LuzazuL
LuzazuL
  • 36
  • 144 136
Conoces la puerta de mi alma
Conoces la puerta de mi alma
มุมมอง: 81

วีดีโอ

Una vez más
มุมมอง 83หลายเดือนก่อน
Una vez más
Poniendo el corazón sobre la mesa
มุมมอง 132 หลายเดือนก่อน
Poniendo el corazón sobre la mesa
Esta si
มุมมอง 144 หลายเดือนก่อน
Esta si
Passerella Gianni ( Juana ) Bella ( Tutta Ella )
มุมมอง 85 หลายเดือนก่อน
Passerella Gianni ( Juana ) Bella ( Tutta Ella )
WONDERFUL FEET
มุมมอง 46 หลายเดือนก่อน
WONDERFUL FEET
Words
มุมมอง 227 หลายเดือนก่อน
Words
Eres
มุมมอง 247 หลายเดือนก่อน
Eres
Musica leggerissima
มุมมอง 642 ปีที่แล้ว
Musica leggerissima
Avec le temp
มุมมอง 1002 ปีที่แล้ว
Avec le temp
COMANDANTE LARA
มุมมอง 38K2 ปีที่แล้ว
COMANDANTE LARA
José Luis El cazador 2
มุมมอง 70K3 ปีที่แล้ว
José Luis El cazador 2
José Luis El cazador 1
มุมมอง 33K3 ปีที่แล้ว
José Luis El cazador 1
Ya no vivo por vivir
มุมมอง 393 ปีที่แล้ว
Ya no vivo por vivir
Mi árbol y yo
มุมมอง 343 ปีที่แล้ว
Mi árbol y yo
HELENA EN ACCIÓN
มุมมอง 233 ปีที่แล้ว
HELENA EN ACCIÓN
Helena en el recuerdo
มุมมอง 143 ปีที่แล้ว
Helena en el recuerdo
Helenita
มุมมอง 204 ปีที่แล้ว
Helenita
Luisito
มุมมอง 114 ปีที่แล้ว
Luisito
Para que se sepa...
มุมมอง 294 ปีที่แล้ว
Para que se sepa...
Halma Violeta
มุมมอง 934 ปีที่แล้ว
Halma Violeta
Siempre niña
มุมมอง 294 ปีที่แล้ว
Siempre niña
Fractal
มุมมอง 234 ปีที่แล้ว
Fractal
Cumpleaños cuando éramos reyes
มุมมอง 584 ปีที่แล้ว
Cumpleaños cuando éramos reyes

ความคิดเห็น

  • @inmaruiz9667
    @inmaruiz9667 2 หลายเดือนก่อน

    Qué fotazos!! Menudo montaje, está genial

    • @oasisluzazul
      @oasisluzazul หลายเดือนก่อน

      De miedo !

  • @inmaruiz9667
    @inmaruiz9667 2 หลายเดือนก่อน

    Pedazo vídeo. Words dont come easy to me.

    • @oasisluzazul
      @oasisluzazul 2 หลายเดือนก่อน

      Words dont come easy

  • @juliolara8798
    @juliolara8798 4 หลายเดือนก่อน

    ERUNDINO buena gente. los hizo ganar

  • @juliolara8798
    @juliolara8798 4 หลายเดือนก่อน

    Preguntas faciles. Bien por el concursante. Ese ION ARAMENDI es un tipazo

  • @inmaruiz9667
    @inmaruiz9667 4 หลายเดือนก่อน

    Mi canción favorita de Luis Miguel. Muchas gracias.

    • @oasisluzazul
      @oasisluzazul 2 หลายเดือนก่อน

      Es tan fácil darte...

  • @miguelinasanchez8093
    @miguelinasanchez8093 ปีที่แล้ว

    Que alegria encontrarme con Ion !!!

  • @juliolara8798
    @juliolara8798 ปีที่แล้ว

    Esa polera esta sagrada. Si te regalo un angel como tu hija, esta bendecida. FELICITACIONES!!!!

