Nearly every students in Thailand had an cheering experience like this in their secondary school. Normally the seniors will manage the event in sport day (prepare the props, clothes, coding sheets for performances). The juniors will be on the stand doing the performances. We use numbers as a code that's why you heard they're counting in the video. When the athletes compete, we cheer like you do in Korea. What you see in the video is a show time for each group after the sport competitions end, the teachers'll choose the group that has the best performances in show time for the cheerleading prize. Normally the prize is just a few box of snack😅.
Most of the time in elementary school was about a month, but we only had a week to practice really hard. it may take more than 1 month because there are postures and equipment. It is 1 way to relieve stress for children in Thailand because children will Istressed about studying.
ที่ ม.ช. ก็มี sport day แบบนี้นะ และหลายๆมหาวิทยาลัยก็มีเหมือนกัน ซึ่งส่วนใหญ่ชมรมที่รับผิดชอบหลักในการเตรียมการแสดงมักจะเป็นชมรมเชียร์ ซึ่งอาจจะอลังการกว่านี้ด้วยเพราะเป็นงานในระดับนักศึกษามหาวิทยาลัย ต้องเตรียมงานนานหลายเดือน เพราะต้องเตรียมทั้งฉากหลังบน stand ท่าทางการแสดงเชียร์โชว์ของน้องๆ นศ.ปี 1 แล้วก็การแสดงไฮไลต์ที่เรียกว่า climax ซึ่งทุกคณะจะมาแสดงแข่งขันกันเพื่อชิงตำแหน่งชนะเลิศ ไม่แน่ใจว่าซูมีได้เคยลองไปดู cheer show ในวัน sport day รึเปล่านะครับ
![[#รีแอคชั่น] #ชิงช้าสวรรค์2024 โรงเรียนสังขะ 🎡 พูดไม่ออก... เพราะประทับใจมาก](http://i.ytimg.com/vi/Oflkfr08K8M/mqdefault.jpg)
เป็นการแสดงของสีแดง โรงเรียนสามเสนวิทยาลัย เมื่อ4ปีที่แล้วครับ คนเตรียมการแสดงคุมซ้อมเป็นนักเรียนม.6 ส่วนที่เห็นบนอัฒจันทร์เป็นน้องๆม.1-ม.2ครับ ในฐานะทีมหัวหน้าการแสดง ขอบคุณมากๆที่ชอบการแสดงของพวกเรานะครับ ดีใจที่ผ่านไปหลายปียังมีคนพูดถึงผลงานพวกเราอยู่ครับ
ตามมากดไลค์ให้ค่ะ55555555 ฮือออออ ซาบซิ้งมิไหว
อุ๊ต่ะ ปังไม่หยุดฉุดไม่อยู่ ชอบค่ะชอบ
เป็นการแสดงที่ต๊าชชชมากครับ
สุดยอดมากจริงๆค่ะ
น้องๆ แสดงได้สุดยอดมากเลยค่ะ พี่เคยเป็นรองประธานเชียร์ & เชียร์ลีดเดอร์ ตั้งแต่ ม.ต้น - มหาวิทยาลัย เข้าใจเลยว่าน้องๆ ต้องซ้อมหนักขนาดไหน ปรบมือให้รัวๆๆๆๆๆ 3 4!!! 👍👍👏👏👏🥰😍😘
กีฬาสีที่ไทยเป็นกิจกรรมที่จริงจังที่สุดในรอบปีแล้วมั้งคะ😂 เพราะเป็นกิจกรรมไม่กี่อย่างที่เด็กๆได้ปลดปล่อยcreativity เลยลงทุนกันเยอะมาก บางปีก็หมดเป็นหมื่นๆ นัดซ้อมกันหลังเลิกเรียน3-4เดือนประมาณนี้ค่ะ
คนไทยได้กล่าว"เสียเงินเราไม่ว่า เสียหน้าเราไม่ยอม"
เสียเงินเป็นหมื่นเพื่อหนมปี๊ปค้าบบบ ภูมิใจสุด555555555
ใช่ รอทุกวันเลยที่จะมีกีฬาสีแต่พอมีโควิดโรงเรียนก็ไม่ได้ไปกีฬาสีก็ไม่ได้จัดทำให้เครียดมากกกก กีฬาสีเป็นอะไรที่เหนื่อยมากๆแต่พอเราได้ทำมันแล้วมันรู้สึกปลดปล่อยได้ทำในสิ่งที่อัดอั้นไว้มันเป็นอะไรที่มีความสุขมากที่สุดของเราเลย5555
สีเราเสียเป็นแสนพี่ม.หกคือทุ่มมากเลยกันคนละเป็นพันรวม รร ให้อีก อย่างว่าเสียเงินไม่ว่าเสียหน้าไม่ได้ พอ ได้ขนมปี้บคือภูมิใจ555
ปีไหนที่ไม่มีกีฬาสี ไม่มีการแข่งแสตนคือเสียใจมาก อารมณ์เหมือนปีนั้นหมดแล้วความสุข แต่ละปีรอแต่จะแข่งแสตน555 แล้วที่ตลกกว่านั้นคือ เพื่อนที่เป็นสีคู่แข่งก็คือผิดใจกันชั่วคราวแข่งเอาเป็นเอาตาย กีฬาสีจบค่อยมารักกันใหม่🤣
งานกีฬาสีที่ไทยจะมีแข่งกองเชียร์ด้วยคะ ทุกอย่างมีรุ่นพี่รุ่นน้องช่วยกันมีประธานสี มันเป็นช่วงเวลาที่สนุกมาก เพลงเชียร์ก็สนุก ฮึกเหิมกันมากก😁นึกแล้วก็อยากย้อนไปเป็นเด็ก😂💗💗💗
แต่ผมโคตรเบื่อ.
แต่ผมคือปวดแขนครับแล้วไม่อยากขึ้นอีกเลยวันนั้นประธานสีเห็นแล้วดึงผมขึ้นไป
ที่ไทยมีเบบนี้เป็นธรรมดาค่ะ มีการแข่งขันแสตนเชียร์ของแต่ละสีค่ะ สมาชิกแต่ละสีต้องขึ้นแสตนเชียร์ร้วมกัน ทำด้วยกัน สนุกมาก งานกีฬาของโรงเรียนเป็นสิ่งที่รอคอยของนักเรียนมัธยมไทยค่ะ แต่ละปีจะมี 1 ครั้ง
ไม่ใช่ผมที่รอคอยละ1คน กิจกรรมที่บังคับทำ บังคับเข้าร่วม ถ้าแค่วันเดียวเข้าใจได้นี่เตรียมการเป็นเดือน เสียเวลาชีวิตเกิน
@@TheFuse518 มาเก็บเงินเราแพงด้วยค่ะปกติก้เก็บเข้าสีอยู่แล้ว แต่ยังมีแบบเราไม่ได้ขอนะแต่เลือกเราไปเดินพาเหรดแล้วมาเก็บตังค่าเช่าชุดอีก ใส่แค่แปปเดียวต้องตื่นมาแต่งตัวแต่เช้าเสียเป็นพัน ปฏิเสธก็โดนรุ่นพี่ว่าอีก-*-
แต่คุ้มค่าที่ลงทุนลงแรงและเสียสละเวลาไปนะคะ เพราะว่าได้ประสบการณ์ ในชีวิตนักเรียน นักศึกษาเท่านั้นนะคะ👍😁✌️🤗🎉
@@TheFuse518 ถ้าคุณคิดดีๆมีแค่6ครั้งเองนะในชีวิต คนที่ไม่ได้เรียนเขาอิจฉากันทั้งนั้น
@@wxyzz9313 ผมเจอตั่งแต่ประถม ถึงจะไม่ใหญ่แบบมีขึ้นแสตนแต่ก็นั่งตบมือร้องเพลงเหมือนกัน แถมขึ้นมหาลัยยังอัพระดับขึ้นไปอีก ถ้าเรียนมาก็เกิน6ครั้งแน่ๆละ
