1) Δεν Παίζει «Στο ταξίδι αυτό που βγαίνεις, να πηγαίνεις πάντα μ’ αέρα καλό» “Δεν ξέρω πότε, θα καλυτερέψω πότε, αγωνίζομαι για να απελευθερωθώ μέχρι τότε, έτσι ώστε να μην επιστρέψω στο κολαστήριο που ονόμασαν ζωή, το χαμόγελο σου ενθύμιο, η πόλη μου μεταμορφώθηκε σε φυλακή, εικόνα ασφυκτική κατάσταση τρομακτική, σου πρότεινα να φεύγαμε μαζί όμως δεν ήρθες, που στο διάολο πήγες; Στη γειτονιά φασίστες και ασφαλίτες, και βρήκες, τις βίδες που ‘χουν λασκάρει απ’ το κεφάλι μου, όταν μέσα του μπήκες, βγήκες, είδες; Άντε βίβες στην απαισιοδοξία διαδικασία σε επεξεργασία η ερωτοληψία. Δίχως αγάπη, το μυαλό μου έχει μουδιάσει και θα σκάσει γιατί δεν είμαι σε φάση, να ενισχύω την τάση ότι τρώει την ψυχή μου να τα αφήνω να χορτάσει. Θεατής σε αρρωστημένες παραστάσεις εμπέδωσης βιωμάτων. Δεν θα έπρεπε να λέω για όλα αυτά μα τέλος πάντων. Η προσοχή αποσπάται και διηγούμαι, ενώ μου δίνεις την εντύπωση πως τίποτα δεν έμεινε για να πούμε, απόψε δεν πάω για ύπνο. Η συντριπτική πλειοψηφία της γενιάς μου είναι για ξύλο. Και οι δυο ξέρουμε πως έχω δίκιο, το ‘χω με το μέρος μου, με πνίγει, πασχίζω και το βρίσκω. Γράφω για το Χρήστο, άραγε να θυμάσαι; Σήμερα δεν νιώθω οίστρο, άραξε μην φοβάσαι, τα πράγματα χειροτερεύουν, 2016, μπαίνω στα 23, κι ο χρόνος με πιέζει, πίνω ότι υπάρχει στο τραπέζι, έχω συναντήσει μεγάλες δυσκολίες, αλλά ποίος τις χέζει; Όταν παιδιά προσφύγων πνίγονται σε θαλασσόνερα, χωρίζοντας την γη με σύνορα και συρματόπλεγμα, ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα, επιβιώνουμε με ακόμη λιγότερα. Ευρώπη φρούριο, στρατόπεδα μεταναστών που σε κέντρα φιλοξενίας το κράτος τα μεταμφιέζει. Να σταματήσω να μάχομαι δεν παίζει, δεν παίζει… ΔΕΝ ΠΑΙΖΕΙ ! Σ’ αγαπώ και με ξεχνάς, το ραπ μου είναι εκδίκηση για ‘μας, εκδίκηση για ‘μας, ο θάνατος για ‘κείνους, μια σφαίρα που διαπερνάει τα κεφάλια τους και παίρνει την ζωή τους, νευρώσεις και ψυχώσεις, το ραπ είναι για φίλους, δεν είναι για όλους άρα απλά μόνο για λίγους, το ραπ μου είναι φωτιά στην απομόνωση απ’ τους τέσσερις τοίχους, ραπ απ’ τις καρδιάς τους χτύπους.. Ε! Είναι ραπ ταξικού μίσους. Σου δείχνω τα δόντια μου, είσαι στο στόμα του λύκου, στο στόμα του λύκου, πεινάει, θα σε φάει, χάνει την υπομονή του, κοιμήθηκες μαζί μου, ξυπνάς μέσα στην αγκαλιά του κτήνους στους πιο άσχημους τοίχους αυτού του είδους. Για χίλιους λόγους τελικά πιο πολύ μισήσαμε εμάς τους ίδιους. Ρουφάω τον πόνο με μύτους, ραπ για στεναχώριες, περιθώριο αδιέξοδο.. και άντε γαμήσου. Πλήθος ανασφαλειών, βίαια ξεσπάσματα, ψυχολογικές διαταραχές, σχέσεις συντροφικές, ανθρώπινες υπερευαισθησίες, εσωτερικά κενά, νύχτες με ταχυπαλμίες, επώδυνες εμπειρίες, τσακισμένες φιλοδοξίες, δάκρυα και μαλακίες, ουσίες, χημείες, είμαστε μαύρες τελείες, επαναστατικά απωθημένα, και ψέματα του τύπου: ότι θα τα καταφέρουμε… στο περίπου.”