  • @hernanbaez1964
    @hernanbaez1964 ปีที่แล้ว

    Puedes alzar la noche de los cazadores?

  • @Alvaric
    @Alvaric 2 ปีที่แล้ว

    Tia Helena, anda que dices naa, yo se que te gusta dar sorpresitas (aun recuerdo la pulsera que hiciste...pero tu sabes, se la acabé dando a la alemana...al fin y al cabo la sorpresa era para ella😆) pero esto es pasarse tiaaa, mira que no decirme nada... Vaale, se como eres y se que lo que te diga un médico o quien sea, te va a valer madre y vas a seguir haciendo tu vida, como siempre has echo, viviendo el dia a dia, fluyendo, y tal vez no dijiste nada por que aquello simplemente no iba contigo, lo tuyo era estar a lo que tocaba en el dia, lo entieeeendo... Jajaj si es que eres una fenomena Es que acabo de ver el video homenaje este que te han echo y me he acordado de ti tía, no te he dicho nada desde que hiciste el viaje y no puedo evitar echarte de menos, aunque se que nos acabaremos viendo pronto, junto a los otros seres queridos que como tu habéis cruzado el horizonte...Bueno, ya está, que ya nos veremos un dia de estos guapa (tu sabes que no digo estas cosas por decir) hasta pronto Helenaa bonita😘

  • @ignaciourizar9947
    @ignaciourizar9947 2 ปีที่แล้ว

    Erudino es el mejor,explica,respeta y no es vanidoso

  • @inmaruiz9667
    @inmaruiz9667 2 ปีที่แล้ว

    Nadie debería nunca arrepentirse de lo vivido, ni de haber amado. Lo único que nos queda al final es eso, los momentos, las emociones, el corazón latiendo, buscar una cara bajo la lluvia. Nadie debería arrepentirse jamás de eso. Es lo que hace que la vida merezca la pena

    • @oasisluzazul
      @oasisluzazul 2 ปีที่แล้ว

      Con el tiempo se deja de amar. Se olvida … avec le temps el amor huye …

  • @marlenechirinos7542
    @marlenechirinos7542 2 ปีที่แล้ว

    M GUSTA ERUDINO💖

  • @marlenechirinos7542
    @marlenechirinos7542 2 ปีที่แล้ว

    COMO M GUDTA RSYE CAZADOR ❤

  • @mariaisa2088
    @mariaisa2088 2 ปีที่แล้ว

    No me gusta el cazador sin Ion.

    • @Adrian-fh9zy
      @Adrian-fh9zy 2 ปีที่แล้ว

      A mi tampoco creo k pierde con ese presentador

    • @TF-km2ls
      @TF-km2ls ปีที่แล้ว

      @@Adrian-fh9zy no

  • @jaironunez7196
    @jaironunez7196 2 ปีที่แล้ว

    IMPRESIONANTE!!! Lo de la hija tatuada fue tremendo... Qué triste😪

    • @franciscohernandezjimenez7605
      @franciscohernandezjimenez7605 2 ปีที่แล้ว

      Me gusta mucho el programa pero yo cambiaría las mismas pregunta para los concursantes que para el cazador

  • @edgarangel5382
    @edgarangel5382 2 ปีที่แล้ว

    👍👍👍👍

  • @omapad2556
    @omapad2556 2 ปีที่แล้ว

    Al fin ganaron los concursantes.... bravo

  • @taniazapata6209
    @taniazapata6209 2 ปีที่แล้ว

    Ya son varias derrotas que se come el Justiciero...

  • @ticholainez9003
    @ticholainez9003 2 ปีที่แล้ว

    una pregunta esos euros los comparten o el premio va a los dos

    • @_JRey_
      @_JRey_ 2 ปีที่แล้ว

      Son compartidos entre los dos.

    • @brandonmartin-moore5302
      @brandonmartin-moore5302 2 ปีที่แล้ว

      The fact that this is added in almost every comment suggests to me the show doesn't explain it very well.

