Έχω βρεθεί εκεί το 1990 ως εργαζόμενος-μαθητευόμενος και είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω από πρώτο χέρι αυτά που εκ των υστέρων μου εξήγησε ο αδερφός μου που τυγχάνει να είναι αρχιτέκτονας, για το πόσο σημαντικός ήταν στην σύγχρονη αρχιτεκτονική ιστορία της Ελλάδας ο Άρης Κωνσταντινίδης. Ήταν από τους πρώτους που εφάρμοσε στις κατασκευές του μεθόδους και φόρμες που επηρεάζανε το μικροκλίμα των εσωτερικών αλλά και εξωτερικών χώρων των κτηρίων τέτοιας κλίμακας, εμπνευσμένος από παλιές τεχνικές στην παραδοσιακή ελληνική αρχιτεκτονική αλλά και έντονες επιρροές από το Bauhaus. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι τέτοιου είδους γεωμετρικές φόρμες, ήταν επιστημονική φαντασία το 1960 αν θυμηθούμε τι έχτιζαν εκείνη την εποχή. Θυμάμαι το ζεστό καλοκαίρι του 1990 να μην υπάρχουν κλιματιστικά στο Ξενία, αλλά και να μην είναι απαραίτητα. Ο προσανατολισμός του κτηρίου, το σχήμα των κτηρίων με τις ελαφρώς επικλινής σκεπές στο εστιατόριο και μπάρ με το αίθριό του, η κατανομή των κτηρίων με τα κενά ανάμεσά τους, η χλωρίδα που επιλέχθηκε, ήταν όλα αποτέλεσμα προσεκτικής μελέτης του Κωνσταντινίδη, που ότι και να γινόταν στον "έξω κόσμο" στο Ξενία είχαμε πάντα ένα αεράκι που κατέβαζε την θερμοκρασία από 5 ως 8 βαθμούς. Εκμεταλευόταν στο απόλυτο το ότι βρισκόταν μπροστά στη θάλασσα και σα να τραβούσε με το έτσι θέλω το αεράκι από αυτήν. Όλα τα δωμάτια, ακόμη και του προσωπικού, αλλά και πολλοί αλλοι χώροι, ήταν διαμπερή. Το 2007, σε μια χειμωνιάτικη μοτοβόλτα μου στο Ξενία πήγα να δω και να φωτογραφήσω τι απέμεινε. Τυχαία συνάντησα τον ηλεκτρολόγο- τεχνικό του ξενοδοχείου του 1990 που τότε ήταν λίγο πριν τη σύνταξη. Κοντά στα 80 του το 2007 πήγαινε ακόμη εκεί γιατί το πονουσε και δεν ήθελε να το εκγαταλείψει. Τότε μου εξιστόρησε την γνωριμία του με τον Κωνσταντινίδη το 1960, όταν ακόμη δεν υπήρχε τίποτα εκεί και πήγαινε εκεί και καθότανε μέρες και παρατηρούσε την πορεία του ήλιου, τα ρεύματα του αέρα κι ένα σωρό άλλα που δε γνωρίζουμε και έκανε υπολογισμούς πολλές φορές με ένα κλαρί πάνω στο χώμα και αν τον διέκοπτε κανείς για κάποιο λόγο, μπορούσε να γίνει ως και αγενής προς αυτούς. Ήταν η απόλυτη αφοσίωση στη μελέτη του. Ήταν ένας προτοπόρος στην κατασκευή βιοκλιματικών κτιρίων μεγάλης κλίμακας. Οι περισσότεροι σήμερα το βλέπουν έτσι, μη γνωρίζοντας περι τίνος πρόκειται και περιμένουν πότε θα γκρεμιστεί για να έρθει κανένας Ρώσος ή Άραβας μεγιστάνας να κάνει καμμιά μαρίνα για κότερα εκεί και να έχουμε δουλίτσες οι φτωχοί.