กีฬาสีคือศึกแห่งศักดิ์ศรีที่แท้จริงค่ะ จริงจังกันมากกว่าเรียนหนังสืออีก555 ก็รู้นะว่าถ้าชนะก็ได้แค่ขนมปี๊บ แต่นี่คือศักดิ์ศรีที่รุ่นพี่สะสมมา เพราะฉะนั้นสีชั้นต้องที่หนึ่ง อย่ามาอวดเก่งกับชั้นนะอีปลาทอง
//เบะปาก 555คคคค
ขนมไม่....ศักดิ์ศรีใช่เลย
ดูแล้วสนุกดีนะครับ แต่เสียดายสมัยเรียนมัธยมเป็นชายล้วนเลยแข่งแต่กีฬา กองเชียร์ก็เฮกันอย่างเดียว5555
แบบว่าชนะ1ครั้งคุยได้6ปีเลย เราเคยเป็น
จริงๆค่ะ ศึกแห่งศักดิ์ศรี ถึงแม้จะได้ถ้วยรางวัล ขนมปี๊บ กับเงินเล็กๆน้อยๆ แต่พวกเราทุ่มเทกับการเตรียมกีฬาสีมาก ลงมือทำเองทั้งหมดเลยนะ สนุกมากกกก
แต่ที่น่าแปลกใจคือ ได้รางวัลเป็นขนมปี๊บมาแล้ว
แต่ไม่เคยได้กินเลย ขนมปี๊บไปไหน 555+
เด็กไทยเคยทำทุกคนค่ะ ทำแบบนี้ ตั้งแต่มัธยมต้น เลยคะ เป็นกิจกรรมที่ต้องทำใน การแข่งกีฬาสี คะ ❤️❤️❤️
การเชียร์กีฬาสีสมัยมัธยม..เป็นการแข่งขันที่จริงจังมากๆของกองเชียร์แต่ละสีในโรงเรียน..พอเข้าสู่วัยมหาลัยยิ่งยกระดับความเข้มข้นและจริงจังกับการแข่งขันมากขึ้นอีก
ระดับประถมศึกษาก็ทำนะ แต่ง่ายๆกว่านี้
เสียเงินเราไม่ว่า เสียหน้าเราไม่ยอม
ตอนสมัยเรียนเคยเป็นเชียร์ลีดเดอร์สีชมพู คอนเซปเทพเจ้ากรีก ตอนนั้นคือเตรียมงานหนักมากกกกก เพื่อนที่อยู่มอ 6 ต้องมานอนค้างบ้านประธานสีแล้วช่วยกันเตรียมอุปกรณ์นอกเวลากัน ยันเช้ากันหลายวันมากๆ เหนื่อยแต่ก็สนุกมากกกกกก เป็นความทรงจำดีๆช่วงหนึ่งฮะ
จากใจเราที่เป็นส่วนหนึ่งของเชียร์อันนี้คือ อันนี้เป็นงานแสตนเชียร์ที่เราภูมิใจมากๆๆๆในชีวิตเลย ตอนซ้อมคือเหนื่อยมาก แต่ผลที่ออกมาคือจำไม่ลืม มันดีแบบดีที่สุดในชีวิตเราเลยด้วยซำ้55555555555555
พี่เคยเป็นทั้งสเตจกับตัวเชียร์ บอกเลยว่ากว่าจะได้ขนาดนี้มาไม่ใช่ง่ายๆ ซ้อมหนักมากเหนื่อยมาก โดนด่าน้ำตาเล็ด เห็นคลิปนี้แล้วคือปังมากๆๆๆๆค่ะ
น่ารักเหมือนเคยเลย🥰
กีฬาสีของไทยตั้งแต่อนุบาล-มัธยมคือเข้มงวดและฝึกเป็นเดือนๆและนักเรียนเตรียมเองหมดเลยคะพี่สาวและที่ไทยเป็นเรื่องธรรมดามากคะ
หนูอยากให้พี่รีแอคเพลง นักรบมนตรา จังเลยคะ
จริง เจอตั้งแต่ประถม ฝึกกูจริงจังมาก แปลขบวน เดินพาเรด
@@BLACKHOL5 คือเหมือนคือฝึกไปรบกับพวกอังวะเลย55555+
ลองหาคลิปเก่าๆที่ทำที่สนามฟุตบอล
ในการแข่งขันกีฬาของมหาวิทยาลัย
ธรรมศาสตร์กับจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
หรือการแสดงต่างๆดูนะครับจะใหญ่
และสวยงามมากครับเพราะใช้อัฒจันทร์
สนามฟุตบอลทำการแสดงครับ
ในการแข่งกีฬาสีแทบจะทุกรุ่น เชียร์ลีดเดอร์ถือเป็นไฮไลท์ซะยิ่งกว่ากีฬายอดฮิตอย่างฟุตบอลซะอีก เราทุ่มเทเต็มที่ตามคอนเซ็ปต์ที่ว่า"เสียเงินเราไม่ว่า เสียหน้าเราไม่ยอม"5555
เสียหน้าหรอเหอะ.....งานแบบนี้ไม่มีใครหยุดยั้งข้าได้
@@วรางคณาสลักคํา 🤣🤣🤣🤣
@@sunzerosky4909 ข้าคือผู้ชนะ ข้าคือที่หนึ่ง คนนอกออกไป
จริงเสียหน้าไม่ได้ แต่ทีมเราเจอครูเบรคไว้ เพราะทีมเราได้สร้างตำนานตอนวันแห่เทียนเข้าพรรษา ทุ่มทุนเยอะมาชุดจัดเต็มแบบสุดๆอลังการมาก พอถึงกฬาสีเลยโดนเบรค อันไหนก็ไม่ได้อันนี้ก็ไม่ได้อย่าใช้งบเยอะ ไม่งั้นอลังการ
Nearly every students in Thailand had an cheering experience like this in their secondary school. Normally the seniors will manage the event in sport day (prepare the props, clothes, coding sheets for performances). The juniors will be on the stand doing the performances. We use numbers as a code that's why you heard they're counting in the video. When the athletes compete, we cheer like you do in Korea. What you see in the video is a show time for each group after the sport competitions end, the teachers'll choose the group that has the best performances in show time for the cheerleading prize. Normally the prize is just a few box of snack😅.
เด็กไทยทุกคนต้องเคยผ่านสิ่งนี้555 เด็กม.ต้นขึ้นเชียร์ ม.ปลายคุมสแตนตั้งแต่คิดconcept,สอนน้องเชียร์,ทำฉากคัตเอ้าและทุกสิ่งอย่าง สนุกดี
ม ปลายทำคัตเอ้า สนุก เหนื่อย ทำงานกันเป็นเดือน ยิ่งตอนขึ้นคัตเอ้า ยิ่งหัวใจพองโต รู้สึก proud มาก พอได้รับรางวัลก็หายเหนื่อยเลย ส่วนเรื่องนั่งสแตนทุกคนน่าจะเคยผ่านกันมาเกือบหมด
ลีดกีฬาสีสมัยมัธยมนี่แบบ สงครามย่อมๆนี่เองหมดเป็นแสนแลกขนมปี๊บ แต่สนุกมาก ความทรงจำ ทำกิจกรรมสมัยมัธยมคือดีที่สุด คงหาช่วงที่สนุกสุดๆแบบนั้นไม่ได้อีกแล้ว ขอบคุณที่ทำคลิปนี้นะคะมันทำให้คิดถึงช่วงสมัยมัธยมขึ้นมาเลย❤️
ขอบคุณ สาว สาว สาว นิสิต ที่เชียร์ประเทศไทย มาตลอด มีอะไรดีๆ ก็นำมาเผยแพร่ บางกิจกรรมคนไทยยังไม่รู้เลย ได้จาก 3 สาวนี้แหละ ติดตามทุกคลิปเลยครับ
คิดถึงนิสิตเกาหลีมากๆค่ะ อยากให้อัดคลิปบ่อยๆ คิดถึง แงงงงง🥺