  • @hernanayotaalex3528
    @hernanayotaalex3528 2 ปีที่แล้ว

    Me dejarias participar en el cazador como jugadora ion

  • @hernanayotaalex3528
    @hernanayotaalex3528 2 ปีที่แล้ว

    Maravilloso concurso

  • @sarasolis2764
    @sarasolis2764 3 ปีที่แล้ว

    Maravillosoooo!!!

  • @martag.p.6146
    @martag.p.6146 3 ปีที่แล้ว

    Boj

  • @claramontano5031
    @claramontano5031 3 ปีที่แล้ว

    FELICITACIONES, REGIOS CONCURSANTES!!! Y CON ESE CAZADOR DE LUJO PORQUE ES EL MEJOR, UN MAGNIFICO PROGRAMA. QUE COSA TAN VERGONZOSA LOS QUE VAN A CONCURSAR POR "PANTALLEAR" Y SE MUEREN DE LA RISA PORQUE HACEN MIL PUNTOS!!! Y A VECES SON TAN DE BUENAS QUE LOS MULTIPLICAN CON EL CONOCIMIENTO DE LOS COMPAÑEROS. DEBERÍAN PONERLES PREGUNTAS BIEN DIFICILES PARA QUE SE VAYAN RAPIDITO. HOLA, ERUNDINO COMO ESTAS?

    • @Adrian-fh9zy
      @Adrian-fh9zy 2 ปีที่แล้ว

      Me encanta el programa

  • @claramontano5031
    @claramontano5031 3 ปีที่แล้ว

    TREMENDO CONCURSANTES!!!!!! Desde que comenzó el programa estuve con ellos. MUY BIEN GANADOS esos Euros que los disfruten con salud. Amo a Erundinio (con perdón de su esposa), lo quiero mas de la cuenta, es un ser lleno de conocimientos, poco habla pero lo que dice dice es GENIAL, es el mejor CAZADOR. En su órden para mi el, Lilith, Paz, y Ruth, todavía le falta tiempo a David porque lo veo es como concursante en SABER Y GANAR.

