จับเข่าคุย Blue Period กับค่านิยมของการเรียนสายศิลปะ feat. ยช Untitled Case | Arttrovert EP11
ฝัง
- เผยแพร่เมื่อ 19 ต.ค. 2021
- Blue Period อะนิเมะสายศิลปะที่ทำจากมังงะชื่อดัง เข้าจอ Netflix มาได้สักพัก สามหนุ่ม Arttrovert จึงไปชวนอีกหนึ่งโฮสต์ที่ชื่นชอบศิลปะอย่างมาก และยังจบจากคณะที่เรียนศิลปะ กราฟิกดีไซน์ อย่าง ยชญ์ บรรพพงศ์ แห่ง Untitled Case มาพูดคุยถกประเด็นต่อยอดจาก Blue Period นี้
ตั้งแต่แรงบันดาลใจในการเรียนศิลปะ ความคาดหวัง การเข้ามหาวิทยาลัย และอื่นๆ อีกมากในแบบที่คนรักศิลปะในไทย ต้องเคยเจอกันมาไม่มากก็น้อย
#SalmonPodcast #SalmonLAB #SalmonHouse #Arttrovert #เรื่องศิลปะน่าสนใจ - บันเทิง
สีฟ้าของญี่ปุ่น หมายถึงช่วงชีวิตวัยรุ่นด้วยค่ะ จะสังเกตได้ว่า ผลิตภัณฑ์ต่างๆในญี่ปุ่นส่วนใหญ่ ถ้าโฆษณาอะไรเกี่ยวกับเซชุน(ชีวิตวัยรุ่น)หรือขายวัยรุ่น มักจะใช้สีฟ้าเป็นส่วนประกอบหลักทั้งในผลิตภัณฑ์และ AD เลย
ส่วนหนึ่งใช้สีฟ้าเป็นชื่อเรื่อง ก็คือความคุ้นเคยที่จะสื่อถึงความเป็นวัยรุ่นด้วย
edit คำผิด
เราเคยทิ้งความฝันเรื่องเรียนศิลปะไปครั้งหนึ่ง เพราะต้องทำตามความต้องการของคนในครอบครัว แต่พอดูเรื่องนี้แล้วมันทำให้เราอยากกลับไปเรียนวาดรูปอีก อยากกลับไปขีดเขียนเส้นสีให้ตัวเองมีความสุขอีกครั้ง
เป็นกำลังใจให้นะครับ ผมก็เป็นเหมือนกันเลยครับ
ขอบคุณแนวคิดหลายๆอย่างในคลิปนี้ค่ะ หลานสาว7ขวบมีความสนใจในศิลปะมาก ในฐานะผู้ปกครองก็ยังไม่รู้ว่ามันจะเป็นยังไงต่อ แต่พอฟังแล้วรู้สึกได้ว่าหน้าที่ของผู้ปกครองคือปล่อยให้เค้าเรียนรู้ในสิ่งที่ชอบ ไม่ไปตัดสินความชอบความสนใจของเด็ก
เรื่องนี้แทงใจดำจริงๆ โดยเฉพาะตอนที่พระเอกพยายามจัดวางงานตัวเองตามงานที่โดนชม อันนั้นคือเราดูแล้วน้ำตาไหลเลย
อ่านเรื่องนี้แล้วคิดถึงสมัยเราเรียนพิเศษวาดรูป เตรียมสอบความถนัด ไปสอบโควต้าบลาๆ คือแบบบบบบบบ
รู้สึกเราโชคดีที่ที่บ้านไม่บังคับให้เราเรียนอะไร แค่กดดันว่าต้องสอบติดม.รัฐ ให้เขาภูมิใจก็พอ(?)