เราเคยเป็นสแตนเชียร์ทั้งสมัยมัธยม เเละ มหาลัยเลยค่ะ เป็นประสบการณ์ที่ดีมากๆ งานกีฬาสีคือศึกแห่งศักดิ์ศรี ซุ่มซ้อมมาอย่างหนักก็เพื่อวันจริง โรงเรียนจัดกิจกรรมเต็มวันเพื่อการแข่งขันในทุกประเภท สแตนเชียร์จะฟังจังหวะคนตีกลองเเละเริ่มนับไปพร้อมๆกัน ตอนซ้อมรุ่นพี่ก็จะโหดๆหน่อย ซ้อมทุกวันหลังเลิกเรียนจนมืดค่ำ เเข่งเสร็จถ้าคว้ารางวัลมาได้จะกอดคอร้องไห้ด้วยความภาคภูมิใจค่ะ 😭 เครดิตก็ต้องยกให้ทีมงานเบื้องหลัง รุ่นพี่ เพราะทำอุปกรณ์เองหมด คิดท่าเชียร์ รวมทั้งทีมเชียร์ลีดเดอร์ ซ้อมกันหนักมาก โรงเรียนเราสมัยมัธยมเต้นกันจนรองเท้าขาด 🤣 เชียร์ลีดเดอร์เมืองไทยจะไม่ได้มีเเค่มาชูไม้ชูมือ ในการแสดงจะมีสตอรี่มีเรื่องราวเสมอ อีกอย่างหนึ่งที่จริงจังไม่แพ้กันก็คือเเข่งเต้นอาโรบิกค่ะ แต่อุปกรณ์จะน้อยกว่า อย่างมากก็ใส่แค่ถุงมือเท่านั้น
คนไทยชอบทำเรื่องสนุกให้เป็นเรื่องจริงจัง และทำเรื่องจริงจังให้เป็นเรื่องสนุก ไอเลิฟ คถ กีฬาสีสุด
ที่ไทยแต่ละโรงเรียนจะมีเชียร์ลีดเดอร์ไม่เหมือนกันค่ะ โรงเรียนเราน้องๆม.1ต้องเป็นคนที่นั่งเชียร์ แปลอักษรต่างๆที่อัศจรรย์ น้องๆเก่งมาก ส่วนพี่ๆก็คุมน้อง คอยสอนน้อง ม.2-6ก็จะมีกิจกรรมที่แบ่งกันไป อยากให้นิสิเกาหลีลองไปดูการแสดงกลางแจ้งงานกีฬาสีด้วยค่ะ อันนี้ก็สนุก 🥳
งานกีฬาคือสุดยอดมาก 1 ปีจะมี1ครั้ง เราทุกคนต่างตั้งใจทำมันออกมาให้ดีที่สุด รุ่นพี่รุ่นน้องร่วมช่วยกันทำโชว์ออกมาให้ดี ใช้เวลาเป็น เดือนๆๆ ฝึกซ้อมกัน แล้วมันเป็นคนภูมิใจให้กับเราด้วย ได้ประสบการณ์ด้วย สนุกด้วยได้ปลดปล่อย ตลอดทั้งปีการศึกษา มันดีมากคิดถึงบรรยากาศนั้นๆเลย
ขอแนะนำการแสดงของงานฟุตบอลประเพณีจุฬาฯ-ธรรมศาสตร์ค่ะสนุกมากๆเลย😄
ซ้อมทั้งวันทั้งคืน ซ้อมกันจนผิวคล้ำแดดกันหมดเลยค่ะ😅😅😅
เหนื่อยมาก แต่ก็มีไม่กี่ครั้งในชีวิตที่จะมีโอกาสทำ เห็นแล้วคิดถึงช่วงเวลานั้นมากๆค่า
ตอนเรียนมหาลัยปี 1 เราเคยเป็นเชียร์ด้านหลังค่ะ ฝึกทุกวันตอนเย็น เหนื่อยมากๆ แต่วันที่แสดงทุกคนตั้งใจมากๆเพราะมีคะแนนเชียร์ด้วย พอทำเสร็จแล้วสนุกมากๆ เชียร์คณะเราชนะด้วยค่ะ 🙌 ทุกคนร้องไห้กอดกัน 5555
นอกจากเชียร์ลีดเด้อร์ที่สุดยอดแล้ว
ความตื่นตาตื่นใจกับสามสาวเกาหลีก็ไม่แพ้กัน ดูพวกนางมีความสุขกันมาก
พอถึงเวลาแข่งกีฬาสีกันทุกสีจัดกันแบบเต็มที่เป็นกันทุกโรงเรียน แต่ที่แน่ ๆ 3 คนนี้พูดไทยเก่งมาก
เป็นเรื่องปกติของที่ไทยเลยค่ะ ในทุกๆปีการศึกษาจะมีกิจกรรมที่เรียกว่า กีฬาสี จะแบ่งเป็นสีๆ แข่งกีฬา แข่งเชียร์ลีดเดอร์ แข่งสแตนเชียร์ (stand cheer) เด็กนักเรียนจะตั้งใจฝึกซ้อม และจริงจังมากๆเลยค่ะ มีทั้งตอนเรียนในวัยมัธยมศึกษา และมหาวิทยาลัยเลยค่ะ และไม่ว่าจะเป็นฉากแสดง อุปกรณ์การแสดง และการออกแบบท่าทางส่วนมากเด็กๆจะได้แสดงออกทางความคิดเห็นกันเองได้อย่างเต็มที่ค่ะ
คือฉันเคยเป็นสแตนมาก่อนค่ะ แต่ไม่ใช่ร.ร.นี้นะคะ กว่าจะได้แบบนี้ต้องฝึกหนักมากฝึกทุกเย็นหลังเลิกเรียน แม้วันหยุดก็ต้องมาฝึกค่ะ อุปกรณ์ที่ต้องใช้บนสแตนคือเยอะค่ะเพราะเพลงเยอะ เหนื่อยมาก ต้องอาศัยกำลังใจช่วยเยอะมากๆ แต่ถึงจะเหนื่อยแต่สนุกมากๆเลยค่ะ😄
น่าจะเป็นอีกหนึ่งซอฟพาวเวอร์ สมัยใหม่ได้ ยิ่งไปได้แชมป์โลกมาแล้วด้วย..แสดงออกถึงความคิดสร้างสรรค์..ความสามัคคี..ความขยันอดทนในการซ้อม..นี่แหบะริยามของ ซอฟพาวเวอร์ชั่น
ที่ไทยแบบนี้คือปกติ ชั้นประถมก็ฝึกทำแล้วครับ
รักนิศิตเกาหลีครับดูทุกๆคลิปครับ
ซ้อมกันหลายครั้งพอสมควร การแสดงการเป็นเชียร์ลีดเดอร์ต้องฝึกท่าทางตลอดครับ การแปรอักษรข้างหลังต้องเตรียมการนานครับ ส่วนน้องๆ ที่นั่งแปรอักษร ก็ต้องมาฝึกอีกพอสมควร อยากดูที่มีชื่อเสียงแบบทุกๆ ปี ต้องดูฟุตบอลจตุรมิตร มี 2 ปีครั้งปีต่อไปก็ 2568 เดือน พฤศจิกายน ส่วนฟุตบอลจุฬาธรรมศาสตร์ก็มีเชียร์และแปรอักษรด้วยทุกปีในช่วงปลายเดือนมกราคม ส่วนโรงเรียนอื่นๆ จะเห็นในวันแข่งกีฬาสีของโรงเรียน เช่นของสามเสนนี่แหละตรับ เด็กไทยหัวครีเอทีฟมากนะครับ น่าภูมิใจเด็กเขาจริงๆ ผมก็เคยทำแหละ แต่หลายทศวรรษแล้ว แฮ่ แฮ่
การเชียร์แบบนี้ มีชื่อเรียกที่รู้จักกันทั่วไปว่า "หลีดมือ" ค่ะ เป็นการให้สัญลักษณ์ทางท่าทางผ่านร่างกายโดยเฉพาะท่อนแขนเป็นหลัก ปัจจุบันได้มีการคิดค้นและพัฒนาให้มีความคิดสร้างสรรค์มากขึ้นจากอดีตมาก จุดกำเนิดมิได้มีบอกไว้ว่ารับอิทธิพลมาจากไหน แต่คาดว่าน่าจะเป็นการพัฒนามาจาก 応援 (Oendan) ที่เป็นการเชียร์ของญี่ปุ่นค่ะ (เพราะมีลักษณะการเชียร์ที่คล้ายคลึงกันมากค่ะ)
ส่วนการเชียร์อีกประเภทหนึ่งเรียกว่า "หลีดแดนซ์" หรือ "Cheerleading Dance" นั่นเองค่ะ ซึ่งการเชียร์ประเภทนี้ได้รับอิทธิพลมาจากปอมปอมเชียร์ของอเมริกา อาศัยทักษะทางด้านการเต้นและยิมนาสติกเป็นหลักค่ะ ซึ่งประเทศไทยเองก็เคยได้รับรางวัลชนะเลิศระดับโลกมาด้วยเช่นเดียวกันนะคะ และได้ข่าวมาว่า อีกไม่นานจะได้เห็นการแข่งขันเชียร์หลีดดิ้งแดนซ์นี้ในมหกรรมกีฬาโอลิมปิคด้วยค่ะ
ดีใจที่ต่างชาติชอบค่ะ เพราะกิจกรรมแบบนี้เป็นกิจกรรมแห่งศักดิ์ศรี55555 เราเองก็เคยได้ทำค่ะ ทุกคนเต็มที่มากๆ ทั้งรุ่นพี่และรุ่นน้องของรร.เราฝึกซ้อมกัน 3-4 เดือนค่า มีปีละครั้งค่ะ
ขึ้นสแตนแบบนี้จะมีท่าและที่ประจำอยู่ ซ้อมไปเรื่อยๆมือมันจะไปเองเลยค่ะ😂 แต่ถ้าเป็นแปลอักษรอันนี้งานช้างเลยค่ะ ต้องฟังคำสั่งหน้างานอย่างเดียวเลย แนะนำให้รีแอคแปลอักษรค่ะ ส่วนใหญจัดบนสนามกีฬาที่สเตเดียมใหญ่ๆเลย ของมหาลัยแนะนำจุฬา-ธรรมศาสตร์ค่ะ ของมัธยมแนะนำงานกรีฑาสวนกุหลาบค่ะ(แอบกาซิบบ งานนี้บนสแตนคือม.1)