  • @oasisluzazul
    @oasisluzazul 4 ปีที่แล้ว

    Querida Helena Querida Helena: Por fin solas!!! Tenía tantas cosas que decirte, sabiendo que no podía decírtelas, que es un verdadero alivio hacerlo ahora. No podía hablar contigo de algo fundamental, de esa muerte que te rondaba. No, porque tú no querías ni oír hablar de ella. Daba igual que las cosas se pusieran realmente feas, que el puto bicho se reprodujera una y otra vez, que los médicos te dijeran que lo tuyo no tenía cura... Todo eso daba lo mismo, tú seguías inasequible al desaliento. Tú pensabas: "que no tengo cura lo dirás tú, ya veremos". Con tu espíritu guerrillero no creíste ni una palabra de aquello. Pienso que tenías claro que tú no te ibas a morir, que era imposible, que tenía que haber algún error en ese pronóstico negro. Cuántas veces he intentado imaginarme qué pasaba por tu cabeza! Porque claro, lo de preguntarte directamente era imposible. Tú y yo podíamos hablar de todo, de todo... menos de eso. La claridad, la sinceridad, la brutalidad incluso... podían servir para todos los temas, menos para la muerte. Bueno, menos para tu muerte. Cómo se puede hablar de la propia muerte con menos de 30 años? No en teoría, en plan virtual, sino de verdad. No sé, tal vez hay gente que lo consigue pero no tú, tú imposible. Porque no querías rendirte, te negabas, no aceptabas meter a la muerte en tus planes. Podías ver cosas que hubieran mosqueado a cualquiera pero tú no las veías, o si las veías hacías como que no las habías visto. Eso junto con la circunstancia favorable de que tal vez sabías poco sobre cómo va esto del cáncer hizo el resto. Pudiste seguir viviendo pensando que lo superarías hasta el último segundo. En la familia había opiniones para todos los gustos. Si debías saber más, si debías saber menos, si era bueno o no era bueno esto o aquello... Yo variaba de opinión unas 30 veces al día. A ratos pensaba que tal vez sería bueno para poder tomar decisiones sobre tu muerte, y para despedirte en condiciones de tus amigos y de tu familia; otros pensaba que mataría a cualquiera que te dijera algo que te hiciera sospechar mínimamente que te estabas yendo. Por supuesto, pensásemos lo que pensásemos, nadie estaba dispuesto a ser el que te lo dijera. Cómo se le dice a alguien que quiere vivir por encima de todo que se vaya despidiendo de la vida? Quién tiene valor, cojones, ovarios? Uffffff, nadie. Al final lo que ha pasado es que te has ido sin saber que te estabas yendo. Y a lo hecho pecho, si así ha sido bien está. Confiaste en un final feliz hasta el desgraciado final. Pese al dolor insoportable, pese a que tu cuerpo se había convertido en tu peor enemigo, pese a que no había un puto órgano que funcionara en condiciones. Mirando al frente, planeando futuros tatus, comprando en Amazon como una posesa cosas para tu artesanía... Y nosotros viéndote, y dándote ánimos, y pensando menuda puta mierda de vida. Callados como puertas. Qué duro quererte tanto, verte agarrada a la vida como una lapa, negando las evidencias, y no poder llorar, ni gritar, ni maldecir. Qué duro ha sido, Helena. Y si lo ha sido para mí, que a fin de cuentas no dejaba de ser una visitante en tu habitación del hospital, cómo no habrá sido para tus padres, que estaban ahí a piñón fijo, compartiendo la terrible tarea de acompañarte en ese viaje inevitable que te esperaba, sin tú saberlo ni quererlo. Ay, cómo me hubiera gustado poder hablar contigo de todas estas cosas! Pero cuánto me alegro de que no lo hayamos hecho! Ésta es una charla que no podíamos tener más que a posteriori. Me gustaría imaginar lo que tú contestarías. Tal vez "tita, teníais que habérmelo dicho"? No creo. Más bien te veo diciendo "gracias por no decirme nada y dejarme vivir con mis pequeñas ilusiones". Qué duro, Helena! Todos haciendo planes que pudieran hacerte ilusión. Todos intentando regalarte pequeños instantes de felicidad. Todos!!! Mi humilde aportación fue este tatu que está grabado en mi brazo izquierdo a modo de brazalete eterno: HELENA CON H. De repente un día vi la luz. Hosssstia, voy a grabarme a Helena! Tengo que hacerlo yaaaaa! Antes de que se vaya, no a modo de homenaje póstumo, no por favor. Quiero que ella lo vea! Dicho y hecho, contacté con unos tatuadores y les pedí por favor por favor por favor que me colaran porque necesitaba urgentemente un tatu muy especial. Se portaron genial, me dieron cita para la semana siguiente, lo más pronto que pudieron. Pero yo viví todo ese tiempo en un sinvivir. Entre medias los médicos empezaron a hablarnos de sedación. Ay Diosssss, no llego no llego no llego, que se me va antes de verlo! Jodeeeeeer, Helena, no te lo puedes imaginar. Sabiendo ya como sabía que te ibas irremediablemente sí o sí, de repente la preocupación era que no te fueras sin ver tu