BELANGRIJK LEZEN A.U.B!!! Vroeger en nu nogsteeds heb ik veel last ervaren met taal/communicatie, vooral de verwerking ervan. Ben liever op mezelf, heb veel rust nodig en wanneer er dingen onverwacht gebeuren ben ik gelijk de kwijt kluts. Ook begrijp ik mensen moeilijker, vaak te letterlijk wat voor de nodige conflicten zorgt en zo nog veel meer dingen die ik kan benoemen zoals Prikkels van buitenaf en mijn eigen prikkels verwerken. al deze dingen zijn altijd al grote problemen geweest voor mij. Toen ik nog een jong kind was zat ik dagelijks vol woed of frustraties, niet weten hoe ik ze moest bedwingen, de leraren hebben actie ondernomen samen met mijn ouders door middel van een dyslexie-test en ook gedragsobservatie. Dit heeft veel baat gehad, ik kreeg extra hulp met 'tot tien tellen' en mocht bij zo'n uitbarsting of als ik overprikkeld raakte, even weg van de situatie. Dit heeft jaren geduurd voordat ik het echt zelf kon gebruiken. Omdat ik problemen had met communicatie kon ik niet direct praten over de frustratie/ woede. Ook wanneer ik wat rustiger werd kon ik niet goed duidelijk maken in woorden wat mij dwars zat. Ik gaf vaak mijzelf de schuld ( vaak was het omdat ik gepest werd). Ik was een makkelijk doelwit voor iedereen. maar doordat ik altijd de gene was die uit zijn woede barstte, was het voor de buitenwereld niet te zien dat de andere mij pestten en of irriteerden. (eenmaal de boosdoener, altijd de boosdoener zo werd dat gezien) Nu ben ik al weer 27, en merk dat de "simpele" dagelijkse bezigheden mij weer behoorlijk beginnen te kwellen. in 2013 had ik mij laten diagnosticeren op autisme(DSM-V) bij het GGZ, omdat dat vroeger al gedacht werd (omdat er veel overeenkomsten zijn, die ik ook zelf ondervind). Echter spreken ze tegenwoordig alleen van autisme, wanneer je een kern-autist bent. Althans mijn diagnose was: niet autistisch. omdat ik aangeleerd heb iets wat socialer te moeten zijn om geaccepteerd te kunnen worden in de harde maatschappij. Ook voegde het GGZ er aan toe dat autisten niet sociaal-communicatief kunnen zijn of kunnen worden, hoe je het ook bekijkt. (ik lees en hoor toch totaal andere wetenschappelijk bewezen feiten) Nu zit ik dus in een wereld waar ik nooit begrepen zal worden. Ik moet maar gewoon mee draaien in een maatschappij die met de minuut sneller gaat, toe wel ik 15 jaar geleden al bijna nooit fatsoenlijk de dag door kwam. (toen was ik een 'lui/ vermoeit' kindje). Ik heb al die tijd moet struggles moeten camoufleren door wat ze mij toen aangeleerd hadden. En heb eigenlijk altijd iedereen's wensen vervuld, ik paste mij altijd aan de wensen van de buitenwereld, en vergeet daarbij mijzelf. Afgelopen week met veel moeite en verdriet weer naar de dokter gegaan, ik was helemaal op, kon niets meer. Ik had al mijn struggles opgeschreven omdat ik anders niet uit mijn woorden kom, of gewoon zeg wat ze willen horen, omdat ik niet 'raar' gevonden wil worden. Na 25 minuten was ons dokters-afspraak klaar, ze had het gelezen, vroeg aan mij: en wat wil je nu?... Ik kon er niet opkomen.. "wat ik wil, ja als ik dat nou is duidelijk wist dan was ik hier niet dokter" dan had ik mezelf al wel geholpen... Wel kon ze mij vertellen dat ik 100% geen autisme heb, wat ik al raar vond in 25min. gesprek te hebben. Ik ben nu al weer wantrouwend over of ze mij wel echt wilt helpen en of dat ze waarschijnlijk gewoon denk dat ik 'zielig' ben. (ook zij heeft waarschijnlijk alleen kennis van Kern-autisten) Het is niet dat ik puur voor een labeltje kom, voor mij zal het meer om erkenning gaan van mijn levenslange gevecht. Ik weet ook dat ik er altijd last van zal hebben, en dat ik, als het zo doorgaat, ik altijd mezelf moet camoufleren. Waardoor ik weer in situaties terecht kom waar ik liever niet wil zijn. Mijn dokter heeft mij nu even medicijnen gegeven voor mijn dagelijkse nachtmerries en piekeren, omdat ik nauwelijks nog slaap (die niet werken). En moet volgende week weer terugkomen, wat voor mij nu al weer te veel stress veroorzaakt. Ik voel me zo niet begrepen en gehoord door iedereen. En vooral in deze 24uurs- maatschappij, Dat ik steeds vaker dingen wens die ik eigenlijk niet zou moeten wensen. Gelukkig heb ik mijn ouders, broer en zus, die mij proberen te begrijpen. Want zonder hun steun was dit verhaal, dat ik hier schijf, nooit geschreven. Ik weet dat diagnoses vaststellen geen eitje is, maar alleen een diagnose van wat testjes zal nooit genoeg zijn. Het moest eens meer gaan over hoe iemand zijn leven ervaart. Want als zij eens wisten/begrepen/voelden, hoeveel werk, moeite en tijd er is besteed om mij te camoufleren tegenover de wereld. Dan was mijn wereld misschien na een 'goede' diagnose, een heel stuk fijnen.
