วีดีโอ

Dr Somville, de man dankzij wie ik hier nog zit.

Sinds ik een iatrogene ziekte heb ontwikkeld, heb ik te maken gekregen met de donkere zijde van de geneeskunde, op zo'n manier dat niet alleen mijn fysieke gezondheid maar ook mijn mentale gezondheid hierdoor is aangetast (medisch trauma). Ik heb het over de anti-genezer. De arts die, om egoïstische, ego-beschermende redenen, en ongetwijfeld met een delusional maar zeer overtuigend gevoel van 'rechtvaardiging', schriftvervalsing pleegt in medische verslagen. En die op basis van deze bewust leugenachtige weergave van de medische werkelijkheid, de verkeerde ('niet ernstige') diagnose stelt, en op basis hiervan de patiënt de nodige ernstige behandeling ontzegt. Met alle medische, sociale en financiële gevolgen vandien voor de patiënt, inclusief permanente gezondheidsschade. Maar deze video, en dit gesprek, helpt mij om contact te houden met de goede kant van geneeskunde. Dergelijke inspirerende content helpt mij mijn geestelijke gezondheid te bewaren, terwijl ik verder vecht. Ik ben een hele map van dit soort content aan het opbouwen. Een deel van mijn onschuld, van mijn onvoorwaardelijk geloof in artsen zal nooit meer terugkomen. Maar ik zal altijd bewust blijven van de goede bedoelingen van veel artsen. Met de nadruk op 'bedoeling'. Het Milgram experiment toont aan hoe weinig weerstand de gemiddelde mens biedt aan sociale druk om onmenselijke daden te stellen. Sinds mijn ervaring met herhaalde medische gaslighting, valsheid in geschrifte in medische verslaggeving en herhaalde medische verwaarlozing wanneer het aankomt op de behandeling van een iatrogene ziekte (tot op het punt waar ik moet vaststellen dat ik enkel in het buitenland de nodige eerlijke verslaggeving en hulp krijg, niet in eigen land), stel ik mij altijd de volgende vraag, wanneer ik in aanraking kom met een nieuwe arts. Hoe zal deze ogenschijnlijk über-sympathieke arts reageren wanneer hijzelf (of iemand uit zijn brede, beschermde professionele kennissenkring) te maken krijgt met een patiënt met een zware, chronische ziekte die naast de centrale hulpvraag van de patiënt, ook allerlei vragen oproept inzake medische aansprakelijkheid, organisatie van de gezondheidszorg (inschatting van risico's van bepaalde populaire medische ingrepen), voorlichting van de patiënt, enzovoort? Zou hij buigen onder de druk? Of zou hij zijn morele ruggengraat recht houden, en zijn woorden, zijn geschrift en zijn daden voor de volle 100% ten dienste houden van de gezondheid van de patiënt? (Hij = hij/zij) Zal hij de moed hebben om de wanhopige zorgvraag te zien voor wat ze werkelijk is, of zal hij - mondeling en/of schriftelijk - karaktermoord plegen op de wanhopige patiënt, en hem subtiel of niet subtiel afschilderen als een hypochonder, een neuroot, een profiteur, een doktershopper, een weerbarstige patiënt, een onbetrouwbare patiënt, een malingerende patiënt, een vindictieve patiënt, ... om zo de aandacht voor de iatrogene ziekte te verschuiven naar de - duidelijk - grote problemen bij de patiënt zelf? Zal hij alle kenbare, precieze, relevante - en in het licht van de differentiaaldiagnose ook essentiële - klinische gegevens opnemen in het verslag? Of zal hij slechts een zeer kleine selectie van vaag geformuleerde klinische gegevens opnemen, ter ondersteuning van de geprefereerde goedaardige diagnose? Zal hij zijn medische beslissing baseren op achterhaalde theorieën die geen echte wetenschappelijk bewezen basis hebben maar die gretig gedeeld worden door collega's omdat ze een 'plausible deniability' genereren ten aanzien van de medische complicatie? Of zal hij vanuit zijn verantwoordelijkheidszin rekening houden met, en zelf ook actief op zoek gaan naar, de nieuwste bevestigde wetenschappelijke inzichten? En zal hij ook openstaan voor, en desnoods ook actief op zoek gaan naar, opinies van vierdelijnsspecialisten, wanneer dit de zorg voor de zwaar zieke patiënt ten goede komt? Ook al impliceert dit openstaan voor meer geavanceerde kennis, de erkenning van een chronisch geworden complicatie, veroorzaakt door eigen toedoen of door toedoen van een collega? Ik hoop dat een groeiend inzicht in dit probleem (zie bijv. ook het werk van J. Banja: Medical Errors and Medical Narcissism) toch op een bepaald moment zal leiden tot andere accenten in de opleiding van artsen. Een meer kritische kijk op het 'voorbeeldgedrag' dat student-artsen te zien krijgen van bepaalde senior-artsen. En, naast testen op voorkennis, ook een voorafgaande test op narcistische en psychopathische karaktertrekken (*), vooraleer de toelating te krijgen om opgenomen te worden in dit sterk beschermd beroep, waar misbruik van de zwakkere partij (de patiënt) zeer gemakkelijk is, zeer moeilijk aan de kaak te stellen is, én potentieel zeer verregaande gevolgen heeft. (*) Karaktertrekken die nu, zoals wetenschappelijk aangetoond, oververtegenwoordigd zijn in het medische beroep. Ik hoop dat de goede invloed van Prof. Ceulemans nog lang mag doorwerken op zijn afdeling en in zijn ziekenhuis. Deze is van onschatbare waarde. Veel meer nog dan welke academische titel ook. Enkel de arts die op menselijk en moreel vlak sterk in zijn schoenen staat, kan zijn taak als arts naar behoren uitoefenen. Heeft men die ingesteldheid en dat karakter niet, en voert men de taken enkel uit om prestige te winnen, dan zullen bepaalde als 'moeilijk' bestempelde patiënten onvermijdelijk en onherroepelijk uit de boot blijven vallen. Met alle desastreuze gevolgen vandien. Tot en met de dood. Dood die niet alleen teweeg wordt gebracht door de escalatie van de ontkende medische problemen zelf, maar soms ook door zelfmoord. Dit komt veel meer voor dan algemeen wordt ingeschat. Mijn ziekte is bijvoorbeeld pas zeer recent wetenschappelijk erkend als een ziekte die in ongeveer 50% van de patiënten aanleiding geeft tot suïcidale ideatie. Deze zelfmoordneigingen en in bepaalde gevallen ook effectieve zelfdodingen worden niet alleen ingegeven door de aanhoudende fysieke pijn en de aanhoudende invaliditeit, maar ook door de diepe wanhoop die ontstaat wanneer een patiënt verloren loopt in een medische draaimolen waar geen enkele arts wil weten (nadruk op *wil* weten) dat er een groot probleem is, en dat dringende gespecialiseerde medische hulp, desnoods op (buitenlands) quaternair zorgniveau, nodig is. Ik nodig elke geneeskundestudent die dit leest, uit om de zeer kort beschreven 'light triad traits' in deze video: th-cam.com/video/rO3C2f9lqgQ/w-d-xo.html te vergelijken met de persoonlijkheidstrekken die naar voor komen in het gesprek met Em. Prof. Ceulemans. Om de vele manieren op te lijsten, waarop deze persoonlijkheidstrekken hem geholpen hebben in de uitbouw van zijn carrière. En ook om te zien hoe deze persoonlijkheidstrekken op een heel natuurlijke wijze toebehoren aan deze man. Ze zijn intrinsiek aanwezig. Ze zijn niet gepland, niet uitgedokterd. Niet geïnstrumentaliseerd in functie van een 'betere carrière'. Maar hebben zich wel altijd met een sterke, goede, doorgezette intentie vertaald in een authentieke levenshouding en werkstijl. Deze man heeft een goede en zorgeloze opvoeding genoten, en hij erkent dit geschenk dat niet iedereen is meegegeven. Maar hij heeft ook telkens opnieuw de bewuste morele keuze gemaakt om deze waarden in ere te houden. En om deze waarden ook over te dragen naar zijn collega's, zijn studenten en zijn patiënten. Moraliteit is niet enkel inzicht. Moreel inzicht is niets, en betekent niets, wanneer het niet gecombineerd wordt met de moed om telkens opnieuw, bij elke nieuwe uitdaging, dit inzicht ook toe te passen en tot leven te brengen. Kortom, les van de dag, moraal van het verhaal: "playing nice" is COOL. Het kan én zal u ver brengen. Zeker op lange termijn. En het geeft vast en zeker de meeste voldoening. Maar ga er dan ook volledig voor, zonder morele compromissen! Heb vertrouwen in uzelf, in uw intuïtie, én in de patiënt. Bouw goede contacten op met bondgenoten met dezelfde gedreven, positieve visie. Wees moedig! En het komt goed. Voor een ander uitstekend voorbeeld: zie deze TED Talk van de zeer succesvolle neurochirurg Peter Vajkoczy: th-cam.com/video/CopAQ88_QfY/w-d-xo.html.

