ฝัง
- เผยแพร่เมื่อ 25 ม.ค. 2021
- คนส่วนใหญ่เกิดมาก็ต้องมีปมวัยเด็กกันทั้งนั้น แล้วเรื่องไหนที่ทำให้คุณยังจำมาถึงทุกวันนี้ หรือยังเจ็บจี๊ดมาถึงทุกวันนี้บ้าง ?
IG เทพลีลา: thep.lee.la
IG พี่เหว่ง: weng_go_home
IG พี่เติ๊ด: third.ong
กดSubscribe เพื่อที่จะได้ไม่พลาดคลิปใหม่ๆจากเทพลีลา
► goo.gl/EdFp3Q
เทพลีลา Facebook page:
► goo.gl/crXeF6 - บันเทิง
เราเหมือนพี่เติ๊ดเลย ไม่ได้ภูมิใจกับสถาบันขนาดนั้นแค่ภูมิใจกับคนดีๆที่เราเจอ
จงภูมิใจกับผู้คน มิใช่สถานที่
+1
+1
@@thepleelaofficial :')
นี่ก็เป็นเหมือนกันค่ะ
จะร้องไห้ เหมือนได้รับการปลอบเลยค่ะ เหมือนมีคนที่อยู่ข้างเราบ้าง เหมือนในที่สุดก็มีผู้ใหญ่ที่เข้าใจเราบ้าง😢 ขอบคุณนะคะ
โอ๋น้าา แต่พวกเราก็วัยรุ่นอยู่เหมือนน้องแหละ :-)
กอดๆนะ
กอดๆนะคะพี่☺💖
เข้ามาอ่านคอมเม้นแล้วจุกๆ ไปด้วย กอดนะครับทุกคน
กอดๆ
ปมวัยเด็ก ทำไมส่วนใหญ่เกิดจากสถานศึกษาหรือเกี่ยวข้องกับการศึกษา น่าคิดนะ
เกือบครึ่งชีวิตก็ใช้อยู่ในโรงเรียนกับสถานที่เรียนแหละมั้งคะ เห้ออ☹️
เพราะว่าครึ่งชีวิตของคนส่วนใหญ่จมปลักอยู่กับการศึกษา คนส่วนใหญ่เลยมีปมเรื่องเเนวนี้เยอะ
สมัยก่อนเรียนโรงเรียนวัดสุทธิ เพิ่งเริ่มเรียนคาบแรก ของม.1 มีเพื่อนร้องเพลงนึงของโรงเรียน แต่ดัดแปลงเนื้อร้อง มันร้องว่า “ยืนตรง จับนมเด็กศรีฯ” เด็กศรีสุริโยทัย คือ รร หญิงล้วนที่อยู่ใกล้ๆ นะ เท่านั้นแหละ!! อาจารย์เดินเข้ามาและได้ยินพอดี เค้าถือไม้บรรทัดเหล็ก เดินเข้ามาฟาดหน้าจังๆ แรงมาก!!! แล้วเพื่อนทั้งห้องหัวเราะ ในขณะที่เราร้องไห้หนักเลย จนเพื่อนสารภาพ ครูรู้ความจริง ก็ขอโทษเราต่อหน้าเพื่อน แต่มันไม่ทันแล้ว มันสร้างบาดแผลในใจเราไปเรียบร้อยแล้ว วินาทีนั้น
เคยเจอเหมือนกัน แต่เราตบสวน ฮ่าๆๆ
แง พึ่งรู้ว่าพี่บอมอยู่วัดสุทธิ หนูอยู่สตรีศรีค่ะ
@@withdaso5871 12 กพ นี้เตรียมมารอดูคลิปได้เลย มีเรื่องเล่า รร. ศรีฯ มาฝาก 5555
@@Storybomb ต้องแซ่บแน่ๆเลย5555 ปล.หนูเกิดวันเดียวกับพี่บอมด้วย
@@pwbpwb5274 เราว่าเขาน่าจะหมายถึงว่าเพื่อนทำ แต่ครูลงโทษเขารึเปล่าคะ เขาร้องไห้ แล้วเพื่อนเลยสารภาพ แล้วครูเลยมาขอโทษเขาค่ะ เท่าที่เราเข้าใจนะคะ 🥺💗
โนบิตะ คือ ความอ่อนโยน❤️
ไม่ใช่ความอ่อนแอ 💗
ใช่ๆ นี่คิดว่าตลอดว่าโนบิตะเป็นผช.ที่น่ารักแบบถึงจะปึกแต่เวลาตั้งใจทำ ะไรเพื่อชิสุกะนางจะพยายามมากๆคือน่ารักมากจริงๆ🥺
วันนี้ครูภาษาไทยคนนึงที่รร.เรานิสัยค่อนข้างที่จะไดโนเสาร์เลนแหละ นางบูลลี่โนบิตะ พูดว่าเด็กสมัยนั้นดูแต่การ์ตูนไปวันๆ ดูโดเรม่อน ละไปเอาโนบิตะมาเป็นตัวอย่าง เลยขก.เด็กก็จะคิดว่าไม่ทำการบ้านก็ได้ เอาแต่ให้โดเรม่อนช่วย คือแบบ มันก็แล้วแต่มุมมองอะเนาะ โนบิตะก็มีข้อดีเหมือนกันนั่นแหละ
@@user-bu1ss6ec5w ครูเค้าคงจะมีข้อบกพร่องทางสมองมั้งครับคิดไปถึงขนาดนั้นอะ555
@@user-bu1ss6ec5w โนบิตะยิงปืนแม่นนะครับ บอกครูไปเลยครับ
เนี่ยยยยย trauma ในใจคนเราอะ เกิดจากคนใกล้ตัวทั้งนั้น ครอบครัวบ้าง โรงเรียนบ้าง
ของพี่เติ๊ดที่โดนต่อยนี่นึกถึงข่าวเด็กม.1ที่โดนครูต่อยที่ดังอยู่ตอนนี้เลย
ก็รู้เลยว่ากี่ปีๆ ระบบการศึกษา การคัดบุคลากรของประเทศไทยก็ห่วยแตกเหมือนเดิม
ชอบที่ไม่ได้แค่มาเล่าแต่พี่เหว่งยังแนะนำเรื่องจิตแพทย์ด้วย ปัญหาสังคมของไทยส่วนใหญ่ก็เป็นปัญหาความรุนแรงในครอบครัวด้วย มันไม่ใช่แค่ร่างกายแต่คำพ๔ดของพ่อแม่มีผลกับเด็กมากๆจริงค่ะ
ส่งผลสุดๆครับ ผมเป็นคนเชื้อสายจีน ลูกชายคนเดียวของบ้าน โดนคำพูดคนมาสารพัด โดนว่า แม้กระทั่งเสียชาติเกิด
เพราะ เป็นเด็กที่ค่อนข้างเย่าะๆแย่ะๆ อ่อนแอ ไม่เหมือนเด็กผู้ชายคนอื่น ใครๆแม่งก็ว่าผมเป็นแน่ๆ ทุกคนเลยล้อผมมาตลอด พอเรื่องถึงม๊า ก็ทั้งบ่นทั้งด่า ญาติพี่น้อง หมดอะ มันแย่มากนะตอนนั้น
ทุกวันนี้เจอหน้ากันเทศกาล ยังมีญาติบางคนถามเลย จะเอาผัวหรือเอาเมีย 555 ดูตลกนะสำหรับทุกวันนี้ เราก็ได้แต่ยอมรับคำพูดพวกนั้นแล้วบอกกลับไปว่า ผมเอาได้หมดครับ 555 ตัดปัญหาไป
เพราะไม่ว่าตอบแบบไหนก็โดนแซวต่ออยู่ดี
@UC7XMaUx58ExE0QySaYfn_Qw ใช่ครับ ผมไม่ซีเรียสนะ ปล่อยให้เป็นเรื่องของอนาคตไป ขอสร้างตัวก่อน แต่ก็คุยแค่กับผญ.นะ ไม่เคยคุยกับผช.เลย
จริงๆค่ะ แต่ผู้ปกครองกลับไม่รู้เลยว่าคำพูดเขาทำร้ายเรามาตลอด พอวันไหนที่เราทนไม่ได้ เราปล่อยออกมา กลับหาว่าเกเรซะงั้น แล้วสิ่งที่เขาทำกับเรามาตลอดล่ะ;--;
@@earnearn01 ส่วนนี้ตรงกับเรามากเลยค่ะ พอเราโตขึ้นแล้วมาทบทวนดู ในแต่ละวันมีคำพูดที่คนในบ้านทำร้ายเราเยอะอยู่นะเนี่ย พอวันนี้เราโตและพยายามทำความเข้าใจกับอะไรๆมากขึ้นเขากับบอกว่า เมื่อก่อนไม่เห็นเป็นแบบนี้ โตแล้วกลายมาเป็นแบบนี้ได้ไงก็ไม่รู้ เขาไม่เคยรู้ตัวเองกันเลยว่าทำร้ายเด็กคนนึงมามากขนาดไหน
ไม่รู้ใครเป็นเหมือนกันบ้าง ไม่พูดไม่ใช่ว่าเราไม่เศร้า ไม่พูดไม่ใช่ว่าเราไม่โกรธ นี่แบบทุกคนไม่เคยมองความรู้สึกคนเราเลย บางทีก็แอบปลงกับกับชีวิตอ่ะ
เข้าใจมากๆเลยค่ะ..
