Dzięki za bardzo ciekawy odcinek. W dzieciństwie czytałam "Kwiat paproci" Kraszewskiego, gdzie wrastał on w serce i też dlatego nigdy nie chciałam go znaleźć ;)
Wspaniały wykład! Tylko co do czasu chrześcijańskiego - jest linearny, ale zarazem cykliczny, wywodzi się w końcu z tradycji żydowskiej, sam Jezus uczestniczył w cyklicznych świętach żydowskich. Także cykliczność jest wpisana w chrześcijaństwo. Ale co do samego wykładu - wspaniałe, że ktoś opowiada o słowiańskich zwyczajach opierając się na rzetelnych źródłach, to bardzo potrzebne ❤
Co do słowa "ciota", to u mnie tak od zawsze nazywało się ćmy. Ciekawe dlaczego, czyżby dawniej kojarzyły się, a właściwie ich nocny tryb życia, komuś z magią, czarami i demonami?
„Sobótkowe ognie niczym Słowiańszczyzny tajemnice” I. Gdy letnią nocą chłodnego wiatru powiew, Przywoła moc zaklętych w prastarych lasach wspomnień, Opowiadanych nocami rwących potoków szumem, Strzeżonych przez wieki srebrzystego księżyca blaskiem, Nakłoń ucha ku prastarej Słowiańszczyzny tajemnicom, Zasnutej niepamięcią niczym starą zakurzoną pajęczyną, Rozwiewaną niczym wiatrem jasnowłosych dziatek ciekawością, Marzących by szczycić się swych pradziadów przeszłością, Letnią nocą pachnącą kwieciem i ziołami, Rozjaśnianą migocącym blaskiem sobótkowych ogni, Niczym czarne niebo złotymi gwiazdami, Wyszywaną starych gawędziarzy długimi opowieściami, Podąż myślami za swych przodków dziejami, Tak barwnemi choć mrokiem zapomnienia spowitemi, Z historią Słowiańszczyzny nierozerwalnie złotą nicią splecionemi, Z otchłani pradziejów o pamięć rzewnie wciąż wołającemi… II. Niech twa wyobraźnia poszybuje lotem sokoła, Gdzie w szczęku oręża wykuwała się historia, Niech zakradnie się trwożnie w skórze zająca, Gdzie po lasach wiedźmy odprawiały swe gusła, Bowiem dzieje wielkich Słowiańszczyzny królów, Spoczywających od wieków w ziemi swych dziadów, Którą niegdyś rozsławili chwalebnością swych czynów, Zatonęły w morzu niepamięci z biegiem wieków, Przeto dziś żyjący winniśmy z zapomnienia toni, Sławę naszych przodków dla potomnych wydobyć, By z podniesionym czołem dumnie w przyszłość kroczyli, Jak niegdyś ich dziadowie strzegąc granic Słowiańszczyzny, Tam gdzie zapomnienia spowite niepamięcią moczary, Skieruj żwawo dociekliwości swej kroki, By z bagna obojętności szczerozłoty skarb wydobyć, Jakim są niespisane dzieje dawnej Słowiańszczyzny… III. Krzesane w najkrótszą noc w roku sobótkowe ognie, Symbolizują niezliczone prastarej Słowiańszczyzny tajemnice, Choć mglistą pomroką dziejów spowite, Rozniecające wyobraźnię niczym iskry skrzące płomienie, Jest wielką prastarej Słowiańszczyzny tajemnicą, Ten święty ogień rozniecany sobótkową nocą, A tajemnicą od innych niemniej zawiłą, I tajemnicą przez wieki zazdrośnie strzeżoną, Tak piękne niczym sen na jawie, Rozjaśniane blaskiem sobótkowych ogni lica Słowianek, Będące niegdyś niedosięgłym dzikich Awarów marzeniem, Spędzających samotne noce w dalekim stepie, Są niczym maleńkie złote iskierki, Trzaskające z rozpalanych letnimi nocami ognisk, Niczym zaplatane z polnych kwiatów wianki, Na lustro jeziora zrzucane ze skroni… IV. Gdy letnią nocą cichutki szept historii, O potędze niezwyciężonego państwa Samona