Μπραβο ρε τυπά μου , πολύ δυνατός ο λόγος σου και ξέρεις ακριβώς ΤΙ γράφεις, σωστό πάτημα και ψυχάρα.. Εμεις τελικά το πάμε εκεί που θέλουμε κι όχι αυτό..! Να γράφεις πάντα παλικαρέ μου..#
Πόσο τυχερό πλάσμα είμαι πουχω κάνει το γιουτιουμπ μου γαματο ακόμα και αν προσπαθεί να με κατε_φθηνει,όπως και ο, τι μας υπολογίζει αποσα παίρνουμε από αυτά που μας δινει , να σαι καλά, και δύναμη
1) Δεν Παίζει
«Στο ταξίδι αυτό που βγαίνεις, να πηγαίνεις πάντα μ’ αέρα καλό»
“Δεν ξέρω πότε, θα καλυτερέψω πότε, αγωνίζομαι για να απελευθερωθώ μέχρι τότε, έτσι ώστε να μην επιστρέψω στο κολαστήριο που ονόμασαν ζωή, το χαμόγελο σου ενθύμιο, η πόλη μου μεταμορφώθηκε σε φυλακή, εικόνα ασφυκτική κατάσταση τρομακτική, σου πρότεινα να φεύγαμε μαζί όμως δεν ήρθες, που στο διάολο πήγες;
Στη γειτονιά φασίστες και ασφαλίτες, και βρήκες, τις βίδες που ‘χουν λασκάρει απ’ το κεφάλι μου, όταν μέσα του μπήκες, βγήκες, είδες; Άντε βίβες στην απαισιοδοξία διαδικασία σε επεξεργασία η ερωτοληψία. Δίχως αγάπη, το μυαλό μου έχει μουδιάσει και θα σκάσει γιατί δεν είμαι σε φάση, να ενισχύω την τάση ότι τρώει την ψυχή μου να τα αφήνω να χορτάσει.
Θεατής σε αρρωστημένες παραστάσεις εμπέδωσης βιωμάτων. Δεν θα έπρεπε να λέω για όλα αυτά μα τέλος πάντων. Η προσοχή αποσπάται και διηγούμαι, ενώ μου δίνεις την εντύπωση πως τίποτα δεν έμεινε για να πούμε, απόψε δεν πάω για ύπνο. Η συντριπτική πλειοψηφία της γενιάς μου είναι για ξύλο. Και οι δυο ξέρουμε πως έχω δίκιο, το ‘χω με το μέρος μου, με πνίγει, πασχίζω και το βρίσκω.
Γράφω για το Χρήστο, άραγε να θυμάσαι; Σήμερα δεν νιώθω οίστρο, άραξε μην φοβάσαι, τα πράγματα χειροτερεύουν, 2016, μπαίνω στα 23, κι ο χρόνος με πιέζει, πίνω ότι υπάρχει στο τραπέζι, έχω συναντήσει μεγάλες δυσκολίες, αλλά ποίος τις χέζει;
Όταν παιδιά προσφύγων πνίγονται σε θαλασσόνερα, χωρίζοντας την γη με σύνορα και συρματόπλεγμα, ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα, επιβιώνουμε με ακόμη λιγότερα. Ευρώπη φρούριο, στρατόπεδα μεταναστών που σε κέντρα φιλοξενίας το κράτος τα μεταμφιέζει.
Να σταματήσω να μάχομαι δεν παίζει, δεν παίζει… ΔΕΝ ΠΑΙΖΕΙ !
Σ’ αγαπώ και με ξεχνάς, το ραπ μου είναι εκδίκηση για ‘μας, εκδίκηση για ‘μας, ο θάνατος για ‘κείνους, μια σφαίρα που διαπερνάει τα κεφάλια τους και παίρνει την ζωή τους, νευρώσεις και ψυχώσεις, το ραπ είναι για φίλους, δεν είναι για όλους άρα απλά μόνο για λίγους, το ραπ μου είναι φωτιά στην απομόνωση απ’ τους τέσσερις τοίχους, ραπ απ’ τις καρδιάς τους χτύπους.. Ε! Είναι ραπ ταξικού μίσους.
Σου δείχνω τα δόντια μου, είσαι στο στόμα του λύκου, στο στόμα του λύκου, πεινάει, θα σε φάει, χάνει την υπομονή του, κοιμήθηκες μαζί μου, ξυπνάς μέσα στην αγκαλιά του κτήνους στους πιο άσχημους τοίχους αυτού του είδους. Για χίλιους λόγους τελικά πιο πολύ μισήσαμε εμάς τους ίδιους. Ρουφάω τον πόνο με μύτους, ραπ για στεναχώριες, περιθώριο αδιέξοδο.. και άντε γαμήσου.
