วีดีโอ

กราบอนุโมทนาสาธุค่ะ

สาธุสาธุสาธุครับ

สาธุสาธุสาธุครับ

สาธุค่ะ

กราบสาธุค่ะ

สาธุการธรรมครับ

สาธุ ๆ ๆ

ขอบคุณค่ะ

น้อมกราบ อนุโมทนา สาธุ สาธุ สาธุ

ขอน้อมกราบ สาธุ เจ้าค่ะ

น้อมกราบหลวงปู่ดู่ พรหมปัญโญ สาธ สาธุ สาธุครับ

สาธุๆๆๆ

กราบสาธุเจ้าค่ะ 🙇‍♀️🙇‍♀️🙇‍♀️ลูกทานเจ ตลอดชีวิตเจ้าค่ะ🙏

กราบสาธุครับ

❤❤

น้อมกราบสาธุๆๆค่ะหลวงปู่✨🙏🙏🙏🙏🙏✨

กราบ​สาธุ​สาธุ​สาธุ​พ่อแม่​ครู​บ​า​อาจารย์​ครับ​

กราบสาธุ สาธุ สาธุ ครับ

สาธุ สาธุ สาธุ ครับ🙏🙏🙏

สาธุ

กราบสาธุครับ

(6) "เรื่องพิธีกรรมหรือบุญกิริยาวัตถุต่างๆก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ยังให้เกิดกุศลอยู่ หากแต่ว่าสำนักนั้นปฏิบัติแล้ว ก็ถือได้ว่าเป็นไปเพื่อกุศลเพียงเล็กน้อยเท่านั้น การสำรวมสำเนียกในพระวินัยอย่างเคร่งครัด การสมาทานธุดงค์นั้นเป็นปฏิปทาที่ดีงามอย่างยิ่ง น่าเลื่อมใส แต่ถ้าเจริญจิตเจริญใจไม่ถึงอธิจิตอธิปัญญาแล้ว ย่อมเสื่อมลงได้เสมอ เพราะยังไม่ถึงโลกุตรภูมิ ที่จริงพระอรหันต์ทั้งหลาย ท่านไม่ได้รู้อะไรมากมายเลย เพียงแต่เจริญจิต เจริญใจให้รู้แจ้งในขันธ์5 แทงตลอดไปในปฏิจจสมุปบาท หยุดการปรุงแต่ง หยุดการแสวงหา หยุดกริยาจิต มันก็จบแค่นี้ เหลือแต่บริสุทธิ์ สะอาด สว่าง ว่าง มหาสุญญตา ว่างมหาศาล จิตคิด จิตเกิด จิตไม่คิด จิตไม่เกิด จิตคิด จิตถูกทำลาย จิตไม่คิด จิตไม่ถูกทำลาย จิตปรุงแต่ง จิตถูกทำลาย จิตไม่ปรุงแต่ง จิตไม่ถูกทำลาย จิตแสวงหา จิตถูกทำลาย จิตไม่แสวงหา จิตไม่ถูกทำลาย จิตปรารถนา จิตถูกทำลาย จิตไม่มีความกำหนัด จิตไม่ถูกทำลาย อบรมจิต จิตอบรมจิต รู้ธรรมภายในจิตแล้วอบรม ธรรมในธรรม ภายในจิต ผู้รู้ไม่คิด ผู้คิดรู้แล้วไม่ต้องคิด ก็เกิดปัญญา ทิ้งหมดรู้หมด ทิ้งหมดได้หมด ไม่ทิ้งเลยไม่รู้เลย ไม่ทิ้งเลยไม่ได้เลย ส่งจิตเข้ามรรคจิต แล้วจิตพิจารณาจิต รู้ธรรมในจิต แล้วถ้าต่อมรรคจิต จงทำให้ชำนิชำนาญ เอาธรรมมาอบรมธรรม รู้ธรรมในธรรม เอาธรรมชาติมาปฏิบัติ ให้รู้ธรรมชาติในธรรมชาติ เอาธาตุมาปฏิบัติธาตุ ให้รู้ธาตุในธาตุ เอาธรรมอบรมในธรรม เอาจิตอบรมในจิต ให้รู้ธรรมภายในจิต รู้แล้ว ละ วาง ปล่อยทิ้ง ไม่อาลัย และไม่ยึดมั่นในธรรมต่างๆ ทั้งที่เกิดขึ้นภายในจิต ทั้งฝ่ายดีและฝ่ายชั่ว บาปบุญเปรียบเหมือนมายา เกิดขึ้นแล้วดับปล่อยทิ้งทั้งสอง มีแต่ผู้รู้ ผู้ตื่น ผู้เบิกบาน สิ้นแห่งความรู้ หุบปากเงียบ อิ่มในธรรม ธรรมเติมธรรม ไม่มีธรรม นั่นคือธรรม อตุโล หาใดเทียม"

