Τα μεγάλα παιδιά / Sophie lies & Στέφανος Μουρούτσος live Οριζόντιου Ύψους | Πλαγκτόν

Το Σάββατο 12 και την Κυριακή 13 Νοέμβρη προσομοιώσαμε τις συνθήκες σπιτικής θαλπωρής στον νέο μας αγαπημένο χώρο. Τραγούδια παλιά, τραγούδια καινούρια, τραγούδια φίλων και τραγούδια άλλων, ιστορίες, αφηγήσεις και πέτρες οριζόντιου ύψους αποτέλεσαν τα στοιχεία του ακουστικού live αυτού του διημέρου.
Περισσότερα εδώ: mousikesebeeri...
Στίχοι
Είμαστε μεγάλα παιδιά πια, καταλαβαίνεις και καταλαβαίνω
Σπίτι δουλειά, σπίτι δουλειά και κάπου στο ανάμεσο σωπαίνω
Και ξαποσταίνω λαχανιασμένος από τη βία της κάθε μέρας
Από τα λόγια που όλο θάβω μα τα παίρνει ο αέρας
Είμαστε μεγάλα παιδιά πια, μάθαμε να αντέχουμε στα βίτσια
έχουμε φίλους, λίγα λεφτά, έχουμε στέκια και καπρίτσια
Είμαστε τίγκα στη βιταμίνη, πίνουμε τρεις καφέδες τη μέρα
Μα εγώ έχω λόγια που τα θάβω και τα βρίσκω στον αέρα
Είμαστε μεγάλα παιδιά πια από πανεπιστήμια και ωδεία
Κάνουμε γιόγκα και μουσική και ψυχοδραματοθεραπεία
Μιλάμε αργά, συνειδητά, βρίζουμε λίγο έτσι απλά για τη φάση
Μα εγώ κάτι άλλο θέλω να πω κι όλο κάνω πως το ʼχω ξεχάσει
Είμαστε μεγάλα παιδιά πια κι οι δικοί μας έτσι μας βλέπουνε τώρα
Ανοίγουν διάπλατα οι δρόμοι μα όλα μας σπρώχνουν σε μια κατηφόρα
Ίσως να πρέπει να ανοίξω το βήμα, πιο βιαστικά να προχωράω
Ίσως να είμαι πιο σοβαρή, μα εγώ ξεχνιέμαι και γελάω
Είμαστε μεγάλα παιδιά πια, γυρνάμε ό,τι ώρα θέλουμε στο σπίτι
Σάββατο βράδυ θα βγεις στην πλατεία να ψάξεις να βρεις τι είναι αυτό που σου λείπει
Σε πιάνει μια λύπη, σε πιάνει γερά και δε σε αφήνει
Κάτι έχω χάσει, ρε παιδιά
Είμαστε μεγάλα παιδιά πια, μιλάμε για πολιτική, τάσεις και μόδα
Συρία, Παρίσι, τρομοκρατία, πρόσφυγες στη Βικτώρια μες στο χειμώνα
Όλα είναι ρόδα, όλα κυλάνε, αλλάζει ο κόσμος, μαζί του μας παίρνει
Κι ό,τι μου πρόσφερε χαρά, τώρα το βλέπω νʼ αρρωσταίνει
Γίναμε μεγάλα παιδιά πια μα θα κάτσεις και φέτος να γράψεις το γράμμα
Σε κάποιο Βασίλη που ακόμη να αγιάσει από μία Μαρία που δεν ζει το θαύμα
Θα ευχηθείς “και του χρόνου” , θα φτιάξεις γλυκά με την άσπρη τη σκόνη
Μα κάτω απʼ το γκι θα σταθείς μοναχός κι η καρδιά σου θα σπάσει
σαν να 'τανε ρόδι
Γίναμε μεγάλα παιδιά πια. Καταλαβαίνεις; Καταλαβαίνω
Μπλέχτηκαν μέσα μου οι ροές κι όλο ξεχνάω τι περιμένω
Να τσουγκρίσω τα αυγό μου, να αλλάξω το χρόνο, να αλλάξω τον κόσμο ή να αλλάξω εμένα
Ή αυτά τα λόγια που όλο θάβω να σκορπίσω στον αέρα;
Να δώσω μια και να χαλάσω, μες στην εξέλιξη της πλάσης
Αφού η ζωή κάποιες φορές απλώς σε αφήνει να γεράσεις.
link για Sophie lies...
/ so.sophielies
link για Στέφανο Μουρούτσο...
/ stefanos.mouroutsos
link για Βασίλη Κομύτη...
www.facebook.c...
e-mail [e-mail]