Fotokroniek

Je zou kunnen zeggen dat de verlichte ramen functioneren als een scherm tussen de fotograaf (of de beschouwer) en de wereld, tussen een psychologische binnenwereld en de externe wereld van de dingen. Door de ramen vang je een glimp op van het leven dat zich erachter afspeelt, maar je krijgt er geen wezenlijk contact mee. De ramen vormen zowel een barrière in het verlangen naar geborgenheid en het niet alleen zijn als een vergezicht daarop. Ze staan tegelijkertijd voor de wens tot verbondenheid als voor het comfortabel zijn met afstand. In die zin symboliseren de vensters de existentiële eenzaamheid waartoe de meesten van ons zich nu eenmaal in meer of mindere mate hebben te verhouden.
Van der Molens foto’s zijn op te vatten als psychologische ruimtes waarin de fotograaf iets zoekt waarvan ze pas achteraf begrijpt wat het is. Zo zijn haar zwart-witte natuurfoto’s, gemaakt tussen 2009 en 2021, in vele nuances zwart, grijs en wit, meer dan een registratie van de fysieke kenmerken van een landschap. Tijdens haar solitaire wandelingen in de afgelegen natuur probeert Van der Molen door te dringen tot het wezen van een plek. Het ervaren van de terugkeer naar wat de kern van ons bestaan is - de diep doorleefde verbintenis met de aarde, haar cyclische ritme, de kosmos waar wij deel van uitmaken - is wat zij in deze foto’s visualiseert.
Klik hier voor meer informatie over het programma: dezwijger.nl/p...
Blijf op de hoogte
Instagram: / pakhuisdezw. .
Linkedin: / pakhuis-de-zwijger
Facebook: / pakhuis.dezwijger
Twitter: / de_zwijger
Luister naar onze podcast: dezwijger.nl/p...
Abonneer op onze nieuwsbrief: dezwijger.nl/o...

[@MISTRAL2024]

Paris Photo, 2024!