(5) "การชุมนุมเทวดา เทวดาจะมาชุมนุมกันกี่ล้านโกฏิ ก็ไม่มีปัญหาอะไร เพราะในเนื้อที่หนึ่งปรมาณู เทวดาอยู่ได้ถึง 8 องค์ การปฏิบัติให้มุ่งปฏิบัติเพื่อสำรวม เพื่อความละ เพื่อความคลายกำหนัดยินดี เพื่อความดับทุกข์ ไม่ใช่เพื่อเห็นสวรรค์ ไม่ใช่เพื่อเห็นวิมาน แม้แต่พระนิพพาน ก็ไม่ต้องตั้งเป้าหมายเพื่อจะได้เห็นทั้งนั้น ให้ปฏิบัติไปเรื่อยๆ ไม้ต้องอยากอะไร พระนิพพานมันเป็นของว่าง ไม่มีตัวตนหาที่ตั้งไม่ได้ หาที่เปรียบไม่ได้ ปฏิบัติไปแล้วจะรู้เอง เมื่อละอย่างหนึ่ง ก็จะติดอีกอย่างนึง ดีแล้วที่ได้ผล พูดถึงความสุขในสมาธิมันก็สุขจริงๆ จะเอาอะไรมาเปรียบก็ไม่ได้ แต่ถ้าติดอยู่แค่นั้นมันก็ได้แค่นั้น ยังไม่เกิดปัญญา จะตัดภพตัดชาติ ตัณหา อุปาทาน ให้ได้สุข ละสุขนั้นได้เสียก่อน แล้วพิจารณาขันธ์ 5 ให้แจ่มแจ้งต่อไป วันหนึ่งเต่าลงไปในน้ำแล้วก็พรรณนาความสุขความสบายบนบกให้ปลาฟัง ว่ามันมีแต่ความสุขความสบาย แสงสีสวยงาม ไม่ต้องลำบากเหมือนอยู่ในน้ำ ปลาพากันฟังด้วยความสนใจ และอยากเห็นบกจึงถามเต่าว่า ปลา: บนบกนั้นลึกมากแค่ไหน? เต่า: มันจะลึกอะไร..มันก็บก ปลา: เอ๊ะ! บนบกนั้นมีคลื่นไหม? เต่า: มันจะคลื่นอะไร..มันก็บก ปลา: เอ๊ะ! บนบกนั้นมีเปลือกตมมากแค่ไหน? เต่า: มันจะมีอะไร..มันก็บก ให้สังเกตุดูคำถามที่ปลาถาม แล้วเอาความรู้ที่มีอยู่ในน้ำถามเต่า เต่าก็ได้แต่ปฏิเสธ เหมือนจิตปุถุชนที่เดามรรคผลนิพพาน ก็ไม่ต่างอะไรกับปลา ชาตินี้ ชาติก่อน ชาติหน้า ชาติไหนๆไม่เคยสนใจเรื่องอย่างนี้เลย ท่านทั้งหลายเคยภาวนาถึงตรงนี้ไหม หสิตุปปาท คือกริยาที่จิตยิ้มเอง โดยปราศจากเจตนาที่จะยิ้ม เกิดในจิตของเหล่าพระอริยเจ้าเท่านั้น ไม่มีในสามัญชน พอพ้นจากเหตุปัจจัยอันการปรุงแต่งแล้ว เป็นอิสระด้วยตัวมันเอง ศีล ด้วยพระบางองค์ตั้งใจจะรักษาศีล 227 จนลืมรักษาศีล5 ครั้งหนึ่งที่ไฟไหม้ในสุรินทร์ หลายท่านหลายคนเลิกเข้าวัดทำบุญไปหลายราย เพราะคิดว่าธรรมะไม่ได้ช่วยเขาให้พ้นจากไฟไหม้บ้าน ไฟมันทำตามหน้าที่ของมัน ธรรมะไม่ได้ช่วยใครในลักษณะนี้ หมายความว่าความอันตรธาน ความวิบัติ ความเสื่อมสลาย ความพลัดพรากจากกัน สิ่งเหล่านี้มันเป็นของประจำโลกอยู่แล้ว ผู้ที่มีธรรมะผู้ที่ปฏิบัติธรรม เมื่อประสบกับสภาวะเช่นนั้นแล้ว จะวางใจอย่างไรจึงจะไม่ทุกข์อย่างนี้ต่างหาก ไม่ใช่ธรรมะช่วยไม่ให้แก่ ช่วยไม่ให้ตาย ช่วยไม่ให้หิว ช่วยไม่ให้ไฟไหม้ ไม่ใช่อย่างนั้น ผู้ปฏิบัติที่แท้จริงนั้นไม่จำเป็นต้องคำนึงถึง ชาติหน้า ชาติหลัง นรก สวรรค์ อะไรก็ได้ ให้ตั้งใจปฏิบัติให้ตรงกับศีล สมาธิ ปัญญา อย่างแน่วแน่ก็พอ ถ้าสวรรค์มีจริงถึง16ชั้นตามตำรา ผู้ปฏิบัติดีแล้วก็ย่อมได้เลื่อนฐานะของตนโดยลำดับเอง หรือถ้าสวรรค์นิพพานไม่มีเลย ผู้ปฏิบัติดีแล้วในขณะนี้ก็ย่อมไม่ไร้ประโยชน์ ย่อมอยู่เป็นสุข เป็นมนุษย์ชั้นเลิศ จากการฟังคนอื่นค้นคว้าจากตำรานั้น ไม่สามารถแก้ไขข้อสงสัยได้ ต้องเพียรปฏิบัติธรรมวิปัสสนาญาณให้แจ้ง ความลังเลสงสัยก็จะหมดไปโดยสิ้นเชิงเอง การเวียนว่ายตายเกิด มากกว่านั้นเราไม่เคยสนใจเรื่องอย่างนี้ แค่อุปจารสมาธิก็เป็นได้แล้ว ทุกอย่างมันออกมาจากจิตทั้งหมด อยากรู้อยากเห็นอะไร จิตมันก็บันดาลให้รู้ให้เห็นได้ทั้งสิ้น และรู้ได้เร็วเสียด้วย หากพอใจเพียงแค่นี้ ผลที่ได้จากสิ่งเหล่านี้ก็คือ กลัวการเวียนว่ายตายเกิด ในภพที่ต่ำแล้วตั้งใจทำดี บริจาคทาน รักษาศีล แล้วก็ไม่เบียดเบียนกัน พากันกระหยิ่มยิ้มย่องในบุญของตน ส่วนการที่จะกำจัดกิเลสเพื่อให้ทำลายอวิชชา ตัณหา อุปปาทาน เข้าถึงความพ้นทุกข์ได้อย่างสิ้นเชิงนั้น อีกต่างหากเล่า"