นักเรียนในโรงเรียนมัธยมในไทยทุกๆคนต่างต้องมีประสบการณ์กีฬาสี หรือก็คือ sport day ของโรงเรียนที่มีทุกๆปีค่ะ ปกติแล้วแต่ละห้องเรียนจะแบ่งสีที่ต่างๆออกไป (บางทีก็เรียกเป็นสีๆ เช่น แดง เหลือง น้ำเงิน... หรือแม้แต่มีชื่อตามคณะสีที่จะแบ่งสีอย่างชัดเจนค่ะ) การฝึกซ้อมก็จะเป็นนักเรียนที่เป็นรุ่นพี่ม.6 ที่เป็นหัวหน้ากิจกรรมต่างๆก็จะคิดคอนเซ็ปนำเสนอสีของตัวเองในงานกีฬาสีแบบนี้ทุกๆปีต่อๆกันไปค่ะ ... เป็นกิจกรรมที่เวลาซ้อมเหนื่อยมากๆ เป็นเดือนๆ การฝึกซ้อม การดูแลระบบรุ่นพี่รุ่นน้อง สร้างความสามัคคีมากๆค่ะ ขอบคุณที่รีแอ็คกิจกรรมแบบนี้นะคะ ชอบทั้ง 3 สาวนิสิตเกาหลีมากๆเลยค่ะ ขอให้สุขภาพแข็งแรงทุกคนนะคะ
เข้าใจความรู้สึกของทั้งสามสาวเลยค่ะ เวลาเราได้ดูอะไรแบบนี้ ก็จะรู้สึกว้าวววว เหมือนกัน มันเป็นแบบประทับใจในความทุ่มเทของคนทำ
กีฬาสีที่ไทยคืองานใหญ่ที่สุดในโรงเรียน เสียเงินไม่ว่า แต่เสียหน้าไม่ได้ สนุกมากจริงๆค่ะ ซ้อมเชียร์กันอย่างน้อย1-2เดือน แต่รุ่นพี่คือแทบขาดใจเลยค่ะ ตอนเช้าเรียนตอนเย็นถึงมืดทำอุปกรณ์ ตอนเราเป็นรุ่นพี่ห้องเรารับผิดชอบกีฬา ต้องหาคนแข็งกีฬาให้ครบทุกประเภท ไม่มีน้องลงแข่ง เรานี้แหละค่ะแข่งเอง นักกีฬาจะได้เสื้อกับกางเกงกีฬาฟรี เราเล่นตระกร้อลอดห่วงเป็นเพราะกีฬาสีเลยค่ะ เพราะไม่คนลงเล่นทีมผู้หญิง เพื่อนผู้ชายในห้องรับบทโค้ชมานั่งสอนตั้งแต่พื้นฐานบอกกติกา
ทุกโรงเรียนมัธยมและมหาลัยในไทยจะมีกีฬาสีทุกปีค่ะ เป็นอะไรที่จริงจังกันมาก ลงทุนทั้งเชียร์หลีดเดอร์ กองเชียร์ และขบวนพาเรด สีหนึ่ง หมดไปเป็นแสนเลยค่ะ หนึ่งปีมีครั้งเดียว จะจริงจังกันเป็นพิเศษ5555555
คนในรร.ต้องเคยทำแบบนี้ทุกคนค่ะ และเป็นงานที่ทุกคนจริงจังมากกกกกก เรียกว่าอดหลับอดนอนเลยก็ได้😅 แต่มันก็จะมีบางคนที่ไม่ได้ทำนะคะ เช่นคนที่เป็นโรคหัวใจ โรคหอบ โรคทางจิตเช่นซึมเศร้าหรือเปอไฮเวร บลาๆ เพราะว่ามันซ้อมโหดมากกกกกอาจจะกระทบต่อจิตใจได้ เขาเลยให้เว้นไว้ค่ะ ส่วนเรื่องฝึกกี่เดือน รร.เราฝึก9เดือนกว่าๆค่ะ🥲
เคยเป็นพี่คุมน้องๆเชียร์ การเตรียมงานและฝึกซ้อมทุกวันช่วงบ่าย ก่อนวันกีฬา ถือเป็นความทรงจำที่ดีมาก
ระดับมัธยมศึกษาคือแข่งกันสุดจริงๆ แต่ละสีคือมีคอนเซปต์เป็นของตัวเอง มันสนุกมาจริงๆ พอแข่งเสร็จก็ดูเพื่อนแต่ละสีแข่งต่อ และเคยไปเป็นกรรมการให้คะแนนสะแตนเชียร์ และเชียร์ลีดเดอร์ด้วย ตัดสินยากมาก เพราะทุกทีมซ้อมกันมาดีมากๆ จะโดนตัดคะแนนแค่ความพร้อม หรือไม่ตรงจังหวะเท่านั้นแหละ ฝากให้รีแอ็คของระดับอุดมศึกษา (มหาวิทยาลัย) ด้วยค่ะ จะต่างไปอีกแบบหนึ่งเลย ทั้งเวที เสียงสีเสียง จัดเต็มกว่าของเด็กมัธยมสะอีก ที่สำคัญแข่งกันตอนกลางคืนด้วย ฝากรีแอ็คหน่อยนะคะ
อยากให้เห็นของจริงค่ะ งานกีฬาสีโรงเรียนมัธยมของไทยเป็นอะไรที่นักเรียนทุกคนรอคอยค่ะ นอกจากเซียร์หลีเดอ แล้ว ยังมีหลีดสนามด้วยค่ะ มีแบบนี้เกือบทุกโรงเรียนค่ะ
กลุ่ม 1 คือเชียร์ลีดเดอร์, กลุ่ม 2 คือแปรอักษร,ภาพ ทำงานร่วมกัน เป็นที่นิยมของคนไทย นักเรียน, นักศึกษา, ชมรม - หน่วยงานต่างๆ
ลองหาดูบอลประเพณี ของ ม. ธรรมศาสตร์ แข่งกับ ม. จุฬาฯ
ส่วนตัวเป็นคนที่เป็นเชียร์ลีดเดอร์ทุกปี ซ้อมหนักมากก็จริง แต่มันก็สนุกมากเหมือนกัน บางคนชอบคิดว่างานกีฬาสี แต่ทำไมกีฬาไม่เด่น ไปเด่นเชียร์ลีดเดอร์ อยากจะบอกในมุมมองเชียร์ลีดเดอร์ว่า ในระหว่างซ้อมและตลอดจนแสดงมันออกมา มันฝึกอะไรหลายๆอย่างได้เยอะจริง ความเป็นทีม มีวินัย กระบวนการทำงานกับคนเยอะๆ ซึ่งสิ่งที่ได้ตอนนั้นก็นำมาใช้ได้จนถึงทุกวันนี้ เราเองก็ได้อะไรไม่ต่างจากพวกนักกีฬาเลย ทุกคนมีด้านที่ถนัดแตกต่างกัน
กีฬาสีของโรงเรียนจะมีสีสันมากเกี่ยวกับกองเชียร์
เพราะมีการแข่งขันของกองเชียร์ด้วยค่ะ
โรงเรียนเราตอนมัธยมก็คือพี่ม.6จะคอยคิดคอนเซ็ปท์ คอยฝึกซ้อม ทำอุปกรณ์เอง สั่งถุงมือ หมวกอะไรต่างให้น้องๆที่อยู่สีเดียวกันแบบเข้มงวดมากๆ มีการบล็อคกิ้งแบบเป๊ะๆ มีจดชื่อว่าใครนั่งตำแหน่งไหนแล้วก็จะต้องนั่งตรงนั้นตลอด เชียร์ลีดเดอร์ก็ต้องฝึก ฝึกแยกกันแต่ทุกอย่างต้องเข้ากันหมด ต้องฝึกคนตีกลองด้วยให้เข้าจังหวะ วันจริงก็ต้องสั่งข้าวสั่งน้ำมาให้น้องเอง คณะครูกับรรไม่มีส่วนช่วยตรงนี้ แล้วฝึกกันจริงจังมากๆเลยค่ะ โรงเรียนเราช่วงกีฬาสีถึงกับต้องร่นเวลาเรียนเพื่อให้มีเวลาในการฝึกซ้อมสแตนเชียร์แบบนี้เลยค่ะ จริงจังกันมากๆๆ แล้วทำกันมาตั้งแต่ประถมเลย //ชอบคลิปนิสิตเกาหลีมากๆ เป็นกำลังใจให้เยอะๆเลยนะคะ
เราก็เคยแข่งสแตนเชียร์แบบนี้ตั้งแต่มัธยมถึงมหาวิทยาลัย เหนื่อยมากตั้งแต่เป็นพี่สต๊าฟเตรียมอุปกรณ์การแสดงแม้กระทั่งลงแข่งเอง แต่พอได้ที่1มันสนุกมากหายเหนื่อยเลย
นิสิตเกาหลีน่ารักทุกคนครับ
ตอนสมัยเรียน ตกเย็นเลิกเรียน
จะมาซ้อมแบบนี้เกือบทุกวัน
ยิ่งใกล้วันกีฬาสี ต้องซ้อมทุกวัน
ทั้งตอนพักเที่ยง ด้วย และเสาร์ อาทิตย์
โรงเรียนมัธยมของไทยในแต่ละปี จะมีประเพณีแข่งกีฬาสี เกือบทุกโรงเรียน
มีสีเหลือง สีฟ้า สีแดง สีเขียว สีม่วง
สีชมพู สีแสด เป็นต้น บางโรงเรียน
ก็จะเลือกกลุ่มกันเอง บางโรงเรียน
