Ανάφη, το νησί των ανέμων

Ανάφη.
Το νησί που ανεφάνει. Που ξεπρόβαλε μέσα από την αφρισμένα κύματα, με διαταγή του θεού Απόλλωνα, για να προσφέρει καταφύγιο στον Ιάσωνα και τους θαλασσοδαρμένους Αργοναύτες.
Στην υπήνεμη νότια πλευρά το γαλάζιο είναι εκτυφλωτικό, οι παραλίες παραδεισένιες, κι η θάλασσα καλοσυνάτη.
Κλεισίδι, Κατσούνι, Φλαμουρού, Άγιοι Ανάργυροι, Μοναστήρι, Καταλιμάτσα (το Αρχαίο Λιμάνι), Μικρός και Μεγάλος Ρούκουνας, Μέγας Ποταμός. Κανείς μπορεί να τις προσεγγίσει είτε με καραβάκι είτε με το λεωφορείο και μπόλικο περπάτημα.
Στην Ανάφη το απόλυτο μπλε ερωτοτροπεί με το ολόλαμπρο λευκό, την αφοπλιστική απλότητα και την αγριάδα της φύσης.
Στις εξοχές βασιλεύουν οι φραγκοσυκιές, η ζέστη, οι ρίγανες και τα θυμάρια. Οι σκιές είναι σωτήριες και ταυτόχρονα μια σπάνια πολυτέλεια. Κι η ζωή πρέπει να γίνει δημιουργική!
Εδώ βρίσκεται κι ο ψηλότερος μονόλιθος της Μεσογείου. Πιο ψηλός κι από το Γιβραλτάρ. Το μονοπάτι για το μοναστήρι της πάνω Παναγιάς, στη κορυφή, δύσκολο, αλλά καλά χαραγμένο.
Κι όμως, πολλοί είναι εκείνοι που το τολμούν, μιας και η θέα κόβει την ανάσα.
Η Κάτω Παναγιά, το μεγάλο μοναστήρι της Ζωοδόχου Πηγής, κτίστηκε τον 17ο αιώνα, πάνω στα διάσπαρτα ερείπια τους κίονες και τα κιονόκρανα του αρχαίου ναού του Αναφαίου Απόλλωνα, στους πρόποδες του μονόλιθου του Καλάμου. Και τα τείχη του, που σώζονται σε αρκετό ύψος αποτελούν πλέον τμήμα του σημερινού περίβολου της Μονής.
Το μεγάλο πανηγύρι, γίνεται στις 8 Σεπτεμβρίου και αποτελεί το σημαντικότερο γεγονός της χρονιάς. Μετά τη θεία λειτουργία οι προσκυνητές λιτανεύουν την εικόνα μέχρι την Πάνω Παναγιά στη κορυφή του βράχου. Διανυκτερεύουν στο προαύλιο του ναού, και επιστρέφουν την επομένη, όπου τους περιμένουν γλέντια και χοροί.
Η Ανάφη παραμένει ακόμη, απλή, αμόλυντη, αλώβητη,άγρια. Ο ήλιος αδυσώπητος. Τα βράχια ολόγυμνα, καυτά. Το μπλε απόλυτο, ολόλαμπρο. Να σε κυκλώνει και να σε αιχμαλωτίζει. Το λευκό εκτυφλωτικό, να εξαγνίζει τα πάντα.
Στην Ανάφη των 300ων κατοίκων υπάρχει ένας μόνο οργανωμένος οικισμός που περιλαμβάνει, τα λιγοστά σπίτια στο μικρό λιμάνι, τη Χώρα,και τον όρμο του αγίου Νικολάου,με γραφικά ταβερνάκια και στέκια που πρέπει να ψάξεις για να τα ανακαλύψεις. Όσο για τη Χώρα; Στο ψηλότερο σημείο, στην καρδιά του οικισμού,δέσποζε κάποτε το ενετικό κάστρο κτισμένο τον 15ο αιώνα. Σήμερα τα ερείπια είναι δυσδιάκριτα. Βιγλάτορας έχει αναλάβει το εκκλησάκι του Αγ. Γεωργίου.
Εδώ, καταμεσής στο πέλαγος, όπου οι Κυκλάδες φλερτάρουν με τα Δωδεκάνησα και τη Κρήτη ο αέρας είναι σχεδόν πάντα ανταριασμένος. Δίκαια λοιπόν η Ανάφη θεωρούνταν πατρίδα του Αιόλου, του θεού των ανέμων. Κι ήταν εδώ, όπου ο θεός προσέφερε στον Οδυσσέα τους ανέμους φυλακισμένους μέσα σε ασκούς για να τον προστατέψει από την μανία τους.
Χαρακτηριστικό της Αναφιώτικης χώρας, κατάλοιπο της εποχής των πειρατών, είναι τα εξαιρετικά στενά σοκάκια, που βοηθούσαν τους κατοίκους στην άμυνα, και πρόσφεραν προστασία. Σήμερα η χώρα είναι γεμάτη υπέροχες εικόνες και χαρίζει γαλήνη στους επισκέπτες.
Μόλις σουρουπώσει κι ο ήλιος αποτραβηχτεί στα βραδινά του παλάτια, ντόπιοι και ξένοι μαζεύονται στη κεντρική πλατεία, κι ο κόσμος αρχίζει σιγά - σιγά να πυκνώνει. Οι ρυθμοί χαλαροί κι οι επιλογές πολλές. Μα μια από τις αγαπημένες ασχολίες των διακοπών
δεν είναι άλλη από το ρομαντικό χαζολόι στο ηλιοβασίλεμα. Κι ύστερα σουλάτσο στα σοκάκια
κλαμπάκια, μπαράκια, παγωτάκι, ταβερνάκια, ραχάτι, κουβεντούλα.

[@dafnispyrakou3973]

Γλυκος παρατηρητής όμορφου εμψυχου και άψυχου κόσμου ♥️