Αυτή η ομολογία, θεμελιωμένη πάνω σε μια επώδυνη εμπειρία, μου επιτρέπει να γελώ μ’ αυτούς που, χρησιμοποιώντας τον Νίτσε ή επιτιθέμενοι σ’ αυτόν, συγχέουν τη στάση του μ’ εκείνη του Χίτλερ. Θέλω να τελειώνω μ’ αυτό το χυδαίο διφορούμενο. Είναι φρικώδες να βλέπεις να ανάγεται στο επίπεδο προπαγανδισμών μια σκέψη που παραμένει κωμικά σε αχρησία, η οποία δεν διανοίγει σ’ αυτόν που εμπνέεται από εκείνη παρά μόνο το κενό. Σύμφωνα με ορισμένους, εκείνη την εποχή θα είχε ο Νίτσε την πιο μεγάλη επιρροή. Είναι αμφίβολο: ουδείς ανέμενε απ’ αυτόν να λοιδορήσει ηθικούς νόμους. Προπάντων, δεν είχε πολιτική στάση: αρνιόταν, όταν του το ζητούσαν, να υποστηρίξει το οποιοδήποτε κόμμα, εκνευρισμένος που τον θεωρούσαν της δεξιάς ή της αριστεράς. Έφριττε με την ιδέα ότι υποτάσσουν τη σκέψη του σε κάποιο σκοπό. Τα πεισματικά αισθήματά του για την πολιτική χρονολογούνται από την εποχή που απομακρύνθηκε από τον Βάγκνερ, από τη βαθιά απογοήτευση που δοκίμασε την ημέρα που ο Βάγκνερ ξεδίπλωσε μπροστά του τη γερμανική χοντροκοπιά, ένας Βάγκνερ σοσιαλιστής, γαλλόφοβος, αντισημίτης. Το πνεύμα του δεύτερου Ράιχ, προπάντων στις προχιτλερικές του τάσεις, το έμβλημα του οποίου είναι ο αντισημιτισμός, αυτό το πνεύμα είναι που μέμφθηκε περισσότερο. Η παγγερμανική προπαγάνδα τον αποκαρδίωνε: «Θέλω να ξεκαθαρίσω μια και καλή τα πράγματα. Μέρος της φιλοδοξίας μου είναι να θεωρηθώ κατεξοχήν περιφρονητής των Γερμανών. Τη δυσπιστία μου απέναντι στον γερμανικό χαρακτήρα την εξέφρασα ήδη από τα εικοσιέξι μου χρόνια. Οι Γερμανοί είναι για μένα κάτι αδιανόητο. Όταν φαντάζομαι έναν τύπο ανθρώπου που αντιβαίνει σε όλα τα ένστικτά μου, αυτός είναι πάντα Γερμανός». Αν θέλουμε να το καλοεξετάσουμε, στο πολιτικό επίπεδο, ο Νίτσε υπήρξε προφήτης, ο προάγγελος του χονδροειδούς γερμανικού πεπρωμένου. Ήταν ο πρώτος που το κατήγγειλε. Βδελυσσόταν την αδιαπέραστη, μισαλλόδοξη, μακάρια τρέλα που μετά το 1870 κατέλαβε τα γερμανικά πνεύματα, η οποία σήμερα εξαντλείται στη χιτλερική μανία. Ποτέ δεν ξεστράτισε έναν ολόκληρο λαό πιο θανάσιμο σφάλμα, δεν τον προόρισε εξίσου βάναυσα για την άβυσσο. Όμως απ’ αυτή την εκ των προτέρων ταγμένη μάζα ξεμάκρυνε, αρνούμενος να συμμετάσχει στο όργιο της αυτοϊκανοποίησης. Η ανελαστικότητά του είχε συνέπειες. Η