Ik weet niet waarom maar dat is letterlijk hoe het bij mij gaat en is gegaan (zonder broer en zus), alleen heb ik wel 'positief' getest op ass, asperger om precies te zijn. Het is inderdaat niet fijn om jezelf te moeten camoufleren en ik vind ook dat je wel die sociale skills kunt aanleren. Ik heb allesinds het gevoel dat ik beter mensen kan inschatten dan eerst. De mens is een groepsdier en ook autisten kunnen zich uiteindelijk aanpassen, we doen er langer over, maar uiteindelijk kan je het wel. Misschien heeft iemand anders een andere ervaring, maar ik ben het met hem eens.
Ik ben zelf 9 jaar in de psychiatrie van het kastje naar de muur gegaan. Ik ben in die tijd jarenlang depressief geweest, ik dacht dat ik "niet goed" was. Punt is dat het heel lang kan duren, en voor mij was het ook heel moeilijk uit te drukken waarom ik me zo ongelukkig voelde. Wat ik je kan aanraden is gewoon online (voor nu ivm covid) naar wat online communities gaan waar mensen met autisme zijn. Het heeft mij enorm geholpen om te spreken met mensen die tegen dezelfde maatschappelijke obstakels aanliepen en heeft me met terugwerkende kracht veel geleerd over mezelf en waarom ik soms boos word en doe wat ik doe. Het zijn altijd hele fijne opbouwende plekken waar je veel "technieken" leert om met de nare kanten ervan om te gaan. Echter ben ik nu blij dat ik autistisch ben. Zonder mijn autisme had ik niet het doorzettingsvermogen, het oog voor detail en het creatieve talent wat ik nu heb. Ik hoop voor je dat je het ondertussen wat beter hebt, want ik lees nu pas dat je berichtje 3 jaar oud is. Nou ja, ik ga het alsnog niet deleten, dat is zonde.
Hoi . Ik ben nu 60 jaar . Ook groep van lichtebeperking. Hersenletsel. Toch zou ik ook weleens willen weten dat ik autisme heb?? Ik voel me onbegrepen. Nooit hoor ik ergens bij . De buitenwereld is niet mijn ding.
ik vind het altijd zo stom dat mensen ermee spotten. Ze zeggen dan bijvoorbeeld dat als iemand een klein zwart stipje op een wit schoolbord is vergeten weg te halen dat de persoon die daar over klaagt autistisch is. Terwijl dat toch niks ermee te maken heeft? Ik probeer wel eens aan mensen uit te leggen wat het echt is voor mij, maar mensen geloven het niet en denken dat ze zelf gelijk hebben.
heren en dames. De hielprik is niets over bewezen. en lieve mevrouw op 0:11: uw laatste opmerking is ronduit beledigend, voor een deel van de mensen die aan autsme lijd.
BELANGRIJK LEZEN A.U.B!!!
Vroeger en nu nogsteeds heb ik veel last ervaren met taal/communicatie, vooral de verwerking ervan.