เราก็สายวิทย์เหมือนพิธีกรเป๊ะๆค่ะ ไปเรียนพิเศษความถนัดถาปัด เรียนดรอว์อิ้ง ไปเข้าค่ายถาปัด บลาๆ คือวิชาสายวิทย์ตัดไปเลยจ่ะ 5555+
แต่ในการ์ตูนนี้คือ ทำให้รู้ว่าเขาจริงจังกันสุดๆจริง รู้สึกที่เราเรียนตอนนั้นเด็กน้อยไปเลย😓
ยิ่งได้ฟังเพลง gunjou ของ Yoasobi ที่แต่งจากเรื่องนี้ยิ่ง emotional มากๆ
ชอบที่พวกพี่พูดถึงการที่ว่าอาจารย์ไม่เคยชอบงานที่แหวกขนบหรือมาตรฐานเดิมมากเลยค่ะ แล้วพอตอนนี้เริ่มมีคนมาถามว่าเรียนที่ไหนอะไรยังไง เรารู้สึกว่าไม่ค่อยอยากตอบเท่าไหร่ เพราะเราเคยเจ็บปวดกับการคอมเมนท์งานของอาจารย์มาเลยไม่อยากให้เครดิตทางอาจารย์หรือมหาลัยเลยค่ะ ตัวอย่างที่เคยเจอเช่น ตั้งคำถามว่าเรามีปัญหาทางจิตรึเปล่าเลยทำงานแบบนี้ มันไม่ใช้แค่ครั้งสองครั้งที่เราโดนด้วยค่ะ ทั้งเรื่องการใช้สีน้ำในเทคนิคที่ตัวเองชอบ การสานเส้นในแบบที่อาจารย์ว่ามันผิด มันย้อนแย้งตรงที่อาจารย์พยายามจะหาความแปลกใหม่ เ้นย้ำความเป็นตัวของตัวเอง การถ่ายทอดความเป็นตัวเองผ่านงานแต่คุณกลับปั้นทุกๆคนให้อยู่ในกรอบเดียวกัน
หมายความว่ายังไงอ่ะ เหมือนจะเข้าใจนะ เเต่ก็ไม่เข้าใจ เพราะเราไม่เคยผ่านด้วยล่ะมั้ง 💜
❤
เรื่องนี้โดนทุกจุด อาจจะเพราะพึ่งผ่านจุดนั้นมาหมาดๆเลย ถ้าดูนี่ตาบวมแน่ๆ55555555
เราคือหนึ่งในมนุษย์ที่ขายวิญญาณให้เงิน จากคนที่รักสีน้ำกลายเป็นวิศวกร เพราะที่บ้านบังคับเข้าม.รัฐสายวิศวะ
มันคือหนึ่งในความเจ็บปวดของมนุษย์รักงานศิลป์จริงๆ ในมุมมองของคนเจน Boomer ศิลปะมันเลี้ยงชีพไม่ได้
มีตอนพระเอกบอกว่าถ้าคนอื่นพยายามเท่าฉัน คนส่วนใหญ่ก็น่าจะทำได้ดีกว่าฉันอีกไม่ใช่เหรอ จริงมาก
ความพระเอกเหมือนเห็นตัวเองเลยครับแต่ว่าผมรู้จักตัวเองตั้งแต่ต้น แต่การต้องเข้าสังคมมันคือสิ่งที่เราต้องเอนเอียงไปกับสังคมมากๆขนาดแม้แต่อยุ่ในสังคมคนเรียนศิลปะ ถ้าเราก้าวผิดหรือตามใจตัวเองอะไรแบบนั้นทำได้ยากมากๆครับ
แม่เราไม่ให้เราเรียนศิลปะเลยตั้งเเต่เด็กๆ เพราะเราชัดเจนมากว่ามาสายนี้ เเม่ไม่ชอบ
ชอบตอนนี้มากๆเลยค่ะ จริงมากๆเลยเรื่องอาจารย์คอมเม้นต์งาน เราเคยชอบวาดรูปตอนเด็กๆ แล้วโรงเรียนเรามีการส่งงานศิลปะแบบให้คะแนน
มันเฟลอะ แบบเอ้าา ทำไมศิลปะถึงต้องให้คะแนนด้วยนะ บวกกับอ.จะสนใจเด็กที่วาดรูปเก่งๆมากกว่า เลยไม่สนุกกับวิชานี้เลย เพราะรู้สึกว่าตัวเองห่วยแตก หนักสุดคือได้การบ้านสเก็ชภาพ 50 ภาพ ทำตอนปิดเทอม คือ ไอบ้าเอ้ยย การบ้านพ่องง กลายเป็นว่าเรียนศิลปะเพื่อเอาคะแนน ไม่ได้เรียนเพื่อให้รู้ว่าศิลปะเป็นยังไง เราชอบมั้ย