Γερμανία αποφάσισε να αγνοήσει μια διάνοια που δεν την κολάκευε. Μονάχα η κακοφημία του στο εξωτερικό προσέλκυσε όψιμα την προσοχή των δικών του. Δεν ξέρω αν υπάρχει ωραιότερο παράδειγμα ενός ανθρώπου και της χώρας του που γύρισαν ο ένας την πλάτη στον άλλο: ένα ολόκληρο έθνος, για δεκαπέντε χρόνια, να κωφεύει σ’ αυτή τη φωνή, δεν είναι άραγε κάτι σοβαρό; Σήμερα, στο θέαμα των ερειπίων, οφείλουμε να θαυμάσουμε το γεγονός ότι τη στιγμή που η Γερμανία έπαιρνε τον χειρότερο δρόμο, ο πιο σοφός και ο πιο ένθερμος των Γερμανών την αποστράφηκε: έφριξε μαζί της και δεν μπόρεσε να κυριαρχήσει στο συναίσθημά του. Κι από τη μία όπως και από την άλλη πλευρά, εντούτοις, στην προσπάθειά τους να γλιτώσουν απ’ αυτόν, όσο και στην παρεκτροπή τους, πρέπει να αναγνωρίσουμε εκ των υστέρων την απουσία διεξόδου- τούτο δεν είναι άραγε αφοπλιστικό; Ο Νίτσε και η Γερμανία, σε αντιπαράθεση μεταξύ τους, θα έχουν εντέλει την ίδια τύχη: απερίσκεπτες ελπίδες τους δραστηριοποίησαν εξίσου, αλλά εις μάτην. Εκτός απ’ αυτή την τραγική ματαιότητα της δραστηριοποίησης, ο σπαραγμός και το μίσος εμφιλοχωρούν σε όλα ανάμεσά τους. Οι ομοιότητες είναι ασήμαντες. Αν δεν αποτελούσε συνήθεια να εξευτελίζουμε τον Νίτσε, να τον καθιστούμε ό,τι τον κατέθλιβε περισσότερο, δηλαδή μια ανάγνωση βιαστική, για εύκολη χρήση -χωρίς καν να βάζουμε κατά μέρος θέσεις που τις εχθρεύεται- το δόγμα του θα εκλαμβανόταν γι’ αυτό που είναι: το πιο βίαιο των ανατρεπτικών δογμάτων. Όχι μόνο το προσβάλλουμε, καθιστώντας το αρωγό σκοπών που τους απαξιώνει, αλλά και το ποδοπατούμε, αποδεικνύουμε ότι το αγνοούμε, όταν κάνουμε δήθεν πως το αγαπάμε. Όποιος θα προσπαθούσε, όπως εγώ το έκανα, να φτάσει στο έπακρο του δυνατού στο οποίο μας καλεί, θα γινόταν με τη σειρά του το πεδίο άπειρων αντιφάσεων. Στο μέτρο που θα ακολουθούσε αυτή τη διδασκαλία του παράδοξου, θα έβλεπε ότι το να εναγκαλιστεί έναν από τους ήδη δεδομένους σκοπούς δεν είναι πια δυνατόν για τον ίδιο, ότι η μοναξιά του είναι ολοσχερής. Ζορζ Μπατάιγ, Για τον Νίτσε, Εκδόσεις Ψυχογιός, Μετάφραση Χάρη Ράπτη-Νίκου Ηλιάδη.
Ευχαριστουμε απο καρδιας. Μηπως εχεις το πρωτο η το δευτερο μερος του αφιερωματος στο Νιτσε ;; Εχεις ηδη ανεβασει το τριτο και το τεταρτο και σου ειμεθα ευγνωμονες γι'αυτο...
![[ไฮไลต์] แบดมินตันชาย วิว กุลวุฒิ (ไทย) vs LEE Zii Jia (มาเลเซีย) รอบรองชนะเลิศ | โอลิมปิก 2024](http://i.ytimg.com/vi/mvBiEAqlssw/mqdefault.jpg)
Αυτή η ομολογία, θεμελιωμένη πάνω σε μια επώδυνη εμπειρία, μου επιτρέπει να γελώ μ’ αυτούς που, χρησιμοποιώντας τον Νίτσε ή επιτιθέμενοι σ’ αυτόν, συγχέουν τη στάση του μ’ εκείνη του Χίτλερ. Θέλω να τελειώνω μ’ αυτό το χυδαίο διφορούμενο. Είναι φρικώδες να βλέπεις να ανάγεται στο επίπεδο προπαγανδισμών μια σκέψη που παραμένει κωμικά σε αχρησία, η οποία δεν διανοίγει σ’ αυτόν που εμπνέεται από εκείνη παρά μόνο το κενό. Σύμφωνα με ορισμένους, εκείνη την εποχή θα είχε ο Νίτσε την πιο μεγάλη επιρροή. Είναι αμφίβολο: ουδείς ανέμενε απ’ αυτόν να λοιδορήσει ηθικούς νόμους. Προπάντων, δεν είχε πολιτική στάση: αρνιόταν, όταν του το ζητούσαν, να υποστηρίξει το οποιοδήποτε κόμμα, εκνευρισμένος που τον θεωρούσαν της δεξιάς ή της αριστεράς. Έφριττε με την ιδέα ότι υποτάσσουν τη σκέψη του σε κάποιο σκοπό.
Τα πεισματικά αισθήματά του για την πολιτική χρονολογούνται από την εποχή που απομακρύνθηκε από τον Βάγκνερ, από τη βαθιά απογοήτευση που δοκίμασε την ημέρα που ο Βάγκνερ ξεδίπλωσε μπροστά του τη γερμανική χοντροκοπιά, ένας Βάγκνερ σοσιαλιστής, γαλλόφοβος, αντισημίτης. Το πνεύμα του δεύτερου Ράιχ, προπάντων στις προχιτλερικές του τάσεις, το έμβλημα του οποίου είναι ο αντισημιτισμός, αυτό το πνεύμα είναι που μέμφθηκε περισσότερο. Η παγγερμανική προπαγάνδα τον αποκαρδίωνε: «Θέλω να ξεκαθαρίσω μια και καλή τα πράγματα. Μέρος της φιλοδοξίας μου είναι να θεωρηθώ κατεξοχήν περιφρονητής των Γερμανών. Τη δυσπιστία μου απέναντι στον γερμανικό χαρακτήρα την εξέφρασα ήδη από τα εικοσιέξι μου χρόνια. Οι Γερμανοί είναι για μένα κάτι αδιανόητο. Όταν φαντάζομαι έναν τύπο ανθρώπου που αντιβαίνει σε όλα τα ένστικτά μου, αυτός είναι πάντα Γερμανός».
Αν θέλουμε να το καλοεξετάσουμε, στο πολιτικό επίπεδο, ο Νίτσε υπήρξε προφήτης, ο προάγγελος του χονδροειδούς γερμανικού πεπρωμένου. Ήταν ο πρώτος που το κατήγγειλε. Βδελυσσόταν την αδιαπέραστη, μισαλλόδοξη, μακάρια τρέλα που μετά το 1870 κατέλαβε τα γερμανικά πνεύματα, η οποία σήμερα εξαντλείται στη χιτλερική μανία. Ποτέ δεν ξεστράτισε έναν ολόκληρο λαό πιο θανάσιμο σφάλμα, δεν τον προόρισε εξίσου βάναυσα για την άβυσσο. Όμως απ’ αυτή την εκ των προτέρων ταγμένη μάζα ξεμάκρυνε, αρνούμενος να συμμετάσχει στο όργιο της αυτοϊκανοποίησης. Η ανελαστικότητά του είχε συνέπειες. Η Γερμανία αποφάσισε να αγνοήσει μια διάνοια που δεν την κολάκευε. Μονάχα η κακοφημία του στο εξωτερικό προσέλκυσε όψιμα την προσοχή των δικών του. Δεν ξέρω αν υπάρχει ωραιότερο παράδειγμα ενός ανθρώπου και της χώρας του που γύρισαν ο ένας την πλάτη στον άλλο: ένα ολόκληρο έθνος, για δεκαπέντε χρόνια, να κωφεύει σ’ αυτή τη φωνή, δεν είναι άραγε κάτι σοβαρό; Σήμερα, στο θέαμα των ερειπίων, οφείλουμε να θαυμάσουμε το γεγονός ότι τη στιγμή που η Γερμανία έπαιρνε τον χειρότερο δρόμο, ο πιο σοφός και ο πιο ένθερμος των Γερμανών την αποστράφηκε: έφριξε μαζί της και δεν μπόρεσε να κυριαρχήσει στο συναίσθημά του. Κι από τη μία όπως και από την άλλη πλευρά, εντούτοις, στην προσπάθειά τους να γλιτώσουν απ’ αυτόν, όσο και στην παρεκτροπή τους, πρέπει να αναγνωρίσουμε εκ των υστέρων την απουσία διεξόδου- τούτο δεν είναι άραγε αφοπλιστικό;
Ο Νίτσε και η Γερμανία, σε αντιπαράθεση μεταξύ τους, θα έχουν εντέλει την ίδια τύχη: απερίσκεπτες ελπίδες τους δραστηριοποίησαν εξίσου, αλλά εις μάτην. Εκτός απ’ αυτή την τραγική ματαιότητα της δραστηριοποίησης, ο σπαραγμός και το μίσος εμφιλοχωρούν σε όλα ανάμεσά τους. Οι ομοιότητες είναι ασήμαντες. Αν δεν αποτελούσε συνήθεια να εξευτελίζουμε τον Νίτσε, να τον καθιστούμε ό,τι τον κατέθλιβε περισσότερο, δηλαδή μια ανάγνωση βιαστική, για εύκολη χρήση -χωρίς καν να βάζουμε κατά μέρος θέσεις που τις εχθρεύεται- το δόγμα του θα εκλαμβανόταν γι’ αυτό που είναι: το πιο βίαιο των ανατρεπτικών δογμάτων. Όχι μόνο το προσβάλλουμε, καθιστώντας το αρωγό σκοπών που τους απαξιώνει, αλλά και το ποδοπατούμε, αποδεικνύουμε ότι το αγνοούμε, όταν κάνουμε δήθεν πως το αγαπάμε. Όποιος θα προσπαθούσε, όπως εγώ το έκανα, να φτάσει στο έπακρο του δυνατού στο οποίο μας καλεί, θα γινόταν με τη σειρά του το πεδίο άπειρων αντιφάσεων. Στο μέτρο που θα ακολουθούσε αυτή τη διδασκαλία του παράδοξου, θα έβλεπε ότι το να εναγκαλιστεί έναν από τους ήδη δεδομένους σκοπούς δεν είναι πια δυνατόν για τον ίδιο, ότι η μοναξιά του είναι ολοσχερής.
Ζορζ Μπατάιγ, Για τον Νίτσε, Εκδόσεις Ψυχογιός, Μετάφραση Χάρη Ράπτη-Νίκου Ηλιάδη.
Μοναδικός διαφωτιστής, ένα ελεύθερο πραγματικά Πνεύμα!!!!
Θησαυρός αυτός ο τύπος που μιλάει.
Γιώργος Κοροπούλης
ΕΥΓΕ ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΚΛΟΓΗΝ ΣΑΣ.
Εαν υπαρχει συγχρονος φιλοσοφος που ομοιαζει τους προγονος μου ειναι ο πυρινικος ΝΙΤΖΕ.
Ευχαριστουμε απο καρδιας. Μηπως εχεις το πρωτο η το δευτερο μερος του αφιερωματος στο Νιτσε ;; Εχεις ηδη ανεβασει το τριτο και το τεταρτο και σου ειμεθα ευγνωμονες γι'αυτο...