Filmik zaczyna się od: bierna agresja pracownika... A co z bierną agresją szefów? Trzymając się stołka hamują kreatywność pracowników bądź przejmują ich pomysły jako swoje.
Jest dokładnie tak samo, szefowie nie są lepsi. A przez to, że niektórzy nie powinni mieć „władzy” dochodzi do patologii i nie ma znaczenia czy firma rodzinna czy korporacja🧐
Te zachowania są tak powszechne, że aż głowa boli. 😅 Kiedyś pracowałam z menedżerką/liderką, która zawsze do mnie mówiła pół-słówkami - oczywiście z 'braku czasu' - "spoczko", "luzik", "tego nie musisz wiedzieć", a po jakimś czasie, zaczęła mi odpisywać na pytania/wiadomość po 5-6h. No, a jak zaproponowałam rozwiązania, to oczywiście też było "spoczko", albo "tego się nie da" no i nic nie zostało wdrożone. Dodam, że szef też miał pasywno-agresywne zachowania. Wszystko przykryte uśmiechem, ewentualnie kąśliwymi oceniającymi uwagami i pośpieszaniem. Pierwszy miesiąc pracy już zweryfikował, ponieważ nawet nie zostałam dobrze wdrożona w zadania, procesy (Tam ich nawet nie było). SZef twierdził, że "sama sobie powinnaś szukać zadań". No cyrk!! No więc szukałam (bo ja samodzielna i ambitna jestem), ale jak znalazłam, to było źle. 🤣🤣 Cyrk. Chociaż wtedy naprawdę nie było mi do śmiechu. To było bardzo stresujące. Dzięki Bogu, nasze drogi się rozeszły.
Jak zawsze świetnie opracowany temat!! Największym problemem jest wytłumaczenie takiej osobie że jej zachowanie ma negatywny wpływ na prace w zespole. Czasami nie zdaje ona sobie z tego sprawy jak jej działanie jest destrukcyjne. Osobiście miałem w swoim zespole osobę która działała w sposób uporządkowany na niekorzyść projektu, tylko po to by zwrócić na siebie uwagę innych pracowników.😢
Jeśli Lider zauważa takie sytuację i szybko reaguje to konsekwencje są dużo mniejsze niż kiedy problem rośnie miesiącami. To był Twój zespół? Co zrobiłeś z tą osobą?
O, niestety doświadczyłam ostatnio. Po prawie 15 latach pracy właśnie odeszłam. Od marca 2022 doświadczyłam takiego ostracyzmu w zespole (a grupa była razem ze mną 8 osobowa) o charakterze "około" zawodowym: sprawy towarzyskie, wyjazdy integracyjne i tym podobne. Analizowałam powód. Analizowałam źródło. Przecież 14 lat było wspaniale. Coś tam pojęłam, ale nie rozgryzłam. Poddałam się. W chwale niestety nie odeszłam ;) Próbowałam nawet postawić granice i otworzyłam serce przed szefową - sama mnie nakłoniła ;) I to był największy błąd ;) Ona w zamian zorganizowała spotkanie, o którym wiedzieli wszyscy - tylko nie ja :) - pod tytułem: Ania mówi, że źle się czuje w zespole. No i .... wyszłam na kompletnego durnia. Nikomu nie życzę. Nie mogłam już tam zostać. Po 2 tygodniach złożyłam wypowiedzenie, oczywiście z innego powodu ;) Dodam tylko, że" jazdę" zafundowały mi panie psycholog, pedagog i innych równie "empatycznych" profesji ;) W zespole 80 osobowym, to nie było nawet problemu. W tak małej grupie, to jest problem. Dziękuję za ten materiał. To ważne, bo to .... się dzieje. Też wiedziałam, że to poziom piaskownicy, ale jak w tej piaskownicy są "profesjonaliści", to trzeba znaleźć inną. Szkoda zdrowia :) Pozdrawiam wszystkich, którzy doświadczają biernej agresji w pracy. Nie dajcie się :)
Podziwiam, że po przykrych doświadczeniach nadal czuć od Ciebie pozytywną energię i chęć, żeby działać i się rozwijać :) Nie możemy zmienić innych ludzi, nawet jeśli bardzo próbujemy, ale zawsze mamy wpływ na nas samych - na to jak my się komunikujemy, jak my zachowujemy się w stosunku do innych i jak my sami podchodzimy do pewnych spraw.
