jon enbeita

แชร์
ฝัง
  • เผยแพร่เมื่อ 8 ก.พ. 2025
  • Hegotan haize epela,
    barnea daukat goibela,
    hau ikuskizun krudela,
    nola aipatu bestela?
    Ikusi nuen makina zaharrak
    korrika bazetozela,
    baina ez nuen inoiz pentsatu
    hau ikusterik honela;
    apurka-apurka ludi zabal hau
    bihurtzen doaz gartzela;
    gure kabia, zemento gogor;
    ez al da, jaunak, itzela?
    Leizaran ere puskatu dute
    beste tokiak bezela. (bis)
    Hormigoia ta burdina
    eta asfalto zikina;
    al zen hortako premina?
    Hauxe da daukadan mina.
    Alde denetan gizona dugu
    guretzat berdin-berdina:
    eurak jainkotu eta besteok
    soilik gara hondakina.
    Hobe azaldu ahal banezake
    nire garratzaren grina;
    ez baita, jaunak, pentsatu ondo,
    txorientzat atsegina
    libertadean bizi nahi eta
    inun be bizi ezina. (bis)
    Ta omen dira gizaki,
    sinesten zaila izaki,
    egin gaituzte bi zati,
    portatu dira basati.
    Zoritxarrean izan dituzte
    makina bat erabaki;
    azken batean gerta direnak
    soil-soil denen adabaki;
    nire barruan justizi eske
    odol beroak diraki;
    zer dela eta gure bizitza
    behar digute ebaki?
    Eta, bakarrik, aurrerapena
    dutela euren aitzaki? (bis)

ความคิดเห็น • 1