(4) "การบริโภคเนื้อสัตว์ ผู้บริโภค ผู้ค้า ดีทีเดียว ท่านผู้ใดสามารถฉันมังสวิรัตได้ ก็เป็นการที่ดีมาก ขออนุโมทนาสาธุด้วย ส่วนท่านที่ยังฉันมังสะอยู่ หากมังสะเหล่านั้นเป็นของบริสุทธิ์โดยส่วนสาม คือ ไม่ได้เห็น ไม่ได้ยิน ไม่ได้สงสัย ว่าเขาเจาะจง ได้มาด้วยความบริสุทธิ์แล้ว ก็ไม่ผิดธรรมดาวิสัยอย่างไร อนึ่งที่ว่าจิตใจสงบเยือกเย็นยินดีนั้น ก็เป็นผลเกิดขึ้นจากการ ตั้งใจปฏิบัติให้ถูกต้องพระธรรมวินัย ไม่เกี่ยวกับอาหารใหม่ อาหารเก่า ที่อยู่ในท้องเลย เมื่อการค้าจำเป็นกับการปฏิบัติธรรม เมื่อการดำรงชีพอยู่ ทุกคนจึงจำเป็นต้องมีอาชีพการงาน และอาชีพการงานทุกสาขาย่อมมีความถูกต้อง ความเหมาะ ความควร อยู่ในที่ของมัน เมื่อทำให้ถูกต้อง พอเหมาะพอควรแล้ว ก็เป็นอัพยากตธรรมคือไม่บาป ไม่เป็นบุญแต่ประการใด ส่วนการประพฤตินั้น เป็นสิ่งที่ควรทำ เพราะผู้ประพฤตินั้น ย่อมสมควรแก่งานทุกกรณี อย่าให้จิตแล่นไปสู่อารมณ์ภายนอก ถ้าเผลอเมื่อรู้ตัวให้รีบดึงกลับมา อย่าปล่อยให้มันรู้อารมณ์ดีหรือชั่ว สุขหรือทุกข์ ไม่คล้อยตามและไม่หักหาญ เกจิอาจารย์อื่นๆ เขานั่งปรกนั่งพุทธาภิเษกอย่างไรไม่รู้ ส่วนตัวเรานั่งทำสมาธิอย่างเดียว ตามแบบฉบับอย่างเรา เรียนอะไรก็ให้มันรู้อย่างนั้น เดี๋ยวก็เก่งไปเอง ใจที่ไม่สงบรู้ว่ามันไม่สงบ เพราะอยากสงบมันจึงไม่สงบ ขอให้พยายามภาวนาไปเรื่อยๆ สักวันหนึ่งเถิดถึงจะได้สงบตามต้องการ หยุด ต้องหยุดให้เป็น การแสดงความผิดพลาดมันแสดงออกอยู่แล้ว เพราะเราให้หยุดคิดหยุดนึก ก็กลับจะไปคิด ที่จะหยุดคิดเสียอีก แล้วอาการหยุดจะอุบัติขึ้นได้อย่างไร จงกำจัดอวิชชาแห่งการหยุดคิดหยุดนึก เสียให้สิ้น เลิกล้มความคิดที่จะหยุดคิดเสียก็สิ้นเรื่อง ด้วยพระธรรมทั้ง 84,000 พระธรรมขันธ์นั้นออกไปจากจิตของพระพุทธเจ้าทั้งหมด ทุกสิ่งทุกอย่างออกจากจิต อยากรู้อะไรให้ค้นที่จิต สิ่งใดที่สามารถรู้ได้ สิ่งนั้นเป็นของโลก สิ่งใดไม่มีอะไรจะรู้ได้ สิ่งนั้นคือธรรม โลกเป็นของคู่อยู่เป็นนิจ แต่ธรรมเป็นสิ่งเดียวกับจักรวาล เพราะไม่มีอะไรจะถึง และไม่มีอะไรจะไม่ถึง ในการปฏิบัติ สิ่งอันประเสิรฐที่มีอยู่เฉพาะหน้าแล้วไม่สนใจ กลับไปหวังไกลถึงสิ่ง เพียงเป็นการกล่าวถึง เป็นลักษณะของคนไม่เอาไหนเลย ก็เป็นด้วยมรรคผลนิพพานของพระศาสนา สมณะโคดม ในปัจจุบันยังมีอยู่ อย่างสมบูรณ์ แต่กลับเหลวไหล ไม่สนใจ เมื่อไปนึกถึงพระศรีอารีฯ ก็ยิ่งเหลวไหลมากกว่านี้อีก ขอให้ท่านทั้งหลายจงสำรวจความสุขดูว่า ตรงไหนที่ตนว่ามันเป็นสุขที่สุดในชีวิต ครั้นแล้วสำรวจดู มันก็แค่นั้นแหละ แค่ที่เราเคยรู้ เคยพบมาแล้วนั่นเอง ทำไมจึงไม่มากกว่านั้น มากกว่านั้นไม่มี โลกนี้มีอยู่แค่นั้นเอง แล้วก็ซ้ำๆซากๆอยู่แค่นั้น เกิดแก่เจ็บตายอยู่ร่ำไป มันก็น่าจะมีความสุขชนิดพิเศษที่ว่า ประเสิรฐกว่านั้นปลอดภัยกว่านั้น พระอริยเจ้าทั้งหลายท่านจึงสละสุขส่วนน้อย เล็กๆส่วนนั้นเสีย ออกแสวงหาความสุขที่เกิดจากความสงบภายในกาย ภายในใจ จิตสงบ สงบกิเลส เป็นความสุขที่ปลอดภัย หาสิ่งใดเปรียบมิได้เลย เมื่อยังอ่อนไหวอยู่ได้รับความกระทบกระเทือนใจเป็นอย่างยิ่ง เมื่อมัวสนใจอะไรกับสิ่งเหล่านั้น ธรรมดาแสงย่อมสว่าง ธรรมดาเสียงย่อมดัง หน้าที่ของมันเป็นเช่นนั้นเอง เราไม่ใส่ใจฟังเสียงก็หมดเรื่อง จงทำตัวไม่ให้เป็นปฏิปักษ์กับสิ่งแวดล้อม เพราะมันมีอยู่อย่างนี้ เป็นอยู่อย่างนี้ เพียงเพราะทำความเข้าใจกับมันให้ถ่องแท้ ด้วยปัญญาอันลึกซึ้งเท่านั้นเอง"