nombre grabado en mí para siempre. Qué pego, no? Llámame egoísta, llámame tarada, llámame lo que te dé la gana... el caso es que yo ya vivía sólo para una cosa: hacerme ese tatu y salir corriendo como una loca al hospital a enseñártelo. Las horas pasaban tan lentas, y yo pidiéndote a gritos silenciosos: Helena espera, Helena espera, Helena espera! Tengo un regalo para ti, un pequeño regalito, pero déjame dártelo. El día del tatu estaba atacá de los nervios. No veía el momento, las horas se ralentizaron ya a un nivel tortuoso. Iba tan enloquecida en la bici que estuve a punto de morir varias veces, porque no veía ni coches ni camiones ni autobuses ni nada. También pude haber atropellado yo a alguien, porque tampoco veía a las personas. Yo sólo veía una cosa: el momento de llegar a tu habitación del hospital y ponerte el brazo delante de la cara y decirte "mira, Helena". Cuando llegué a casa pensé que por muy poco no había yo muerto antes que tú. Habría tenido gracia la cosa. Iba volando a hacerme un tatu para ti y me mato por el camino. Pero oye, la vida tiene esos giros y otros más raros. En fin, ésa era mi pequeña aportación a tu felicidad. Por cierto, quiero que sepas que les he dado las gracias a los tatuadores y les he informado de que llegamos a tiempo. También les he mandado una foto del momento en el que nos besamos tú y yo, a la manera en la que se besan las personas que llevan una sonda nasogástrica. Eso sí, con el tatu plastificado en primer plano. Qué feliz fui en ese momento, Hele! No te lo puedes ni imaginar. A pesar de que mi hermana me miró como si yo estuviera muuuuuuy loca. Pero te vi la carita, te vi sonreír, te escuché decir "gracias tita", y luego cogerme la mano y acariciármela. Me la cogías tú a mí, no yo a ti. Sé que querías decirme todo con ese gesto. Lo sé, Helena, sé que en ese momento supiste lo que significas para mí. Fue un instante mágico, de conexión absoluta contigo. No lo cambio por nada en el mundo. Tres días después te has ido. Sin saberlo ni quererlo. Yo ya te llevo en mi piel para siempre. Cuido este tatu como oro en paño, porque es casi como cuidarte a ti, querida mía. Lo enseñé con orgullo de tía herida en el alma en el tanatorio. A pelo, me daba igual que me hubieran recomendado no hacerlo. Necesitaba llevarte bien a la vista. A pesar de que... me cago en to lo más grande, tooooodo el mundo que venía a abrazarme ponía sus manos, probablemente no del todo limpias, justo encima. Pensé que tenía que haberme tatuado tu nombre en el culo, que ése no me lo toca casi nadie. Yo venga a apartar manos. Me daba pena porque quería abrazar a todas esas personas, pero coñññño, no me toquéis el tatu, jodeeer! En fin, Hele, todavía nos queda mucho por hablar a ti y a mí. Pasas a formar parte desde ya de la gente que quiero que pasó al otro lado, y tienes tía pesada para rato. Igual que hablo con mi madre todo el tiempo, ahora repartiré mis intereses, unos días hablaré con ella y otros contigo. O igual os junto, por qué no? También hablo con mi hermano de vez en cuando, os puedo juntar a los tres. Molaría, joder, menudo trío. Que te quiero no hace falta que te lo diga. Todo el mundo anda por ahí colgando cosas preciosas tuyas en el Facebook. Fliparías, te lo juro. Tus padres y tu hermana tienen para llorar ríos viendo y leyendo todo lo que la gente dice de ti. Hay corazones morados por todas partes. Yo ya lo veo todo en morado. Hijaputa, te querían hasta las cucarachas. Te quería y te quiere tanta gente! Hay tanto amor en todas esas manifestaciones de tus amigos! Y tantos proyectos pensando en ti! Cómo me gustaría que pudieras verlo! Pero bueno, ya te lo cuento yo. Tengo muchísimas cosas que contarte. Puedes echarte a temblar, ni te imaginas lo pesada que soy. Como además tengo ese punto asocial y con la gente viva hablo más bien poco, lo dejo casi todo para hablar con vosotros los muertos. La abuela Juani te puede decir lo pesadísima y lo incordio que soy. Escúchame, y si quieres háblame. Mi madre siempre se ha negado a hablarme pero que sepas que estoy abierta a la posibilidad de escucharos. Me encantaría. Si quieres me puedes hablar en sueños. O bien en forma de esa gata que viene a visitarme en Rabanales de vez en cuando, que se parece un montón a tu Wapa. Puedes hablarme a través de ella. Pero si no quieres hablarme da igual, yo no pararé de darte por culo a ti. No te vas a librar. Ps. Cuidaremos de tu madre, de tu padre y de Irene. Palabra de tita petarda. 2 comentarios: Unknown6 de octubre de 2019, 19:14Que bonito cuñada, me has hecho llorar 💋💋💋 os quiero Responder Unknown6 de octubre de 2019, 19:55 Pues q te digo tita petarda, q su sonrisa nos va a acompañar siempre, q vamos a seguir su forma de querer vivir hasta el.infinito y más allá...💜 te queremos Helena con H. Responder