ก็จะสมัครสมาชิกกันเอง บางโรงเรียน
ก็อาจารย์หรือคุณครูจัดกลุ่มให้
และแต่กลุ่มก็จะฝึกซ้อมกันเกือบทุกวัน
ในการแข่งกีฬาสี ก็จะมีกีฬาต่างๆ มากมาย กีฬาสากล เข่น ฟุตบอล
บาสเก็ตบอล วิ่ง 50 เมตร 100 เมตร
200 เมตร 400 เมตร บางโรงเรียนก็จะมี
ชกมวยด้วย บางโรงเรียนก็จะมีกีฬาแบบ
ไทยๆมาบ้าง เข่นเตะตะกร้อ ตะกร้อลอดห่วง ชักเย่อ ขี่ม้าส่งเมือง ปิดตาตีหม้อ เป็นต้น. เขียนมาเสียยาว ไม่รู้ว่าน้องนิสิตเกาหลี จะอ่านหรือเปล่า งั้นแค่นี้ครับ ขอให้น้องทุกคนมีแต่ความสุข
แนะนำให้พวกพี่ดูขบวนพาเหรดกีฬาสีอันนี้ก็จริงจังไม่แพ้กองเชียร์เลยค่ะ การแสดงของดรัมเมเยอร์ก็สุดยอดมากๆเลยค่ะ ควง2ไม้งี้ต้องดูให้ได้ค่าาาา
ตอนเด็กจะคิดว่าทำไปทำไม พอโตถึงเข้าใจว่านอกจากกิจกรรมเพื่อสังคมแล้ว มันยังต้องสามัคคี แบ่งหน้าที่ เคารพสิทธิ์กันและกัน มันดีจริงๆนะ ฝึกหลายๆอย่างเลย
กีฬาสี นี่คือที่สุดเลย เสียเงินไม่ว่า เสียหน้าไม่ได้ ทุ่มสุดๆ เป็นอะไรที่จะรวมกำลังใจเป็นน้ำ1ใจเดียวกันทั้งรุ่นพี่รุ่นน้องต้องช่วยกัน สีเราต้องที่1!!! สนุกมาก และเหนื่อยมาก
ช่วงเวลามัธยม กับ มหาวิทยาลัย เป็นช่วงเวลาแห่งความทรงจำดีๆ ของหนุ่มสาววัยนั้น ได้ทำได้ลงแรงได้ทุ่มเท เอาพลังวัยรุ่นใส่เข้าไปเต็มที่ สนุก มีความสุข บางคนก็หาเจอว่ารักจะทำอะไร ได้สิ่งดีๆ ไปใช้ในชีวิตต่อไป
อยากให้เห็นของ CMU Sport‘s Day and Sprit‘s Night มากค่ะ ตอนนี้ไม่มีจัดแล้ว แต่ที่ผ่านมาจัดกันเป็นงานใหญประจำมหาลัยเลยค่ะ
จากใจคนที่เป็นกองเชียร์ แสตนเชียร์ มาตลอดชีวิตมัธยม เพราะไม่เก่งกีฬา เลยได้เป็นแทบทุกปี มีแค่ม.6ที่ไม่ได้เป็นเพราะโควิดเลยไม่ได้จัดวันกีฬา มันท่าเยอะมากค่ะ ฝึกนานมากกกกก นับเสต็ปเป็นร้อย เหนื่อยมากกก แต่สนุกดีค่ะ ยิ่งปีที่รุ่นพี่ที่ฝึกท่าให้นิสัยดี ก็จะเอ็นจอยมากๆ เป็นช่วงที่ทำให้สนิทกับรุ่นพี่เยอะด้วย โรงเรียนของน้อง จะเป็นรุ่นพีีที่โตสุดจะเป็นคนดูแลและสอนน้องๆ ส่วนน้องเป็นคนนั่งเชียร์ 🥰
ตอนประถมก็มีเชียร์ค่ะ แต่ว่าจะไม่อลังหรือซีเรียสเท่ามัธยม
แสตนเชียร์ข้างหลังจะเป็นเด็ก ม.1 ที่ครูให้มาทำกิจกรรมค่า ส่วนหลีดก็จะเป็นรุ่นพี่ซะส่วนใหญ่ เราเคยผ่านมาแล้วใช้เวลาซ้อม เกือบ เทอมกว่าเลยค่ะ แต่คิดถึงมาก โรงเรียนไม่มีกีฬามา2ปีแล้วค่ะ🥺🥺🥺
โอ้ยยย สงสารเลยเด็กรุ่นนี้ ยิ่งพวกเด็ก มอ ปลายใกล้จะจบ ประสบการณ์แบบรุ่นพี่หายไปเลบ
เป็นกิจกรรมที่สนุกมาก ทั้งที่ประเทศไทยมีกิจกรรมสนุกขนาดนี้ ก็ยังมีคนส่วนมาก ที่ไม่เข้าสี และไม่ให้ความมือ //ปสก.สต.
ปล. เคยเป็นเชียร์เหมือนกันค่ะ สนุกมาก เหนื่อยมาก และก็ภูมิใจที่ได้ทำค่ะ
มัธยมที่ไทยมีเกือบทุกที่เลยค่ะ อยากให้ลองดู " แปรอักษร11สวน " ดูค่ะอันนี้ก็ดี☺️
โรงเรียนเรากว่าจะได้แบบนี้ก็ผ่านมาเยอะทั้งนั่งซ้อมสแตนด์กลางแดด โดนด่าทู้กวัน ไม่พร้อมเอาใหม่ ไม่ดังเอาใหม่ซ้อมเป็นเดือน เสียงแหบยันวันจริง แต่พอได้แชมป์มาก็คุ้มแหละ☺️💕
ในฐานะคนคิดท่าเชียร์และฝึกสอน แชมป์3ปีซ้อน แพ้อะไรก็แพ้ได้ แต่อย่าแพ้แสตนเชียร์และเชียร์ลีดเด้อ มันคือศักดิ์ศรีของการแข่งกีฬาสีเลยน่ะ
กิจกรรมทุกอย่างที่มีในโรงเรียน ส่งเสริมให้นักเรียนคิดและมีส่วนร่วมด้วยเสมอ คนไทยถึงมีความรัก สามัคคี ร่วมใจเป็นหนึ่งค่ะ
แนะนำ งานแปลอักษร จุฬา - ธรรมศาสตร์ อีกครับ ^^
ดัน+
+ ค่ะ จะได้เห็นเทรนต่างๆในประเทศไทยด้วย
++++
กีฬาสีไทยเหนื่อยมากและสนุกมากๆค่ะ บางครั้งจะร้องไห้เลยเหนื่อยมากกก
ฝึกกันนานมากค่ะ เคยเป็นกองเชียร์มา3ปีตอน ม.ต้น เหนื่อยมากกกกก เลิกเรียนมาก็ซ้อม บางครั้งพักอาหารกลางวัน ก็มาซ้อม (อันนี้หมายถึงโรงเรียนที่เราเรียนมานะคะ ไม่ใช่โรงเรียนในคลิปค่ะ) ใครทำผิดจะเด่นมากอันนี้จริงค่ะ อายมากๆด้วย แฮร่ๆ5555555 ยิ่งใกล้วันแข่งขันจริงซ้อมกันจะเป็นจะตายมาก แต่มีคนอัดคลิปไว้ได้กลับมาดูมันก็จริงค่ะภูมิใจในตัวเองมากตอนนั้นแบบว่าทำได้ไงเนี่ยยยย จบงานเสร็จจะโล่งเลยค่ะ จบแล้ว เหนื่อยกันมาตั้งนาน ลุ้นอีกทีตอนประกาศผลค่ะว่าสีหรือทีมไหน จะได้รางวัลกองเชียร์ไป555555 ในวัยมัธยมกีฬาสีคือสุดเหวี่ยงที่สุดแล้วค่ะ😆
ตามช่องนี้ตั้งแต่แรกๆ โตขึ้นมากแล้วสิน่ะ ทำต่อไปน้ะ ✉️
กีฬาสีประเทศไทยส่วนใหญ่เน้นเว่อๆเน้นเด่นไว้ก่อนค่ะ555555 เป็นกิจกรรมที่สนุกสุดๆแบ้ว
โรงเรียนในไทยจะมีแบบนี้ทุกปีค่ะ ทุกคนจะได้แสดงความสามารถทั้งด้านความเป็นผู้นำ การบริหารจัดการเวลา ด้านกีฬา และด้านศิลปะค่ะ(ฉากข้างหลังวาดเองนะคะส่วนใหญ่) โรงเรียนเราคือเอาเครื่องดนตรีประจำจังหวัดมาแสดงความสามารถกันสดๆเลยค่ะ
จริงๆ เชียร์ลีดเดอร์ของมหาลัยก็ปังไม่ต่างกับมัธยมเลยค่ะ ของมหาลัยส่วนมากจะจัดกลางคืนค่ะ มีการเล่นแสง สี เสียง ผลงานที่ออกมาก็จะอลังมากกว่าตามอายุ ประสบการณ์ของผู้จัดทำทุกคน และเวลาในการแสดงค่ะ สวยมากค่ะ🥺💖✨
Most of the time in elementary school was about a month, but we only had a week to practice really hard. it may take more than 1 month because there are postures and equipment. It is 1 way to relieve stress for children in Thailand because children will Istressed about studying.
