Raymond van het Groenewoud - Liefde voor Muziek | Matthijs Gaat Door

แชร์
ฝัง
  • เผยแพร่เมื่อ 11 ธ.ค. 2024

ความคิดเห็น • 7

  • @arnaudvanrietschoten5109
    @arnaudvanrietschoten5109 2 ปีที่แล้ว

    Zo'n heerlijk programma. Gisteren was top!!! Heerlijke versie dit!!!

  • @robinsalario4372
    @robinsalario4372 2 ปีที่แล้ว +1

    geweldig dit.

  • @hiekefrericks2514
    @hiekefrericks2514 2 ปีที่แล้ว

    Zaaaaalig!!!!!!!

  • @moniquekamermans4546
    @moniquekamermans4546 2 ปีที่แล้ว

    Geweldig

  • @moniquekamermans4546
    @moniquekamermans4546 2 ปีที่แล้ว

    er is geen moer verandert toen en nu het nummer blijft actueel

    • @henkjones
      @henkjones 3 หลายเดือนก่อน

      Er is van alles veranderd tussen toen en nu. Raymond heeft de tekst veranderd, is gezwicht voor de woke cultuur.
      Hieronder de aanpassingen:
      Van het Groenewoud zingt in "Liefde voor muziek" hoe hij naar de bioscoop ging en er een film zag waarin "de grootvader van Prince" een kerkdienst leidde en een "stel uitgelaten zwarte medemensen" uitbundig meezong. De film waar hij op doelt is The Blues Brothers (1980), waarin James Brown een gospelceremonie leidt. Brown was geen familie van Prince, maar wel een belangrijke inspiratiebron voor de zanger, wat wellicht verklaart[bron?] waarom Van het Groenewoud hem Princes "grootvader" noemt. Van het Groenewoud prijst deze veel vrolijkere en meer opwindende muzikale ceremonie die in vergelijking met Vlaamse kerkdiensten "verbazend goed vooruit" ging. Hij pleit voor meer soul en passie in de Vlaamse kerken en wil niets meer weten over "de laatste kutgroep uit Engeland", maar wel over "Tina Turner haar onderkant."
      Op de cd-versie zingt Van het Groenewoud het refrein "olé ola", wat hij inmiddels tijdens concerten vervangt door geneurie omdat dat meer gebruikelijk is in gospel. In de vroege versie had hij het ook ironisch over "een stel uitgelaten zwarte apen", maar later verving hij dit door "zwarte medemensen".

  • @arjanboes2024
    @arjanboes2024 2 ปีที่แล้ว

    Als het nummer van maat één tot de laatste maat volledig georkestreerd is, er een dirigent bijstaat en het publiek reageert of ze naar een c.d. zitten te luisteren dan is de passie verdwenen en wordt er een kunstje opgevoerd dat al 20 jaar wordt opgevoerd. De liefde is weg lijkt het. Verdwenen samen met de spontaniteit en het vuur. Een riedeltje.... Jammer. Ooit was dit nummer een schop voor je kloten. Nu is het een vluchtig blaasje tegen je linkerbal.