ΧΩΡΑ ΕΛΛΗΝΑΣ - ΤΟ ΠΥΡ - ΚΩΣΤΙ ΒΟΡΕΙΑΣ ΘΡΑΚΗΣ

«ΤΟ ΠΥΡ - Μετά την απομάγευση»
Το φινάλε.
Έχοντας μόλις «μιλήσει» η παράσταση για κάποια δεδομένα που μπορεί βάσιμα κανείς να συμπεριλάβει σε μια υπόθεση εθνικής ταυτότητας, έρχεται η στιγμή ενός ερωτήματος που σκέλη του ή αυτούσιο έχει απασχολήσει τον σύγχρονο Έλληνα. Τι είναι αυτό που διασχίζει τον χρόνο, ξεκινά ποιος ξέρει από πόσο βαθιά και ενώνει τους ανθρώπους σε μια αιώνια ανθρωπότητα; Ποια φωτιά, ποιο άσβεστο πυρ σμίγει γύρω του τους θνητούς και πυρώνει τα πρόσωπα και τις καρδιές αλλοιώνοντας το βλέμμα; Τι στις παλιές συνήθειες υπάρχει ακόμα απέθαντο, ώστε να προκαλεί ή να θάλπει κοινή επίκληση, κοινή εκδήλωση και κοινή ευχαριστία και ευχαρίστηση;
Το κλείσιμο με το Κωστί μόνο τυχαίο δεν ήταν. Το νταούλι ζωντανεύει το μουσειακό έκθεμα - γιατί ο Αράπης είναι αλλιώς θλιβερός να περιφέρεται μασκαράς επάνω στις σκηνές και - γιατί μέσα στο καταχθόνιο στοιχειό κατοικεί ζωντανή και αμείωτη η λατρευτική ανάγκη του θνητού ανθρώπου που τα στοιχειά κρατά ζωντανά. Στη διασταύρωση του άχρονου με το αχώρητο, εκεί, στήνονται κονάκια. Λόγω «παράδοσης» στήνονται;
Κάθε λεπτό, σε κάποιο μέρος κάτι αυθεντικό πεθαίνει μαζί με το υποκείμενό του. Στην αναζήτηση και πιστή αναπαράσταση του «αυθεντικού» απαντάμε πως τη φωτιά δεν χρειάζεται να την πιάσεις για να την πεις ζωντανή, ούτε να ανάψεις μια για να την περιγράψεις. Αρκεί να δεις και να δείξεις τα πυρωμένα πρόσωπα γύρω της. Και να πιστέψεις.
Ο τόπος λέγεται «μαζί» στο μέρος του χρόνου που συγκεντρώνονται τα εσωτερικά βλέμματα σε μία κατεύθυνση.
Όσο για την αρχική ερώτηση, μένει με την πόρτα ανοιχτή να υποδεχτεί πολλές απαντήσεις, όσες και οι άνθρωποι.
ΠΡΑΓΜΑΤΟΛΟΓΙΚΑ - ΣΚΗΝΟΘΕΤΙΚΑ
Το «μαζί» ξεχειλίζει και τελικά ξεπερνά το εθνικό «οικοδόμημα».
Οι μουσικοί είχαν στήσει κονάκι πίσω από τη σκηνή, κάτι που μας ένωσε με υπερβατικό και αβίαστο τρόπο. Αυτό γινόταν ώρες πριν και ώρες μετά την παράσταση.
Τα παιδιά δεν είχαν διδαχθεί τους χορούς μέχρι την τελική πρόβα ώστε μάλλον να «μυηθούν» και να λειτουργήσουν όσο το δυνατόν πιο αυθόρμητα. Και φυσικά δεν μιλάμε για βήματα.
Σε αυτήν την παράσταση τα μουσικά και χορευτικά σύνολα είχαν ελευθερία να τροποποιήσουν το πρόγραμμά τους κατά το πνεύμα της παράστασης, όπως αυτό μας/τους φανερώνεται μέχρι την τελευταία στιγμή. Έτσι λοιπόν, οι Ολυμπίτες Καρπάθου τραγούδησαν και χόρεψαν χωρίς πρόβες με τους υπόλοιπους συντελεστές και διαφοροποιήθηκαν και στις δύο παραστάσεις. Ακόμα και οι συντελεστές τους ακούσαμε πρώτη φορά την στιγμή της πρεμιέρας. Ενώ, με πρωτοβουλία και επιμέλεια του Αχιλλέα και της Γιούλης αποφασίστηκε να παρουσιαστούν οι δύο εκδοχές της γυναικείας Κωστιλίδικης φορεσιάς, «της ηλικιωμένης» και «της παντρεμένης» με τις δύο γυναίκες να στήνονται πίσω από την ζυγιά.
Η προβιά και τα κουδούνια που αφήνει το κορίτσι στη μέση είναι από τον Αράπη Βώλακα, ως το πανταχού παρόν στοιχείο της προφορικότητας και της φύσης, συνθετικό της ελληνικής ταυτότητας (λέξη ενικώς αποδιδόμενη, αλλά εγγενώς πληθυντικού αριθμού).
Αχιλλέα (Τσιάρα), Γιούλη (Δήμου)
Λευτέρη (Παύλου), Θάνο (Μαντζώλα), Γιάννη (Μαρμαρινέ), Πάνο (Σκουτέρη)
σας ευχαριστούμε.
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΣΚΗΝΗΣ - ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
«ΧΩΡΑ ΕΛΛΗΝΑΣ - Η άφθαστος χώρα».
Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης.
Σάββατο 2 και 3 Οκτωβρίου 2021.
Με την χρηματοδότηση και την αιγίδα του ΥΠΠΟΑ.
Ιδέα - Σκηνοθεσία
Βασίλης Παναγόπουλος - Κατερίνα Παναγοπούλου
Στην σκηνή συμμετέχουν μέλη από:
ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΗ ΕΣΤΙΑ ΤΡΙΠΟΛΗΣ
ΟΜΑΔΑ ΝΤΟΠΙΩΝ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΑΠΟ ΤΟ ΡΟΥΜΛΟΥΚΙ ΗΜΑΘΙΑΣ
ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΛΑΚΩΝΙΑΣ
Μουσικοί: Λευτέρης Παύλου και Θάνος Μαντζώλας (λύρα), Γιάννης Μαρμαρινός (νταούλι), Πάνος Σκουτέρης (γκάιντα)