เคยเป็นแสตนตอนมอต้นค่ะ การฝึกซ้อมคือรุ่นพี่ม.6 อุปกรณ์ทุกอย่างพี่เขาเตรียมมาให้หมด ต้องแบ่งเวลาตอนเย็นมาซ้อม ช่วงใกล้ๆ วันกีฬาสีโรงเรียนถึงกับเลื่อนเวลาเลิกเรียนเร็วขึ้นครึ่งชมให้เด็กได้ซ้อม ส่วนมอปลายมีเพื่อนเป็นหลีด ซ้อมหนักมากบางวันเกือบเที่ยงคืน เพื่อนบ่นแล้วบ่นอีก แต่มันก็สนุกไปอีกแบบ ส่วนมหาลัยมีเพื่อนเป็นหลีดอีก แต่ซ้อมหนักกว่ามอปลายเยอะ บางครั้งเพื่อนเป็นลมบ้างเลย ซ้อมหนักตี1ตี2ก็มี คัดหลีดตั้งแต่ยังไม่เปิดเทอมปี1เลย
กีฬาสีคือสนุกที่สุดแล้วสำหรับเด็กมัธยม ทำกิจกรรมร่วมกันทุกอย่าง แม้กระทั่งแบคดรอปก็วาดเองทั้งหมด และเป็นเวลาเฉิดฉายสำหรับหนุ่มนักกีฬา สาวกรี๊ดตรึม ได้แฟนคลับก้อตอนนี้ละ 55555
Sport day หรือที่ไทยเรียกว่ากีฬาสี นักเรียนมัธยมไทยทุกคนต้องเคยทำค่ะ เราเคยขึ้นแสตนเชียร์ 2 ครั้ง และได้วาดรูปทำฉาก 1 ครั้ง ทุกอย่างนักเรียนต้องทำเองหมด โรงเรียนเราแต่ละสีหมดเงินเป็นแสนก็มีค่ะ ลงทุนมาก วันกีฬาสีไม่ได้มีแค่แสตนเชียร์ แต่ยังมีขบวนพาเหรดด้วย อลังการมาก ลองหาดูนะคะ 💓💓 ลงคลิปบ่อยๆนะคะ คอยติดตามอยู่ค่ะ💓
เวลาไปเชียร์เมื่อเป็นเชียร์ลีดเดอร์กองเชียร์และหัวหน้ากองเชียร์
ครู:เรามาสนุกกันไม่ต้องจริงจังไรมาก
เรา:ต้องได้ถ้วยอยากได้ที่1โว๊ย
คิดว่าเด็กไทยเกือบทุกคนต้องผ่านกีฬาสีมานะคะ อย่างโรงเรียนของเราจะมีแบ่งสีตามห้องเช่น ห้อง 1 ของตั้งแต่ ม.1-6 (ม.1/1, 2/1, 3/1 แบบนี้อะค่ะ) จะอยู่สีเดียวกัน แล้วก็จะมีคนอื่นๆ สมัครไปเล่นกีฬาต่างๆ ส่วนคนไม่เล่นกีฬาก็จะมาขึ้นเชียร์บนสแตน ส่วนมากจะเป็น ม.1-2 ส่วนจะ ม.4-6 จะแบ่งหน้าที่กันไปทำ ทั้งไปคุมน้องซ้อมร้องเพลง ฝ่ายจัดการของว่างและเครื่องดื่มให้นักกีฬากับคนเชียร์ มีทีมออกแบบสแตนเชียร์พวกวาดรูปป้ายต่างๆ แล้วก็มีคนออกแบบคนบนสแตนยกมือ อันนี้เรียกการแปรอักษรค่ะ ก็จะมาแปรอักษรกันตามเพลง ส่วนมากก็จะเป็นเพลงโรงเรียน เพลงเชียร์ และแต่เลือกกันมา สุดท้ายจะมีเชียร์ลีดเดอร์ที่เห็นเต้นนำอยู่ข้างหน้า ก็จะเลือกคนหน้าตาดีและสมัครใจในห้องออกมาค่ะ ส่วนที่เห็นเป็นคลิปแบบนี้จะเป็นช่วงที่แข่งเชียร์ค่ะ จะกำหนดเวลาการแสดงประมาณ 10 นาที แต่ตอนไม่ได้แข่งก็จะร้องกันไปเรื่อยๆ ทั้งวันเลยค่ะ
ขอใช้คำว่าคิดถึง คิดถึงกีฬาสีมาก เพราะปัจจุบันไม่ได้จัดเพราะสถานะการณ์โควิต19 คิดถึงมาก😥
เราเคยเป็นลีดเดอร์ตอนสมัยมัธยมค่ะ ที่ รร.จะแบ่งแต่ละห้องเป็นสีต่างๆ เช่น รร.เราจะมี สีแดง สีเขียว สีเหลือง สีฟ้า สีม่วง แล้วแต่ละชั้นมัธยมจะแบ่งหน้าที่กัน ม.1เดินพาเหรด ม.2ขึ้นสแตนเชียร์ ม.3เน้นลงกีฬา ม.4 คุมเชียร์ คุมพาเหรด ม.5 เป็นหัวหน้าสีคุมงานทั้งหมด ม.6 ฟรีสไตล์ สมัยเป็นลีดคือฝึกหนักมาก แข่งกันเป็นจริงเป็นจัง มีคอนเสปในแต่ละปีไม่เหมือนกัน พูดแล้วก็คิดถึงวันเก่าๆจัง จบมาจะ 20ปีละ แก่จุงเบยเรา 😂🤣😂🤣
คิดถึงมากกก กำลังรออยู่เลย ㅋㅋㅋ
ทุกคนน่ารักมากๆๆๆๆ^^^
Nisit kaoli สุ้ๆๆๆๆๆ♡♡♡♡♡
ทุกร.รต้องมีกองเชียร์งานกีฬาสีทุกร.รเลยค่ะ555555555 เชียร์จิงจังมากกกกกกก เพราะเหมือนประนึงว่าสีเราต้องชนะถึงเเม้รางวัลจะไม่มีอะไรเลย เเต่ภูมิใจที่เชียร์ได้ดี กว่าสีอื่น ตะโกนจนเสียงเเหบเลยค่ะ
ความสนุกในวัยเด็กของวัยรุ่นไทย พอย้อนกลับไป เราคิดว่ามันเป็นกิจกรรมที่ลงทุนสูงมาก มีค่าใช้จ่ายที่โรงเรียนสนับสนุนแต่ไม่เพียงพอ บางแห่งต้องเก็บเงินนักเรียน บางแห่งต้องขอสปอนเซอร์ เด็กๆมีความสุข แต่มันเป็นการปลูกฝังค่านิยมการใช้จ่ายเกินตัว การทุ่มเทให้กับกิจกรรมที่ไม่เกี่ยวข้องกับอาชีพและการใช้ชีวิตในอนาคต เราเองไปเรียนต่อที่ยุโรป ค่านิยมแบบนี้ไม่มี เขามุ่งเน้นให้เด็กรับผิดชอบ ทำงานเสริม ทำกิจกรรมที่ส่งเสริมอาชีพ โลกทัศน์และทัศนคติต่อตัวเองและสังคม เขาจึงหางานที่ตรงความต้องการ และเรียนรู้ปรับตัวให้เป็นคนพอเพียง โดยไม่ต้องมีใครมาบอกให้พอเพียง
매 학년도에 한 번씩 학교에서 학생들을 단합시키기 위해 개최하는 학교 체육대회입니다. 치어리더와 스탠드 두 부분으로 나뉩니다.