เราเจอตอนประถม คือทำให้เรารู้สึกไม่ดีเวลาเรียนวิชาศิลปะตั้งแต่นั้นมาเลย ไม่มีความมั่นใจเวลาทำงานศิลปะ ทั้งที่เราชอบวิชานี้มากๆ
พวกคุณพูดอะไร เนี่ย เราพยายามเข้าใจ เเต่กะนิดนึง
เราทิ้งความฝันที่จะเรียนไปเลยค่ะ พอพ่อกับแม่แยกทางกันเพราะพ่อเป็นคนสนับสนุน
จนม.ปลายหาตัวเองไม่เจอ เรียนไปได้แล้วก็ซิ่วเสียเวลาหาตัวเองไปสี่ปี จนตอนนี้ตามความฝันตัวเองเรียนจบประวัติศาสตร์ศิลป์ค่ะ
นี้ก็เรียนวิทย์ คิดเหมือนกว้างๆไว้ก่อน
แล้วเราก็วาดรูปการ์ตูนคาแรคเตอร์เพื่อนลง ps เพื่อนคือว้าววว ถามกันว่า "ทำไงอ่ะ" รู้สึกตัวเองป๊อปมากก
กับกันเพื่อนที่ไปเรียนศิลป์ ปวช. งานเขาไป100แล้ว ในช่วงเวลาเดียวกัน เรากับพึ่ง 3
รุ้สึกผิดหวังตัวเอง ทำไมไม่สู้พิสูจน์ให้มากกว่านี้
แต่ยังดีที่ปัจจุบันได้ทำกราฟ ได้อยู่กับการใส่สีวาดเส้น ถึงงานอาจจะไม่ได้เวลเท่าเพื่อน แต่ก็ไม่หยุดฝึก
อยากให้คุยเรื่อง Blue Period อีกครับ หลังจบss1 แล้ว
เรื่องนี้อ่านมังงะจะได้ความละเอียดอ่อนมากกว่า สนุกมากค่ะ
แนวบิไดนี่ honey and clover นี่นับไหม เป็นเรื่องราวของกลุ่มเพื่อน การคนหาตัวตน ความหมายของชีวิต ในมหาวิทยาลัยศิลปะแห่งหนึ่ง มีทั้งคนที่เรียนปั้น ปฏิมากรรม สถาปัตย์ วาดรูป ทั้งตัวละครที่ธรรมดาๆ และคนที่เก่งมากๆ เป็นมังงะขึ้นหิ้งเลย ใครชอบอ่านแนวชีวิตนักเรียนศิลปะ แนะนำเลยค่ะ แปลไทยของบงกช
เราว่าใช่ เรื่องนี้ก็ขึ้นหิ้งสำหรับเรา เพิ่งรู้ว่ามหาลัยในเรื่องนี้ก็เป็นมหาลัยเดียวกับที่รุ่นพี่เข้า
นับครับ คนญี่ปุ่นคือ เรียกเด็กเข้ามหาลัยอาร์ตว่าบิไดเลยครับ
เราในฐานะเด็กศิลปะคนนึง อยากจะขอพูดอะไรบ้าง
แต่เอาไว้พรุ่งนี้แล้วกันนะ เพิ่งทำงานสุดท้ายเสร็จ ขอไปนอนก่อน พูดคอนนี้ไม่รู้เรื่องแน่ๆ
เเล้วจาพูดมั้ย ?
ตอนเข้ามหาลัยผมเลือกคณะคิดว่าจะทำให้ชีวิตมั่นคงมากกว่าสิ่งที่ชอบจริงๆ ผมดูเรื่องนี้ตอนเดียวผมคิดจะซิ่วเลย และพอมาฟังรายการนี้ยิ่งทำให้ตัดสินใจง่ายขึ้นอีก(เพราะไม่มั่นใจเลยว่าจะติดคณะใหม่😭) ขอบคุณจริงๆครับ❤
ไม่ว่าจะเลือกทางไหนก็สู้ๆนะครับ ขอให้มีความสุขครับ
สู้ๆค่ะ อาชีพไหนในช่วงนี้ก็คงไม่ได้มั่นคงกว่ากันสักเท่าไหร่หรอก เลือกที่ใจรักและมีความสุขน่าจะดีต่อตัวและใจคุณนะ สู้ๆค่ะ
เกลียดเสตอริอไทป์การสานเส้นในดารสอบดรออิ้งมาก การดรออิ้งที่ดีคือแสดงโครงสร้าง น้ำหนักและอารมณ์ส่วนตัว โชคดีที่คณะที่สอบเข้าไม่ได้ยึดเกณฑ์นี้เป็นหลัก
อยากให้มาคุยเรื่องนี้อีกรอบจังเลยค่ะ ตอนนี้lpออกมาหลายเล่มแล้ว อยากฟังความคิดเห็นจากคนที่เรียนสายนี้มา😭🙏💗
