วีดีโอ

Panie Krzysztofie, czy może pan powiedzieć parę zdań o panu Marcelu Łozińskim?

Film o Osieckiej był beznadziejny. Nie dało się tego oglądać

Chętnie usłyszałbym przemyślenia (a może nawet wspomnienia) na temat Luchino Viscontiego. W wywiadach często przewija się wątek "Geparda" jako jednego z ulubionych filmów K. Zanussiego.

Bareizm to neologizm Kutza. To taka złośliwość względem twórczości Barei, której nie akceptował.

Serial o Osieckiej to dno

Czy chcemy , czy nie sztuczna inteligencja jest obecna w naszym życiu i przejmuje wiele funkcji. Czesto nie mamy wyboru , tylko musimy jej użyć.

rechot jego unosi się ponad grobami

Szkoda że dźwięk efektowy, ale... Krzysztof Zanussi obroni się nawet w języku migowym ;) Dziękuję, pozdrawiam serdecznie ekipę i Mistrza!

Straszne, straszne i przerażające, że Pan widzi sztuczną "inteligencję" jako coś pozytywnego w naszym społeczeństwie. Aż ciarki przechodzą po plecach.

Katarzyna Nosowska opowiadała kiedyś w wywiadzie, że w latach 90., już jako znana wokalistka, siedziała na jakimś przyjęciu obok Osieckiej. Ktoś wzniósł toast, Nosowska nieśmiało podniosła kieliszek z wódką i tylko umoczyła usta. Osiecka przygląda się jej zdegustowana i mówiąc: "Dzidzia, to się tak robi!" bierze kieliszek i jednym haustem przełyka całą zawartość. To była okropna baba, to, co zrobiła Passentowi i córce jest nie do wybaczenia, nawet jeśli się przyjmie, że artyście, nawet tak wybitnemu, wolno więcej.

❤❤😊😊🎉🎉

❤❤😊😊🎉🎉

Pozostawmy sprawy ich cieniom . Co wspaniałe , zawieśmy w obłoku. Gałęziom powplatajmy niespełnione marzenia . Pozostańmy z łezką na oku.

Jak to miło zobaczyć Pana Profesora "całego na biało"....

Piękny życiorys, dużo zdrowia!

on zapisał sie w pamieci jako sympatyczny staruszek ktory opowiadał ciekawie o filmach jego pasji

Komentarz Raczka ...by się przydał :)

Jeżeli młody Stuhr ma uosabiać polskiego konferansjera to myślę, że szczególnie by się spełnił w Polsce okupowanej przez obce mocarstwo, szczególnie jego żarty smoleńskie są fascynujące, powalające antypolskim przekazem

tym razem błąd, widzę u Pana zdenerwowanie i chce mu Pan przylozyc ALE biorę / lykam wszystko Kaluzynskiego i wszystko Pana co Pan wyrezyseriwal i mowi, a ZK swietnie mowil i pisal o filmach bardzo to wciagajace

Jest tylko dwoje słynnych w Niemczech Dębiczan: Penderecki i Orlowski

Pisowsko-konfederuskie trolle rzuciły się do ataku na panią Holland.

wrazliwiec o wrazliwcu , dobrze ze zawsze sa zbuntowane nietuzonkowe niezywykle odmienne osoby tacy ludzie pokazuja swiat z innej perspektywy, dzis panKaluzynski wysmialby holownie nitrasow ,itp kreatury oraz tecze LGBT i trzaskowskiego znajac jego przesmiewczosc i czarny humor , inni ludzie ina kultura slowa , a tak naprawde to KLASA ,DZIS TO WIDAC LEPIEJ , a co do lewicy na zachodzie jest zupelnie innym glosem niz polska lewcia kawiorowa , tam lewica widzi wyzysk dokladniej i dlatego tak wielu pociaga u nas to zwykle zajecie cwaniakow by dobrze zarobic i sie nie narobic , marks by ich wszystkich przegonil bo to tylko udajace lewice salonowe lwy i ludzie od osmiorniczek w restaracyjkach brukselek i paryzew

dziwie się, że aktor nie mógł się nauczy c kilka kwestii po angielsku ? to nie jest trudne szczególnie dla aktora to powinno być oczywiste

Dlaczego pan tak nie znosi osób homoseksualnych?

Ale to "Zanudzi" było super 😂

Miałem okazję kiedyś fotografować Pana Wojciecha przy tym jego złotym Mercedesie z rejstracją BASIA. Bardzo delikatny acz uśmiechnięty Człowiek - takie wrażenie pozostawiło to krótkie spotkanie.