ใช่ค่ะ บางทีที่เพื่อนพูดล้อเราะนก็เศร้านะมันจึกในใจแต่ก็ได้แต่ย้มหัวเราะไป ทั้งๆที่ในใจมันแบบทำไมต้องล้อกันด้วย ถ้าใครเคยโดนล้อจะเข้าใจความรู้สึกนี้ดี
นึกตัวเองเลยอะ ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงไม่สื่อมันอออกมาบ้าง ทั้งๆที่คนอื่นก็ระเบิดอารมณ์ใส่เราตลอด เเต่เรากลับไม่ตอบโต้ บางทีก็คิดว่าตัวเองเเม่งโง่ป่ะ เเต่พอโตเลยคิดได้ว่าไม่ควรตอบโต้คนเหี้ยๆให้เสียเวลา
โกรธแล้วไม่พูดดีแล้วค่ะ มันแปลว่าเราคุมอารมณ์ได้ ไม่ไปเถียงกับคนที่มีจิตต่ำกว่าเรา
เข้าใจเลยค่ะ
“อะไรที่ฝืนทำเพื่อให้ตัวเองมีสังคม ไม่เป็นไรไม่ต้องฝืน โลกนี้มันมีที่ให้เราอยู่แน่นอน ไม่วันใดก็วันหนึ่ง”
นี่ก็รู้สึกแย่เหมือนกันเลยเวลามีคนมาบอกแบบ มึงอะเก่งอยู่แล้ว คราวหน้ามึงได้ที่1แน่ ดูเหมือนให้กำลังใจนะ แต่ในมุมเราอะ เรารู้สึกว่าทำไมเราต้องได้ที่1อะ แค่เราคาดหวังในตัวเองคนเดียวก็เหนื่อยแล้ว พูดแบบนี้กดดันกว่าเดิมอีก บางทีเราก็อยากพักแล้วอะ ถ้าอันดับเราตกก็ปล่อยเราไปได้มั้ยอะ ไม่ต้องมาให้ความสำคัญกับเราเลย เราเหนื่อยอะ เหนื่อยมาก อยากเทแต่ก็โดนสังคมรอบข้างบีบบังคับว่าภาพจำเราคือคนเก่งแล้วเราจะได้อันดับไม่ดีไม่ได้อะ
กอดๆนะคะ เราเข้าใจดีเลยค่ะ
เทอเหมือนเพื่อนเราคนนึงเลยเรียนเก่งมาก มีครั้งนึงที่เขาไม่ได้ส่งงานภาษาไทย ส่งช้านี่ละ เพื่อนเราเสียใจมาก ปกติเป็นคนตั้งใจเรียนเก่งด้วย เหมือนอธิบายทำไมส่งงานช้า ไม่ทันไรก็จารย์บอกยังไงต้องโดนตี เพื่อนร้องหนักมากครั้งนึงในชีวิตรักจารย์มากแล้วไม่เคยโดนครูคนนี้ตีมากก่อน
นี่เป็นเหมือนกันค่ะ พ่ออวยพรวันเกิดให้ว่า ขอให้ได้เกรด4 ก็รู้ว่าหวังดีนะ แต่ว่ามันเหมือนกับการกดดันเราอีกทาง รู้ว่าปีนี้คงไม่ได้แน่ๆ เพราะเรียนออนไลน์
@@user-yd6pm8ui1y สู้ๆค่ะ
เด็กยุค90คือคนที่เด็กที่เต็มไปด้วยบาดแผล เถียงไม่ได้ พูดไม่เป็น โดนกดจากผู้ใหญ่ ไม่กล้าโต้แย้งในสิ่งที่คิด โดนสอนว่าผู้ใหญ่มาก่อนและถูกเสมอ ยุคแห่งการบูลลี่คือเรื่องขำขันและใครๆก็พูดกัน เราถึงโตมาด้วยแผลเป็นเต็มไปหมด
ไม่ใช่แค่ยุค 90 ครับ มันอยู่คู่ประเทศไทยที่มีประเพณีอันดีงามมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว
ต้องรอให้ gen babyboomer หมดไปจริงๆก่อนครับ เพราะตลอด20ปีมานี้ พวก boomer ส่วนใหญ่เป็นผู้บริหารประเทศกุมวัฒนธรรม และเศรษฐกิจไว้ครับ
@@peerapatsariman3047 พวกboomerบางคนก็สร้างค่านิยมเก่าๆฝังหัวคนรุ่นใหม่ไว้ คายตะขาบทิ้งไว้แล้วเราก็อ้าปากรอแบบไม่รู้ตัว เราก็เลยเห็นว่าคนรุ่นใหม่บางคนเลือกที่จะเดินตามแนวคิดนั้นอยู่ เวลา20ปีน่าจะยังไม่พอจริงๆ ปวดใจเนาะ
@@user-bn6ub9nu5h ใช่มันน่าเศร้าอ่ะมันเป็นปัญหามานานหลายยุคละผมเชื่อน่ะว่าอนาคตความคิดอนุรักษ์นิยมอาจจะเหลือน้อยในอนาคตก็ได้
เจ้าของเม้นพูดดีมาก มันควรจบตั้งแต่รุ่นแรกแล้ว
โลกตะวันตกก็ฟังแต่เด็ก
โลกตะวันออกก็ฟังแต่ผู้ใหญ่
เชี่ยแม่งไม่ต่างอะไรเลย
เด็กโลกตะวันออกอยากไปโลกตะวันตกเพราะอยากมีคนเข้าใจและรับฟัง
คนแก่โลกตะวันตกอยากไปโลกตะวันออกเพราะอยากมีคนเข้าใจและรับฟัง
ไม่ต่างอะไรกันเลยสักอย่าง
มันไม่ควรมีการเข้าข้างgen ใด gen หนึ่ง ไง
ผู้ใหญ่แก่สมองไม่พัฒนาตามอายุ
เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมไม่มีประสบการณ์ยังจะพูด
ไม่ต่างอะไรกันแหละ
มันควรคุยกันด้วยเหตุผล
จำไว้เลย วิธีที่คนทุกยุคควรคุยกันต้องใช้ความจริงกับความถูกต้อง
อยากแนะนำให้ผู้ปกครองหลายๆท่านได้ดูเพราะในปัจจุบันยังมีนะพ่อแม่ที่ยังทำร้ายลูกทางอ้อมจากคำพูดจาจนบางทีกลายมาเป็นปมของลูกในอนาคต
จริงค่ะ เห็นด้วย
เรามีปมคือ เราเป็นคนอ้วนแล้วพวกครูพวกเพื่อนมันชอบล้อ ล้อจนไม่อยากไปรร.อีกเลย สำหรับเรามันเจ็บมาก
(แต่ทุกคนต่างก็มีปมในวัยเด็กกัน แม้กระทั่งตอนโตก็มี แต่ใดๆก็ตามเราไม่ต้องสนใจอะไรคนที่มันล้อ ด่า ว่า เรา เราควรทำอนาคตให้ก้าวต่อไป) สู้ๆนะทุกคน
ใช่ที่สุด
โดนล้อเหมือนกันเลย ทั้งอ้วนทั้งอ่อนแอ เย่าะๆแย่ะๆ ทุกวันนี้ผอมแล้วคราบ เก็บความกดดันมาใช้ให้เป็นประโยชน์ 555 แต่เสือกหา ว่าเป็นเกย์ อีก หุ่นๆแบบนี้ล่ะ ชอบเป็นเกย์ ตลกนะ เป็นอะไรก็ไม่ถูกใจใคร
ไม่ต้องไปสนใจค่ะคิดซะว่าเป็นอดีตที่ผ่านมาสู้ๆนะคะ❤️😊
@@keawalinngogcome6888 มันคือ อดีต
ช่างแม่ง
เหมือนกัน เราก็ไม่มีเพื่อนเพราะอ้วน
ปมคือเราพูดเสียงเบาค่ะ ดังสุดก็คือเสียงคนปกติ เวลาคุยกับคนในกลุ่มเพื่อน เร่ก็จะไม่พูดค่ะ เพราะพูดเเล้วไม่มีใครได้ยินเสียงเราจะแทรกก็ไม่ได้ เวลาเศร้าเลยชอบเก็บคนเดียว ทุกคนมองว่าเราเป็นเด็กเรียบร้อยเพราะเราเป็นคนเงียบๆ พอเราทำอะไรที่มันไม่ถูกใจเพื่อนหรือครูหน่อย ก็จะบอกว่าเราเกเรขึ้น ทั้งๆทีเรา ไม่ใช่คนเรียบร้อยเราพูดคำหยาบเหมือนคนทั่วไป เราเบื่อมากไม่เคยได้เป็นตัวของตัวเองสักที
เหมือนอ่านเรื่องตัวเองอยู่เลย พอเราเห็นคนไม่ได้ยินเรา หรือบอกให้เราพูดอีกรอบซิ มันทำให้เราไม่มั่นใจ แล้วก็ไม่อยากพูดไปเลยอะ รู้สึกทำบทสนทนาติดขัด แล้วด้วยความที่คนมองเราเรียบร้อย เวลาเราทำอะไรที่คนปกติทำกัน คนอื่นก็ชอบตกใจอะ ว่าคนเรียบร้อยทำแบบนี้ด้วยหรอ เอ๊าาา เราไม่เคยบอกว่าเราเรียบร้อยนะ คนอื่นคิดไปเองอะ
ปมผมคือโครตเจ็บใจ
ตอน ป.2 ผมเรียนอยู่ซึ่งครูที่สอนวิชานั้น เขาสอนพละและวิชาสังคม แล้วเขาตัวใหญ่มากหนักประมาณ 80+ คือครูเขาตั้งคำถามแล้วเขาให้ผมตอบ ผมก็ตอบไม่ได้เพราะไม่ได้ตั้งใจขนาดนั้น แล้วพอตอบไม่ได้ เขาตบที่หัวผม ผมไม่ได้นับ แต่ถ้าให้คำนวน ประมาณ 7-9 ที คาโต๊ะเรียน เพื่อนในห้องเงียบหมด ผมนั่งร้องไห้เพราะตบแรงมาก ผมอยู่แค่ ป. 2 หลังจากนั้น ผมก็หยุดเรียนยาวเพราะกลัว แล้วผมก็ไปบอกแม่ว่าครูคนเนี้ย ตบหัว แม่เลยไป โรงเรียนกะจะไปฟ้อง ผอ. ว่าครูคนเนี้ย ทำร้ายร่างกายผมพอแม่บอกผอ. ผอ.บอก เด็กมันอยากแค่หยุดเรียนหรือเปล่า? เลยอ้างว่าครูตบหัว ......... เลววมากครับ
ฮือ กำหมัดแทนเลยค่ะ เด็ก ป.2 ไม่ควรโดนอะไรแบบนี้จริงๆ
เป็นเหมือนพี่เติ๊ดเลยค่ะ พอจบมาก็ไม่ภูมิใจกับสถาบันตัวเอง ทุกวันนี้ก็ไม่กลับไปเหยียบเลย
ไปเรียนไหนก็ไม่ภูมิใจกับที่ไหนทั้งนั้น ไม่ว่าจะโดนปลูกฝังให้รักยังไง อินกับคนในนั้นอย่างเดียว
โรงเรียนนี่ตัวดีเลยนะการสร้างแผลให้เด็กอ่ะ
อยากดู Clip บุคลิค MBTI ของแต่ละคนใน เทพลีลา ครับ
ดันค่ะ อันนี้น่าสนใจจจ
ดันค่าาา อยากดูด้วย~
ดันค่ะ น่าสนใจมาก
ดัน
เรื่องครูทำร้ายร่างกายนี่แบบผปค.บางคนยังสนับสนุนให้ตีลูกตัวเองได้ตามสบายเลยอ่ะ ตรรกะแปลกมากๆสังคมไทย
มีปมคล้ายๆแปะเลย ด้วยความที่เป็นหลานสาวก็จะโดนตาพูดใส่บ่อยๆว่าแม่เก็บมาจากถังขยะไม่มีใครรัก ซึ่งตาก็ดูไม่รักเราจริงๆแล้วเราก็เคยเชื่อแบบนั้นคิดว่าเราโดนเก็บมาเลี้ยงจริงๆ คิดว่าไม่มีใครรัก เรื่องนี้มันทำให้เราห่างกับตาไปเลย
ตอนอยู่ม.ปลายเคยโดนครูด่าว่าโง่ ด่าทุกครั้งที่ตอบผิดหรือตอบไม่ได้ บางทีเขาพูดใส่อารมณ์ว่า “ครูควรไปผูกคอตายดีมั้ย สอนเด็กแล้วไม่มีใครรู้เรื่องเนี่ย” ทุกวันนี้กลับไปถามเพื่อนหลายคนก็ยังฝังใจอยู่เหมือนกันค่ะ ส่วนเรากลายเป็นคนไม่กล้าตอบคำถามไปเลย
คอนเทนต์ของช่องนี้ดีมากๆเลย always support นะคะ :)
เราเจอตั่งแต่ อนุบาล ประถม มัธยม คือการโดนครูเอามือทุบหลัง ที่อายที่สุดคือตอนมัธยมแต่ฝังใจมาตั่งแต่อนุบาลแล้ว คืออยากจะร้องไห้เลยอ่ะทั้งจุกทั้ฃอาย คือทำไมต้องทุบหลังอ่ะไม่กลัวมันจะสะเทือนไปถึงภายในเราเลยหรอ จนตอนนี้มหาลัยแล้วก็ยังจำได้ดี
ปมช่วงวัยเด็กนี่คือ เพื่อนล้ออาชีพพ่อแม่ตัวเอง พอได้ยินทีไรก็ปรี๊ด ควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ทุกที แต่โชคดีโตมาไม่เจอเท่าตอนเด็กแล้วไม่เจสังคมแบบนั้นเเล้ว อารมณ์ก็เย็นขึ้นแต่ใครม่พูดก็โกรธ