Ben liever op mezelf, heb veel rust nodig en wanneer er dingen onverwacht gebeuren ben ik gelijk de kwijt kluts. Ook begrijp ik mensen moeilijker, vaak te letterlijk wat voor de nodige conflicten zorgt en zo nog veel meer dingen die ik kan benoemen zoals Prikkels van buitenaf en mijn eigen prikkels verwerken. al deze dingen zijn altijd al grote problemen geweest voor mij. Toen ik nog een jong kind was zat ik dagelijks vol woed of frustraties, niet weten hoe ik ze moest bedwingen, de leraren hebben actie ondernomen samen met mijn ouders door middel van een dyslexie-test en ook gedragsobservatie. Dit heeft veel baat gehad, ik kreeg extra hulp met 'tot tien tellen' en mocht bij zo'n uitbarsting of als ik overprikkeld raakte, even weg van de situatie. Dit heeft jaren geduurd voordat ik het echt zelf kon gebruiken. Omdat ik problemen had met communicatie kon ik niet direct praten over de frustratie/ woede. Ook wanneer ik wat rustiger werd kon ik niet goed duidelijk maken in woorden wat mij dwars zat. Ik gaf vaak mijzelf de schuld ( vaak was het omdat ik gepest werd). Ik was een makkelijk doelwit voor iedereen.
maar doordat ik altijd de gene was die uit zijn woede barstte, was het voor de buitenwereld niet te zien dat de andere mij pestten en of irriteerden.
(eenmaal de boosdoener, altijd de boosdoener zo werd dat gezien)
Nu ben ik al weer 27, en merk dat de "simpele" dagelijkse bezigheden mij weer behoorlijk beginnen te kwellen. in 2013 had ik mij laten diagnosticeren op autisme(DSM-V) bij het GGZ, omdat dat vroeger al gedacht werd (omdat er veel overeenkomsten zijn, die ik ook zelf ondervind).
Echter spreken ze tegenwoordig alleen van autisme, wanneer je een kern-autist bent. Althans mijn diagnose was: niet autistisch. omdat ik aangeleerd heb iets wat socialer te moeten zijn om geaccepteerd te kunnen worden in de harde maatschappij. Ook voegde het GGZ er aan toe dat autisten niet sociaal-communicatief kunnen zijn of kunnen worden, hoe je het ook bekijkt. (ik lees en hoor toch totaal andere wetenschappelijk bewezen feiten)
Nu zit ik dus in een wereld waar ik nooit begrepen zal worden. Ik moet maar gewoon mee draaien in een maatschappij die met de minuut sneller gaat, toe wel ik 15 jaar geleden al bijna nooit fatsoenlijk de dag door kwam. (toen was ik een 'lui/ vermoeit' kindje).
Ik heb al die tijd moet struggles moeten camoufleren door wat ze mij toen aangeleerd hadden. En heb eigenlijk altijd iedereen's wensen vervuld, ik paste mij altijd aan de wensen van de buitenwereld, en vergeet daarbij mijzelf.
Afgelopen week met veel moeite en verdriet weer naar de dokter gegaan, ik was helemaal op, kon niets meer. Ik had al mijn struggles opgeschreven omdat ik anders niet uit mijn woorden kom, of gewoon zeg wat ze willen horen, omdat ik niet 'raar' gevonden wil worden.
Na 25 minuten was ons dokters-afspraak klaar, ze had het gelezen, vroeg aan mij: en wat wil je nu?... Ik kon er niet opkomen.. "wat ik wil, ja als ik dat nou is duidelijk wist dan was ik hier niet dokter" dan had ik mezelf al wel geholpen...
Wel kon ze mij vertellen dat ik 100% geen autisme heb, wat ik al raar vond in 25min. gesprek te hebben. Ik ben nu al weer wantrouwend over of ze mij wel echt wilt helpen en of dat ze waarschijnlijk gewoon denk dat ik 'zielig' ben.
(ook zij heeft waarschijnlijk alleen kennis van Kern-autisten)
Het is niet dat ik puur voor een labeltje kom, voor mij zal het meer om erkenning gaan van mijn levenslange gevecht. Ik weet ook dat ik er altijd last van zal hebben, en dat ik, als het zo doorgaat, ik altijd mezelf moet camoufleren. Waardoor ik weer in situaties terecht kom waar ik liever niet wil zijn.
Mijn dokter heeft mij nu even medicijnen gegeven voor mijn dagelijkse nachtmerries en piekeren, omdat ik nauwelijks nog slaap (die niet werken). En moet volgende week weer terugkomen, wat voor mij nu al weer te veel stress veroorzaakt.