@@MagdalenaWojtkowiak To prawda. Są jednak sytuacje, w których jedynym wyjściem jest milczenie, bo każde nasze słowo zostanie przeinaczone i użyte przeciwko nam tak sprytnie, że jeszcze nie daj bóg sami uwierzymy, że to my jesteśmy winni całej sytuacji ;) Lepiej przegrać bitwę niż wojnę ;) Dzięki tak profesjonalnym materiałom, jak Pani osoby doświadczające wysublimowanej przemocy mogą zrozumieć, że nie oszalały, i że ich zmysły są w całkowitym porządku :) Świadomość jest bardzo ważna. Robi Pani dużo dobrego dla ludzi :) Dziękuję w imieniu swoim i każdego, komu Pani pomaga :)🌺
Miałam w firmie sytuację, gdzie grupa panów robiła sobie żarty z jedynej kobiety w zespole. Strzelali żenujące teksty i kto powiedział lepszy, ten zostawał królem stada i zbierał aplauz za śmieszkowanie. Czasem mam wrażenie, że takie zachowania, strzelanie fochów czy dogryzanie sobie są już na stałe wpisane w polską mentalność. Takie rzeczy spotyka się w co drugiej firmie i nikt nie widzi w tym problemu i nie zamierza nic z tym robić, a potem winę ponoszą najsłabsi, którzy najgorzej radzą sobie z takimi atakami i nie wytrzymują emocjonalnie.
Jako kobieta w sprzedaży, a później dyrektor handlowy też byłam często w typowo męskim środowisku - nawet teraz kiedy szkolę, w niektórych zespołach mam wyższą poprzeczkę niż trener-mężczyzna. Ale na szczęście są też firmy, które zwracają uwagę na takie zachowania, nie tylko do kobiet, ale w ogóle do wszystkich.
Niestety czasami również tak się zdarza. Wtedy warto zadać sobie pytanie dlaczego jestem w tej pracy, z tym szefem, czy jestem na ten moment gotowy ją zmienić czy chcę w niej zostać, a jeśli tak, to co mogę zrobić. Trudno mi oceniać, bo każda sytuacja jest inna - czasem pracownik może pozwolić sobie na wyznaczenie granic i szczerą rozmowę z przełożonym, a czasem jeśli szefowi brakuje kompetencji, lub kultury osobistej i lubi się "rządzić" zamiast zarządzać, to wejście w konfrontację może skończyć się nieprzyjemnie.
Dla mnie "śmieszną" sytuacją jest moment w którym osoba będąca ofiarą takich zachowań, np. ze strony przełożonego, decyduje się odejść z firmy i nagle słyszy, jaka ona to nie jest wspaniała, ale dlaczego odchodzi etc. XD No śmiech na sali, przez łzy niestety. Ulga jaką się czuje po rezygnacji z przebywania w takim środowisku jest nie do opisania.
To że ktoś jest dobry w tym co robi powinno być mówione cały czas a nie dopiero jak chce odejść z firmy🙈 bo właśnie odchodzi bo nie było takich komunikatów.
@@MagdalenaWojtkowiak Rzadko niestety spotykani są tacy przełożeni, chyba że to po prostu ja nie mam szczęści :D Serdecznie pozdrawiam i życzę dobrego dnia.
Myślę że problemem jest zadaniowa praca na początku ścieżki zawodowej kiedy jest się asystentem, bardziej maszyną niż człowiekiem, na tym etapie komunikacja nie jest kluczowa. Często chęć do komunikacji jest wręcz temperowana. Trudno zauważyć moment kiedy stajesz się pracownikiem na tyle kluczowym że możesz część pracy zrobić rutynowo wystarczająco dobrze lub poprosić o zlecenie innej osobie a więcej energii musisz poświęcić na komunikację. Czyli wrócić do swoich wrodzonych zdolności, naturalnych zasobów które zostały wcześniej zdeformowane, uszkodzone.
Myślę, że poziom rozwoju pracownika w firmie nie ma znaczenia w komunikacji - zarówno pracownicy "zieloni", jak i eksperci powinni się komunikować i zdobywać umiejętności w tym zakresie. Bez tego niemożliwe jest zbudowanie zaufania w zespole i pojawiają się zachowania agresywne, ciche konflikty, działanie w białych rękawiczkach...
Filmik zaczyna się od: bierna agresja pracownika... A co z bierną agresją szefów? Trzymając się stołka hamują kreatywność pracowników bądź przejmują ich pomysły jako swoje.