เรื่องนี้ดูแล้วจี๊ดใจมาก ทุกวันนี้เราจบด้านอื่นที่ไม่ใช่อาร์ต พอดูเรื่องนี้ตอนที่พระเอกสอบติดคือเราดีใจร้องไห้เลย เรื่องนี้อินทุกตอนมาก ยิ่งถ้าเคยผ่านช่วงที่ต้องวาดภาพกันตาแตกเพื่อปั่นพอร์ตสอบนั่นนี่นะ หรือวาดเพื่อให้ลายเส้นเปลี่ยนเป็นแบบที่ชอบ คือจี๊ดใจไปหมด เราเลือกตรงข้ามกับพระเอกเราเลือกสิ่งที่เห็นปลายทางชัดเจน
14:07 นึกถึงตัวเองตอนคุยกับเเม่มากกก.ทุบโต๊ะๆๆๆๆๆ
อยากทำอะไรก็ได้ที่อยากทำโดยที่ไม่ต้องกังวลเรื่องปากท้องเอาตัวรอด
ขอบคุณที่ทำคลิปนี้ออกมานะคะ
ดูตอนแรกไป สรุปหลังดูจบไปนั่งร้องไห้เพราะมันจี้จริงๆ ดูแล้วรู้สึกเข้าใจยาโทระอยู่พอควรเลย//และหลังจากนั้นก็ไปเอฟมังงะอย่างรวดเร็ว
ชอบอีพีนี้มาก ได้รู้ความคิดและมุมมองอื่นๆเกี่ยวกับศิลปะที่หลากหลายดี
อีพีนี้สนุกมากๆครับ ฟังเพลินมากๆครับ :)
แต่ที่ป้าเรียนจาร์ยปล่อยฟรีนะ ใช้ดินสอแบบไหนเทคนิคไหนก็ได้
เป็นการ์ตูนที่กดดูเพราะพระเอกน่ารักแค่นั้นเลย แต่พอดูไปจริงๆเรื่องดีมาก
ชอบอีพีนี้มาก
แนะนำเรื่อง YOSHINOZUIKARA มองผ่านก้านอ้อ ของครวาดบารากะมอน ค่ะ สำหรับเรามันถ่านทอดความรู้สึกของนักวาดการ์ตูนได้อย่างเรียบง่าย แต่จริง และสะเทือนใจในความรู้สึกของคนเป็นนักวาดมากเลยค่ะ
เราเคยเรียนนิเทศศิลป์ ชอบวาดการ์ตูนญี่ปุ่น แต่เหมือนที่เรียน อ. ไม่ชอบ พยายามให้เราเปลี่ยนลายเส้นเป็นดิสนีย์แทน ตอนนั้นโคตรอึดอัดงง ไม่เข้าใจ และไม่ได้รับการยอมรับ เหมือนเราอยู่ผิดที่ผืดทาง
รู้จัก"โทได"ครั้งแรก ตอนอ่าน "Love Hina"
พีคสุดคืออ่านเรื่องนี้ตอนกำลังสอบแอดพอดี อื้อหืออ
ตอนเด็กโดนเพื่อนชมว่าวาดรูปสวย
วาดเกมส์ให้เพื่อนเล่นในสมุด
ครบเลย แต่ตอนนี้ทำบัญชีนะ 5555
ฟังคนเรียนศิลปะคุยกัน ☺
ดันแปลพีเรียดเป็นปจด.
โรงเรียนผมไม่มี ชุมนุมดนตรี
ผมโมโหมาก
นิดหนึ่งนะ ยูกะ ไม่ใช่แค่เป็นครอสเดรสหรอก เค้าชอบ ผช มีแฟน ผช และเค้าอยากเป็น ผญ ดูอนิเมะจนจบจะจับใจความได้อะ ว่าไม่ใช่ครอสเดรสแน่ๆ น้องเป็นทรานส์
ที่ร.ร.ก็มีชมรมศิลปะเหมือนกันแล้วก็อยู่ด้วย55 แต่เป็นศิลปะเพื่อการประกวดซะมากกว่า อารมณ์ประมาณฝึกเพื่อประกวดเอารางวัลเอาชื่อเสียง แต่บางทีก็ละเลยความชอบด้านวาดรูปของเด็กเกินไปจริงๆค่ะ ในไทยนี่รู้สึกว่าเขาให้ค่าคนเก่งวาดรูปในด้านจิตรกรรมงานประกวดได้รางวัลระดับชาติอะไรงี้ถึงจะดูเก่งศิลปะ ทั้งๆที่คนวาดการ์ตูน เขียนมังงะก็เก่งมากๆเหมือนกันแต่เขาไม่ค่อยให้ค่า อันนี้ในชมรมนะคะ เศร้า55
เรื่องนี้ตั้งใจไม่ดู เพราะรู้เลยว่าจะแทงใจดำและเครียดสำหรับเราที่เป็นคนวาดรูปเกินไปค่ะ 555🥲