(3) "เมื่อไม่ภาวนาดูจิตของตัวเอง ไปภาวนาดูของเขา มันก็เห็นของเขาอยู่ร่ำไป ไปอยากไปไหนก็ไปตามสบายเถอะ การกระทำของเราในสิ่งเหล่านี้ เป็นเพียงกริยากายภายนอก ที่เป็นไปในสังคม หาใช้เป็นกิริยาจิตที่นำไปสู่ภพภูมิ หรือมรรคผลนิพพานแต่ประการใด ปัญญาในภายนอกคือปัญญาสมมุติ ไม่ทำให้จิตแจ้งในพระนิพพานได้ จะต้องอาศัยปัญญาอริยมรรคเท่านั้น ที่จะเข้าใจพระนิพพานได้ ความรู้ของนักวิทยาศาสตร์เช่นกัน มีความรู้มาก มีความสามารถมาก แยกปรมาณูอะตอมที่เล็กที่สุด จนเข้าถึงมิติที่4แล้ว แต่นักวิทยาศาสตร์ไม่รู้จักพระนิพพาน จึงเข้าพระนิพพานไม่ได้ จิตที่แจ้งในอริยมรรคเท่านั้น จึงเป็นไปเพื่อตรัสรู้แจ้ง ตรัสรู้ยิ่ง ตรัสรู้พร้อม เป็นไปเพื่อความดับทุกข์ เป็นไปเพื่อนิพพาน บุคคลไม่ควรเศร้าโศกอาลัยอาวรณ์ถึงสิ่งภายนอกกายทั้งหลาย ทั้งนี้ที่มันผ่านพ้นไปแล้ว เพราะสิ่งเหล่านั้นมันได้ทำหน้าที่ของมันอย่างถูกต้องและโดยสมบูรณ์ที่สุดแล้ว สัจธรรมทั้งหมดที่มีประจำโลกอยู่แล้ว พระพุทธเจ้าตรัสรู้สัจธรรมนั้นแล้ว ก็นำมาสั่งสอนสัตว์โลก เพราะอัธยาศัยของสัตว์ไม่เหมือนกัน หยาบบ้าง ปราณีตบ้าง พระองค์จึงเปลืองคำสอนไว้ถึง 84,000 พระธรรมขันธ์ เมื่อนักปราชญ์ฉลาดสรรหาคำพูด เพื่อให้สมบูรณ์ที่สุด เพื้ออธิบายสัจธรรม เพื่อมาตีแผ่ เพื่อให้กับผู้มุ่งสัจธรรมเดียวกัน เราต้องย่อมอาศัยแนวทางนั้น ในสัจธรรมนั้น ที่ตนเองจะไตร่ตรองว่าเห็นถูกแล้ว ถูกต้องแล้วและสมบูรณ์ เพื่อนำออกไปเผยแผ่อีก โดยไม่ได้คำนึงถึงคำพูด หรือยึดติดในอักขระพยัญชนะตัวใด แม้แต่น้อย แม้แต่ตัวเดียว ในรายละเอียดอาศัยพลัง อัปมาสมาธินั้นแหละมาตรวจสอบจิต และปล่อยวางอารมณ์ทั้งหมด อย่าให้เหลืออยู่ และแม้ว่าเราปล่อยวางอารมณ์ได้ชั่วขณะหนึ่ง ถ้าสังเกตจิตไม่ดีหรือสติไม่สมบูรณ์เต็มที่แล้ว ก็อาจเป็นไปได้ว่า ละจากอารมณ์หยาบไปอยู่อารมณ์ละเอียดก็เป็นไปได้ จึงต้องหยุดความคิดทั้งปวงและปล่อยให้จิตตั้งอยู่ความไม่มีอะไรเลย เมื่อจิตปรุงกิเลส คือการที่จิตบังคับให้กาย วาจา ใจ กระทำสิ่งภายนอก ให้มี ให้เป็น ให้ดี ให้เลว ให้เกิดวิบากได้ แล้วยึดติดอยู่ว่านั่นเป็นตัวนั่นเป็นตน ของเรา ของเขา กิเลสปรุงจิต การที่จะสั่งสิ่งภายนอกเข้ามา ทำให้จิตเป็นไปตามอำนาจของมัน แล้วยึดว่ามีตัวมีตนอยู่ สำคัญผิดไปจากความจริงอยู่เป็นร่ำไป ศีล คือปรกติจิตที่อยู่ปราศจากโทษ เป็นจิตที่มีเกราะกำบัง ป้องกันการกระทำชั่วทุกอย่าง สมาธิผลสืบจากการรักษาศีล คือจิตที่มีความมั่นคงมีความสงบ เป็นพลังที่จะส่งต่อออกไป ปัญญาคือผู้รู้ คือจิตที่ว่าง เบาสบาย รู้แจ้งแทงตลอด ตามความเป็นจริงอย่างไร วิมุตติคือจิตที่เข้าถึงความว่างจากความว่าง คือความสบายเหลือแต่ความไม่มี ไม่เป็น ไม่มีความคิดเหลืออยู่เลย เมื่อคลายความยึดเช่นนั้น แสดงว่าสมาธิของตัวเองยังไม่แข็งแกร่งเพียงพอเพราะยังยึด ถ้าเป็นอารมณ์แรงกล้าเป็นพิเศษ โดยเฉพาะอารมณ์ที่เป็นจุดอ่อนของเราแล้ว ต้องแก้ด้วยปัสสนาวิธี จงเริ่มต้นด้วยการพิจารณาสภาวะที่หยาบที่สุด คือกาย แยกให้ละเอียดพิจารณาให้แจ่มแจ้ง ขยับไปถึงพิจารณาธรรมอะไรก็ได้ทีละคู่ ที่เราเคยแยกพิจารณามา ก็มี ดำก็มี ขาวก็มี มืดก็มี สว่างก็มี เป็นต้น"

(2)"ภิกษุทั้งหลาย พรหมจรรย์นี้เราประพฤติมิใช่เพื่อหลอกลองคน มิใช่เพื่อให้คนมานิยมนับถือ มิใช่เพื่ออานิสงส์ลาภสักการะและสรรเสริญ มิใช่อานิสงส์เป็นเจ้าลัทธิเล็ก เป็นเจ้าลัทธิอย่างนั้นอย่างนี้ ที่แท้พรหมจรรย์นี้ เราประพฤติเพื่อสังวาระความสำรวมเพื่อปะหานะ ความละ เพื่อวิราคะ ความกระหายกำหนัดยินดี เพื่อนิโรธะ ความดับทุกข์ ผู้ปฏิบัติและนักบวชจึงต้องมุ่งแนวทางนี้ นอกจากแนวทางนี้แล้วผิดทั้งหมด สิ่งใดอันบัณฑิตในโลกทั้งหลายกล่าวว่ายังมีอยู่ แม้ตถาคตกล่าวไว้ว่าสิ่งนั้นมีอยู่ สิ่งใดอันบัณฑิตในโลกทั้งหลายกล่าวว่าไม่มี แม้ตถาคตก็กล่าวว่าไม่มี ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย เราย่อมไม่วิวาทโต้เถียงกับโลก แต่โลกย่อมวิวาทโต้เถียงกับเรา ผี ผีที่ไหนเคยหลอกพระ มีแต่พระนั่นแหละหลอกผี และตั้งกระบวนการหลอกผีเป็นการใหญ่เสียด้วย คิดดูให้ดีนะ วัตถุสิ่งของที่ชาวบ้านเอามาบริจาคทำบุญนั้น แทบทั้งหมดล้วนทำเพื่ออุทิศเพื่อส่งไปให้ผีทั้งนั้น ผีพ่อแม่ปู่ย่าตายาย ญาติพี่น้อง แล้วเราพระเล่าประพฤติตนเหมาะสมแล้วหรือยัง มีคุณธรรมอะไรบ้าง ที่จะส่งผลให้ถึงผีได้ ระวังอย่าให้ อย่ามาเป็นพระหลอกผี นักปฏิบัติทั้งหลาย สำนักใหม่ๆดีเหมือนกัน สำนวนโวหารสละสลวย ทั้งรวยด้วยคำพูด แต่หาสาระแก่นสารอะไรไม่ได้ การฟังแต่ละครั้ง ควรให้อรรถรสของปริยัติ ปฏิบัติ ปฏิเวธ จึงจะเป็นแก่นสารได้ เมื่อลังเลใจการปฏิบัติวิปัสสนานั้น จะเริ่มต้นด้วยวิธีไหนก็ได้ เพราะผลมันเป็นอันเดียวกันอยู่แล้ว ที่ท่านสอนแนวปฏิบัติไว้หลายๆแนวนั้น เพราะจริตของแต่ละคนไม่เหมือนกัน จึงต้องมีวัตถุ สี แสง และคำบริกรรมเช่นพุทโธ อะระหัง เป็นต้น เพื่อหาจุดใดจุดหนึ่ง ให้จิตรวมกันอยู่ก่อน เมื่อจิตรวมสงบแล้วคำบริกรรมนั้นจะหลุดหายไปเอง แล้วพอถึงรอยเดียวกันรสเดียวกัน คือวิมุตติเป็นแก่น มีปัญญาอย่างยิ่ง การไม่กังวลการไม่ยึดถือนั่นแหละ คือวิหารธรรมของนักปฏิบัติ การไปหลายสำนักหลายอาจารย์การปฏิบัติจะไม่ได้ผล เพราะการเดินหลายสำนักนี้ คล้ายกับการปฏิบัติเริ่มใหม่ไปเรื่อยๆ เราก็จะไม่ได้หลักธรรมที่แน่นอน บางทีเกิดการลังเลสงสัย งงงวยจิต ไม่มั่นคง การปฏิบัติก็จะเสื่อม ไม่เจริญคืบหน้าต่อไป ถึงจิตจะไม่สงบ ก็ไม่ควรให้มันออกไปไกล ใช้สติระลึกไปแต่กายนี้ ดูให้เห็น อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา อสุภะ สัญญาหาสาระแก่นสารไม่ได้ เมื่อจิตมองเห็นชัดแล้ว จิตก็จะเกิดความสลดสังเวช เกิดนิพพาทา เกิดความหน่ายคลายกำหนัด ย่อมตัดอุปทานขันธ์ได้เช่นเดียวกัน ผู้ใดหลงใหลในตำรา ในอาจารย์ ผู้นั้นไม่อาจพ้นทุกข์ได้ แต่ผู้ที่จะพ้นทุกข์ได้ต้องอาศัยตำรา และอาจารย์เช่นเดียวกัน หลักธรรมที่แท้จริงนั้นคือ จิต ให้กำหนดดูจิตให้เข้าใจจิตตัวเองให้ลึกซึ้ง เมื่อเข้าใจจิตตัวเองลึกซึ้งแล้ว นั่นแหละได้ชื่อว่าถึงซึ่งหลักธรรม คฤหัสถ์ญาติโยมทั่วไป เขาประกอบอาชีพการงานด้วยความยากลำบาก เพื่อให้ได้มาซึ่งวัตถุข้าวของเงินทอง มาเลี้ยงครอบครัวลูกหลานของตน แม้จะเหน็ดเหนื่อย เมื่อยล้าอย่างไร เขาก็ต่อสู้ ในขณะเดียวกันเขาก็อยากได้บุญได้กุศลด้วย จึงพยายาม เสียสละทำบุญ ลุกขึ้นแต่เช้าหุงหาอาหารก่อนใส่บาตร ก่อนใส่เขายกมือขึ้นท่วมหัวแล้วตั้งจิตอธิษฐาน ครั้นแล้วถอยไปย่อมือ ยกมือไหว้อีกครั้งหนึ่ง ที่เขาทำเช่นนี้ก็เพื่อต้องการบุญกุศลจากเรานั่นเอง แล้วเราละมีบุญกุศลอะไรที่จะให้เขาบ้าง ได้ประพฤติตัวสมควรที่จะรับเอาของเขามากินแล้วหรือยัง"