Uśmiechnięty krytyk, na którego obliczu zawsze błąkało się cierpienie. Tak go zapamiętałem.

Tekst Kałużyńskiego o "Strukturze kryształu". Film Polski "Struktura kryształu" sygnalizuję, być może, wystąpienie nowego nurtu w naszym kinie. Na co od dawna oczekujemy. Film jest debiutem, co oczywiście nie musi oznaczać automatycznie pojawienia się nowości. Nawet przeciwnie, młodzi startujący w naszym filmie stosowali raczej taktykę doszlusowywania, to znaczy, występowali w tonacji modnej i uprawianej(nowa fala nadwiślańska, czyli kłopoty obyczajowe męsko-damskie w ramach fotografii nastrojowej). Uprawia się też debiut fajerwerkowy: by rzucał się w oczy. Krzysztof Zanussi, autor "struktury", nie zrobił ani jednego, ani drugiego. A przecież kto wie, czy wraz z nim nie wkracza do kina pokolenie, czyli ta nowa odświeżająca kategoria, której ducha wywołuje się od lat na próżno, by się objawił. Przychodzi on w formie niespodziewanej: dyskretnej. Może takie jest oblicze owej generacji wyglądanej, wzywanej od dawna, by nam powiedziała, co niesie ze sobą? Bo długo nie było słuchać nic, co by się jasno rysowało w tym względzie. Jako ostatni charakterystyczny "młody" przemawiał w kinie Skolimowski: było to wystąpienie wybuchowe("rysopis","walkower","bariera", wszystko w przeciągu póltora roku), z posłaniem mniej więcej takim: nie mamy miejsca w społeczeństwie, obijamy się na marginesie moralnym, cierpimy na kompleks wojny(że jej nie przeżyliśmy, zazdrościmy i czujemy się pomniejszeni). Tonacja była niespokojna, kokieteryjna i wyzywająca: na granicy anarchizmu, cokolwiek zarażona pozerstwem. Jeżeli z kolei na podstawie "Struktury" wolno snuć jakieś wnioski co do kolejnej generacji, to wygląda ona na kompletne, antypodyczne zaprzeczenie tamtej. I również innych poprzednich. Już sam reżyser jest osobą odmienną. Zanussi nie ma jeszcze 30 lat, lecz stara się nie robić nic, co by rzucało się w oczy. Jest poważny, pogodny, nosi okulary, nie mówi nic jaskrawego i sprawia wrażenie, że zależy mu na tym by go nie zauważono. Aktor który z nim współpracował tak o nim mówi: "Zupełnie inny styl niż nasi reżyserzy. Żadna kurtka zamszowa z zamkiem błyskawicznym, żadna czapka z daszkiem celuloidowym albo tuba z mikrofonem oraz ryki na planie. Tutaj inny świat: reżyser w krawacie, marynarce, ogolony i z życzliwym uśmiechem, cierpliwie wyjaśnia czego sobie od nas życzy". "Nowa generacja techniczna". Czyżby to o nich chodziło? Bo ostatnio weszli na widownię: bez rozgłosu, bez manifestu, nie lansując mody. "Są już nawet dyrektorami" - mówi ktoś do mnie. Co inni, starsi, z pokolenia Cybulskiego, niedbali, malowniczy, z zacięciem awanturniczym - albo owi jeszcze starsi, straceńcy z barykad warszawskich - odnoszą się do owej ostatniej fali podejrzliwie, z odcieniem wzgardy("nie mają romantyzmu") i nawet lęku("z tą swoją rzecziwością: zjedzą nas na zimno"). Czy jednak na pewno o nich chodzi, z okazji "struktury"? Chyba tak, i nawet więcej, o Was, tak jest, o Was, kochani Czytelnicy "Polityki"! Bo oto co mówi sam reżyser: "Robiłem ten film z myślą o tym kręgu osób, które czytają Politykę, o młodej inteligencji naukowej i technicznej". Zaś w jego ustach deklaracja podobna ma inne znaczenie, niż gdy ją wygłasza(zaś często się coś podobnego słyszy) jakiś notoryczny artycha kinowy, z tych co to zawsze siedzieli za kamerą, a tematów szukają w "Życiu Warszawy". Zanussi przyszedł do kina skądinąd: najpierw przez 5 lat studiował fizykę i uzyskał absolutorium; potem wziął się do filozofii. To, co słyszymy w "Strukturze" o budowie materii oraz na temat pojęcia nieskończoności u myślicieli starożytnych i dzisiejszych - mimo, że są to urywki rozmów uproszczone - to wywodzi się z przygotowania, jakie ma reżyser. Zaś kino to był trzeci rozwojowy etap jego drogi życiorysowej, tak że gdy Zanussi mówi o swoim filmie jako skierowanym do nowej generacji technicznej, to nie dlatego, że "podejmuje zamówienie, bo opinia wzywa" (tak zazwyczaj uzasadniają fachowcy z branży: wybór problemu zaangażowanego - oni, którzy potrafią wszystko), ale dlatego, że jest to, po prostu jego własny temat. Jest on zaś zaskakująco prosty(ale tylko z pozoru, jak się zaraz okaże). Można go opowiadać w następującym zdaniu: "Kolega z politechniki, który zrobił karierę naukową, odwiedza drugiego kolegę, który zaszył się na prowincji i usiłuje namówić go, by poszedł w jego ślady; nie udaję mu się to". To wszystko. Film składa się z rozmów w tonie potocznym, w mieszkaniu na prowincji, gdzie nic się nie dzieje. Nikt nie podnosi głosu ani razu i główny moment ożywienia zdarza się, gdy mąż i żona dla śmiechu rzucają w siebie poduszką. Akcja rozpoczyna się przybiciem przyjaciela, który zamierza przekonać Jana, by przeniósł się do miasta, kończy się zaś jego odjazdem, po wielu bezskutecznych nagabywaniach: czyli z końcem filmu jesteśmy w tym samym miejscu co na początku.