wniebogłosy krzyczy, Miej odwagę by ujrzeć oczyma duszy, Dziedzictwo którym Samo bieg dziejów zaszczycił, Jak wypalił swe znamię na biegu dziejów, Jednocząc licznych plemion walecznych wodzów, By pobić na wieki okrutnych Awarów, Srogich dręczycieli i straszliwych ciemięzców, Jednocząc pod swym berłem Słowian tak licznych, Wielkiego kraju kładąc tym podwaliny, Powołując do życia zarodek niezwyciężonej armii, Dokonał istnych cudów prosty kupiec frankijski, Wznosili modły do bogów przeszczęśliwi Słowianie, Chronieni rozległymi granicami i własnym solidnym państwem, Napominając swe wnuki na przodków ich cienie, By Samona imię nie zostało zapomniane… V. Dzieje wielkiego króla ziem mnogich Kraka, Skryła w swych mrokach zazdrośnie historia, By niczym z wielkiego pożaru maleńka iskierka, Pozostała po nim jedynie legenda, Niczym wielka spichlerza komora, Kryjąca w sobie niezliczone złotej pszenicy ziarna, Skryła w swych ciemnych wiekach historia, Dzieje wielkiej dynastii sławnego króla Kraka… Zimne popioły podmuchem nocnego wiatru niesione, Opowiadają okrutnego króla Popiela dzieje, Niczym strwożony płomień mosiężnym gasidłem zgaszone, Gdy prosty oracz poruszył dziejowe kamienie, Niesione wciąż podmuchem nocnego wiatru popioły, Z spalonej przed wiekami kamiennej wieży w Kruszwicy, Żalą się nocami starym wierzbom płaczącym, Iż były świadkami strasznej złego króla doli… VI. A kiedy nagły huraganu powiew, Pogasi nagle na wzgórzach sobótkowe ognie, I nadpalone bierwiona skrzącym żarem okraszone, Rozsypią na wszystkie strony iskierki niezliczone, Złote iskierki niesione huraganu powiewem, Zdradzą sekrety Słowiańszczyzny gwiazdom na niebie, Nim pędem powietrza bezlitośnie zgaszone, Zasną na wieki przez Chorsa zapomniane, I odtąd na niedosięgłym nocnym niebie gwiazdy, Strzec będą świętej prastarej Słowiańszczyzny tajemnicy, Której nigdy nie zgłębiły opasłe kroniki, Którą w księgach ledwo nakreślili swym inkaustem mnisi, I snujące się czarną nocą białe zjawy, Strzegące spalonych grodów tajemnic, Krwią pomordowanych w bezlitosnych szturmach wypisanych w ziemi, Zachowają ich dzieje w nieśmiertelnej duchów pamięci...
@@krystynadytkowska4046 Dziękuję... Wiersz ten jest zaledwie fragmentem powieści mojego autorstwa zatytułowanej „Duch Wandy”. Niestety powieść ta wraz z innymi moimi powieściami zalega już od jakiegoś czasu w mojej prywatnej szufladzie prywatnego biurka, gdyż są problemy ze znalezieniem wydawcy.
A co robili niewolnicy i niewolnice podczas nocy Kupały ? Po co niewolnice skoro seks z niezamężna był podobno ,,tylko,, w noc kupały. Podobno sławianski wojownik mógł mieć tyle żon czy kobiet ,,niewolnic,, ile był w stanie utrzymać prawda ? Bo coś mi tu nie gra
Zastanawia mnie czesto pojawiający się ten właśnie wiersz/pieśń o czarownicy i rucie. Nie umiem uwierzyć że jest prawdziwy. Raz że nigdy nigdzie nie został spisany w gwarze (a Kurpie przecież mają gwarę niezwykle charakterystyczną), dwa że brzmi to jak romantyczne wyobrażenie zaklęcia
Wielkie dzięki. Jeszcze nie, ale od dłuższego czasu zabieram się za przerobienie ich na taką formę i coraz częściej widzowie pytają o to. Więc za jakiś czas pewnie przyjdzie taki moment, choć jest już ich całkiem sporo do obróbki.