  • @oasisluzazul
    @oasisluzazul 4 ปีที่แล้ว

    Helena con H Llevo semanas pensando en escribir algo sobre Helena pero reconozco que hasta este momento había sido incapaz. Ahora creo que estoy preparada. Helena es artesana. Le encanta trabajar con las manos. En los mercados suele poner su puestecillo de abalorios diseñados por ella y trabajados con esmero: pulseras, collares, anillos... Tiene un arsenal de adornos de todo pelaje, tamaño y color. Helena es feminista, muy feminista. Tanto que su color favorito es el morado. Siempre lleva algo morado: camisetas, pantalones, fulares, pendientes, diademas, las uñas pintadas de morado, el pelo con tinte morado... También su puestecillo de artesanía, como no podía ser menos, es morado. Y como buena feminista de pro usa constantemente el lenguaje inclusivo y escribe las desinencias de género con x. A Helena le gustan los gatos, pero sobre todo ama a su gatita Wapa. Le encanta achucharla, besarla, dormir abrazada a ella... Ahora desde hace un tiempo no puede estar con su Wapa pero no se olvida ni un minuto de ella. La amiga que se la ha quedado temporalmente le manda fotos y vídeos y de esa manera la ausencia se le hace un poco menos dolorosa. Como decía, he tardado mucho tiempo en ser capaz de hablar sobre Helena, y al final quien me ha decidido es ella misma, que con gran valor ha escrito su propio testimonio. Le he pedido permiso para incorporar su mensaje en mi blog: "Diario de una mujer sana. En vistas de lo ocurrido últimamente en mi vida escribo unas líneas en las que pongo nombre sin miedo. A finales de febrero me diagnosticaron un cáncer de lengua, con lo que a mí me gusta hablar y comer! No fue suficiente con eso, sino que después de mi 28 cumpleaños me diagnosticaron el que ha sido el segundo y último cáncer de mi vida. Porque así lo decido y lo marco en la vida. Porque con dos ya aprendí la lección. Porque la vida es para disfrutarla y agradecer. Y yo agradezco a cada amigx, familiar, a todas las enfermeras y al enfermero que me crucé en el camino, a lxs médicxs, celadores, e incluso a la chica que conocí en la cola el día de la preanestesia de la segunda operación. Agradezco a la vida cada oportunidad que me da y la disfruto, y río, y lloro, y canto... porque después de muchos años (o pocos, según se mire) me he dado cuenta de que la vida es eso, es uvas con sabor a beso (como dice una gran amiga mía), es poesía dedicada, es un equipo de fútbol, es palabras cantadas, es amistades conquistadas, es todo eso y más. Ah, y que una madre siempre será una madre, y un padre un padre, una hermana una hermana, y mi gata la más bonita y cariñosa del mundo. El frío de las habitaciones sólo se llena con la calidez humana; y la mía gracias a todxs está repleta de cariño, sonrisas y bellas palabras. Por esto y por mucho más: GRACIAS. Todo es posible si lo intentas, pero hay que intentarlo bien." Como podéis comprobar, además de todas sus otras cualidades, Helena escribe muy bien, con garra, con autenticidad, con alma. Con sus propias palabras, las palabras de una chica muy joven que en unos meses ha madurado un mundo, a fuerza de dolor, de miedo y de lucha. Yo le he pedido a Helena que escriba, en un blog o donde ella quiera, pero que siga escribiendo; que nos hable de su dolor, de su fe, de su