หลวงปู่ดูลย์ อตุโล วัดบูรพาราม จ.สุรินทร์ ถ่ายทอดคำสอนโดยหมอบี "จิตที่ส่งออกนอกเป็นสมุทัยผลอันเกิดจากจิตที่ส่งออกนอกเป็นทุกข์ จิตเห็นจิตเป็นมรรค ผลอันเกิดจากจิตเห็นจิตเป็นนิโรธ เรื่องบางเรื่องที่เห็นนั้นเขาเห็นจริง แต่สิ่งที่ถูกเห็นนั้นไม่จริง นิมิตบางอย่างมันก็สนุกดี น่าเพลิดเพลินอยู่หรอก แต่ถ้าติดอยู่แค่นั้น มันก็เสียเวลาเปล่า วิธีละง่ายๆก็คือ อย่าไปดูสิ่งที่ถูกเห็นเหล่านั้น ให้ดูผู้เห็น แล้วสิ่งที่ไม่อยากเห็นนั้นก็จะหายไปเอง เมื่อสิ่งที่ปรากฏเท่าที่เห็นนั้น ยังเป็นของภายนอกทั้งสิ้น จะนำมาเป็นสาระที่พึ่งอะไรไม่ได้หรอก เมื่อคิด คิดเท่าไหร่ก็ไม่รู้ ต่อเมื่อหยุดคิดจึงจะได้รู้ และต้องอาศัยความคิดนั่นแหละ จึงจะรู้ การที่จะออกไปจาริกเผยแผ่ประกาศพระศาสนานั้น เป็นไปได้ทั้งการส่งเสริมพระศาสนา และทำลายพระศาสนา ที่ว่าเช่นนี้เพราะพระองค์ธรรมฑูตนั่นแหละเป็นตัวแปรสำคัญ เมื่อประพฤติตัวเหมาะสม มีสมณะสัญญาจริยาวัตรงดงามตามสมณะวินัย ผู้ที่ได้พบเห็นหากยังไม่เลื่อมใสก็จะเกิดความเลื่อมใสขึ้น ส่วนผู้ที่เลื่อมใสแล้วก็จะเพิ่มความเลื่อมใสให้มากขึ้นไปอีก ส่วนองค์ที่มีความประพฤติและวางตัว ตรงกันข้ามนี้ ย่อมทำลายผู้ที่เลื่อมใสแล้ว ให้ถอยศรัทธาลง สำหรับผู้ที่ยังไม่เลื่อมใสเลย ก็จะยิ่งถอยห่างออกไปอีก จึงขอให้ทุกท่านจงเป็นผู้พร้อมด้วยความรู้ ความประพฤติ ความไม่ประมาท สอนเขาอย่างไร ตนเองต้องทำได้อย่างนั้นเป็นตัวอย่างด้วย และเมื่อถึงปรมัตถ์แล้วก็ไม่ต้องการ การที่เราสร้างเพื่อประโยชน์ส่วนรวม ประโยชน์สำหรับโลก สำหรับวัดวาศาสนาเท่านั้นแหละ ถ้าจะพูดถึงเอาบุญ เราจะมาเอาบุญอะไรอย่างนี้ คนสมัยนี้เขาเป็นทุกข์ก็เพราะความคิด ในทางโลก สิ่งที่มี ส่วนในทางธรรม มีสิ่งที่ ไม่มี ศรีษะที่ปลงผมหมดแล้ว สัตว์เลื้อยคลานเล็กน้อยเช่นเหา ย่อมอาศัยอยู่ไม่ได้ฉันใด จิตที่พ้นจากอารมณ์ ขาดจากการปรุงแต่งแล้ว ก็อาศัยอยู่ไม่ได้ฉันนั้น ผู้มีบำเพ็ญเป็นปรกติอยู่อย่างนี้ ควรเรียกว่าเป็นภิกษุแท้ อันความรู้ที่ออกจากจิตที่สงบนั่นแหละ เป็นความรู้ที่ลึกซึ้งที่สุด เราได้รู้จักคำว่า พุทโธ นั้นเป็นอย่างไรแล้ว เรารู้เอง เท่านั้นแหละ ไม่มีอะไรมากมาย และถ้ามีเวลาสำหรับการหายใจ ก็ต้องมีเวลาสำหรับการภาวนา ไม่มีใครตัดขาดจากโลกได้หรอก มีแต่รู้ทัน เมื่อรู้ทันมันก็ดับเอง ทุกข์ เรามีหน้าที่ต้องกำหนดรู้ เมื่อรู้แล้วให้ละเสีย ไปไว้มันทำไม การปฏิบัตินั้นไม่ได้เกี่ยวอะไรกับอักขระพยัญชนะ หรือคำพูดอะไรหรอก ที่รู้ว่าตนไม่รู้ก็ดีแล้ววิธีปฏิบัตินั้น ส่วนวินัยก็พยายามดูเป็นแบบอย่างเขา เอาแบบครูอย่าง เอาแบบครู เอาแบบอาจารย์ อย่าทำให้ผิดแผกจากท่าน ส่วนธรรมะให้ดูที่จิตของตัวเอง ปฏิบัติที่จิต เมื่อเข้าใจจิตแล้ว อย่างอื่นก็จะเข้าใจได้เอง ถ้าเราปลูกความยินดีในเพศสภาวะของตนได้แล้ว ภิกษุทั้งหลายก็จะมีความสุข เยือกเย็น ถ้าตัวเองอยู่เป็นภิกษุแต่ไปยินดีกับเพศอื่น ภาวะอื่น ความทุกข์ก็จะทับถมอยู่ร่ำไป หยุดกระหายหยุดแสวงหา นั่นคือภิกษุภาวะโดยแท้ ความเป็นพระนั้นยิ่งจนยิ่งมีความสุข ถ้ายังประมาณอยู่ก็นับว่ายังไม่ได้รับรสชาดของพระศาสนาแต่ประการใดเลย เพราะสิ่งเหล่านั้นยังเป็นของภายนอกทั้งสิ้น เมื่อพูดถึงประโยชน์ ก็เป็นประโยชน์ภายนอก คือเป็นไปเพื่อสงเคราะห์สังคม เพื่อสงเคราะห์ผู้อื่น เพื่อสงเคราะห์อนุชนรุ่นหลัง หรือเป็นสัญลักษณ์ทางศาสนวัตถุ ส่วนประโยชน์ของตนที่แท้นั้น คือการพ้นทุกข์ จะพ้นทุกข์ได้ก็ต่อเมื่อรู้ จิตหนึ่ง การไม่มีเสียงพูดการไม่พูดก็ดีเหมือนกัน เมื่อไม่พูดก็ไม่มีโทษทางวาจา แต่ว่าที่หยุดพูดกันได้นั้น เป็นไปไม่ได้หรอก นอกจากพระอริยบุคคล ผู้เข้าถึงนิโรธสมาบัติขั้นละเอียด ดับเวทนาเท่านั้นแหละที่จะไม่พูดได้ นอกนั้นพูดได้ทั้งวันทั้งคืน ยิ่งพวกที่ตั้งปณิธานว่าจะไม่พูด นั่นแหละยิ่งพูดมากกว่าคนอื่น เพียงแต่ไม่ออกเสียงให้ผู้อื่นได้ยินเท่านั้นเอง