Będę w Pustkowo ale już mam naciski żeby na Wolin jechac .Oczywiście specjalnie rodzinkę denerwowałem. Będę. Zawsze jestem.Na deptaku rok temu staliśmy z moją żonka tłumu nie było. Bardzo Cię lubimy a filmy twoje puszczamy po parę razy .
Dojrzewam do tego, żeby na którąś platformę odsłuchową wszystko wrzucić. Zawsze jednak czasu brak :) A tymczasem można sobie słuchać, patrząc w drugą stronę. Wszystkiego dobrego.
Czytałam kiedyś bodajże w Polskiej Wigilii" Hanny Szymanderskiej, że kwiat paproci zakwitał w Wigilię, a został jakoby "przeniesiony" na Noc Świętojańską. Dla mnie ni jak niezgodne z prawdą, ale obrazujące jak KK wpływało na dawne wierzenia. I jak to dobiło się na postrzeganiu ich przez ludzi. Znasz tę książkę?
Dzięki za bardzo ciekawy odcinek. W dzieciństwie czytałam "Kwiat paproci" Kraszewskiego, gdzie wrastał on w serce i też dlatego nigdy nie chciałam go znaleźć ;)
Wspaniały wykład! Tylko co do czasu chrześcijańskiego - jest linearny, ale zarazem cykliczny, wywodzi się w końcu z tradycji żydowskiej, sam Jezus uczestniczył w cyklicznych świętach żydowskich. Także cykliczność jest wpisana w chrześcijaństwo.
Ale co do samego wykładu - wspaniałe, że ktoś opowiada o słowiańskich zwyczajach opierając się na rzetelnych źródłach, to bardzo potrzebne ❤
Co do słowa "ciota", to u mnie tak od zawsze nazywało się ćmy. Ciekawe dlaczego, czyżby dawniej kojarzyły się, a właściwie ich nocny tryb życia, komuś z magią, czarami i demonami?
„Sobótkowe ognie niczym Słowiańszczyzny tajemnice”
I.
Gdy letnią nocą chłodnego wiatru powiew,
Przywoła moc zaklętych w prastarych lasach wspomnień,
Opowiadanych nocami rwących potoków szumem,
Strzeżonych przez wieki srebrzystego księżyca blaskiem,
Nakłoń ucha ku prastarej Słowiańszczyzny tajemnicom,
Zasnutej niepamięcią niczym starą zakurzoną pajęczyną,
Rozwiewaną niczym wiatrem jasnowłosych dziatek ciekawością,
Marzących by szczycić się swych pradziadów przeszłością,
Letnią nocą pachnącą kwieciem i ziołami,
Rozjaśnianą migocącym blaskiem sobótkowych ogni,
Niczym czarne niebo złotymi gwiazdami,
Wyszywaną starych gawędziarzy długimi opowieściami,
Podąż myślami za swych przodków dziejami,
Tak barwnemi choć mrokiem zapomnienia spowitemi,
Z historią Słowiańszczyzny nierozerwalnie złotą nicią splecionemi,
Z otchłani pradziejów o pamięć rzewnie wciąż wołającemi…
II.
Niech twa wyobraźnia poszybuje lotem sokoła,
Gdzie w szczęku oręża wykuwała się historia,
Niech zakradnie się trwożnie w skórze zająca,
Gdzie po lasach wiedźmy odprawiały swe gusła,
Bowiem dzieje wielkich Słowiańszczyzny królów,
Spoczywających od wieków w ziemi swych dziadów,
Którą niegdyś rozsławili chwalebnością swych czynów,
Zatonęły w morzu niepamięci z biegiem wieków,
Przeto dziś żyjący winniśmy z zapomnienia toni,
Sławę naszych przodków dla potomnych wydobyć,
By z podniesionym czołem dumnie w przyszłość kroczyli,
Jak niegdyś ich dziadowie strzegąc granic Słowiańszczyzny,
Tam gdzie zapomnienia spowite niepamięcią moczary,
Skieruj żwawo dociekliwości swej kroki,
By z bagna obojętności szczerozłoty skarb wydobyć,
Jakim są niespisane dzieje dawnej Słowiańszczyzny…
III.
