Թևոսյան փողոցում ենք: ժամը 8-ն անց է 46 րոպե: Այն ժամանակ, ասենք՝ ընդամենը երկու ամիս առաջ, երբ հանգիստ ու խաղաղ մեր բան ու գործին էինք, երբ, կարծես, վերացել էր պատերազմի շունչը, առավոտյան՝ ժամը 9-ին, քաղաքի մաքրությունն ամբողջովին ավարտված էր: Մեր մաքրուհիներին հանդիպելու համար պետք էր վաղ առավոտյան արթնանալ: Այսօր արդեն ուրիշ է կարգը. երեխաներին դպրոց ճանապարհելիս, նրանք դեռ նոր են սկսում իրենց աշխատանքը.
-Առաջ ժամը 4-5-ից էինք սկսում աշխատել, հիմա փոխվել է կարգը, ժամը 8-9-ից ենք աշխատանքի:Մեր քաղաքը սուպեր լյուքս էր, գետնին ասեղ գցեիր կնկատվեր, լուցկու հատիկ էլ չես գտնի մեր փողոցում: Մենք այնքան մաքուր ու դաստիարակված ժողովուրդ ենք: Պատերազմը շատ բան փոխեց …Մեր քաղաքը դեռ այսքան կեղտոտ չի եղել:
Տիկին Լաուրան, ով պատերազմի 40-րդ օրը միայն լքեց Արցախը, չկարողացավ թաքցնել հուզմունքը: Շուրջ 30 տարի է քաղաքի մաքրության գործին է: Պատերազմի օրերին էլ, երբ լռում էին թշնամու արկերը, ապաստարանից դուրս էր գալիս և միանում քաղաքը մաքրողներին: Ասում է ՝ղարաբաղցին կողքը հաստա, երբեք չի լքելու Արցախը.
-Մի ծիլ էլ լինենք մենք աճելու և ծաղկելու ենք: Մնալու ենք այս հողում և միշտ պայքարելու ենք: Ոչ ոք մեզ չի կարող կոտրել ու փոխել … Մինչև 5-6 օրը մեր քաղաքը առաջվա սուպեր լյուքսնա լինելու: