Νιώθω κενό θέλω για να σβήσει η δίψα μου απόψε έναν ωκεανό να με ξεπλύνει απ' τις λάσπες του κόσμου, από τον οχετό να ανοίξουν τα κτίρια και να αντικρίσω ξανά ουρανό ψηλα να πετάω σαν αερικό Να μη νιώθω κενό θέλω για να σβήσει η δίψα μου απόψε έναν ωκεανό να με ξεπλύνει απ' τις λάσπες του κόσμου, από τον οχετό να ανοίξουν τα κτίρια και να αντικρίσω ξανά ουρανό ψηλα να πετώ Μου υποσχέθηκε απλά πως θα με αγγίξει αλλά μπήκε στην ψυχή μου, σα φωτιά με έχει τυλίξει χρόνια τώρα αναζητώ να έρθω σε ρήξη με ό,τι με έχει καταπιεί του λέω να φύγει μα δε λέει να το λήξει εντάξει, λίγο καλύτερα όταν θα χαράξει με ζέστανε το φως του ήλιου, τώρα με έχει στάξει δε λέει να με σκοτώσει, θέλει μόνο να με κάψει κι απορώ μες στο κενό μου αν θα μπορέσει να πετάξει σαν ιδέα, σαν έφηβος που το 'σκασε με την παλιοπαρέα για μια βόλτα και δε γύρισαν ποτέ γυρίζανε τον κόσμο κι όλο φτύνανε κουπλέ και παίρνανε το χρώμα του ουρανού, γίνονταν μπλε και έγραφαν με λόγια ξεχασμένα απ' τους ανθρώπους για αγώνες και για έρωτες, για φύση, για άλλους τόπους τυλίγονταν στον πάτο του βυθού, δένονταν κόμπους μα λύνονταν στα γέλια κι αγκαλιάζαν το κενό τους Δεν έχω πίστη σε αφέντη ούτε σε προσευχή, γιατί έχω δύο πόδια που είναι ριζωμένα στη Γη την πλάτη μου να κουβαλάει έχω κι ένα μυαλό και δύο χέρια κάνουν να, και πιάνουν τον ουρανό να εμπιστεύομαι έχω μάθει με τα μάτια κλειστά ποντάρω στο συλλογικό και έχω πίστη βαθιά παλεύουμε σα λυσσασμένοι να 'ρθει τούμπα η Γη γιατί έχω μάθει ότι ο άνθρωπος αν θέλει, μπορεί σήκωσε φωνή, καν' το στυλό σφεντόνα στ' άδικο κάτι μέρες σαν αυτή νιώθω βελόνα στ' άχυρο κι ας είναι δύσβατος, τον πάμε μαζί σου 'πα εμείς πάμε από την άλλη απ' όπου πανε οι πολλοί έχω μια δίψα για ζωή που δεν τη σβήνουν ουσίες καμιά μαστούρα δεν με έκανε να νιώσω πιο "εγώ" σου είπα κόψε το γαμίδι κι όλες τις μαλακίες μπας και μπορέσει να γεφυρωθεί αυτό το κενό Νιώθω κενό, τη μια με ηρεμεί, τη μια με πνίγει κενό που 'χει απλωθεί και πια δεν το χωράνε οι τοίχοι είμαι χαρτί λευκό που θα ομορφύνει μόνο απ' τη μουντζούρα ώσπου να νιώσω το κενό που όλο το σύμπαν ξετυλίγει η κόλαση για εμάς είναι για κείνους κρύο ντουζ απελευθερώνει χάος η τέχνη, δεν είναι για αυτούς δεν έχουν πια να κλέψουν άλλους πόρους ορυκτούς και τώρα απλά συζούν με δορυφόρους φορητούς κι ουρλιάζουν τα ζαρκάδια, αδειάζουν τα πηγάδια μα η γη δεν