Krzesane w najkrótszą noc w roku sobótkowe ognie,
Symbolizują niezliczone prastarej Słowiańszczyzny tajemnice,
Choć mglistą pomroką dziejów spowite,
Rozniecające wyobraźnię niczym iskry skrzące płomienie,
Jest wielką prastarej Słowiańszczyzny tajemnicą,
Ten święty ogień rozniecany sobótkową nocą,
A tajemnicą od innych niemniej zawiłą,
I tajemnicą przez wieki zazdrośnie strzeżoną,
Tak piękne niczym sen na jawie,
Rozjaśniane blaskiem sobótkowych ogni lica Słowianek,
Będące niegdyś niedosięgłym dzikich Awarów marzeniem,
Spędzających samotne noce w dalekim stepie,
Są niczym maleńkie złote iskierki,
Trzaskające z rozpalanych letnimi nocami ognisk,
Niczym zaplatane z polnych kwiatów wianki,
Na lustro jeziora zrzucane ze skroni…
IV.
Gdy letnią nocą cichutki szept historii,
O potędze niezwyciężonego państwa Samona wniebogłosy krzyczy,
Miej odwagę by ujrzeć oczyma duszy,
Dziedzictwo którym Samo bieg dziejów zaszczycił,
Jak wypalił swe znamię na biegu dziejów,
Jednocząc licznych plemion walecznych wodzów,
By pobić na wieki okrutnych Awarów,
Srogich dręczycieli i straszliwych ciemięzców,
Jednocząc pod swym berłem Słowian tak licznych,
Wielkiego kraju kładąc tym podwaliny,
Powołując do życia zarodek niezwyciężonej armii,
Dokonał istnych cudów prosty kupiec frankijski,
Wznosili modły do bogów przeszczęśliwi Słowianie,
Chronieni rozległymi granicami i własnym solidnym państwem,
Napominając swe wnuki na przodków ich cienie,
By Samona imię nie zostało zapomniane…
V.
Dzieje wielkiego króla ziem mnogich Kraka,
Skryła w swych mrokach zazdrośnie historia,
By niczym z wielkiego pożaru maleńka iskierka,
Pozostała po nim jedynie legenda,
Niczym wielka spichlerza komora,
Kryjąca w sobie niezliczone złotej pszenicy ziarna,
Skryła w swych ciemnych wiekach historia,
Dzieje wielkiej dynastii sławnego króla Kraka…
Zimne popioły podmuchem nocnego wiatru niesione,
Opowiadają okrutnego króla Popiela dzieje,
Niczym strwożony płomień mosiężnym gasidłem zgaszone,
Gdy prosty oracz poruszył dziejowe kamienie,
Niesione wciąż podmuchem nocnego wiatru popioły,
Z spalonej przed wiekami kamiennej wieży w Kruszwicy,
Żalą się nocami starym wierzbom płaczącym,
Iż były świadkami strasznej złego króla doli…
VI.
A kiedy nagły huraganu powiew,
Pogasi nagle na wzgórzach sobótkowe ognie,
I nadpalone bierwiona skrzącym żarem okraszone,
Rozsypią na wszystkie strony iskierki niezliczone,
Złote iskierki niesione huraganu powiewem,
Zdradzą sekrety Słowiańszczyzny gwiazdom na niebie,
Nim pędem powietrza bezlitośnie zgaszone,
Zasną na wieki przez Chorsa zapomniane,
I odtąd na niedosięgłym nocnym niebie gwiazdy,
Strzec będą świętej prastarej Słowiańszczyzny tajemnicy,
Której nigdy nie zgłębiły opasłe kroniki,
Którą w księgach ledwo nakreślili swym inkaustem mnisi,
I snujące się czarną nocą białe zjawy,
Strzegące spalonych grodów tajemnic,
Krwią pomordowanych w bezlitosnych szturmach wypisanych w ziemi,
Zachowają ich dzieje w nieśmiertelnej duchów pamięci...
