Głusza. Premiera książki Anny Goc

Dotąd o głuchych wypowiadali się głównie ci, którzy słyszą. Teraz głusi chcą opowiedzieć o sobie sami.
„Słyszaki” - mówią czasem głusi o słyszących.
Czy ludzi można opuścić językowo? Nie dać im prawa do języka? Albo za wszelką cenę nakłaniać do nauczenia się innego języka, którym posługuje się większość, chociaż dla wielu z nich to zadanie niewykonalne?
Jedno z pierwszych pytań, które zadają słyszący: głusi nie słyszą, ale przecież chyba mogą nauczyć się czytać? Gdy dowiadują się, że nie - nie wszyscy głusi w Polsce potrafią czytać ze zrozumieniem po polsku - słyszący dziwią się jeszcze bardziej: przecież to Polacy, kończą polskie szkoły, żyją w kraju, w którym wiadomości, pisma urzędowe, diagnozy i wyroki są po polsku. Jak to możliwe, że nie znają języka ojczystego?
- Jesteśmy niepełnosprawni tylko między wami, słyszącymi - mówi jeden z bohaterów Głuszy. - Gdy jesteśmy sami ze sobą, głusi z głuchymi, możemy używać naszego języka i nie czujemy się inni.
Dotąd o głuchych wypowiadali się głównie ci, którzy słyszą. Teraz głusi chcą opowiedzieć o sobie sami.
Wychowawca z internatu dla głuchych dzieci bił je i znęcał się nad nimi psychicznie. Głucha kobieta miga, że wychowankowie nie mogli o tym nikomu powiedzieć, bo większość z nich nie potrafiła mówić, a ich matki nie nauczyły się języka migowego.
Głucha kobieta w ciąży trafiła do szpital, ale nikt nie wezwał tłumacza. Jej syn, uczeń podstawówki, który umiał migać, musiał przekazać matce, że noworodka nie udało się uratować.
W czasie pandemii głucha matka zobaczyła, że nauczycielka ze szkoły dla głuchych mówi do jej syna podczas lekcji online. „Dlaczego ona to robi? - zastanawiała się. - Przecież on nic nie słyszy”.
„Jeszcze Porsy nie zdęła,/ lea my żeczamy,/ Co tam obca przemoc wziąła,/ Szablą odbierzemy. Marsz, marsz, Dąbrows,/ Z ziemi fłoskie do Borsy./ Zam twog przewodem/ Złoczym się z narodem” - czyta na głos głuchy Daniel Kotowski.
- Tego oczekuje ode mnie Rzeczpospolita Polska - miga. - Artykuł dwudziesty siódmy Konstytucji RP mówi, że „W Rzeczypospolitej Polskiej językiem urzędowym jest język polski”. A więc ja, obywatel głuchy od urodzenia, powinienem mówić. Nawet jeśli nie potrafię, choć przez kilkanaście lat próbowałem się nauczyć. Nawet jeśli nie słyszę swojego głosu. Mam konstytucyjny obowiązek mówić po polsku.
Anna Goc, dziennikarka „Tygodnika Powszechnego” i laureatka Stypendium im. Ryszarda Kapuścińskiego, w swojej książce oddaje głos głuchym.
Na spotkaniu będzie pętla indukcyjna.
Współorganizacja: Dowody na Istnienie
Projekt wspiera Miasto Stołeczne Warszawa

[@alicjagoly]

Świetna książka, przeczytałam ją praktycznie jednym tchem. O systemowej dyskryminacji Głucych zaczęłam dowiadywać się od Weroniki Szymańskiej aka Billie Sparrow (która jest z resztą jedną z tłumaczek na filmie), a książka pani Anny bardzo otwiera oczy. Zdecydowanie najlepszy reportaż 2022 roku, mam nadzieję że dotrze do jak największej liczby osób, powinien być omawiany w szkołach.

[@AleksandraJuskiewicz]

Dla mnie też szok! Uniknęłam specjalnych szkół. Wychowałam się wśród ludzi słyszących! Dzięki mojej determinacji! Pozostało mi niecałe 30 decybeli słuchu. Pozdrawiam.

[@iwonagaazka7379]

Pani Anno, bardzo dziękuję, że Pani podjęła ten temat.
Fantastycznie napisana książka.
Do przeczytania jednym tchem.
Szczerze mówiąc powinna być obowiązkowo przeczytana przez każdego dorosłego.

[@jazdazksiazkami]

Książka jest rewelacyjna. Świetnie napisany reportaż, otwierający oczy na nieznaną mi dotąd rzeczywistość. Brawo!

[@Celodbyt]

Nareszcie! Bravo az głosno

[@monikamaksymiuk3036]

Wspaniałe, gdy Pani tłumacz nie przerywa pomimo usilnej uwagi zza biurka :).

[@cezarydec1106]

Mam kupiłem przeczytałem na raz aż nie do pomyślenia jakie problemy i kłopoty mają Głusi szok