Jest dokładnie tak samo, szefowie nie są lepsi. A przez to, że niektórzy nie powinni mieć „władzy” dochodzi do patologii i nie ma znaczenia czy firma rodzinna czy korporacja🧐
Te zachowania są tak powszechne, że aż głowa boli. 😅 Kiedyś pracowałam z menedżerką/liderką, która zawsze do mnie mówiła pół-słówkami - oczywiście z 'braku czasu' - "spoczko", "luzik", "tego nie musisz wiedzieć", a po jakimś czasie, zaczęła mi odpisywać na pytania/wiadomość po 5-6h. No, a jak zaproponowałam rozwiązania, to oczywiście też było "spoczko", albo "tego się nie da" no i nic nie zostało wdrożone. Dodam, że szef też miał pasywno-agresywne zachowania. Wszystko przykryte uśmiechem, ewentualnie kąśliwymi oceniającymi uwagami i pośpieszaniem. Pierwszy miesiąc pracy już zweryfikował, ponieważ nawet nie zostałam dobrze wdrożona w zadania, procesy (Tam ich nawet nie było). SZef twierdził, że "sama sobie powinnaś szukać zadań". No cyrk!! No więc szukałam (bo ja samodzielna i ambitna jestem), ale jak znalazłam, to było źle. 🤣🤣 Cyrk. Chociaż wtedy naprawdę nie było mi do śmiechu. To było bardzo stresujące. Dzięki Bogu, nasze drogi się rozeszły.
Jak zawsze świetnie opracowany temat!!
Największym problemem jest wytłumaczenie takiej osobie że jej zachowanie ma negatywny wpływ na prace w zespole. Czasami nie zdaje ona sobie z tego sprawy jak jej działanie jest destrukcyjne. Osobiście miałem w swoim zespole osobę która działała w sposób uporządkowany na niekorzyść projektu, tylko po to by zwrócić na siebie uwagę innych pracowników.😢
Jeśli Lider zauważa takie sytuację i szybko reaguje to konsekwencje są dużo mniejsze niż kiedy problem rośnie miesiącami. To był Twój zespół? Co zrobiłeś z tą osobą?
Bardzo przystępnie podane informacje, jak zawsze zresztą. Dzięki.
Dziękuję za odcinek!
Fajny temat .
Merci.
Sztosik!
O, niestety doświadczyłam ostatnio. Po prawie 15 latach pracy właśnie odeszłam. Od marca 2022 doświadczyłam takiego ostracyzmu w zespole (a grupa była razem ze mną 8 osobowa) o charakterze "około" zawodowym: sprawy towarzyskie, wyjazdy integracyjne i tym podobne. Analizowałam powód. Analizowałam źródło. Przecież 14 lat było wspaniale. Coś tam pojęłam, ale nie rozgryzłam. Poddałam się. W chwale niestety nie odeszłam ;) Próbowałam nawet postawić granice i otworzyłam serce przed szefową - sama mnie nakłoniła ;) I to był największy błąd ;) Ona w zamian zorganizowała spotkanie, o którym wiedzieli wszyscy - tylko nie ja :) - pod tytułem: Ania mówi, że źle się czuje w zespole. No i .... wyszłam na kompletnego durnia. Nikomu nie życzę. Nie mogłam już tam zostać. Po 2 tygodniach złożyłam wypowiedzenie, oczywiście z innego powodu ;) Dodam tylko, że" jazdę" zafundowały mi panie psycholog, pedagog i innych równie "empatycznych" profesji ;) W zespole 80 osobowym, to nie było nawet problemu. W tak małej grupie, to jest problem. Dziękuję za ten materiał. To ważne, bo to .... się dzieje. Też wiedziałam, że to poziom piaskownicy, ale jak w tej piaskownicy są "profesjonaliści", to trzeba znaleźć inną. Szkoda zdrowia :) Pozdrawiam wszystkich, którzy doświadczają biernej agresji w pracy. Nie dajcie się :)
Podziwiam, że po przykrych doświadczeniach nadal czuć od Ciebie pozytywną energię i chęć, żeby działać i się rozwijać :) Nie możemy zmienić innych ludzi, nawet jeśli bardzo próbujemy, ale zawsze mamy wpływ na nas samych - na to jak my się komunikujemy, jak my zachowujemy się w stosunku do innych i jak my sami podchodzimy do pewnych spraw.
@@MagdalenaWojtkowiak To prawda. Są jednak sytuacje, w których jedynym wyjściem jest milczenie, bo każde nasze słowo zostanie przeinaczone i użyte przeciwko nam tak sprytnie, że jeszcze nie daj bóg sami uwierzymy, że to my jesteśmy winni całej sytuacji ;) Lepiej przegrać bitwę niż wojnę ;) Dzięki tak profesjonalnym materiałom, jak Pani osoby doświadczające wysublimowanej przemocy mogą zrozumieć, że nie oszalały, i że ich zmysły są w całkowitym porządku :) Świadomość jest bardzo ważna. Robi Pani dużo dobrego dla ludzi :) Dziękuję w imieniu swoim i każdego, komu Pani pomaga :)🌺
Bierna agresja,70 plci,swista zawija czekolade w sreberka a ja jestem krolowa angielska. A jak cos zauwazysz to denies do odpowiedniej instytucji
Przepraszam, ale nie zrozumiałem "jeżeli chodzi o plec to dotyczy, jednej, drugiej, ale rownież trzeciej" czy Pani aby nie zwariowała?