พี่เหว่งพูดถึงเรื่องการพบจิตแพทย์ เป็นเรื่องที่ดีมากเลยค่ะ เรื่องบางเรื่องมันเป็น trauma ในวัยเด็กที่เราจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่ามันเป็นปมจนกว่าจะมีอะไรมา trigger มัน ปมบางอย่าง (ส่วนใหญ่) เกิดเพราะคนในครอบครัว ถูกส่งต่อมา generation ต่อ generation โดยที่ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ เพราะพ่อแม่เองก็ถูกเลี้ยงมาแบบนั้น และจะเป็นแบบนั้นไปเรื่อยๆถ้าไม่ถูกแก้ ส่วนตัวเป็นคนมีปมเหมือนกันค่ะ เกิดขึ้นเพราะคนในครอบครัว เคยเป็นคนที่เห็นคนอื่นสำคัญกว่าตัวเองมากๆ ไม่คิดว่าตัวเองดีพอ เคยเป็น people pleaser ยอมทำในสิ่งที่ไม่อยากทำ เพื่อให้เป็นที่ยอมรับ พอมาถึงจุดๆนึง มองโลกกว้างขึ้น เข้าใจตัวเองมากขึ้น เลยลองทำ reparenting กับตัวเอง ตอนนี้รักตัวเองมากขึ้น เข้าใจความต้องการตัวเองมากขึ้น และรักคนอื่นได้ดีขึ้นในเวลาเดียวกันก็ไม่ลืมรักตัวเอง เป็นกำลังใจให้คนมีปมทุกคนนะคะ ❤
ยูทูบช่องนี้ควรแมสมากค่ะ คลิปแต่ละคลิปคอนเท้นต์แต่ละคอนเท้นต์ ดีมากๆ 👍🏻❤️
เราเป็นคนตัวเตี้ย และไม่ค่อยแข็งแรงจึงถูกแกล้งแบบสาหัสมาก ครูก็ไม่เคยช่วยอะไรเลย เรารู้สึกเกลียดโรงเรียนเกลียดเพื่อนและครูหลายๆคน กว่าจะผ่านมาได้แต่มันก็ทำให้เราแกร่งขึ้น
เราตัวเตี้ยเหมือนกัน เตี้ยที่สุดทุกชั้นเรียนเลย โดนล้อ มีตบหัวไรเงี้ย จนชินไปเลย ทุกวันนี้ใครล้อเราก็ชินชามาก แต่ก็รู้สึกไม่ชอบอยู่
เราเป็นผญตัวสูงค่ะโดนล้อมาตลอดเปรตเด็โข่งทำให้เราไม่อยากออกไปเจอคนพวกนั้นเลย รู้สึกแย่มากเลย
ครูแม่งก็ทำงานแลกเงินไปวันๆแหละหวังพึ่งพาอะไรไม่ได้หรอก
เธอจะรู้บ้างหรือเปล่า คิดหรือเปล่า ว่ามีใครเขาทุกข์ทน พิษของคำคน ร้ายแรง แค่ไหน
โอ้โห ดูแล้วน้ำตาจะไหล มันจริงเลยแหละที่เด็กมักจะโดนครูในรร.รังแก ด้วยคำพูดหรือการกระทำต่าง ๆ ที่น่าเจ็บใจคือทำอะไรกลับไม่ได้ ทั้ง ๆ ที่ผู้ใหญ่เป็นฝ่ายผิด
พูดถึงปมวันเด็ก เราโดนจากการ เรียกว่า การถูกหลอกใช้ รึเปล่าตอนนั้นเราไม่ได้คิดอะไรมาก แต่พอโตแล้วมานึกๆดูก็แอบน้อยใจนะ เหมือนไม่ใช่เพื่อนแท้(´°̥̥̥̥̥̥̥̥ω°̥̥̥̥̥̥̥̥｀) อาจจะมีเด็กหลายคนที่เหมือนว่า โดนใช้เก็บถาดหลายถาด "ทุกวัน" ทั้งที่ทุกคนก็เก็บเองได้ ไม่ใช่ว่าไม่ว่างนะ ตอนนั้นเหมือนเป็นคนไม่ได้คิดอะไรเลย ก็คิดว่า เพื่อน แหละ ยอมทำให้ก็ได้ ถ้าย้อนได้ก็อยากปฏิเสธบ้าง ถ้าเพื่อนแบบนี้ก็คง ไม่ควรเรียกว่าเพื่อนได้นะ555 เหมือนเบ๊อ่ะ คือเราน่าจะอยู่ได้ ไม่ใช่ว่าไม่มีเพื่อนก็อยู่ไม่ได้ แต่ตอนนั้นก็ติดเพื่อนด้วยแหละ สังคมต่อไปเรื่อยๆก็ได้เจอคนใหม่ไปเรื่อยๆ
ยอมทำไปทำไมวะเนี่ยยย55555
ปมแต่ละคนคือแบบ…สุดจริงๆ แต่ก็ผ่านมาแล้วก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว นอกจากทำใจ แล้วเปลี่ยนไปเป็นสิ่งที่ผลักเราไปข้างหน้า ถือว่าแชร์ๆกัน เราก็มีปมเหมือนกันตอนประถม เราก็เหมือนเด็กที่มีปัญหาทางอารมณ์ พูดจาก็อาจจะแปลกๆ พอเห็นเขาทำอะไรก็ทำตามหมดโดยที่ไม่รู้ว่ามันควรมั้ย คือมีพี่คนหนึ่งอยู่ประถมปลาย นางก็มีแก๊งนาง มาบลูลี่ ดูถูกในปัญหาที่เราเป็น ทำให้เรากลัว และโกรธในตัวนางและตัวเองด้วย ตอนนั้นเราคิดที่จะกรีดแขนตัวเอง แต่ไม่ได้ทำ เพราะใจมันไม่ถึงจริงๆ จากนั้นเราก็ย้ายเรียน แล้วไปเอานิสัยแบบนั้นไปทำกับคนอื่น โตขึ้นก็แบบรู้สึกผิด พอทำใจได้ก็เอาประสบการณ์นั้นมาเป็นบทเรียนของเรา ยิ่งโตเราก็ความคิดใหม่ๆ เห็นคนใหม่ๆที่มีปัญหาเหมือนหรือคล้ายเรา เราก็อยากเป็นกำลังใจให้กับคนที่เจอประสบการณ์อะไรพวกนี้ พอได้แชร์เรื่องแบบนี้ก็รู้สึกดีเหมือนกันเด๋😩🤌
ควรตั้งชื่อคลิปว่าวิชาชีวิตได้เลยนะครับเนี่ย คอนเทนต์ดีจริงๆ
ลุงปองพูดดีมาก ทุกๆคนมีพื้นที่สำหรับตัวเองเสมอ อย่าโหยหาพื้นที่ในสังคมจนต้องเปลี่ยนตัวเองไปในแบบที่ตัวเองไม่ชอบ
เราเคยมีปมวันเด็ก จำได้ว่าตอนนั้นป.2 เราเรียนวิชาวิทยาศาสตร์กับครูผู้หญิงคนนึง เขาให้โจทย์ว่า วาดรูปตามที่เขาสั่ง กาน้ำ หม้อต้ม บลาๆ ให้วาดง่ายๆในสมุดเป็นข้อ เราก็วาด พอถึงข้อที่3 เรายกมือขึ้นแล้วพูดว่า “คุณครูขา หนูไม่ทันค่ะมันเร็วไป” ครูคนนั้นเดินมาแล้วเอานิ้วชี้หัวแล้วดันหัวเราแรงๆแล้วพูดต่อว่า “ตัวดำไม่พอ มึงยังเสือกโง่อีก” แล้วก็ฉีกสมุดเราทิ้งถังขยะค่ะ ตอนนั้นเรายังไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นเขาถึงทำกับเรา ตอนนั้นเราไม่มีเพื่อนค่ะ เราเก็บเรื่องนี้ถึงเย็นเอาไปเล่าให้แม่ฟังเพราะแม่ชอบถามว่าไปเรียนวันนี้เป็นไงบ้างมีใครทำอะไรมั้ย(โดนบูลลี่เรื่องรูปลักษณ์บ่อยค่ะและย้ายโรงเรียนเพราะเรื่องนี้บ่อยมากจนสงสารแม่ แม่เลยต้องถามถ้าไม่ถามก็ไม่ยอมบอกเราอาย555) เลยเล่าให้แม่ฟังว่าเกิดแบบนี้ขึ้น แม่เราโมโหมากเอาเรื่องครูคนนั้นถึงที่สุดค่ะ จนครูเขากลัวว่าจะโดนไล่ออกไม่มีที่ทำงานเลยมาไหว้ขอโทษเราต่อหน้าเพื่อนทั้งห้องและครูที่สอนวิชาอื่น ตอนนั้นเราก็แค่ยิ้มให้ค่ะแต่เราไม่มีวันให้อภัยคนนี้เลย เขาขอโทษเราเพราะเขากลัวไม่มีที่ทำงานมากกว่ารู้สึกผิดในใจ แล้วมันเป็นคำพูดฝังใจเราจนถึงทุกวันนี้ที่เราอายุ21-22 เราไม่กล้าเรียนแย่เลยด้วยซ้ำ กดดันตัวเองเพื่อที่จะให้ห่างคำว่าโง่ที่สุด เราพยายามเปลี่ยนรูปลักษณ์ตัวเองมาตลอดด้วยค่ะ จนถึงตอนนี้55555 เรามั่นใจในตัวเองมากขึ้นแล้วค่ะ จากที่เอาแต่เก็บตัว55555 ได้ฟังพี่ๆแล้วรู้สึกมีเพื่อนระบายเลยค่ะ ขอบคุณนะคะ ❤️
กอดๆนะคะตัวเอง❤️🤲🏻
เราเคยโดนเเกล้งตอนเด็กจะว่าเเรงก็ไม่เเรงมากนะ เเต่มีคำนึงเราจำจนตายเลยอ่ะ “ไปทุบหน้าทำใหม่เหอะ” เราเองก็หัวเราะเเต่เจ็บชิบ จากนั้นเราก็ไม่มั่นใจในตัวเองเลย เเต่ก็ดีใจที่ผ่านจุดนั้นมาได้ทำให้เราเป็นวันนี้ วันนี้เราเเม่งพลิกฝ่ามืออ่ะจากเด็กหลังห้องกลายเป็นเด็กเรียนดี(มั้ง)เเล้วก็มีความสุขที่ได้อยู่กับเพื่อน
ชีวิตผมคล้ายๆพี่ตั้มเลย ญาติเยอะลูกคนโต คนพวกนี้รู้จักอยู่ไม่กี่อาชีพ ข้าราชการไม่ก็หมอ เเต่ผมอยากเป็นนักดนตรี สายตาที่ญาติเลวๆบางคนมองผมคือ มืงเป็นตัวอะไร ดนตรีมันไม่ใช่อาชีพมืงจะบ้ารึเปล่า เขามองสิ่งที่เขาไม่รู้จักเป็นสิ่งไม่ดี ทุกครั้งที่รวมญาติเขาก็จะเย้ยๆว่ายังเล่นดนตรีอยู่รึเปล่า เล่นเป็นจริงหรือเปล่า รู้จักคีย์เพลงหรือเปล่า เเต่คำสบประมาทพวกนี้มันทำให้ผมชินเเล้ว ผมทำในสิ่งที่ชอบ เเละวันนึงจะประสบความสำเร็จให้ดู เเล้วคนพวกนั้นจะหยุดพูดเอง คนที่หัวเราะคนสุดท้ายจะเป็นผม ผมเชื่ออย่างงั้น ผมไม่ได้เชื่อมั่นในตัวเองว่ากูเก่งมหาศาล เเต่ผมไม่ยอมเเพ้เเละไม่มีวันทิ้งศรัทธาในตัวเอง ผมเชื่อตลอดว่าผมต้องทำได้ ใครกำลังท้อขอเป็นกำลังใจให้ครับ
ชอบความโลกใบนี้มันมีพื้นที่ให้คนอย่างเรา น้ำตาซึมเลย
เราเป็นคนไม่สวย และมีปานที่หน้าใหญ่มาก ตั้งแต่เด็กจนโตถึงปัจจุบันจะชอบโดนล้อโดนถามตลอดว่าหน้าเป็นไรอ่ะ หน้าผี น่ากลัวไม่มีใครชอบหรอก มันเป็นคำถามที่เรารู้สึกแย่กับตัวเองมาก ทำให้เป็นคนไม่มีความมั่นใจในตัวเองเลย อยากหาอะไรมาปอดหน้าไว้ตลอดเวลา ไม่แม้แต่กล้าให้คนอื่นเห็นหน้าชัดๆ ไม่รู้จะลบร้างความรู้สึกนี้ยังไง เพราะทุกครัังที่า่องกระจกก็ต้องเจอมันทุกที
สู้ๆนะคะ เป็นกำลังใจให้ เราก็คล้ายๆกัน❤️❤️
ทุกคนก็สวยในแบบของตัวเอง เราต้องรับตัวเราให้ได้ จริงๆความคิดคําด่าถ้าเราคิดว่ามันไม่สำคัญมันก็จะไม่มีผลกับเรา เป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ๆ
เราเคยตอน อ.3 ตอนนั้นจำได้ว่าครูพี่เลี้ยงจะให้เด็กเอาโลโก้มาต่อให้เป็นตึกตามจิตนาการของเรา ด้วยความที่ตอนนั้นเราเป็นคนที่แบบความคิดค่อนข้างโตกว่าเพื่อน ในขณะที่เพื่อนต่อแบบเป็นรูปต่างๆ เราก็คิดว่าเฮ้ย!ตึกมันจะต้องตรงขึ้นมาสูงๆ พอทำเสร็จครูตะเรียกถ่ายรูปให้ผู้ปกครองดู พอครูเห็นของเราครูก็พูดว่า "ทำอะไรอะ..ไม่เห็นมีความคิดสร้างสรรค์เลย." ตอนนั้นคือfailมาก จะร้องไห้แล้ว แต่เราไม่ชอบให้ใครเห็นตอนร้องไห้ ภาพที่ถ่ายได้ตอนนั้นคือนํ้าตาซึม คนอื่นมาเห็นก็จะไม่ได้คิดอะไรเพราะตอนเด็กๆตาเราค่อนข้างแบบกลมๆแล้วเวลากระทบกับแสงมันจะ วิ้งค์ๆ เหมือนคนร้องไห้ คนอื่นมองก็แบบน่ารัก~~ แต่สำหรับเราคือภาพที่มีเสียง จำได้หมดว่ามันเป็นยังไง จำความรู้สึกตอนนั้นได้ดีเลย จนปัจจุบันมันเป็นปมฝังใจว่าทำไมเราไม่คิดแบบเพื่อน ทำไมเราต้องคิดถึงความน่าจะเป็นมากเกินไป
ถ้าย้อนกลับไปบอกตัวเองได้ จะบอกว่า "ร้องออกมาเถอะยังไงครูก็ไม่ได้คิดอะไรอยู่แล้ว เพราะผู้ใหญ่จะคิดว่าเด็ก อ.3 มันจะไปรู้เรื่องอะไร" แล้วก็อยากให้พูดกับครูไปว่า "พอดีหนูอิงตามความจริงค่ะ ไม่ได้คิดถึงอะไรที่มันเป็นไปไม่ได้ ตึกมันคงไม่สามารถมีรูปทรงประหลาดแบบที่เพื่อนทำได้หรอกค่ะ!!!"