กีฬาสีคือกิจกรรมที่ซ้อมหนักที่สุด จำได้ว่าเปิดเรียนได้แค่เดือนเดียวก็คัดเชียร์ลีดเดอร์กันแล้ว ตะโกนคอแทบแตก แต่ก็สนุกดี พวกพี่ต้องลองดูการแปลงอักษรจตุรมิตรบ้าง เพราะสุดยอดเหมือนกันค่ะ
กิจกรรมกีฬาสี เป็นกิจกรรมที่สร้าง softskill ที่ดีมากครับ
ขอแชร์ประสบการณ์งานกีฬาสีประจำปีสมัยมัธยมนะคะ (10กว่าปีแล้วค่ะ)
เนื่องจากเป็นโรงเรียนหญิงล้วนประจำจังหวัด ทั้งโรงเรียนมีนักเรียนเกือบ 4,000 คน ทำให้ต้องจับฉลากแบ่งสีเท่าๆกันและแบ่งหน้าที่เป็นระดับชั้น
ม.6 = ห้องรุ่นพี่จะเป็นหัวหน้าในการคิดconcept/theme คิดการแสดงกองเชียร์และเชียร์ลีดเดอร์ จัดสวัสดิการนักกีฬา บริหารเงิน แบ่งงานให้น้องๆแต่ละห้อง และประสานงานกับอาจารย์
ม.5 = ช่วยรุ่นพี่ม.6 คิดฉากและอุปกรณ์เชียร์กีฬา เป็นพี่เลี้ยงนักกีฬา เป็นพี่เลี้ยงกองเชียร์ จัดตารางการซ้อมกีฬาและซ้อมเชียร์
ม.4 = ช่วยรุ่นพี่ม.5 ทำฉากและอุปกรณ์เชียร์ชิ้นใหญ่ๆ เป็นฝ่ายสวัสดิการ เตรียมข้าว เตรียมน้ำ เตรียมขนม เตรียมอุปกรณ์งานศิลปะ เตรียมอุปกรณ์กีฬา
ม.3 = ช่วยรุ่นพี่ม.4 ทำอุปกรณ์เชียร์ชิ้นเล็กๆ เช่น เอาเชือกฟางมาทำพู่สี เย็บถุงมือสี พัดสี ร่มสี ตัดแปะกระดาษแปรอักษร
ม.2 = ช่วยรุ่นพี่ทำอุปกรณ์เชียร์และซ้อมร้องเพลงแข่งเชียร์
ม.1 = เรียนท่าแปรอักษรจากรุ่นพี่และซ้อมร้องเพลงแข่งเชียร์บนอัฒจันทร์(amphitheater)
คนที่จะได้เป็นCheerleadersข้างหน้า คือ นักเรียนระดับไหนก็ได้ที่มีความสามารถด้านการเต้นการแสดง ถือเป็นการแสดงhighlightที่ทุกคนอยากดูมากๆค่ะ
โดยรวมแล้ว ทั้งนักกีฬาและกองเชียร์จะใช้เวลาฝึกซ้อมประมาณ 3 เดือน เพื่องานกีฬาสี 3 วัน
เรียกได้ว่าเป็นกิจกรรมที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่โรงเรียนอนุญาตให้นักเรียนแต่งหน้าแต่งตัวสวยๆมาเล่นกันไม่มีชั่วโมงเรียนเลย ให้นักเรียนทุกระดับชั้นได้พักผ่อนจากการเรียนค่ะ
เด็กไทยทุกคนต้องผ่านกีฬาสีแบบนี้ค่ะ 555+
กีฬาสีคือแทบทุกคนต้องเคยทำคับบ เตรียมเองหมดเลยตั้งแต่คิดคอนเซป ทำคัทเอาท์ เตรียมการแสดง แต่ทางโรงเรียนจะมีงบให้ แล้วก็มีเวลาซ้อมประมาณ 2-3 เดือนค่า ช่วงใกล้ ๆ งานนี่ต้องอยู่ดึกทุกวันเลย แต่สำหรับเราสนุกมาก🥰 ป.ล. พวกพี่สามคนรีแอคน่ารักมากเลยค่าา 💕💕
อยากให้ทำรีแอคชั่นวง4EVEจังเลยคะเป็นวงtpop
+ บวกด้วยค่ะๆๆๆ
ตอนสมัยเรียนกีฬาสีตอนซ้อมตอนเตรียมคืออยากโดดหนีมาก เหนื่อยสุดๆ แต่พอวันงานก็สนุกสุดเช่นกัน นักกีฬาต้องได้เหรียญทอง สีกุต้องได้ถ้วยได้ขนมปี๊บ! ติดอย่างเดียวตอนต้องนั่งรอพวกครูทำพิธีเปิด....กลางแดด....
เชียร์ลีดเดอร์เขาจริงจังพอๆกับชิงเหรียญทอง olympic
จากประสบการณ์ตัวเองก็เคยเป็นเชียร์ลีดเดอร์ตอนอยู่ ม.ปลาย ค่ะ
การเป็นเชียร์ลีดเดอร์ของแต่ละสีไม่ได้อยู่ชมรมค่ะ ชมรมก็จะมีต่างหากอีกทีคนละส่วนกับกีฬาสี
แชร์ประสบการณ์ในกรณีตัวพี่เองนะคะ แบบว่าห้องตัวเองได้รับผิดชอบการทำเชียร์ทั้งหมด ประธานสี ประธานเชียร์ก็เป็นเพื่อนสนิท แล้วพอดีว่าจำนวนเชียร์ลีดเดอร์ไม่พอตามที่สีต้องการ เพื่อนก็หาคนที่จะมาสมัครเป็นไม่ครบจำนวนซักที ก็เลยอยากช่วยเพื่อนให้แล้วๆ ด้วยความที่ชอบเต้นอยู่แล้วก็เลยสมัครเป็นแค่นั้นเองค่ะ
ส่วนใครที่จะมาเป็นเชียร์ลีดเดอร์ได้นั้น ม.1-6 สามารถเป็นเชียร์ลีดเดอร์ได้หมด แค่ใจรักก็พอค่ะ มีพื้นฐานเรื่องการเต้นก็จะฝึกได้ง่ายหน่อยแค่นั้นเองค่ะ
แล้วก็อยากบอกว่าซ้อมโหดมากกกกกกจริงๆ ค่ะกว่าจะเป๊ะตามที่เห็น กลางวันเรียนตามปกติ ช่วงเย็นทุกวันหลังเลิกเรียนถึงดึกคือซ้อมเต้นอย่างเดียวเลยค่ะ เสาร์-อาทิตย์ก็ซ้อม ซ้อมกันอยู่เป็นเดือนๆ เลย มีท่าเต้นหลายเพลงให้จำเยอะแยะ ทั้งเพลงที่ร้องเชียร์เล่น เพลงมาร์ชโรงเรียน มาร์ชสี รวมถึงเพลงที่จะต้องใช้ประกวดด้วยอีกค่ะ ต้องฝึกจนกว่าจะเต้นพร้อมเพรียงกันทุกคนเลยค่ะ
ก่อนวันแข็งจริงพี่จำได้ว่าน่าจะได้นอนแค่ 2-3 ชม. เองค่ะ ซ้อมถึงดึกมากๆ จริงๆ แล้วต้องตื่นแต่เช้ามืดมาแต่งหน้าทำผมแต่งตัวอะไรให้พร้อมก่อนเปิดสนามอีก
เหนื่อยจนล้มลงได้ก็เพราะแบบนี้เลยค่ะ ยิ่งหลังแข่งเสร็จแล้วเหมือนแบตหมดแล้วเลยจริงๆ คราวนี้ เสาร์-อาทิตย์นอนยาวเลยทีเดียว นอกจากเหนื่อยแล้วผิวนอกร่มผ้ายังเกรียมอีกด้วย เพราะยืนตากแดดนาน 5555 แต่รวมๆ แล้วสนุกมากๆ ค่ะ เป็นช่วงหนึ่งของชีวิตที่น่าจดจำทีเดียว
งานสเตจ งานดรัมเมเยอร์ งานขบวนคือจริงจังกว่าการแข่งกีฬาอีกอ่ะ
เคยทำค่ะ มัธยม 1-4 ต้องขึ้นนั่งบนสแตน ถ้าใครไม่อยากขึ้นต้องไปเต้นข้างล่างหรือไปเป็นนักกีฬาค่ะถึงจะไม่ได้ขึ้น โรงเรียนจะประกาศก่อนวันจริงหนึ่งเดือนและจะให้เวลาคาบสุดท้ายมาซ้อมกันสีเข้าตามสีตัวเอง บางสีจริงจังมากๆ ก็ต้องมาซ้อมวันเสาร์-อาทิตย์ด้วย
เคยทำค่าาา เป็นความทรงจำและประสบการณ์ที่ดีมากๆ เลยค่ะ หนูเคยทำตอน 4-5 ปีก่อน ทุ่มเทกันมากจริง ๆ ฝึกกันอย่างหนักเลย ฝึกกันอยู่ประมาณ 1-2 เดือน ในช่วงปิดเทอมเล็ก โดยที่รุ่นพี่ม.5 (Grade 11) จะเป็นคนคุมการฝึกซ้อมและทำอุปกรณ์ ส่วนรุ่นน้อง ประมาณม.1 และ ม.2 (ประมาณ Grade 7 - Grade 8) เป็นคนขึ้นแสตนค่ะ แต่พอทำออกมาสำเร็จก็ภูมิใจมากๆ การเชียร์เป็นหนึ่งในกิจกรรมของ Sport day ค่ะ มีการแข่งขันด้วย โรงเรียนของหนูเรียกว่า "แสตน" กับ "เชียร์ลีดเดอร์" ค่ะ ดีใจที่พี่ ๆ ชื่นชอบนะคะ ยิ้มทั้งคลิปเลย จากใจเลยค่ะ^^ //แอบเสียดายแทนน้องๆ ที่มีโควิดมากๆ ไม่ได้จัดกิจกรรมเลย...