Ik voel me zo niet begrepen en gehoord door iedereen. En vooral in deze 24uurs- maatschappij, Dat ik steeds vaker dingen wens die ik eigenlijk niet zou moeten wensen.
Gelukkig heb ik mijn ouders, broer en zus, die mij proberen te begrijpen.
Want zonder hun steun was dit verhaal, dat ik hier schijf, nooit geschreven.
Ik weet dat diagnoses vaststellen geen eitje is, maar alleen een diagnose van wat testjes zal nooit genoeg zijn. Het moest eens meer gaan over hoe iemand zijn leven ervaart. Want als zij eens wisten/begrepen/voelden, hoeveel werk, moeite en tijd er is besteed om mij te camoufleren tegenover de wereld. Dan was mijn wereld misschien na een 'goede' diagnose, een heel stuk fijnen.
Dit ⬆️
"Herkenbaar"
Ik weet niet waarom maar dat is letterlijk hoe het bij mij gaat en is gegaan (zonder broer en zus), alleen heb ik wel 'positief' getest op ass, asperger om precies te zijn. Het is inderdaat niet fijn om jezelf te moeten camoufleren en ik vind ook dat je wel die sociale skills kunt aanleren. Ik heb allesinds het gevoel dat ik beter mensen kan inschatten dan eerst. De mens is een groepsdier en ook autisten kunnen zich uiteindelijk aanpassen, we doen er langer over, maar uiteindelijk kan je het wel. Misschien heeft iemand anders een andere ervaring, maar ik ben het met hem eens.
Ik ben zelf 9 jaar in de psychiatrie van het kastje naar de muur gegaan. Ik ben in die tijd jarenlang depressief geweest, ik dacht dat ik "niet goed" was.
Punt is dat het heel lang kan duren, en voor mij was het ook heel moeilijk uit te drukken waarom ik me zo ongelukkig voelde. Wat ik je kan aanraden is gewoon online (voor nu ivm covid) naar wat online communities gaan waar mensen met autisme zijn. Het heeft mij enorm geholpen om te spreken met mensen die tegen dezelfde maatschappelijke obstakels aanliepen en heeft me met terugwerkende kracht veel geleerd over mezelf en waarom ik soms boos word en doe wat ik doe.
Het zijn altijd hele fijne opbouwende plekken waar je veel "technieken" leert om met de nare kanten ervan om te gaan. Echter ben ik nu blij dat ik autistisch ben. Zonder mijn autisme had ik niet het doorzettingsvermogen, het oog voor detail en het creatieve talent wat ik nu heb.
Ik hoop voor je dat je het ondertussen wat beter hebt, want ik lees nu pas dat je berichtje 3 jaar oud is. Nou ja, ik ga het alsnog niet deleten, dat is zonde.
@@albaniancoffee wat fijn dat je ook je positieve eigenschappen ziet, die zijn er zeker! 🙏💪
Hoi . Ik ben nu 60 jaar . Ook groep van lichtebeperking. Hersenletsel. Toch zou ik ook weleens willen weten dat ik autisme heb?? Ik voel me onbegrepen. Nooit hoor ik ergens bij . De buitenwereld is niet mijn ding.
ik vind het altijd zo stom dat mensen ermee spotten. Ze zeggen dan bijvoorbeeld dat als iemand een klein zwart stipje op een wit schoolbord is vergeten weg te halen dat de persoon die daar over klaagt autistisch is. Terwijl dat toch niks ermee te maken heeft? Ik probeer wel eens aan mensen uit te leggen wat het echt is voor mij, maar mensen geloven het niet en denken dat ze zelf gelijk hebben.
in amerika kan een gewone huisdokter de diagnose stellen. dus niet te vergelijken met nederland en belgie. waar veel testen worden gedaan
Ja hoor Mevrouw,ik kom echt heel weird over!nee joh,mijn geliefden zijn echt niet bang voor mij omdat ik de pech/het geluk heb met ass geboren te zijn
heren en dames. De hielprik is niets over bewezen. en lieve mevrouw op 0:11: uw laatste opmerking is ronduit beledigend, voor een deel van de mensen die aan autsme lijd.
Mooie docu. Ik vind Nescafé, ook lekkere koffie hoor. 😉
1943...ergens in een kerkkelder.. olifantengehugen doet het nog.
Vanaf 24.09 de verklaring voor de autisme-epidemie.