Piękne. Serdeczności
@@krystynadytkowska4046 Dziękuję... Wiersz ten jest zaledwie fragmentem powieści mojego autorstwa zatytułowanej „Duch Wandy”. Niestety powieść ta wraz z innymi moimi powieściami zalega już od jakiegoś czasu w mojej prywatnej szufladzie prywatnego biurka, gdyż są problemy ze znalezieniem wydawcy.
Jestem z Sxczecina zielone światka tatarak brzoza nad Odrą były do lat 80tych.
A co robili niewolnicy i niewolnice podczas nocy Kupały ? Po co niewolnice skoro seks z niezamężna był podobno ,,tylko,, w noc kupały. Podobno sławianski wojownik mógł mieć tyle żon czy kobiet ,,niewolnic,, ile był w stanie utrzymać prawda ? Bo coś mi tu nie gra
Zapowiada się ciekawa godzina. Idę robić kawę i zamieniam się w słuch :)
Mam nadzieję, że godzina minęła z korzyścią. Pozdrowienia.
@@Igor_Triglav jasne! Z resztą jak zwykle tu na kanale. Zgrabnie i ciekawie podsumowane najważniejsze elementy obrzędu 💪 Do następnego!
Zastanawia mnie czesto pojawiający się ten właśnie wiersz/pieśń o czarownicy i rucie. Nie umiem uwierzyć że jest prawdziwy. Raz że nigdy nigdzie nie został spisany w gwarze (a Kurpie przecież mają gwarę niezwykle charakterystyczną), dwa że brzmi to jak romantyczne wyobrażenie zaklęcia
Zajefajny kot w tle😁 Pozdrawiam
Obcy element z nad Nilu... Na szczęście Perun go trafił 😉 ⚡
Pozdrawiam
Sztos materiał Igorze!!! Czy Twoje pogadanki można gdzieś słuchać na spotify lub Apple podcast?
Wielkie dzięki. Jeszcze nie, ale od dłuższego czasu zabieram się za przerobienie ich na taką formę i coraz częściej widzowie pytają o to. Więc za jakiś czas pewnie przyjdzie taki moment, choć jest już ich całkiem sporo do obróbki.
Pozdrowienia z dolnej Panonii.
Wzajemnie. Wszystkiego dobrego.
Dziekuje bardzo
Będę w Pustkowo ale już mam naciski żeby na Wolin jechac .Oczywiście specjalnie rodzinkę denerwowałem. Będę. Zawsze jestem.Na deptaku rok temu staliśmy z moją żonka tłumu nie było. Bardzo Cię lubimy a filmy twoje puszczamy po parę razy .
Dziękujemy.
Wielkie dzięki!
Spełnieniem marzeń byłby zapis audio na np: Google podcasts do posłuchania przy pracy. Nie żebym miał coś przeciw licu prowadzącego ;)
Dojrzewam do tego, żeby na którąś platformę odsłuchową wszystko wrzucić. Zawsze jednak czasu brak :) A tymczasem można sobie słuchać, patrząc w drugą stronę. Wszystkiego dobrego.
@@Igor_Triglav również popieram przedmówców. Podcasty znakomicie spełnią się w długich podróżach samochodem.
Wielkie dzięki za kolejny świetny odcinek. Brakowało tego zagadnienia w niniejszej serii.
Serdecznie pozdrawiam.
Bardzo interesujący odcinek. 🤯👏
Dziękujemy.
Ogromne podziękowania!
Czytałam kiedyś bodajże w Polskiej Wigilii" Hanny Szymanderskiej, że kwiat paproci zakwitał w Wigilię, a został jakoby "przeniesiony" na Noc Świętojańską. Dla mnie ni jak niezgodne z prawdą, ale obrazujące jak KK wpływało na dawne wierzenia. I jak to dobiło się na postrzeganiu ich przez ludzi. Znasz tę książkę?
Nie czytałem.
Tak mi się złożyło, że koniec oglądania wypadł na 3:20 😄, z przyjemnością obejrzane, dzięki za materiał
Dzięki za obejrzenie.
Ach ten czwarteczek, czwartunio .... Jest Pięknie :)
:)