I first met Professor Marc Braem in Knokke, Belgium in 2017 where & when I sat for the EADSM Dental Sleep Medicine accreditation exam. He took time to speak with me and was very kind, helpful & approachable. Congratulations on achieving Emeritus status, Prof!

Zeer interessant.

Geneeskunde studeren, dat doe je beter niet in Antwerpen, me dunkt. Tenzij je een meisje bent en je graag laat bepotelen door Prof. Hubens in ruil voor extra punten. Het verklaart alleszins hoe totaal incompetente studenten toch een diploma krijgen. 1 van die afgestudeerden heeft een zware medische fout gemaakt die mij een levenslange handicap bezorgde. Indirect is dat ook het gevolg van de cultuur die bij UA getolereerd wordt. Dank u !

*Promosm* 😱

Ik heb economie Talen gedaan, met 3 uur wiskunde en natuurwetenschappen in de 3de graad. Zit nu in mijn tweede jaar. Het slagen van deze richting is vooral genoeg studeren, dus laat je niet ontmoedigen. (ik heb zelfs ni zo hard gestreefd in mijne eerste jaar). Wees niet bang!

Hartverscheurend intervieuw, Seneda, kan je ons examen alsjeblieft niet te moeilijk maken. De groeten van 2BA kine studenten

Fijn om te weten, ik zit nu nog in een hogere school opleiding maar ik zou wel na mijn derde jaar willen proberen om een universitaire studierichting te doen. Het is iets totaal anders maar ik zou het wel zien zitten om revaki te studeren na mijn opleiding.

Erg leuk interview en mooie laudation. Veel dank voor de samenwerking met jouw Nederlandse collega's en veel geluk Michiel van den Brekel

Eventful year. interesting

Ik wil later Tandarts worden , dankuwel voor deze vidoe nu ben ik extra gemotiveerd👍

Ziet er veelbelovend uit !