მიქაელი - წუთით

ლირიკა:
ნისლში იფრენენ საღამოს ფრთები
და ყვავილები იღვიძებს ქარით
ახლა შენია მხოლოდ ეს ხმები
ირგვლივ დადგება სიჩუმე წამით
და ახლა სიცილს მორთავენ ზღვები
მოვა ნაპირთან ქალწული ღამით
და ბოლოს მორცხვი გედივით კვდები
ლაჟვარდ თვალთაგან გადასულ ნამით
…
ალერსთა უხვი და უხმო ველი
მდინარეც მორთავს ლანდების დუმილს
და გამოჩნდება შენი მსურველი
ერთხელ ხომ სადღაც უნდოდი სურვილს
როგორც საღამოს გაცილებს გზები
სადაც მოიკლავს სიტყვას და წყურვილს
მე მაინც მიკვირს დღემდე გავძელი
და ელოდება ღამეს და სულ ძილს
…
მაინც რატომღაც დამტოვა ობლად
წყნარი საღამო შემოსა შუქით
მზე გაიტაცა მთვარის მახლობლად
რისთვის ელოდი საათებს წუთით
ალუჩა მაინც ყვაოდა სოფლად
გხიბლას და გათრობს ყვავილთა გუნდით
ეს ამინდებიც გროვდება გროვად
მოგიახლოვდა ვით მთვარის შუქით
…
მხოლოდ ამ ზღვებმა აღზარდა ღამით
მხოლოდ სიტყვით და სიზმარით მოდი
რომ სავსე იყო უმძაფრეს შხამით
ქალი არ წყვეტდა ნაპირთან ლოდინს
დამწვარი იყავ ტალღების ქაფით
გარდა გსიზადა იმ ცივი ლოდის
დაფარავს ნისლთა წამოსასხამით
ეს ჯოჯოხეთიც დაიწყო როდის?
…
როცა იპოვის სასახლეს გერი
როცა ცრემლებით შეივსო კალთა
სადომიან ცის ელვა და ფერი
მაგრამ ლოდინი დაღალულ ქალთა
შენ ჯვარს იწერდი იმ ღამეს მერი!
მერი იმ ღამეს დაკარგვა თვალთა
ვარდებს ძალმოკლულ თვალით დაცქერი
აღმოხდა მთვარე და გაანათა