เรามีปมในวัยเด็ก คือ โดนเพื่อนกดขี่ แกล้งเราตลอด ด้วยความที่เราเป็นคนไม่สู้คน แต่จุดพีคที่ที่ทำให้เราทนไม่ไหวก็คือนั่งเรียนอยู่ แล้วเพื่อนคนนั้นหยิกขาเราใต้โต๊ะ ซึ่งไม่มีใครเห็น เจ็บมาก เจ็บจนร้องไห้ ครูเห็นเลยเดินมาถามว่าเราเป็นอะไร พอเราบอกไปว่าเพื่อนหยิก ครูก็หันไปถามเพื่อนว่าจริงมั้ย เพื่อนคนนั้นส่ายหน้า แต่แค่เด็กคนนั้นเรียนเก่งมั้ง ครูหันหน้าแล้วพูดกับเราว่า “ครูไม่เชื่อหรอกว่า(ชื่อคนที่แกล้งเรา)จะทำ” ตอนนั้นเราเจ็บใจมาก เจ็บใจที่ครูไม่รับฟัง เลยเป็นปมที่เราจำมาตลอด แล้วเรื่องที่น่าตลกก็คือปัจจุบันผ่านมาเป็น 20 ปี แล้ว ความบังเอิญทำงานบริษัทเดียวกัน(แต่คนละตำแหน่ง) นี่แอบคิดคิดเลยว่าเค้าจะรู้สึกผิดบ้างมั้ยที่ทำเราในตอนเด็ก
6:05 มันจริงมาก พี่เติ๊ดพูดแทนใจเรามากเลย ครูดีๆก็มี แต่ครูบางคนเขาพร้อมพูดทุกอย่างที่บั่นทอนจิตใจเราไปหมด ไม่ค่อยชอบเลย แต่ก็คงต้องยอมรับให้ได้แหละ ทุกที่มันปนไปด้วยคนหลายๆแบบ เป็นกำลังใจให้ทุกคนนะ :))
ที่พี่เติ๊ดพูดว่าสมัยนี้ยังเป็นรึป่าวไม่รู้ สำหรับตัวผมยังเป็นครับ และก็แย่ขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งผ่านไปก็ยิ่งแย่ครับ ครูแย่พาครูดีๆแย่ไปด้วยแล้วครับทุกวันนี้
เป็นอะไรที่โกรธอ.ท่านนั้นที่สุด โดนหาว่าลอกข้อสอบคนที่สอบอยู่ข้างหลัววิชาคนิต ทั้งๆที่เราไม่ได้ลอกแต่เพื่อนอ่ะมาถามสูตรเรา แล้วอ.เห็นพอวิชาถัดไปภาษาไทยจับเราแยกกับเพื่อนคนนั้นแบบคนละฝั่งเลยแล้วให้หันมาถามเราว่าเป็นไงข้อสอบง่ายไหม ง่ายอยู่แล้วเพราะพออ.พูดงั้นโคตรตั้งใจจัดอ.ไทยตรวจข้อสอบเสร็จมาบอกว่าครั้งนั้นได้คะแนนเต็ม ฝากบอกอ.คุมสอบสมัยม.ปลายด้วยค่ะ
#นึกทีไรโมโหทุกที ทั้งชีวิตไม่เคยลอกข้อสอบเพื่อนนะอันนี้พูดได้เลย
ฟังคุณเติ๊ดแล้วนึกถึงครูตอน ม.ปลาย คนนึง... เสียงดัง ปากจัด ตีแรงสุดโคตร เหมือนอยากให้เด็กทรมาน มากกว่าสั่งสอน และดูเหมือนอยากได้ชื่อว่า เป็นคนตีแรงที่สุดในโรงเรียนอะไรแบบนั้น
เราอยู่บ้านพักนักกีฬาโควต้าของโรงเรียน เพื่อนๆ ส่วนใหญ่มาจากต่างจังหวัด ถ้าทำอะไรผิดจะมีคำว่า "ไม่อยากเรียน มึงก็กลับบ้านไปเลี้ยงควาย ไป !!!"
และมีครั้งหนึ่ง พวกเพื่อนเบื่อกับข้าวโรงเรียน เลยไปซื้อของจากตลาดมาทำกินเอง ครูก็จะได้รับบริการตักเสิร์ฟพร้อมทานบนโต๊ะจากแม่บ้านอยู่แล้ว... พอเห็นกับข้าวก็
- เห้ย... ทำไมไม่ตักแบ่งครูก่อน
- อันนี้พวกผมซื้อมาทำกินเองครับ
- อะไรก็ช่าง ต้องให้ครูก่อน !!! (แล้วก็เอาชามมาตักแบ่งไป)
และอีกมากมายตลอด 3 ปีที่เราอยู่ที่นี่ ทั้งทนฟังคำดูถูก ตีแบบให้เจ็บปวดทรมาน... สรุปตรงๆ คือ หลายๆ อย่าง เราคิดว่าไม่ถูกต้อง แต่ก็ไม่มีใครกล้าเถียงอะไร เพราะ ความเชื่อในสมัยนั้น และแทบทุกคนที่นี่ แบกความหวังของคนทางบ้านมาด้วย
นี่คือ หนึ่งบุคคลากรครู ที่จำได้ฝังใจ และอยากกลับไปเจออีกสักครั้ง
ปมหนูเหมือนแปะเหว่งเลย 😭 ตอนเด็กๆ เคยโดนพี่แถวบ้านกะน้าแถวบ้านล้อว่าหัวหยอง หัวมาม่า (เพราะตอนเด็กๆ ชอบกินมาม่ามาก) น้าแกนี่เห็นหน้าพูดตลอดอย่ากินเยอะนะมาม่าหัวหยิกหมดละ พี่แถวบ้านก็ชอบล้อหัวหยองๆ จนวันนึงเราทนไม่ไหวร้องไห้กลับมาบ้าน พ่อรีบปลอบใหญ่เลยว่าไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวพ่อพาไปซื้อเครื่องหนีบผม ตอนนั้นน้ำตายิ่งไหลใหญ่เลย จนปัจจุบันนี้เรายังยืดผมตลอด หนีบผมตลอดไม่ยอมให้ใครเห็นทรงผมจริงๆ ของเราเลย 😅
จริงๆผมมีปมเยอะเหมือนกันนะ ทำให้ผมกลัวการผิดพลาด กลัวการทำอะไรสักอย่างผิด เช่นเวลาเราดีดกีตาร์ แล้วมีคนมานั่งดูเราอ่ะ เราจะกดดัน จากนั้นก็พยายามไม่ให้ตัวเองเล่นผิด แต่มันก็เป็นไปไม่ได้ไง คงเพราะตัวเองเคยโดนด่าเรื่องที่ทำผิดพลาดเล็กน้อยๆ และชอบทำให้ตัวเองเป็นตัวถ่วงคนอื่นแบบไม่ได้ตั้งใจ คือโดนด่าแต่ละทีผมจะหัวเราะตอบกลับไปครับ มีตอนนึงที่ผมน้ำตาคลแจนเค้าเห็น ผมรู้สึกแย่มาจนถึงทุกวันนี้เลยครับ
ผมดูเทพลีลาพูดได้ว่าทุกตอน ยกเว้นตอนนี้ผมพลาดไป พี่เหว่ง ผมก็ผมหยิก ผมซื้อยามายืดตลอด จนผมแห้งผมเสีย ต้องเอาน้ำลูบผมให้เรียบ ผมเปียกตลอดเวลา แต่ต่างกันตรงที่พี่โดนบลูลี่ ส่วนผมไม่มั่นใจในตัวเอง รู้สึกตัวเองหน้าตาไม่ดี นู้นนี่ เรียกได้ว่าถึงขั้นไม่กล้าถ่ายรูป กลัวกล้อง😔🥺 ขอบคุณคอนเท้นดีๆ🙏
ตอนป.1 เราโดนครูประจำชั้นด่าว่าคนอย่างเธอโตไปก็ไม่เจริญหรอก เพราะเราเป็นเด็กสมาธิสั้น เหม่อลอย ทำงานช้า ก็เป็นปมมาจนโตแหละ สงสัยตัวเองอยู่ตลอดเวลาชีวิตนี้กูจะเอาดีได้มั้ย ถึงตอนนี้ทำงานที่ดี ดูมีอนาคต ก็ยังอดระแวงลึก ๆ ไม่ได้ว่ากูจะเอาอยู่ตลอดไปจริงเหรอ
ที่พี่เหว่งพูดตอนท้ายคือมันจริงมาก ๆค่ะเราโดนครอบครัวกดดันจนตอนนี้อยู่ในสภาวะเครียดขั้นรุนเเรง เสี่ยงเป็นโรคซึมเศร้า แต่ตอนนี้เราดีขึ้นมาเเล้วค่ะ
เรารู้สึกโชคดีที่เจอสังคมในโรงเรียนที่ดี ตั้งแต่อนุบาลจนถึงมัธยม พ่อแม่เลือกที่เรียนให้เราจนถึงประถม ซึ่งพ่อแม่เลือกได้ดีมากๆ ส่วนมัธยมเราจำขึ้นใจเลย เราเป็นเด็กขี้อายคนหนึ่ง แต่เพื่อนเราที่เรียนด้วยกันมันมาจากต่างโรงเรียน มันไม่เข้าใจอะไรมันถามครูยับเลย ถามตั้งแต่พื้นฐานหลักสูตรประถม ซึ่งครูก็ใจดีมาก ย้อนการสอนให้ จนเราได้รับความกล้าที่จะถามมาจากเพื่อนคนนั้น และโชคดีมากที่ทุกครั้งที่เลื่อนชั้นขึ้นไป ครูส่วนใหญ่จะใจดีสอนทวนความรู้เดิมก่อน
ปมของเรา
เราเป็นคนที่อึราดบ่อยมากตั้งแต่ป.2ถึงป.6
เหตุเพราะตอนเราอยู่ป.2 เราขอครูไปอึคาบไทย กลับมาไม่ทันคาบคณิตครูเช้ามารอแล้ว เราถูกเรียกไปหน้าชั้น กระชากคอเสื้อเรา แล้วถามเราว่าไปไหนมา เราก็บอกว่าไปอุจจาระมาค่ะ ครูทุบหลังเราแรงมาก แล้วบอกว่า ไปทำไมเปลืองส้วมโรงเรียน แล้วเพื่อนในห้องก็หัวเราะเรา เราอายมาก เพื่อนก็ล้อเรา หลังจากนั้นเราไมากล้าขอครูคนไหนไปเข้าห้องน้ำอีกเลย ฝังใจสุดๆ
