غـــزل
زموږ په ګران هیواد به چې مرمۍ را وریدلې
د ستـا سو په وطن به خوشحالۍ را وریدلۍ

ګاونډه تا به خپله ابــــــادې پکــــــې لیدله
زمـــوږ به چې په شنه فصل ګلۍ را وریدلې

زمـــــوږ د پښتنو به وو شلیدلې ګریوانونه
په تاســــو به ځولۍ ځولۍ روپۍ را وریدلې

په وینـــو باندې رنګ ښکلی کابل به ژړیدلـو
عجبه وه په تاســـــــو به مستۍ را وریدلې

دا تاســو به پنجاب کــې مستې پیغلې ناڅولې
په خـــوارو پښتنو به سرې ګولۍ را وریدلې

دا مــوږ به د بابړې شهیدانو په حال ویر کــړو
په تاســــــــو به نغمې د ازادۍ را وریدلې

ګاونډه عجیبه مسلمانــــــــي به د کـــــــوله
په مــــوږ به ستا له لورې نه خوارۍ را وریدلې

دا موږه پښتانه به دې دنیا سره په جنګ کــــړو
شیطان وې ستا له خـولې به شیطانۍ را وریدلې

بس اوس مــــوږ پیژندلی یې ګاونډه منافقــه
په مــــوږ به ستا له وجې تل سلګۍ را وریدلې
.
.
امیدالرحمن رحماني