ის არის ყველაფრის საწყისი, დასაბამი და დასასრული! აქედან გამომდინარე ბარათაშვილისეური პოეტიკის ნიჭი უკვდავია!
მადლობა