ปมวัยเด็กของผมเลยคือ ญาติพี่น้องรอบบ้านครับ ต่างจังหวัดตำบลนอกเมืองหน่อยส่วนใหญ่รอบๆบ้านจะเป็นญาติพี่น้องกัน พ่อผมเป็นคนที่ใจร้อน โมโหง่าย ชอบทะเลาะกับแม่บ่อยๆ แล้วมีวันนึงที่ทะเลาะกันจนพาลไปถึงญาติฝั่งแม่เป็นเรื่องเป็นราวเลย เลยทำให้รอบบ้านแบนบ้านผมกันหมดเลย วันนั้นพ่อผมพาผมกับเพื่อนผม (ก็คือลูกญาติๆเนี่ยแหละ) ไปเล่นน้ำที่สวนน้ำ แล้วกลับมาแม่เขาเห็นว่าลงมาจากรถพ่อผม เขาก็ตะโกนข้ามฝั่งมาเลย "ไอ้เอ (นามสมมติ) กูบอกมึงแล้วใช่มั้ยว่าอย่ามายุ่งกลับบ้านหลังนี้ มึงกลับมาเดี๋ยวนี้เลยนะ" ผมที่เป็นเด็ก ป.4 ก็ยืนงงเลยว่าผมทำอะไรผิดวะ ทำไมต้องห้ามเพื่อนมาเล่นกับเราด้วย หลังจากนั้นผมก็มีเพื่อนเป็นเด็กในเมืองตลอด จริงๆผมเรียนในเมืองมาตั้งแต่อนุบาลละ เมื่อก่อนสนิทกับเพื่อนๆแถวบ้านมาก แต่พอหลังจากวันนั้นเพื่อนทุกคนก็ไม่มีใครมายุ่งกับบ้านผมอีกเลย ทำให้ผมต้องออกไปเล่นเกม ไปเที่ยวกับเพื่อนๆที่อยู่ในเมือง แล้วก็มีเพื่อนที่อยู่ในเมืองมาตลอด ผ่านมา 14 ปี ผมก็ยังจำฝังใจ ทำให้ทุกวันนี้ไม่ค่อยชอบขี้หน้าญาติรอบๆบ้านซักเท่าไหร่
ฟังแล้วจะร้องไห้เลยค่ะ สังคมทีทำร้ายเด็กมากที่สุดคือสถาบันครอบครัวและโรงเรียน สร้างปมที่แย่ในชีวิตเด็กไว้เยอะเหลือเกินจนบางทีก็ทำให้เราโตมาเสียความมั่นใจบางอย่างไปเลย
สวัสดีครับ ผมขอออกควาทเห็นส่วนตัวนะครับ
ผมไม่ชอบการตัดแบบเล่าสักพักแล้วตัดไปคนอื่น ผมฟังแล้วรู้สึกขัดๆ เหมือยการโฟกัสมันอยู่ที่เรื่องแรก แต่พอตัดไปเรื่องสองมันก็ไม่ต่อยมีอารมณ์ร่วมเเล้วครับ อยากฟังแบบเป็นคนๆให้จบไปครับ
ปมของเราเกิดจากอาจารณ์ที่โรงเรียน พยายามกดเกรด รังเเกเรา ตีเรา ตั้งเเต่เรายังอยู่อนุบาลตีเราทุกวัน ว่าเราบอกเราว่าเราเป็นเด็กปัญญาอ่อน เป็นเเบบนี้จนเราจบชั้นประถมศึกษาปีที่ 6เราก็ได้มีชีวิตใหม่ได้เจอครูที่ไม่เเกล้ง รังเเกเรา รักเรา รู้สึกเหมือนได้มีชีวิตใหม่เลยค่ะ
เมื่อก่อนจนถึงตอนนี้พ่อเเม่ก็ช่วยทุกอย่างเลยเราฝังใจมาก เเต่สิ่งที่พ่อเเม่สอนคืออดทนไว้ อีกไม่นานก็จบเเล้ว
เลยต้องอดทนไปเรื่อยๆจนจบ เเต่ก็ทำให้รู้ว่าเส้นทางชีวิตไม่ได้สบายหรือเรียบง่ายเเต่มีหลายอย่างขวางทางเดินที่ก้าวไปเราจะผ่านได้มั้ยขึ้นอยู่กับตัวเองเเต่พอฝังใจเเล้วเอาออกไม่ได้ ก็กลัวตลอดเวลาว่าจะเจอคนเเบบนั้นอีกมั้ย
เรื่องที่ฝังใจที่สุดตอนเด็กเลยคือตอนอยู่ป.6 มีวันนึงพักกลางวันเรานั่งทำการบ้านอยู่ พวกเพื่อนในห้องก็เล่นบอลในห้องเรียนกัน เรานั่งทำการบ้านไปไม่ได้ยุ่งอะไร แล้วครูก็ขึ้นมาเรียกทุกคนที่เล่นบอลในห้องให้ออกมายืนหน้าห้องแล้วจะตีเรียงคน แล้วเพื่อนทุกคนที่ยืนหน้าห้องชี้มาที่เราแล้วบอกว่าเราก็เล่นด้วย ตอนนั้นเราโกรธมากๆ เลยพูดแค่คำว่า หนูไม่ได้เล่น ดีที่อาจารย์เชื่อเพราะเราเป็นเด็กเงียบๆ ไม่ซนอะไรอยู่แล้ว แต่เพื่อนทั้งห้องคือมองเราเป็นคนขี้โกหกเพราะเพื่อนหน้าห้องยืนยันเสียงแข็งว่าเราเล่นบอลด้วย ตอนนั้นเราโคตรโกรธแต่ทำอะไรไม่ได้เลยเพราะตอนนั้นเป็นคนเงียบๆไม่สู้คนโดนแกล้งบ่อยอยู่แล้ว จากเหตุการณ์นั้นทำให้เราเป็นคนเหลียดการใส่ร้ายป้ายสี ความไม่ยุติธรรมมากๆเลย มันฝังใจมากๆจริงๆ ค่ะ เป็นกำลังใจให้ทุกคนที่มีเรื่องฝังใจนะคะ❤️
แล้วเด็กที่มีปมที่ไม่ดีอะแล้วเด็กคนนั้นไม่สามารถออกมาจากปมนั้นได้มันก็ยังที่จะตักอยู่ในใจของเด็ก
คนนั้นความจริงสิ่งที่หนูบอกก็ไม่ได้มีแค่เด็กคนนั้นคนเดียวหรอก
ปมเราคือเพื่อนล้อนามสกุล แล้วก็มาทำร้ายเรา มันคือเรื่องที่แย่มากๆเลยค่ะ ทุกวันนี้ก็ไม่กล้าให้ใครเอ่ยนามสกุล😓
ทำไมถึงทำร้ายอ่ะคะ
@@jiradagunpat8176 คือล้อไปด้วยแล้วก็ผลักด้วยอะค่ะ บางทีเราก็วิ่งไล่มัน แต่วิ่งไม่ทันด้วยความที่พื้นมันลื่นด้วยก็กลัวจะล้ม เคยโดนตบหัวทั้งๆที่นั่งเฉยๆ แล้วก็พูดนามสกุลเราขึ้นมา🥺
กอดๆนะคะคุณ คุณเก่งมากเลยที่ผ่านมาได้ถึงจนทุกวันนี้
โดนเหมือนกันค่ะเรานามสกุลสี เพื่อนล้อว่าสีขี้5664445545555575766555 โคตรแย่อ่ะ
@@pimphatsorn1912 มากอดๆกันนะคะ🥺
เราเป็นคนนึงที่มีปมจากครอบครัวจนกลายเป็นโรคซึมเศร้าตั้งแต่เด็กๆ เพราะลูกของลุงที่อายุแค่4ขวบเล่นซนจนทำไฟไหม้ตู้เสื้อผ้าเรา แล้วเรารักมันมากเพราะเป็นของขวัญวันเกิดที่แม่ซื้อให้(พ่อแม่อยู่ตจว เราอยู่กับยาย+ลูกลุง) วันนั้นเราอายุแค่8ขวบ ปรี๊ดแตกเลย ทั้งด่าทั้งผลักเด็กคนนั้นสารพัดทั้งร้องไห้ด้วย หลังจากนั้นเราก็ไม่คุยและไม่สนใจมัน ไม่ให้ค่าอะไรทั้งนั้น สิ่งที่ทุกคนมองเห็นวันนั้นคือทุกคนปกป้องเด็ก4ขวบที่โดนเรารังแก แต่ไม่มีใครสนใจเราที่โดนทำร้ายจิตใจเลย มันทำให้เราปิดกั้นตัวเองทุกอย่างเพราะเสียใจมากที่แม้แต่พ่อแม่ก็ไม่ถามไถ่กันเลยสักคำว่าเรารู้สึกยังไงบ้าง เอาแต่ต่อว่าตลอดว่าทำไมต้องตะโกนใส่น้อง ทำไมไม่สนใจน้อง เราเสียใจจนอยากจะตาย มองย้อนกลับไปแล้วเราก็อยากร้องไห้ตลอด ทำไมเด็กอายุแค่8ขวบต้องภาวนาให้ตัวเองตาย ทำไมชีวิตที่มีความสุขของเด็กคนนึงต้องกลายเป็นความเศร้า ความเจ็บปวด จนถึงตอนนี้เราอายุ16แล้ว 8ปีที่จมกับโรคนี้มามันไม่ง่ายเลยค่ะ และตอนนี้เรากำลังจะรักษาโรคนี้แล้วนะคะ(จริงๆเคยรักษาไปแล้วแต่ได้แค่5เดือนก็สู้ไม่ไหวเพราะทรมานมาก แต่ตอนนี้จะฮึบใหม่) เพราะฉะนั้นเนี่ย ถ้าใครที่มีลูก อย่าลืมใส่ใจความรู้สึกพวกเค้ากันด้วยนะคะ ไม่มีกอดใครอุ่นเท่าพ่อแม่อีกแล้วนะคะ
สุดท้ายก็ขอบคุณคอนเท้นท์ดีๆของพี่ๆด้วยนะคะ ที่อย่างน้อยวันนี้ก็มีพื้นที่เล็กๆให้หนูได้ระบายความทุกข์ในใจบ้าง 🌷