εκκενώνεται, άλλο κενή κι άλλο άδεια δε φτάνουν τα κουπλέ μου τα ρημάδια για αυτό χαρίζω ολόκληρη τη φύση μου στο ραπ, δεν κάνω βάρδια μόνο αν είμαι συνεπής μπορώ να βρω την ευτυχία όχι σε εκκλησίες, μεσσίες και δημαρχεία στη ζωή η καταστροφή κι η αποτυχία τα μόνα μονοπάτια για να βρεις αληθινή δημιουργία Θέλω μια τέτοια λούπα για να μπω μπούνια, είμαι από κείνα τα παιδιά που ένιωθαν άβολα στην κούνια αν πεινάμε θα τους φάμε κι ας φλεξάρουν τα πιρούνια δεν μας πήραν μυρωδιά, θα φταίνε οι σκόνες στα ρουθούνια τι να το κάνω αν δεν με κάνει πια να τρέμω το ζω στο φουλ απόψε, δε μου φτάνουνε τα demo καλός κακός δεν ξέρω, μα έχω μάθει από παλιά όταν διαλύομαι σε κομμάτια, απλά να με ανακατανέμω κάναμε το φόβο εχθρό μας, δες το σαν νίκη απ' όταν κάναμε το όνειρο μας, να μας ανήκει στην Πατησίων στήνουν χορό το βράδυ λύκοι έχω για σπίτι μου το crew μου και την πόλη για αποθήκη κι όλοι ραπάρουνε σαν όλους, ραπάρουνε για ρόλους κι εγώ ραπάρω να τα βρω με τους διαβόλους μου κι απ' όλες τις ηπείρους, απ' όλους τους πόλους έχω πατρίδα μου τις αναμνήσεις μου και τους ανθρώπους μου
φοβερο
Νιώθω κενό
θέλω για να σβήσει η δίψα μου απόψε έναν ωκεανό
να με ξεπλύνει απ' τις λάσπες του κόσμου, από τον οχετό
να ανοίξουν τα κτίρια και να αντικρίσω ξανά ουρανό
ψηλα να πετάω σαν αερικό
Να μη νιώθω κενό
θέλω για να σβήσει η δίψα μου απόψε έναν ωκεανό
να με ξεπλύνει απ' τις λάσπες του κόσμου, από τον οχετό
να ανοίξουν τα κτίρια και να αντικρίσω ξανά ουρανό
ψηλα να πετώ
Μου υποσχέθηκε απλά πως θα με αγγίξει
αλλά μπήκε στην ψυχή μου, σα φωτιά με έχει τυλίξει
χρόνια τώρα αναζητώ να έρθω σε ρήξη με ό,τι με έχει καταπιεί
του λέω να φύγει μα δε λέει να το λήξει
εντάξει, λίγο καλύτερα όταν θα χαράξει
με ζέστανε το φως του ήλιου, τώρα με έχει στάξει
δε λέει να με σκοτώσει, θέλει μόνο να με κάψει
κι απορώ μες στο κενό μου αν θα μπορέσει να πετάξει
σαν ιδέα, σαν έφηβος που το 'σκασε με την παλιοπαρέα
για μια βόλτα και δε γύρισαν ποτέ
γυρίζανε τον κόσμο κι όλο φτύνανε κουπλέ
και παίρνανε το χρώμα του ουρανού, γίνονταν μπλε
και έγραφαν με λόγια ξεχασμένα απ' τους ανθρώπους
για αγώνες και για έρωτες, για φύση, για άλλους τόπους
τυλίγονταν στον πάτο του βυθού, δένονταν κόμπους
μα λύνονταν στα γέλια κι αγκαλιάζαν το κενό τους
Δεν έχω πίστη σε αφέντη ούτε σε προσευχή,
γιατί έχω δύο πόδια που είναι ριζωμένα στη Γη