lucha, de sus sueños, de sus esperanzas. Quiero que cada vez seamos más los que la acompañemos en esta guera, que no le falte ni un brazo en la batalla. Que seamos cientos, miles, empujando su carro, celebrando sus victorias, animándola en las inevitables derrotas. Es verdad que aunque todos estemos ahí, apoyándola y cerrando filas, al final la lucha es suya. Es a ella a quien le han cortado tres cuartos de lengua para volvérsela a reconstruir con músculo de la pierna. Es ella, y no nosotros, quien lleva meses sin comer, alimentándose por una sonda nasogástrica. Tampoco somos nosotros los que hemos tenido que aprender a hablar de nuevo. Ni los que tenemos la piel quemada por la radio, ni el cuerpo cansado por la quimio. No es a nosotros a los que nos han abierto la garganta de lado a lado para sacarnos los ganglios. Esa lucha sólo le pertenece a ella porque es ella quien está peleando cuerpo a cuerpo con ese bicho, ese monstruo enorme que pretende devorarla pero al que se lo va a poner muy difícil. En este momento Helena es mi heroína, y me gustaría que fuese la heroína de todo el mundo. Ojalá todos los héroes en los que nos miramos fueran como ella, y no como esos descerebrados que se matan a 237 kms por hora llevándose por delante todo lo que se les cruza y a los que luego se les dedican rendidos homenajes por saber darle patadas a un balón. Mi homenaje es para ti, Helena, porque tú sí que lo vales. Ah, para quien no lo sepa, Helena es mi sobrina. Mi bella, inteligente y amada sobrina. 11 comentarios: Helena con H10 de junio de 2019, 11:15 Te quiero tita!! Me encanta y me siento más querida y alagada que nunca. La felicidad y las fuerzas que me dais son infinitas y esta lucha la estoy ganando gracias a todas las personas (y, por supuesto, animales) que estáis a mi lado, que me queréis y me apoyáis, que me dedicáis el mejor de vuestro cariño y las más bonitas palabras. No sé cómo agradecerte tanto, tanta fuerza que me das y tan orgullosa que me haces sentir de mí misma. Te quiero Responder Inma Ruiz de Julián10 de junio de 2019, 11:20 Cucha, pues empieza por agradecérmelo escribiendo "alagar" con h. Que la única palabra que lleva H en el mundo no es Helena. Yo también te quiero muchísimo y me siento muy orgullosa de ti. Eres una crack, eres mi ídola. Aunque escribas los géneros con la x y halagar sin h, qué le vamos a hacer. Nobody is perfect, jajajajaja! Responder Helena con H10 de junio de 2019, 11:28 Iba con "h" pero del hambre que tengo me la he comío jejejeje Responder Respuestas Inma Ruiz de Julián10 de junio de 2019, 14:22 Japuta qué arte! Responder Unknown10 de junio de 2019, 11:45 Sois tal para cual!!! No digo más jajaja. Pero de verdad q Helena con H o sin ella nos demuestra cada día la luz, el ánimo y la fuerza nos la transmite ella. Sigo tus pasos, colegui en la adversidad. Vamos a ganar ésta y muchas más.

  • @nazarethalmagrofernandez2269
    @nazarethalmagrofernandez2269 4 ปีที่แล้ว

    Pasan los días, y los meses y no puedo evitar emocionarme cada vez que veo este vídeo. Nos volveremos a ver ♥️

  • @Neobhaal
    @Neobhaal 5 ปีที่แล้ว

    gracias x las recopilaciones, ni me salen las palabras

  • @Neobhaal
    @Neobhaal 5 ปีที่แล้ว

    gracias, seas kien seas, me has hecho sonreir en el día más difícil de mi vida, mil gracias