เรามีปมตั้งแต่วัยปฐม จนถึงตอนนี้ก็ก็ยังเป็น จนกลายเป็นเราที่ต้องจริงจังอยู่เสมอ กลัวความผิดพลาด กลัวการเผชิญหน้า พยายามที่จะให้มันดีที่สุด เพอร์เฟคที่สุดถามว่ามันดีไหม มันก็ดี แต่มันทำให้ตัวเองเครียดและจริงจังไปหมดทุกอย่างเลย มันทำให้ชีวิตมีแต่ตึง ไม่มีหย่อนหรือพอดี แล้วก็ท้อกับชีวิต เราเลยหันมาหย่อนทำอะไรพอประมาณไม่เหนื่อยเราไม่คิดมากเหมือนแต่ก่อน ตอนนี้ก็โอเคขึ้นถึงใครว่า มันไม่ดี มันไม่โอเคอย่างไง เราก็ไม่สนใจแล้ว คิดแค่ว่าอย่าทำอะไรให้มันเหนื่อยเรา อย่าทำให้เสียสุขภาพจิต อย่าไปแคร์คำคนแค่นั้นละ แล้วอีกอย่าง อย่าทำเป็นคนอะไรก็ได้ ทำอะไรก็ได้ เพราะอะไรก็ได้จะทำให้เราเป็นคนโง่เพราะอะไรก็ได้ทำให้คนอื่นจะทำยังไงกับคุณก็ได้ โยนงานมาให้ก็ได้ ทำในสิ่งที่คุณไม่ชอบก็ได้ ทำในสิ่งที่คุณไม่อยากจะทำ หัดปฏิเสธคน หัดพูดให้ชัดเจนว่าทำไมเราต้องทำ เพราะถ้าเราไม่เริ่มเราก็จะเป็นไปตลอด อย่าเกรงใจใครถ้าเขายังไม่เกรงใจคุณ
หนูมีปัญหากับญาติๆลักษณะคล้ายของพี่เหว่งเลยค่ะ เค้าชอบมาเหน็บแนมหนูด้วยคำพูดที่ไม่ก่อให้เกิดประโยชน์ค่ะ หนูคิดมาตลอดว่าหนูควรซัดป้ากลับซักทีดีมั้ย วันนี้หนูดูคลิปของเทพลีลา หนูตัดสินใจได้แล้วค่ะพี่เติ๊ด555555555555
เหมือนจะสะท้อนให้เห็นอะไรบางอย่างในสังคมไทย
ตอนนี้อยู่ม.6 รู้สึกไม่โอเคกับครูที่ปรึกษามากๆเลย ชอบพูดหรือทำอะไรที่ไม่โอเค เช่นเราเล่นโทรศัพท์บริเวณที่จะเข้าแถวแต่ยังไม่ถึงว่าเวลาเข้าแถวแล้วมาตีตรงแขน มาพูดแซะใส่ว่าจะไปตลาดหรอที่เใส่รองเท้าเตะมากเพราะเป็นแผลที่เท้า ชอบมองเหยียด เวลามีเรียนคาบของครูคนนี้ก็คือไม่มีความสุขเลยจริง ไม่ยิ้มไม่อะไรไม่ให้ความร่วมมือกับการเรียนวิชานี้เลย
ฝังใจ เจ็บใจที่สุด ตอนป.3 ครูประจำชั้นเอาสมุดไดอารี่(ที่ลืมเอาออกจากกระเป๋า) มันเอามาอ่านแบบล้อเลียนให้เพื่อนๆ ในห้องรุมหัวเราะเยาะเรา ทุกวันนี้ยังจำชื่อจำหน้ามันได้อยู่เลย แค้นมาก
สิ่งเเวดล้อมที่เจอ จะกำหนดความคิดจริงๆ
จริงค่ะ หนูแทบไม่เคยเจอเรื่องพวกนี้เลยเป็นกำลังใจให้ทุกคนนะคะ
ปมของเราก็คือเพื่อนสะส่วนใหญ่ค่ะ ล่าสุดคือเพื่อตให้ความรู้สึกเหมือนทิ้งเราแต่ไม่ทิ้ง เข้าใจไหมอ่ะ แบบยังคบเราเป็นเพื่อนแต่เมินหรือเฉยกับเราเหมือนอากาศ คือไงดีมันแบบเหมือนตัวคนเดียวมากกว่า
งื้อ จริงบางครั้งเราก็เป็น กอดๆนะ😍
เข้าใจความรู้สึกเลยค่ะ
ตอนนั้นครูพละเขาให้จับคู่ซึ่งครูจะจับให้แล้วเราได้คู่กับเลขที่27แล้วเขาก็ไปคู่กับคนอื่นแล้วอารมณ์มันแบบรู้สึกแย่มากเหมือนโดนทิ้งแล้วเราก็เลยไม่มีคู่เลยไปเก็บอุปกรณ์แล้วนั่งดูคนอื่นเล่นแต่พอครูรู้ว่าเราไม่มีคู่เลยให้ไปเล่นกันสามคนก็เล่นๆไปด้วยความที่เราเล่นหมากรุกไม่เป็นเลยแต่จำได้นิดๆเราคนที่เล่นคู่เราพอเราเล่นได้ก็ตะโกนใส่เราว่าโง่แล้วก็คำว่าโง่ตอนนั้นจะร้องไห้แล้วมันทรมาณมากตอนที่ได้เล่นกับเพื่อนคนนี้อยากลุกหนีมากแต่ก็กลัวเสียมารยาทพอเล่นจบแล้วเราก็เลยเดินหนีออกไปเลยไปนั่งกับกลุ่มเพื่อนสนิทเรา
ยังไงก็อยากเป็นกลจ.ให้เจ้าของโพสต์นี้นะคะ✌️✌️💖💘✨
ปมของเรามันอาจจะแปลกๆ แต่มันทำให้เรากลัวการอยู่คนเดียว และก็กลัวสถานที่คนที่เยอะ
เราเป็นคนจำชื่อคนได้ไม่เก่ง ทำให้หลายๆคนไม่ค่อยอยากคุยกับเราเพราะเราจะจำเขาไม่ได้ แต่มันก็ไม่ขนาดไม่จำไม่ได้เลย มันก็พอจำได้แต่เราเอาชื่อมาสัมพันธ์กับหน้าคนไม่ได้ เช่น มี เอ บี ซี ดี เราจะจำชื่อได้ แต่จำไม่ได้ว่าใครคนไหนชื่ออะไร และเพราะแบบนี้ทำให้เราจำหน้าคนผิดบ่อยๆ เราเคยไปเที่ยวสวนสนุกกับครอบครัว ด้วยความที่คนมันเยอะมาก ทำให้เราเผลอเดินตามคนแปลกหน้าที่ไม่ใช่แม่ ตอนเรารู้คือเราตกใจมาก เพราะเราไม่รู้เลยว่าเราหลงกับแม่เราเมื่อไหร่ โชคดีที่ตอนนั้นแม่ยังเดินไปไม่ไกล ทำให้เรายังพอตามกลับได้ นั้นเป็นครั้งแรกที่เราหลง ครั้งที่สองเป็นสวนสนุกอีกที่แต่คราวนี้เราหาแม่ไม่เจอ เราสารภาพว่าตกใจ และที่นั้นเป็นสวนสนุกต่างประเทศ แล้วตอนนั้นเราพูดภาษาไทยได้อย่างเดียว แต่โชคดีอีกครั้งที่เราจำหมวกที่แม่ใส่มาได้ เราเลยตามแม่เจอ โดยทั้งสองครั้ง ไม่มีใครรู้ว่าเราหายไป เราไม่เคยเล่าให้พ่อแม่ฟังทั้งที่มันผ่านมาหลาย 10 ปีแล้ว แต่นี้มันก็ไม่ใช่สาเหตุที่ทำให้เรากลัวจริงๆ เราเคยโดนทิ้งให้อยู่คนเดียวในโรงเรียนจนดึก หลายครั้งด้วย ช่วงนั้นเราไม่อยากไปโรงเรียนเลย เพราะจะโดนทิ้ง เอาจริงๆคือแม่ก็มารับแต่ว่าแม่จะรับพี่เราก่อน ซึ่งเรากับพี่เรียนคนละโรงเรียน ทำให้เราต้องรอ แล้วสมัยนั้นมันไม่มีทั้งโทรศัพท์มือถือ มีแค่ตู้หยอดเหรียญแล้วเราก็ไม่ได้มีเงินพกมาโรงเรียนซักบาท ทำให้เราไม่มีทางรู้เลยว่าแม่จะมารับเราเมื่อไหร่ ด้วยเหตุผลทั้งหมด ทำให้เรากลายเป็นเด็กขี้กลัวไปเลยค่ะ 😅
เคยโดนครูเอาแปรงลบกระดานที่มีคราบชอร์คติดอยู่ตีหัว คือเปื้อนทั่งหัวทั้งหน้า เพื้อนอึ้งไปเลย ทัีงที่เราเรียนเก่งแต่หน้าตาไม่สวยครูหมั่นไส้ ครูชอบคนสวย เอ็นดูคนสวย จำได้ขึ้นใจ ไม่ได้ฟ้องพ่อแม่ ถ้าย้อนเวลาได้จะฟ้องพ่อแม่รักพ่อกับแม่ที่สุด
เหมือนพี่เติ้ดเลยยยย เจอครู ปสด ยังไม่เคยลืมจนถึงทุกวันนี้ค่ะ
ที่เป็นปมมาถึงทุกวันนี้คือโดนครูเปรียบเทียบกับน้องเรากับน้องเรียนมัธยมที่เดียวกันน้องเรียนห้องกิฟต์เราเรียนศิลป์ห้องสุดท้ายชอบโดนครูถามบ่อยมากว่าทำไมน้องเรียนเก่งละพี่เป็นแบบนี้?เป็นพี่น้องกันจริงหรอ? ขนาดจบไปละไปเรียนต่อที่จีนครูเจอน้องเราถามถึงเราครูยังไม่เชื่อเลยว่าอย่างเรานี้นะจะไปเรียนที่จีนได้5555555 มันเป็นอะไรที่ฝั่งใจมากว่าแบบเห้ยเรียนไม่เก่งละมันทำไมอ่ะ พ่อแม่ยังไม่เคยว่าคุณส่งเราเรียนหรอ วันที่จบมอหกนี้เป็นอะไรที่โคตรดีใจเพราะเจอคำถามแบบนี้มาตลอด2ปีเต็ม