"Czy aby nie zwariowałaś?" - to świetny przykład biernej-agresji w komunikacji 👍
Pięknie pani wypunktowała, choć przyznam, że ta trzecia płeć też mnie zaintrygowała.
Miałam w firmie sytuację, gdzie grupa panów robiła sobie żarty z jedynej kobiety w zespole. Strzelali żenujące teksty i kto powiedział lepszy, ten zostawał królem stada i zbierał aplauz za śmieszkowanie.
Czasem mam wrażenie, że takie zachowania, strzelanie fochów czy dogryzanie sobie są już na stałe wpisane w polską mentalność. Takie rzeczy spotyka się w co drugiej firmie i nikt nie widzi w tym problemu i nie zamierza nic z tym robić, a potem winę ponoszą najsłabsi, którzy najgorzej radzą sobie z takimi atakami i nie wytrzymują emocjonalnie.
Jako kobieta w sprzedaży, a później dyrektor handlowy też byłam często w typowo męskim środowisku - nawet teraz kiedy szkolę, w niektórych zespołach mam wyższą poprzeczkę niż trener-mężczyzna.
Ale na szczęście są też firmy, które zwracają uwagę na takie zachowania, nie tylko do kobiet, ale w ogóle do wszystkich.
A co jeśli to szef stosuje bierną agresję?
Niestety czasami również tak się zdarza. Wtedy warto zadać sobie pytanie dlaczego jestem w tej pracy, z tym szefem, czy jestem na ten moment gotowy ją zmienić czy chcę w niej zostać, a jeśli tak, to co mogę zrobić. Trudno mi oceniać, bo każda sytuacja jest inna - czasem pracownik może pozwolić sobie na wyznaczenie granic i szczerą rozmowę z przełożonym, a czasem jeśli szefowi brakuje kompetencji, lub kultury osobistej i lubi się "rządzić" zamiast zarządzać, to wejście w konfrontację może skończyć się nieprzyjemnie.
@@MagdalenaWojtkowiak Dzięki Pani filmom zostałem przedsiębiorcom. Serdecznie dziękuję
Dla mnie "śmieszną" sytuacją jest moment w którym osoba będąca ofiarą takich zachowań, np. ze strony przełożonego, decyduje się odejść z firmy i nagle słyszy, jaka ona to nie jest wspaniała, ale dlaczego odchodzi etc. XD No śmiech na sali, przez łzy niestety. Ulga jaką się czuje po rezygnacji z przebywania w takim środowisku jest nie do opisania.
To że ktoś jest dobry w tym co robi powinno być mówione cały czas a nie dopiero jak chce odejść z firmy🙈 bo właśnie odchodzi bo nie było takich komunikatów.
@@MagdalenaWojtkowiak Rzadko niestety spotykani są tacy przełożeni, chyba że to po prostu ja nie mam szczęści :D Serdecznie pozdrawiam i życzę dobrego dnia.
Myślę że problemem jest zadaniowa praca na początku ścieżki zawodowej kiedy jest się asystentem, bardziej maszyną niż człowiekiem, na tym etapie komunikacja nie jest kluczowa. Często chęć do komunikacji jest wręcz temperowana. Trudno zauważyć moment kiedy stajesz się pracownikiem na tyle kluczowym że możesz część pracy zrobić rutynowo wystarczająco dobrze lub poprosić o zlecenie innej osobie a więcej energii musisz poświęcić na komunikację. Czyli wrócić do swoich wrodzonych zdolności, naturalnych zasobów które zostały wcześniej zdeformowane, uszkodzone.
Myślę, że poziom rozwoju pracownika w firmie nie ma znaczenia w komunikacji - zarówno pracownicy "zieloni", jak i eksperci powinni się komunikować i zdobywać umiejętności w tym zakresie. Bez tego niemożliwe jest zbudowanie zaufania w zespole i pojawiają się zachowania agresywne, ciche konflikty, działanie w białych rękawiczkach...
Potu pitu o tym jak jest, zero konkretu, przecież widać jak jest, pytanie jak to zmienić
Dziękuję za komentarz i zasięgi
Właściwie to powtarza Pani to samo tylko w innej formie. 5 minut wystarczyłoby. Masło maślane. A co jak kierownik przejawia takie zachowanie?