Οι πόλεις συνθηκολόγησαν

«Η λεβεντιά δεν είναι τα φουσκωμένα μπράτσα του δυνατού, το επιβλητικό μπόι του ψηλού, η καθηλωτική ακτινοβολία του γόη. Αντίθετα, είναι μια έλλειψη, μια πληγή, μια εσοχή, και μάλιστα, βασανιστική. Όπως κάθε οπή, κάθε σπηλιά, είναι σκοτεινή κι απόκρυφη. Δεν έχει να κάμει με καμιά επίδειξη».

[@gavrina17]

Η μάνα μου είναι στο νοσοκομείο και οι συνθηκολογημένες πόλεις (Βακαλόπουλος) ανεβαίνουν γι' αυτή. Σ' αγαπώ και σε θέλω γρήγορα καλά. Στο βάθος είναι ο Νιπιδιτός από εκείνη τη μέρα που κάναμε βόλτα στα χωράφια με τον παππού. Στα δικά μας τώρα: «Υστεροφημία άλλη καμία δεν ζητώ» παρά ότι έκανα τον Μαρινάκη στιχουργό. Μια μέρα ανακάλυψε τη Γαβρίνα17 κι άρχισε να γράφει στη Νατάσα. Έξαψη παντού, κλπ.
Η έξαψη όμως δεν κρατάει πολύ. Βαρέθηκα λιγάκι, κι εσείς το ίδιο. Αυτή η φάρσα κράτησε χρόνια και η Εύη δεν αναστήθηκε, αποδεικνύοντας την αποτυχία της που ήταν κι ένας από τους βασικούς της στόχους: μη με πάρετε στα σοβαρά, μη με έχετε σε υπόληψη, εξαντληθείτε ελεύθερα απ' την ανωνυμία. Ποιο απρόσιτο και περίεργο ον βρίσκεται εκεί πίσω, τι έχει στο μυαλό του, ποιοι είναι οι στόχοι του καναλιού του, όπως είχε το θάρρος να με ρωτήσει κάποιος κύριος πρόσφατα. «Η ομορφιά είναι ένας κόσμος προδομένος» και τι σχέση είχε μια gavrina17 μ΄αυτή; Είναι άτομο εμπιστοσύνης; Τα πιάνει από κάπου; Είναι ηλίθια, γι΄αυτό είπε έτσι το κανάλι της; Είναι ανιψούλα του Βαγγέλη, γι΄αυτό δεν την κλείνουν οι εκδοτικοί; Κι εκείνο το Ευαγγελία Παλάντζα τι να ΄ναι; Δράμα για να περάσει στη δεύτερη φάση μαγειρικού ριάλιτι; Άσε που φαίνεται να μας σνομπάρει, σίγουρα νομίζει ότι τα ξέρει όλα.
Εγώ πάλι, πέρασα τόσο ωραία. Έπαιξα. Το καταχάρηκα. Θα προτιμούσα βέβαια να 'χω κάνει 10 φίλους παρά να έχω 4.000 συνδρομητές, δεν μπορούσα όμως να σας το πω γιατί δεν επέτρεψα στον εαυτό μου να χαριεντίζεται κάτω από κείμενα και μεταφράσεις που δεν μου ανήκουν. Πιο πολύ απ' όλα με ευχαριστούσε ο τρόπος που αποσπούσα το υλικό μου, παρά το τελικό βίντεο που σπάνια έβλεπα ξανά. Ένιωθα σαν ένας άνθρωπος στην κουζίνα του που έπρεπε, έχοντας ελάχιστα, να βρει κάτι να μαγειρέψει. Το αν θα δοκιμάζατε κι εσείς, μου ήταν αδιάφορο. Μου αρκούσε που θα είχα εξαφανιστεί όπως ένας συγγραφέας στο γραπτό του. Μου αρκούσε που απελευθέρωνα φωνές. Μου αρκούσε που υπονοούσα ότι το ίδιο μπορείτε να κάνετε κι εσείς και να μην έχετε κανέναν ανάγκη. Σας έκλεινα το μάτι: «Μη λυγίσετε, η άγρια ομορφιά είναι εκεί έξω και η ζωή μπορεί να αλλάξει». Κάτι τέτοιο. Δεν το καταλαβαίνατε οι περισσότεροι, δεν ήθελα όμως να κάνω τη διευκρίνιση.
Σε κάθε περίπτωση, αν μπορούσα να ανεβάζω ό,τι ακριβώς ήθελα, να βγω και να τα πω εγώ, να θαυμάσετε την κορμοστασιά και το λέγειν μου, θα ένιωθα περιορισμένος. Θα αισθανόμουν ότι μιλάω τον λόγο του Κυρίου. Ότι σας προσφέρω κάποια υπηρεσία που σας είναι χρήσιμη. Ήμουν όμως πάντα μαθητής και μαθητής θα πεθάνω πάνω απ΄τα κείμενα. Και κάποιο βιβλίο να 'χα γράψει, δεν θα σας καλούσα στην παρουσίαση. «Στην πραγματικότητα τα ποιήματα που διαβάσατε είναι δικά σας. Κι εσείς, ο συγγραφέας τους που τα ανακαλύπτετε διαβάζοντάς τα». Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που εκπλήσσονται που κάποιος μπορεί να αγαπάει γραπτά άλλων, αδιαφορώντας για το δικό του έργο. Ή άνθρωποι που θα τρόμαζαν αν τους λέγαμε πως έχουμε ήδη κατακτήσει την αθανασία. Μια τέτοια ευτυχία θα ακουγόταν σαν απρέπεια. Βέβαια, αθώο δεν είμαι. Κάτι έχω πάντα στο νου. Υπάρχουν «εχθροί», πολεμική, κάτι βλακώδες που παρατηρώ και θέλω να του δώσω μια σπρωξιά να πάει πιο κει. Κάπως έτσι, σχηματίστηκε αυτή η τρύπα στο νερό.
Συμπέρασμα: Αν λέγαμε ότι σκεφτήκαμε να φτιάξουμε μια μηχανή πολέμου, θα μας έλεγαν ντελεζιανούς, και δεν θα το θέλαμε. Αν γράφαμε πως όλα αυτά τα χρόνια σωπαίναμε την αγάπη, θα μας πουν λακανικούς, κι ούτε αυτό το θέλουμε. Αν ισχυριζόμασταν ότι εξασκήσαμε τη λεπτή τέχνη της περιφρόνησης, σχολιάζοντας την εποχή, θα μας έλεγαν νιτσεϊκούς, και πάλι δεν θα νιώθαμε ευχαριστημένοι. Το καναλάκι γεννήθηκε τυχαία και γι΄αυτό το φρόντισα όσο καλύτερα μπορούσα.
Αυτή η σιωπή ήταν ο μόνος τρόπος που βρήκα για να σας μιλώ και να σας ονειρεύομαι. Μιλώντας θα ένιωθα ότι δεν ακούγομαι. Δεν αγαπώ κι έτσι αγαπώ. Δεν ελπίζω κι έτσι ελπίζω. Ήμουν απλά ένα παιδάκι που σας έβγαζε τη γλώσσα του κι εσείς πότε-πότε το ευχαριστούσατε. Όταν τελειώσω από δω οριστικά, πείτε πως σκοτώθηκα στη Γάζα. Θα τα ξαναπούμε.