เป็นเหมือนกันเลยครับ พี่ผมเป็นคนเรียนเก่งมากครูที่เคยสอนพี่ผมพอมาสอนผมก็เอามาเปรียบเทียบกันเกือบทุกคนเลย
มีเหมือนกันครับ กับคนเป็นพ่อแม่และคนเป็นครู โตมากับคนที่หัวโบราณ ยึดแต่วิถีเก่าๆ แบบเดิมๆ และวิธีการเลี้ยงแบบรักวัวให้ผูก รักลูกให้ตี ไม่ค่อยมีอะไรจะบอกกับตัวเองวัยเด็กเท่าไหร่ แต่อยากบอกกับคนเป็นพ่อแม่และครูมากกว่า
ตอนสมัยมอต้นเราก็เคยโดนเหมือนกันค่ะ แต่ก่อนสมัยประถมถึงมอต้น ช่วง ม.1-2 เราเป็นคนที่เรียนคณิตค่อนข้างเก่ง จัดได้ว่าอยู่ในอันดับ1-3ในห้องเลยก็ว่าได้ แต่มันมีช่วงหนึ่งสมัย ม.3 เราเรียนวิชาคณิตกับครูผู้หญิงคนนึงซึ่งแกกำลังอธิบายโจทก์อยู่ ส่วนตัวเราก็รู้สึกว่าเออโจทก์อันนี้มันง่ายนะเราทำก่อนดีกว่าไม่ต้องรออาจารย์อธิบายก็ได้จะได้ทำข้อต่อไปโดยไม่เสียเวลา ซึ่งเราก็แก้โจทก์นั้นทันทีตอนที่ครูแกกำลังอธิบายอยู่ แต่แกหันมามองเห็นเรากำลังทำโจทก์อยู่แกโยนปากกาไวท์บอร์ดใส่หน้าเราแรงมากๆแล้วตะโกนด่าเราว่าทำไมไม่ฟังครูอธิบาย ก้มเขียนอะไรอยู่ไม่รู้ยิกๆ ซึ่งพอเราจะอธิบายแกก็ไม่ยอมฟัง พอแกบอกให้เอาปากกาแกคืนมาเราเลยโยนไปให้เพื่อนที่อยู่ข้างหน้าเพื่อที่เพื่อนจะคืนให้แก แต่แล้วแกก็โมโหว่าเราเป็นเด็กก้าวร้าว แกด่าเราทั้งคาบต่อหน้าเพื่อนๆเลยค่ะ เพื่อนก็หัวเราะคิกคักใส่เรา จบคาบแล้วก็ยังล้อเราไม่หยุด มันก็เลยเป็นปมที่ทำให้เราไม่อยากเข้าเรียนวิชานี้อีกเลย พอได้มาเรียนในคาบต่อไปแล้วเราก็นึกถึงแต่ความรู้สึกแย่ๆในคาบนั้นขึ้นมาทันที จนทำให้เราเรียนไม่รู้เรื่อง จากนั้นมาเราก็ไม่เข้าใจวิชานี้อีกเลย จากคนชอบวิชานี้จนกลายเป็นคนที่เกลียดวิชานี้ จนปัจจุบันเราก็ยังไม่สามารถเข้าใจวิชานี้เลย(เรียกได้ว่าโง่เลยค่ะ) พอเราจะตั้งใจเรียนเราก็มักคิดแต่เรื่องนี้ขึ้นมาจนมันกลายเป็นปมที่ฝังใจเราไปแล้วค่ะ
พี่แหว่งเหมือนพี่เราเลย แต่ของพี่น่าจะหนักกว่าเพราะคนพูดคือแม่เลย 😅 แล้วหนักกว่าอีกคือพ่อกับแม่ผมตรงทั้งคู่ ผมหยิกพี่ได้มาจากปู่เลย ไกลมาก
จากการฟังเรื่องราวทุกคนในประเทศไทยเนี่ย ผมว่าหลักๆ ปมเนี่ย มาจากครู เเละครอบครัวนะ
สมัยประถมเป็นโรงเรียนที่เน้นภาษาอยู่แถวพหลโยธินเคยโดนครูตบหน้าเพราะว่าไม่ส่งการบ้าน เรียนก็ไม่เก่งชอบโดนเพื่อนที่โรงเรียนดูถูกครูก็ชอบเปรียบเทียบมันเลยทำให้เราไม่อยากเรียนอยากอยู่คนเดียวเพราะเราพยายามแค่ไหนมันก็ไม่เคยสำเร็จพอเราตั้งใจขอให้ใครช่วยสอนคณิตหรืออังกฤษครั้งหนึ่งขอความช่วยเหลือจากพ่อสิ่งที่ได้คือ การตะคอกกลับมาพร้อมสีหน้าผิดหวังคำถามง่าย ๆ เเค่นี้ทำไม่ได้เหรอ มันยิ่งทำให้เราไม่อยากทำอะไรเลยต่อมาแม่พาไปตรวจผลคือเป็น Ld เพิ่งได้มาตรวจตอน ป.6 หมอบอกว่ามันคงไม่มีทางหายมาช้าเกินไป ม.ต้นเลยย้ายโรงเรียนก็โดนรังแกอีกเพราะหน้าตาไม่ดี แต่ครูที่นี่น่ารัก ชีวิตมาสงบช่วง ม.ปลาย มันมีผลนะมันทำให้เราไม่กล้าที่จะทำไรพอเจอความผิดพลาดหน่อยก็มองว่าตัวมันไม่เก่งแล้วเราทำไม่ได้ไม่ดีเท่าคนอื่น ปัจจุบันตอนนี้ทำในสิ่งที่เรารัก ไม่สนอะไรใครอีกแล้วขอแค่ตัวเองมีความสุขก็พอ
ดูแล้วร้องไห้เลยอะ สังคมการศึกษาของไทยควรพัฒนาที่สุดแล้ว อีกอย่างผู้ใหญ่ก็ควรได้รับการ educate การให้เกียรติผู้ที่อายุน้อยกว่า คำพูดที่ควรและไม่ควรใช้กับคนอื่น ไม่ใช่ว่าอาบน้ำร้อนมาก่อนแล้วจะเก่งไปหมด ผู้ใหญ่รุ่นก่อนไม่ค่อยรับฟังหรือให้เหตุผลอะไรเลย เด็กทำได้แค่ต้องฟังและทำตามเท่านั้น 😭😭😭
ปมวัยเด็กของนี่คืออยู่ในช่วงประถมเยอะที่สุดค่ะ ล้วนเกิดจากครู ช่วงมัธยมกับมหาลัยไม่มีเลย
ใช่ๆ
แค่ชื่อคริปก็เศร้าละ
ตอนเรียนมัธยมไม่เคยได้แสดงอะไรต่างๆในโรงเรียนเลย พวกลีดเดอร์ รำ แสดงละครต่างๆ เวลามีกิจกรรม โดนรุ่นพี่ล้อว่าผมหยิกหัวฟูตัวดำ หน้าเป็นกระตั้งแต่เด็กอีเด็กหน้าแก่ละยืนหัวเราะกันเป็นแก๊ง เพื่อนมีชื่อล้อเลียนว่าปอป ซึ่งไม่เคยชอบเลยย แต่ก็ต้องทำเป็นสนุกเวลาโดนล้อ กลับมานอยด์กลับตัวเองทุกที #รักช่องนี้มาก
คอนเทนต์โคตรดี❤
ปมในใจของผมคือ
ตอนที่เรียนอยู่ป.4ผมทำงานวิทอยู่แล้วผมก็ได้ยินเหมือนเพื่อนกำลังล้อผมผมก็เข้าไปชกคอคนนึง(แค่เฉี่ยว)แล้วไม่มีใครเห็นสึกตอนนั้นเพื่อนผมก็ไปร้องไห้ในห้องน้ำซึ่งก็มีอีกคนที่ร้องอยู่แล้วตอนเพื่อนออกมาผมก็ไปขอโทษและเข้าใจกันว่าพวกนั้นกำลังล้อคนในห้องน้ำที่ร้องอยู่แล้วก็มีเพื่อนคนอื่นไปคุยกับคนนั่นเพื่อนก็ไปฟ้องครูแต่เพื่อนบอกครูว่า”ผมไปต่อยหน้า บีบคอ ถีบขา หยิกหัวเขา” (เพื่อนที่ผมต่อยก็ไม่รู้เรื่อง) แล้วครูก็มาถามเหตุผลแล้วผมก็เถียงว่าผมแค่เฉียวยังไม่ต่อยแล้วครูก็เดินมาเหมือนจะหักคะแนน ผมก็ไม่ได้คิดอะไรเพราะแค่หักคะแนนเอง ครูก็มาฉีกแล้วบอกว่า “ไอ้เด็กเลวอย่าง ึงอะออกไปจากโรงเรียนไป๊” ตอนนั้นเพื่อนก้ยังเล่นกันอยู่ผมก็แอบไปห้องน้ำแล้วก็อยากต่อยครูมากในใจคืออยากให้ครูเป็นหุ่นมาให้ผมต่อยมาก แต่ก็ได้แค่คิดแล้วเพื่อนก็มาตามผมก็กะจะออกแต่ เพื่อนไม่สนเรื่องที่ผมโดนเขาก็แค่ตามให้มาทำงานต่อ ผมเลยร้องไห้และไล่เขาไปซึ่งเพื่อนคนที่ร้องอยู่ก็ได้ยินเสียงผมร้องแล้วคนนั้นก็ไปถามเพื่อนสนิทว่าเกิดไรขึ้น แล้วทุกคนก็วนใจมาที่ผม แต่ไม่ใช่เพื่อนในกลุ่มและครู ผมก็ไล่ทุกคนไปจะคุยกับคนที่ผมไปต่อยแต่ไม่มีใครสนผมก็เลยเดินออกไปจากห้องน้ำและห้องเข้าไปหาครูแนะแนวแล้วก็โดดเรียนไป2คาบ (แต่ผมก็ได้เรียนต่อ ครูคนนั้นก็ได้สอนต่อ)
เป็นอะไรที่ผมเกลียดมากแต่ปีต่อไปผมก็เปลี่ยนครูและผมก็คิดว่าชั่งเถอะ แต่ในใจก็ยังไม่หาย
ปมเป็นสิ่งที่แก้อยากมากกว่าโรคเพราะจิตใจที่แข็งแกร่งเป็นยารักษาโรคได้ดี
พี่เติ๊ดรุ่นหนูก็มีปมกับครูค่ะ ค่าเทอมก็แพงแลกมากับสุขภาพจิตที่แย่มาก!!