![PASULOL รามเกียรติ์ ตอนที่ 4 นนทกพบรัก [Ramakien Ep.4: Nonthok in love]](http://i.ytimg.com/vi/tMUQgmZzf_A/mqdefault.jpg)
Έχω βρεθεί εκεί το 1990 ως εργαζόμενος-μαθητευόμενος και είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω από πρώτο χέρι αυτά που εκ των υστέρων μου εξήγησε ο αδερφός μου που τυγχάνει να είναι αρχιτέκτονας, για το πόσο σημαντικός ήταν στην σύγχρονη αρχιτεκτονική ιστορία της Ελλάδας ο Άρης Κωνσταντινίδης. Ήταν από τους πρώτους που εφάρμοσε στις κατασκευές του μεθόδους και φόρμες που επηρεάζανε το μικροκλίμα των εσωτερικών αλλά και εξωτερικών χώρων των κτηρίων τέτοιας κλίμακας, εμπνευσμένος από παλιές τεχνικές στην παραδοσιακή ελληνική αρχιτεκτονική αλλά και έντονες επιρροές από το Bauhaus. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι τέτοιου είδους γεωμετρικές φόρμες, ήταν επιστημονική φαντασία το 1960 αν θυμηθούμε τι έχτιζαν εκείνη την εποχή.
Θυμάμαι το ζεστό καλοκαίρι του 1990 να μην υπάρχουν κλιματιστικά στο Ξενία, αλλά και να μην είναι απαραίτητα. Ο προσανατολισμός του κτηρίου, το σχήμα των κτηρίων με τις ελαφρώς επικλινής σκεπές στο εστιατόριο και μπάρ με το αίθριό του, η κατανομή των κτηρίων με τα κενά ανάμεσά τους, η χλωρίδα που επιλέχθηκε, ήταν όλα αποτέλεσμα προσεκτικής μελέτης του Κωνσταντινίδη, που ότι και να γινόταν στον "έξω κόσμο" στο Ξενία είχαμε πάντα ένα αεράκι που κατέβαζε την θερμοκρασία από 5 ως 8 βαθμούς. Εκμεταλευόταν στο απόλυτο το ότι βρισκόταν μπροστά στη θάλασσα και σα να τραβούσε με το έτσι θέλω το αεράκι από αυτήν. Όλα τα δωμάτια, ακόμη και του προσωπικού, αλλά και πολλοί αλλοι χώροι, ήταν διαμπερή.
Το 2007, σε μια χειμωνιάτικη μοτοβόλτα μου στο Ξενία πήγα να δω και να φωτογραφήσω τι απέμεινε. Τυχαία συνάντησα τον ηλεκτρολόγο- τεχνικό του ξενοδοχείου του 1990 που τότε ήταν λίγο πριν τη σύνταξη. Κοντά στα 80 του το 2007 πήγαινε ακόμη εκεί γιατί το πονουσε και δεν ήθελε να το εκγαταλείψει. Τότε μου εξιστόρησε την γνωριμία του με τον Κωνσταντινίδη το 1960, όταν ακόμη δεν υπήρχε τίποτα εκεί και πήγαινε εκεί και καθότανε μέρες και παρατηρούσε την πορεία του ήλιου, τα ρεύματα του αέρα κι ένα σωρό άλλα που δε γνωρίζουμε και έκανε υπολογισμούς πολλές φορές με ένα κλαρί πάνω στο χώμα και αν τον διέκοπτε κανείς για κάποιο λόγο, μπορούσε να γίνει ως και αγενής προς αυτούς. Ήταν η απόλυτη αφοσίωση στη μελέτη του. Ήταν ένας προτοπόρος στην κατασκευή βιοκλιματικών κτιρίων μεγάλης κλίμακας.
Οι περισσότεροι σήμερα το βλέπουν έτσι, μη γνωρίζοντας περι τίνος πρόκειται και περιμένουν πότε θα γκρεμιστεί για να έρθει κανένας Ρώσος ή Άραβας μεγιστάνας να κάνει καμμιά μαρίνα για κότερα εκεί και να έχουμε δουλίτσες οι φτωχοί.
Πω πω ! Σε ευχαριστώ για το σχόλιο σου, με συγκίνησε!
Ολα τα Ξενια ηταν ωραια.
Και ολα κουφαρια.
Ειναι που εχουμε προοδο...
Νομίζω κάποια είχαν την τύχη να διατηρηθούν μέχρι σήμερα σε καλή κατάσταση πχ της Μυκόνου.