สาธุสาธุสาธุ

น้อมกราบสาธุ สาธุ สาธุ

สาธุ สาธุ สาธุค่ะ🙏🏻🙏🏻🙏🏻

น้อมกราบหลวงปู่ดู่ สาธุ สาธุ สาธุเจ้าค่ะ

7.57 ศ.4/10/67 🙏🏼🙏🏼🙏🏼 พบหลวงพ่อกวย ตลิปแรกของวัน

เหตุผลที่ไม่ให้ดาวน์โหลด?

🙏🙏🙏

สาธุๆๆขอให้ครอบครัวมือต่ความสุขโรคภัยใข้เจ็บอย่าใด้มาเบืยดเบืยนขอให้ใด้โชคลาบเงินทองไหลมาหลวงพ่อปานวัดบางนมโคหลวงพ่อฤาษืลิงดำ

น้อมกราบอนุโมทนาสาธุสาธุสาธุเจ้าค่ะ

Thank you so much for sharing his wisdom kha! 🙏🙏🙏❤️

หลักพรหมวิหาร4 เมตตา กรุณา มุทิตา อุเบกขา นะสิวัง พรหมา มะอะอุ 🙏🙏🙏

ขอบคุณหมอบีมากค่ะ ที่ช่วยถ่ายทอดธรรมที่เข้าใจยากให้เข้าใจโดยง่าย

สาธุๆๆ

าธุๆๆ

สาธุสาธุสาธุ

หลวงปู่ลูกอยากสวดมนต์จะไม่มีใครมาแกล้งลูกใช่มั้ยเจ้าคะ🙏🙏🙏💐

สาธุอนุโมทนาบุญกับทุกท่านครับ

กราบสาธุ

🙏ขอบคุณค่ะเสียงชัดแต่ไม่ค่อยเสียงเหมือนคุณหมอบีค่ะ(สำหรับเรา)ฟังแล้วกราบพ่อแม่ครูอาจารย์สาธุสาธุสาธุ🙏🙏🙏

รักสิ่งศักดิ์สิทธิ์ชีวิตของลูกอยู่เพื่อกตัญญูเพื่อทุกพระองค์เพื่อโลกทิพย์เป้าหมายของลูกคือพระนิพพาน.ต่อให้เอาเงินแสนล้านมาแลกลูกก็ไม่เอา.ขอแค่มีอยู่มีกินไม่อดไม่อยากจนถึงวันนั้นลูกก็ดีใจเเล้วจ้าค่ะ💐🥰💐💐💐🙏🙏🙏❤❤❤❤

ได้รับฟังโดยบังเอิญ..ดีมากครับ ฟังจนจบ..สาธุ

มีคุณค่ามากๆ ในสิ่งที่คุณบีสื่อมา ใจความพระศาสนาล้วนๆ ถูกเผง ชนิดที่ว่าทุกพยางค์ เข้มข้นซื่อตรงต่อมรรคผลนิพาน

สาธุๆ