การแข่งเชียร์ลีดเดอร์ เป็นการแข่งที่ทุกคนจริงจังยิ่งการแข่งกีฬาอีก เพราะคนให้ความสนใจมากกว่ากีฬา
การแสดงต้องดูยิ่งใหญ่ ไม่งั้นถ้าสู้สีอื่นไม่ได้ก็จะอาย555
สามสาวน่ารักจังเลย
เกาหลีกับไทยเคยร่วมรบกันมาคนเกาหลีรักคนไทยคนไทยก็รักคนเกาหลี
ที่ ม.ช. ก็มี sport day แบบนี้นะ และหลายๆมหาวิทยาลัยก็มีเหมือนกัน ซึ่งส่วนใหญ่ชมรมที่รับผิดชอบหลักในการเตรียมการแสดงมักจะเป็นชมรมเชียร์ ซึ่งอาจจะอลังการกว่านี้ด้วยเพราะเป็นงานในระดับนักศึกษามหาวิทยาลัย ต้องเตรียมงานนานหลายเดือน เพราะต้องเตรียมทั้งฉากหลังบน stand ท่าทางการแสดงเชียร์โชว์ของน้องๆ นศ.ปี 1 แล้วก็การแสดงไฮไลต์ที่เรียกว่า climax ซึ่งทุกคณะจะมาแสดงแข่งขันกันเพื่อชิงตำแหน่งชนะเลิศ ไม่แน่ใจว่าซูมีได้เคยลองไปดู cheer show ในวัน sport day รึเปล่านะครับ
เด็กไทยทุกคนต้องเคยผ่านกิจกรรมกีฬาสีเป็นเรื่องปกติค่ะ ตอนโรงเรียนมัธยม มหาวิทยาลัย ทำอุปกรณ์ตอนเย็นหลังเลิกเรียนค่ะ วันละ 3-4 ชั่วโมง ระยะเวลา 1-2 เดือนก่อนวันกิจกรรม ก็ค่อยๆทำไปค่ะ เชียร์ลีดเดอร์จะเตรียมอุปกรณ์ของเขาเอง คนที่นั่งแสตนก็ช่วยกันเตรียมอุปกรณ์ของตัวเอง แล้วก็จะมีฝ่ายฉาก ที่ทำหน้าที่วาด ระบายสี ตัดไม้ นอกจากนี้ยังมีคนออกแบบไอเดียสีละ 2-3 คน เพื่อคิดว่าจะแสดงอะไรบนแสตนค่ะ จะมีการวางแผนเป็น story board ส่วนเชียร์ลีดเดอร์ก็จัดการส่วนของตัวเองไป
คิดถึงเลยทำทุกปีเลยค่ะ แต่นี่เป็นฝ่ายแอบอู้ส่วนมาก ชอบแอบงีบเดินหลบกอง5555555 รอซ้อมขึ้นสแตนอย่างเดียว จนมีปีนึงรุ่นพี่ที่รู้จักลากไปเป็นเชียร์ต้องฝึกฉีกขาอยู่3-4เดือน ปวดตัวทุกวันนนนนนประหนึ่งกรรมตามทันที่ชอบอู้ปีอื่นๆ นอกจากเชียร์ลีดเดอร์กับสแตนแล้ว ก็มีพาเหรดแต่ละสีด้วยค่ะ แต่งชุดแฟนซีกันสวยๆแต่งหน้าวิบวับจัดเต็ม งานกีฬาสีคือวันที่ประหนึ่งอยู่อีกโลก6555555 เงินก็หมดเยอะมากเช่นกัน แง
ที่เราเคยเจอมานะคะ กีฬาสีมีตั้งแต่ประถมขึ้นไป ช่วงประถมจะร้องเพลงเชียร์ชิลๆ พอขึ้นมัธยมจะจริงจังขึ้น ถ้ามีกีฬาสีก็ต้องมีขบวนพาเหรด แต่ละสีก็จะมีคอนเสปต่างกัน เป็นหน้าที่ของประธานสีที่ไปคุยกับคุณครูพร้อมกับประะธานสีคนอื่น ว่าคอนเสปแต่ละสีเป็นยังไง แบ่งๆกันไป จุดไฮไลท์คือ แข่งขบวนพาเหรด กับแข่งสแตน+รีดเดอร์
ขบวนพาเหรด ความพร้อมเพรียงในการเดินแถว หรือคอนเสปความสร้างสรรค์ต่างๆ
ส่วนสแตน ก็จะมีคะแนนของสแตน+รีดเดอร์ = คะแนนของส่วนนี้ ความปังต้องไม่น้อยหน้ากัน การแปลสแตนเป็นจุดไฮไลท์เลยค่ะ แปลสวยคะแนนดี จัดตกแต่งซุ้มก็มีคะแนน(พวกฉากประกอบต่างๆ) เขาจะประกาศคะแนนในวันสุดท้าย ซึ่งกีฬาสีจัด 2-3 วัน บางที่แสดงจบก็คือจบก็ตัดคะแนน แต่บางที่จะให้แสดงแบบในคลิป 1 วัน วันที่เหลือไม่ต้องใส่เต็ม แค่ร้องเพลงพร้อมเชียร์รีดเดอร์ อันนี้จะเก็บคะแนนทุกวันแล้วไปรวมวันท้าย
พวกอุปกรณ์เราเตรียมกันเองทุกอย่าง ฉากก็ตัดก็วาดกันเอง จะเป็นรุ่นพี่ม.ปลายทำในส่วนนี้ ประธานสีจะเป็นรุ่นพี่ม.6 คอยจัดการวางแผนจัดการสีของตัวเอง คนที่ร้องเพลงเชียร์บนสแตนจะเป็นน้องม.ต้น ส่วนเวลาซ้อมจำไม่ได้แน่นอนว่าระยะเวลานานแค่ไหน เท่าที่จำได้ตอนนั้น ใช้คาบสุดท้ายมารวมสีกัน แล้วเตรียมของต่างๆ อันนี้โรงเรียนประกาศให้เวลาส่วนนี้เลย(แต่ละที่ไม่เหมือนกัน) รีดเดอร์ก็ซ้อมท่ากัน สแตนก็ซ้อมร้องเพลง จำเพลง แปรสแตน
แล้วเอาเงินมาจากไหน มีจากกองกลางส่วนนึงเล็กๆน้อยๆ ส่วนใหญ่ออกกันเอง พวกชุดเดินพาเหรดก็เช่ากันเอง ไปหาจ้างช่างแต่งหน้ากันเอง ใช้เงินตัวเองกันนี่แหละค่ะ
มันก็ดีนะคะ แต่โคตรเหนื่อยยยยยยยยยยย เหนื่อยแบบเหนื่อยชิ-หา- ทั้งแดดประเทศไทยที่ร้อนขนาดนี้ เพราะรร.ส่วนใหญ่ไม่มีโดม ตั้งสแตนกลางแจ้งแล้วเอาผ้ามาบังเป็นร่ม แต่มันก็ร้อนอยู่ดี ใครนั่งสแตนนะโคตรจะโชคร้าย เพราะจะไปไหนก็ไม่ได้ช่วงวันแรกๆ ต้องร้องเพลงเชียร์อยู่เรื่อยๆ ตะโกนแหกปากร้องให้เสียงดัง มันเป็นคะแนนสแตน ปากก็ร้องมือก็ทำท่าทางแปรไป เหนื่อยแบบจะตาย ส่วนตัวคือ กีฬาสีมีก็ได้แต่ไม่มีจะดีกว่า555555555 ไม่ก็ต้องทำให้มันกระชับ เด็กๆจะได้ไม่ต้องมาเหนื่อยขนาดนี้ เอาเวลาไปเชียร์ผู้ชายที่ขอบสนามดีกว่า บ่แฮปปี้คิดละสูนหลาย นั่นล่ะค่ะคร่าวๆ 😆
ชื่นชมครับเก่งมากครับ เด็กไทยไม่แพ้ชาติใดในโลกครับ
อันนี้คือเรื่องธรรมดามากๆของไทยค่ะพอขึ้นมัธยมต้นเราก็ต้องร่วมกิจกรรมนี้กันค่ะอันนี้ไม่แน่ใจว่าทุกโรงเรียนไหมนะคะ แต่ของโรงเรียนเรามัธยมต้นจะเป็นคนนั่งแสตนค่ะ ส่วนใครอยากเป็นเชียร์ลีดเดอร์ก็เป็นได้ค่ะ คนควบคุมกับคิดจะเป็นมัธยมปลายค่ะ
สมัยเรียนทำทุกปีครับ เราสละเวลามาทำ ข้อดีคือสนุกครับ แต่เราต้องสละเวลาเรียนบางส่วนมาเพื่องานนี้ เช่นคาบลูกเสือ คาบชุมนุม แต่ก็ไม่กระทบกับวิชาหลักมากครับ ที่ได้ขนาดนี้ เพราะทุกคนร่วมกันทุ่มเท และสนุก อาจมีน่าเบื่อ เครียด มันมีแน่นอนครับ ด่าแหลก เพื่อ 20 นาทีอันมหัศจรรย์นี้ แต่ทุกอย่างก็คือประสบการณ์ ถ้าใครไม่เคยทำก็จะไม่รู้ว่าเป็นยังไง