την πλάτη μου να κουβαλάει έχω κι ένα μυαλό
και δύο χέρια κάνουν να, και πιάνουν τον ουρανό
να εμπιστεύομαι έχω μάθει με τα μάτια κλειστά
ποντάρω στο συλλογικό και έχω πίστη βαθιά
παλεύουμε σα λυσσασμένοι να 'ρθει τούμπα η Γη
γιατί έχω μάθει ότι ο άνθρωπος αν θέλει, μπορεί
σήκωσε φωνή, καν' το στυλό σφεντόνα στ' άδικο
κάτι μέρες σαν αυτή νιώθω βελόνα στ' άχυρο
κι ας είναι δύσβατος, τον πάμε μαζί
σου 'πα εμείς πάμε από την άλλη απ' όπου πανε οι πολλοί
έχω μια δίψα για ζωή που δεν τη σβήνουν ουσίες
καμιά μαστούρα δεν με έκανε να νιώσω πιο "εγώ"
σου είπα κόψε το γαμίδι κι όλες τις μαλακίες
μπας και μπορέσει να γεφυρωθεί αυτό το κενό
Νιώθω κενό, τη μια με ηρεμεί, τη μια με πνίγει
κενό που 'χει απλωθεί και πια δεν το χωράνε οι τοίχοι
είμαι χαρτί λευκό που θα ομορφύνει μόνο απ' τη μουντζούρα
ώσπου να νιώσω το κενό που όλο το σύμπαν ξετυλίγει
η κόλαση για εμάς είναι για κείνους κρύο ντουζ
απελευθερώνει χάος η τέχνη, δεν είναι για αυτούς
δεν έχουν πια να κλέψουν άλλους πόρους ορυκτούς
και τώρα απλά συζούν με δορυφόρους φορητούς
κι ουρλιάζουν τα ζαρκάδια, αδειάζουν τα πηγάδια
μα η γη δεν εκκενώνεται, άλλο κενή κι άλλο άδεια
δε φτάνουν τα κουπλέ μου τα ρημάδια
για αυτό χαρίζω ολόκληρη τη φύση μου στο ραπ, δεν κάνω βάρδια
μόνο αν είμαι συνεπής μπορώ να βρω την ευτυχία
όχι σε εκκλησίες, μεσσίες και δημαρχεία
στη ζωή η καταστροφή κι η αποτυχία
τα μόνα μονοπάτια για να βρεις αληθινή δημιουργία
Θέλω μια τέτοια λούπα για να μπω μπούνια,
είμαι από κείνα τα παιδιά που ένιωθαν άβολα στην κούνια
αν πεινάμε θα τους φάμε κι ας φλεξάρουν τα πιρούνια
δεν μας πήραν μυρωδιά, θα φταίνε οι σκόνες στα ρουθούνια
τι να το κάνω αν δεν με κάνει πια να τρέμω
το ζω στο φουλ απόψε, δε μου φτάνουνε τα demo
καλός κακός δεν ξέρω, μα έχω μάθει από παλιά
όταν διαλύομαι σε κομμάτια, απλά να με ανακατανέμω
κάναμε το φόβο εχθρό μας, δες το σαν νίκη
απ' όταν κάναμε το όνειρο μας, να μας ανήκει
στην Πατησίων στήνουν χορό το βράδυ λύκοι
έχω για σπίτι μου το crew μου και την πόλη για αποθήκη
κι όλοι ραπάρουνε σαν όλους, ραπάρουνε για ρόλους
κι εγώ ραπάρω να τα βρω με τους διαβόλους μου
κι απ' όλες τις ηπείρους, απ' όλους τους πόλους
έχω πατρίδα μου τις αναμνήσεις μου και τους ανθρώπους μου
🧡
Η χρονιά φετος γραφει 2x2x
Θειικό φίλε το κενό γεμίζει 🔥💯💘
καλοταξιδο μπρο
Αιιιιντα καλοταξιδο αλανια μου
💣
❤
μα λυνονταν στα γελια κι αγκαλιαζαν το κενο τους