Πλήθος ανασφαλειών,
βίαια ξεσπάσματα,
ψυχολογικές διαταραχές,
σχέσεις συντροφικές,
ανθρώπινες υπερευαισθησίες,
εσωτερικά κενά,
νύχτες με ταχυπαλμίες,
επώδυνες εμπειρίες,
τσακισμένες φιλοδοξίες,
δάκρυα και μαλακίες,
ουσίες,
χημείες,
είμαστε μαύρες τελείες,
επαναστατικά απωθημένα,
και ψέματα του τύπου:
ότι θα τα καταφέρουμε… στο περίπου.”
Ακόμα και αν με ξέχασες να με θυμάσαι κάπου κάπου, να με θυμάσαι κάπου κάπου.
KORONOIOS EDW
Μου έβγαλε την προηγούμενη καραντίνα αυτός ο άνθρωπος τον ευχαριστώ
έβγαλε την προηγούμενη, βγάζει και την τωρινή
Εξαιρετικό!
Ακόμα και αν με ξέχασες, να με θυμάσαι κάπου κάπου.
Κόψε και εδώ είσαι
Που και που
9 δεκεμβριου 2020 ακομα στα κελια μας.... χρηστο σε χρειαζομαστε
Το χαμόγελό σου ενθύμιο.
Ακόμα και αν με ξέχασες να με θυμάσαι κάπου κάπου . Να με θυμάσαι κάπου κάπου .
Μπραβο ρε τυπά μου , πολύ δυνατός ο λόγος σου και ξέρεις ακριβώς ΤΙ γράφεις, σωστό πάτημα και ψυχάρα.. Εμεις τελικά το πάμε εκεί που θέλουμε κι όχι αυτό..!
Να γράφεις πάντα παλικαρέ μου..#
Με αερα καλο στρατό μού.
Τα Άνω Ιλίσια στηρίζουμε ταξικό χιπ χοπ.... ;)
Θα σταματήσω να ακούω ραπ μόνο όταν πεθάνω αλήθεια.. Όσο ακούω τέτοιους αληθινούς στοίχους αξίζει..
Από τα καλύτερα τραγούδια στιχουργικά μπράβο μαγκα μου. Κρατάς πολύ παρέα
Μπράβο ρε συνονόματε είσαι παλικάρι
ΠΟΛΕΜΑ ΡΕ ΠΟΛΕΜΑ!!
Το χαμόγελό σου ενθύμιο..
Δεν με επερνες μαζί ρε στρατό τον Γιώργο να προσέχεις είναι μικρό. Τα λεμε αδέρφια μού!!!!
Δεν εχεις ιδεα τι σημαινει να πεθαινεις μονομιας το πρωι οταν ξυπνας κ να μισεις οτι αγαπας...
Πόσο τυχερό πλάσμα είμαι πουχω κάνει το γιουτιουμπ μου γαματο ακόμα και αν προσπαθεί να με κατε_φθηνει,όπως και ο, τι μας υπολογίζει αποσα παίρνουμε από αυτά που μας δινει , να σαι καλά, και δύναμη
EXW FRIKAREI EDW!!!
Εκδίκηση για μας!
ωραιος ρε
Respect (A)
Το πηρα επάνω μού αδέρφια...
PERFECT!
ναι ρε χρησταρααααα
Απλα ενα τεραστιο ρεσπεκτ ο διαδοχος τον παλιων 💪✌
Δυνατό 🔥
Respect
🌹
Σεβασμός!
Δύσκολοι καιροί καταστολής σε όλους τους τομείς της ζωής.
Δεν εχεις ιδεα τι σημαινει να πεθαινεις μονομιας οταν ξυπνας και να μισεις οτι αγαπας
για χίλιους λόγους τελικά πιο πολύ μισήσαμε εμάς τους ίδιους
👌👌
💣 💣 💣
2020
Ελπίζω να με θυμάσαι κάπου κάπου
Αρε στρατό τώρα το καταλαβενω ισως
...
που μπορω να βρω τα τραγουδια ξεχωριστα μαγκες μου, πολυ ωραιοι
διαχρονικα αντιεξου
καταπληκτικά κομμάτια, υπάρχουν κάπου οι στίχοι?🧨
δε περναω καλα μα εσυ δε θα περναγες ουτε απ εξω
E EINAI RAP TAKSIKU MISUS
Επίσης έρχομαι, που είσαι;
.
Δεν λείπεις μα λείπω .
Άραξε μη φωβασε τα πράγματα...
Μουσική για λίγους και καλούς