พี่เติ๊ดเคยเล่าไปแล้วในกินไปคุยไป พี่เหว่งด้วย
ช่ายยย
จริงกำลังหาเพื่อนที่คิดเหมือนเรา
ปมของเรา มันเพิ่งผ่านมาไม่กี่เดือน แต่มันก็เป็นสิ่งที่มันหนักสุดในชีวิตเราแล้ว
คือ ครูประจำชั้น เอาเรื่องของเรา และ ครอบครัวเรา ไปนินทา พูดในสิ่งไม่เป็นความจริง พูดให้ร้าย
จน จากที่ใครหลายๆคน รักเรา เอ็นดู มีเพื่อนสนิท เป็นที่รักของทุกคนในโรงเรียน แต่พอเหตุการณ์นั้นผ่านมาเรื่อยๆ โดยที่เรายังไม่รู้ เราเสียเพื่อนสนิท เราเสียครูที่เรารัก
เราเสียผู้ปกครองของคนอื่นๆ ที่เราเคยสนิทด้วย หลังจากนั้น เราก็ไม่มีความสุขกับการเรียน จน ผอ. โรงเรียนบอกว่าให้ออกมาจากโรงเรียน และให้มาเรียนแบบ home school ที่บ้าน ตอนนี้ แฮปปี้ที่สู๊ดดดเดดด
เคยโดนพ่อซ้อมค่ะ แค่เพราะเรื่องงานในบ้าน บอกเขาว่างานในบ้านพี่น้องทุกคนต้องช่วยกัน ไม่ใช่หน้าที่ใครคนเดียว(เราเป็นพี่คนโต) แล้วเริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ เขาแรงมาเราก็แรงกลับ สุดท้ายก็นั่นแหละค่ะ ไม่มีใครห้ามด้วย ไม่ใช่ครั้งเดียวนะ เหมือนเราเป็นที่ระบายอารมณ์ของเขา55555555 ผ่านมาสิบปีแล้ว เขาไม่ได้เป็นแบบนั้น และไม่มีใครอยู่กับเขาแล้ว เขาก็โทรมา ให้ไปเจอเขาบ้าง ชวนคุยสัพเพเหระบ้าง แต่เราก็ไม่ไป บอกตรงๆ ว่ายังเกลียดเขาอยู่เลย บางครั้งที่รู้ว่าเขาเจอเรื่องไม่ดีมา ในใจก็อยากให้เขาโดนหนักกว่านั้น คิดไปจนถึงว่าถ้าเขาตาย ในงานจะมีใครเสียใจให้เขามั้ย รู้ว่าแย่ แต่หยุดคิดแบบนั้นไม่ได้ค่ะ
ตอนเด็ก เราเคยถูกล้อว่า “เด็กเอ๋อ ปัญญาอ่อน” เพราะเราเรียนไม่เก่ง ไม่ค่อยพูด มันแรงมากนะคำนี้ เรากลายเป็นคนไม่กล้าแสดงออกไปเลย
จนเราโตขึ้น เราก็รู้ว่า คำที่เค้าว่า มันไม่ใช่เรา
เราแค่มีโลกส่วนตัวของเรา มันคือคุณสมบัติหนึ่งของเด็กศิลป์ เด็กอาร์ตติสของเราเท่านั้น
เมื่อเราได้อยู่ในที่ที่เป็นของเรา เราก็เชิดฉาย 5555
เราเรียนจบทางด้านศิลป์ เครื่องเคลือบดินเผาอาร์ต
และส่งผลงานประกวดได้รางวัลที่เราภูมิใจ หลายรางวัล
อยากจะบอกเด็กคนนั้นว่า
จงภูมิใจที่เราเป็นเราแบบนั่นแหละ อย่าพยายามเหมือนใคร 😊😌
(ปล. รูปปกคืองานปั้นเซรามิกด้วยมือเราเองค่ะ 😊)
ฟังของพี่เติ๊ดแล้วโมโหแทนเลย เป็นครูมาได้ไง(น่าจะอยู่ตำแหน่งผู้ช่วยผอ.) คือเป็นผู้ใหญ่แล้วควรใช้ความคิดแบบผู้ใหญ่หน่อย ไม่ใช่รู้ว่าพี่เป็นคนทำแล้วจะเดินมาต่อยโดยไม่สักถามแม้แต่คำเดียว *พอแล้วสำหรับครูประเภทนี้(ความคิดเห็นส่วนตัว)
ครูประเภทนี้มันมีจริง ๆ ค่ะ ทั้งอายุไม่เท่าไหร่ยันแก้เกือบเกษียณ
@@Maria_FOXY ใช่ค่ะแต่ครูคนไหนที่ดีเราก็นับถือพวกเขาค่ะ😊
เรามีปมจากครูตอนป.2 เขาตีเราบ่อยมาก ไม่ว่าจะทำผิดเล็กน้อยแค่ไหนก็คือตี แล้วเขาเป็นครูประจำชั้นอ่ะ ต้องเจอทุกวัน เขาสอนวิชาคณิตศาสตร์ แล้วเราก็กลายเป็นเด็กที่ไม่ตั้งใจเรียนวิชานี้เลย เพราะเกลียดสิ่งที่เขาทำกับเรามากๆ พาลเกลียดไปถึงสิ่งที่เขาสอนด้วย เราเลยกลายเป็นคนที่เกลียดวิชาคำนวณมาจนถึงปัจจุบัน เราไม่สามารถเรียนให้เข้าใจได้แบบจริงๆเลย เพราะเรากลัวว่าถ้าเราทำพลาดเราจะโดนตี มันฝังใจจริงๆนะ
เคยตอนป.4ค่ะ คือวันนั้นมีลมพัดแรงมาก แล้วเป็นวิชาประวัติศาสตร์เป็นครูอีกคนมาสอนที่ห้องเรา แล้วปฏิทินในห้องซึ่งเป็นของครูที่ปรึกษาปลิวตกลงไป ก็เลยไปขออนุญาตครูประวัติฯเพื่อจะลงไปเก็บ แต่ครูประวัติฯไม่อนุญาตและรวมถึงตอนนั้นครูคงยุ่งกับการรับงานนักเรียน เลยคิดว่าเอองั้นเดี๋ยวค่อยลงไปเก็บตอนหมดวิชานั้นก็แล้วกัน แต่พอหมดวิชานั้นก็ลืมไปแล้วว่าจะลงไปเก็บก็เลยไม่ได้เก็บ แล้วเวลาก็ผ่านไปซักพัก ครูที่ปรึกษาก็ถามว่าปฏิทินหายไปไหน เราก็เล่าไปเหมือนข้างต้น แล้วครูที่ปรึกษาเราก็ไปถามครูประวัติฯคนนั้น(ไม่รู้นะคะว่าครูเขาคุยกันว่ายังไง) แล้วพอถึงคาบเรียนตอนบ่ายครูประวัติฯคนนั้นก็มาต่อว่าเราถึงห้อง ที่เพื่อนนั่งเต็มห้องเพื่อรอเรียน ใจความหลายๆอย่างจำไม่ได้ แต่ที่จำได้คือครูว่าเราว่าเราปั้นน้ำเป็นตัว(มันเป็นคำพูดที่ติดอยู่ในหัวในใจเรามาจนถึงตอนนี้) เราทำอะไรไม่ถูกเลย ได้แต่เงียบและก็ร้องไห้ ครูที่ปรึกษาเราและเพื่อนก็ไม่พูดอะไรเลย ตอนที่ครูคนนั้นต่อว่าเรา ครูที่ปรึกษาไม่มีแม้แต่ห้าม เพื่อนไม่มีแม้แต่จะออกมาพูดแทนเรา มันทำให้เราฝั่งใจมาก ในเรื่องการจะเสนอตัวออกไปทำอะไรเพื่อใคร มันรู้สึกว่าไม่มีใครสนใจเราขนาดนั้น ตอนนี้เลยทำอะไรก็ตามที่ไม่ต้องเกี่ยวข้องกับคนอื่นให้มาก เพราะถ้าเดือดร้อนมาก็มีแค่เราจริงๆ หลังจากนั้นก็เป็นคนไม่ค่อยพูด หรือเสนอความคิดเห็นอะไรอีกเลย
เรื่องราวแต่ละคนโหดๆกันทั้งนั้นเลยค่ะ 🥺
ปมของเราก็คือ เรื่องผมหยิก เหมือนกัน 😢😢😢
ของผมมันผมชี้อ่ะครูชอบล้อ🙁
เราเคยเจอครั้งหนึ่งค่ะ สมัยประถม
เรานั่งวาดรูปในห้องเรียน แล้วครูกำลังจะเริ่มสอน คุณครูเห็นเราวาดรูป แล้วเดินมาหยิบรูปเราที่วาดชูให้เพื่อนๆในห้องดู บอกว่าเราวาดรูปในห้องเรียน ตอนนั้นเรารู้สึกอายมาก ที่โดนแบบนั้นเพื่อนๆก็มองเรา แล้วครูก็ถามเหมือนเชิงว่า ครั้งหน้าจะทำอีกไหมต่อหน้าเพื่อนๆ เราก็รู้สึกทั้งอายทั้งกลัวเราพูดว่าจะไม่ทำอีก เลยทำให้เป็นปมที่สุดในชีวิต จนทำให้เราไม่กล้าวาดรูปอีกไปพักใหญ่เลย
โดนเหมือนกัน โรงเรียนคอนแวนต์เลยจ้า ค่าเทอมเมื่อ 30 ปีที่แล้วคือ 8 พันบาท แต่คุณภาพครูคือเฮียบ้างอะไรบ้าง ทำการบ้านผิด โดนหยิกพุง แล้วลากเข้าลากออกตามแต่มือครูจะไปไหน โดนทั้งห้อง พักเที่ยงมาเปิดพุงดูกัน คือช้ำเขียวๆม่วงๆเลย ที่พีคคือกลับบ้านมาบอกแม่ แม่ยิ้มมุมปาก แล้วมองหน้ายิ้มๆ (โครตติดตา) แล้วพูดว่า "ที่เล่ามาคือเรียกร้องความสนใจใช่มั้ย อยากให้แม่สนใจละสิ ครูที่ไหนจะลงโทษแบบนี้ แค่ทำการบ้ายผิดเอง อย่าโกหกเลย" เช็ด.....แล้วหลักฐานพุงตูที่ช้ำ คือทำร้ายตัวเองเหรอ เช้าวันถัดมา แม่เพื่อนคนอื่นประมาณเกือบสิบคน ยืนรอครูหน้าห้องเรียนแล้วต่อว่า พร้อมร้องเรียนมาเซอร์ คำถามเดียวในเวลานั้นเลยคือ ทำไมเพื่อนเราบอกแม่เค้า เเม่เค้าเชื่อลูก แต่เเม่เราไม่เชื่อเรา บอกเลยนะว่าส่งผลถึงทุกวันนี้ เราเป็นคนระแวง และไม่เชื่อใจใครง่ายๆอ่ะ รวมทั้งเสียความรู้สคกกับแม่ตัวเอง ค่อยๆตีตัวออกห่าง ไม่เคยเล่าอะไรให้แม่ฟังอีกเลย เพราะรู้ว่า ไม่ว่าปัญหาอะไรของเรา เค้าไม่ช่วยหรอก
ผมโดนภารโรงเอาปืน.38จ่อคอตอนมัธยมต้น
จะว่าใช่ปมไหมก็ไม่แน่ใจแต่ไม่ชอบให้ใครเล่นปืน
โห เล่นแรงมากค่ะ น่ากลัวมากเลย
โนบิตะไม่ได้อ่อนเเอเเต่เป็นสัญลักษณ์ของความพยายาม
เรื่องของเติ้ด เราว่าส่วนนึงที่วันนั้นไม่ได้ชกกลับเพราะมันเป็นเรื่องไม่คาดคิดว่าเค้าจะทำกับเรา บวกกับความมเป็นเด็กเลยตกใจ
เรื่องของเหว่ง สะเทือนใจนะ ตอนที่บอกว่าทุกวันนี้ก็ยังอยากผมตรง มันก็สะท้อนว่าปมพวกนี้ต่อให้เราเข้าใจประบทัศนคติให้ดีแค่ไหนก็ยากที่ตะลบปมพวกนี้
เราโดนแถวบ้าน ล้อว่าเป็นเด็กที่เก็บมาเลี้ยง เก็บมาจากถังขยะ ตอนเด็กเราตัวดำมากไม่เหมือนพี่สาวหน้าตาดีขาวน่ารัก เราจะโดนเปรียบเทียบกับพี่ตลอดแต่พอดีเราเป็นคนเรียนเก่งแม่เลยมีเรื่องไปอวดคนอื่นไม่งั้นเราก็คงไม่มีอะไรดีเลย ตอนเด็กเราอยากขาวมากอยากน่ารักเหมือนพี่ยอมกินมะเขือเทศทั้งๆที่ไม่ชอบเสิร์จหายาขาวนั้นนู่นนี่ รู้สึกเสียใจมากเราแอบร้องไห้บ่อยๆ มีหลายปมที่อยู่ในใจเรามากมายแต่ทำได้แค่ร้องไห้
เกลียดความคาดหวังจากคนรอบข้างอ่ะ พอเราทำไม่ได้เรารู้สึกไม่ใช่เเค่เราที่เสียใจอ่ะ
มีปมด้วยครับ ตอนประถมเคยลืมเสื้อแขนยาวไว้ในห้อง โดนครูประจำชั้นดึงหูจนตัวบิด ร้องไห้หนักเลยครับ ตอนมัธยมโดนครูกระเทยล้วงครับ......
ปมในวัยเรียนตลอดเลย เรื่องครอบครัว เรื่องเพื่อน หลากหลายปัญหา อยากจะพึ่งใครสักก็ไม่มีมันแย่มาก แต่ก็ยังดีที่ทุกวันนี้มีแฟนที่ดีคอยปลอบโยนเราเสมอ
อยากให้ผู้ใหญ่ทุกคนได้ดูคลิปนี้ .. มันสะท้อนอะไรหลายอย่างเลยค่ะ ขอบคุณประสบการณ์และมุมมองที่มีคุณค่าที่เชื่อว่าหลายคนไม่อยากระลึกถึง .. อีกค่ะ ..ขอบคุณนะคะและอยากให้ค่อยๆวางเรื่องเหล่านี้ลง เพราะมันมีสร้างเพียงรอยแผลและความเจ็บปวด เป็นกำลังใจให้ทุกคนค่ะ..สู้สู้✌️✌️