Waw, bedankt Caro om jouw verhaal te delen. Er zat vroeger een jongen in mijn klas die constant het “krapuul” uithing en problemen had met de leerkrachten. Achteraf besef je dat die jongen met iets moet hebben geworsteld, misschien een slechte thuis hebben. Waardoor hij in een vicieuze cirkel is terechtgekomen. Ik vraag mij 30 jaar later nog steeds af wat er van hem is geworden. Ik hoop dat hij nu een liefdevol gezin heeft.
Caro is al meerdere keren gastspreker als ervaringsdeskundige rond armoede geweest op de Sociaal Hogeschool Heverlee en heb alleen maar lovende woorden voor haar. De manier waarop zij haar verhaal vertelt, raakt me elke keer weer. Net zoals ze vandaag weer doet!
Ik kan maar weinig begrip opbrengen voor dit verhaal. Mijn thuissituatie vroeger zal niet veel beter geweest zijn dan die van Caro. Maar dat heeft zeker niet gans mijn leven getekend. Mensen zijn eerder verbaasd als ze mijn achtergrond horen. Ik heb mij ook aan enig zondig gedrag gewaagd, ik neem daar volle verantwoordelijkheid voor, en ik zou zeker niet zitten wachten op zo'n "begripvol gesprek" zoals deze. Wat mij verbaast is dat in dit verhaal alle verantwoordelijkheid op de omgeving afgeschoven wordt. Er valt iets voor te zeggen, voor die omgeving, maar niet veel. Je gedrag is je eigen verantwoordelijkheid. De verantwoordelijkheid op anderen afschuiven, net daardoor ben je arm. Ik begrijp de boodschap "kunnen zijn wie je bent" ook niet hier. Moet Caro kunnen zijn wie ze vroeger was? Nee, ze moest beter zijn. Anderen moesten haar daarin ook in steunen, vooral haar ouders. Maar ze moest niet kunnen zijn wie ze was. Dat vindt ze zelf! Ze moest beter zijn. De leuze van de warmste week is dit jaar echt wel nog lozer dan anders. Johan Sanctorum zei het recent geweldig: "Steve Bakelmans, de man die helemaal kon zijn wie hij was". We moeten niet kunnen zijn wie we zijn. We moeten beter worden. Elke dag.
Het punt is net dat ze zichzelf niet kon zijn door de armoede en de stempels die ze daardoor kreeg. Misschien is elke dag beter worden net elke dag meer jezelf durven en kunnen zijn.
Waw, bedankt Caro om jouw verhaal te delen. Er zat vroeger een jongen in mijn klas die constant het “krapuul” uithing en problemen had met de leerkrachten. Achteraf besef je dat die jongen met iets moet hebben geworsteld, misschien een slechte thuis hebben. Waardoor hij in een vicieuze cirkel is terechtgekomen. Ik vraag mij 30 jaar later nog steeds af wat er van hem is geworden. Ik hoop dat hij nu een liefdevol gezin heeft.
Wauw, krachtige video.
wauw, ik ben in tranen... zo'n sterk persoon!
Caro is al meerdere keren gastspreker als ervaringsdeskundige rond armoede geweest op de Sociaal Hogeschool Heverlee en heb alleen maar lovende woorden voor haar.
De manier waarop zij haar verhaal vertelt, raakt me elke keer weer.
Net zoals ze vandaag weer doet!
Wauw wat een topper ❤
❤️
Ik kan maar weinig begrip opbrengen voor dit verhaal. Mijn thuissituatie vroeger zal niet veel beter geweest zijn dan die van Caro. Maar dat heeft zeker niet gans mijn leven getekend. Mensen zijn eerder verbaasd als ze mijn achtergrond horen. Ik heb mij ook aan enig zondig gedrag gewaagd, ik neem daar volle verantwoordelijkheid voor, en ik zou zeker niet zitten wachten op zo'n "begripvol gesprek" zoals deze.
Wat mij verbaast is dat in dit verhaal alle verantwoordelijkheid op de omgeving afgeschoven wordt. Er valt iets voor te zeggen, voor die omgeving, maar niet veel. Je gedrag is je eigen verantwoordelijkheid. De verantwoordelijkheid op anderen afschuiven, net daardoor ben je arm.
Ik begrijp de boodschap "kunnen zijn wie je bent" ook niet hier. Moet Caro kunnen zijn wie ze vroeger was? Nee, ze moest beter zijn. Anderen moesten haar daarin ook in steunen, vooral haar ouders. Maar ze moest niet kunnen zijn wie ze was. Dat vindt ze zelf! Ze moest beter zijn. De leuze van de warmste week is dit jaar echt wel nog lozer dan anders.
Johan Sanctorum zei het recent geweldig: "Steve Bakelmans, de man die helemaal kon zijn wie hij was".
We moeten niet kunnen zijn wie we zijn. We moeten beter worden. Elke dag.
Het punt is net dat ze zichzelf niet kon zijn door de armoede en de stempels die ze daardoor kreeg. Misschien is elke dag beter worden net elke dag meer jezelf durven en kunnen zijn.