Nie mylić z kałożercą.

Nic dodać i nic ująć.

Uwielbiam pana Kałużyńskiego,autorytet ,wiedza , poczucie humoru i nietuzinkowa osobowość to był gość !!!!Kultowe słowa "...panie Tomaszu..." będę słyszał już zawsze

Wszystkiego naj mistrzu❤

Zycze dobrego stanu zdrowia.....byle zachowac.....jasnosc umyslu❤

Bardzo ładnie prowadzi Pan ten kanał, ale po co? Jaką ma Pan motywację?

Panu Kałużyńskiemu podobała się "struktura kryształu". Pisał o tym filmie: "Byłem na "człowieku z hong-kongu" z Belmondo: czego tam nie ma, aż się miga przed oczami i to we wszystkich kolorach - a jednak interesowałem się tylko umiarkowanie. Zaś patrząc na ten Polski film, na temat tak zwanego życia nijakiego, łapię się na tym, że jest mi się trudno oderwać. Skąd się to bierze?" to tylko fragment oczywiście.

Ciekawie nakreślona sylwetka bardzo kontrowersyjnego dziennikarza i krytyka. Od Pana można się uczyć jak formułować oceny ludzi, którzy nam szkodzą, obrażają publicznie bez deprecjonowania ich. To wszystko jest w Pana wypowiedzi o Zygmuncie Kałużyńskim. Brawo. ❤🎉

Świetne!

Ale Pan mu dołożył

Oglądając czasem kanał Tomasza Rączka, często słyszałam wiele pochlebstw skierowanych do ś.p. Zygmunta Kałużyńskiego. Nic dziwnego, pan Raczek wiele mu ma do zawdzięczenia. Pan Zanussi potrafi opowiadać o swoim krytyku ze stoickim spokojem z perspektywy czasu, ale trudno mi uwierzyć, że jego negatywna krytyka nie wywoływała wówczas u pana Krzysztofa żadnych emocji. Nie wiem, czy nawet teraz pan Zanussi jest zupełnie obojętny w stosunku do tej krytyki i jej autora. Potrafi pan jednak panować nad emocjami. Tak na prawdę, jaki był pana cel, kiedy zdecydował się pan mówić o panu Zygmuncie?

WRESZCIE po latach tak wyraźnie zrozumiałem, skąd wzięła się po premierze "Czasu apokalipsy" tak nieprzychylna, w ewidentnym zamiarze "miażdżąca" recenzja Kałużyńskiego tego filmu, który mnie wówczas tak przecież zachwycił! Ech, było się młodym, to i naiwnym... :)

Lutosławski ❤to też szlachectwo artystyczne ❤

Barwy ochronne część 2. Monodram. Występuje Pan Krzysztof "ale ja naprawdę nigdy nie miałem żadnej urazy do Zygmunta Kałużyńskiego × 30" Zanussi. Kurtyna. Klasa (pozostaje). Smuteczek (też).

Świetny wykład z nutą humorystyczną wzbogacający bardzo.

Pan Zanussi jest artystą. Swym działaniem przenika wszystko. Granic materii nie zatrzymuje. Docieka. W głąb ją nam emanuuje. Konsekwencją wizji dokonuje, gdzie każdy siebie poszukuje.

Panie Krzysztofie… żeby Pan był tak ostry wobec innych kolegów i koleżanek. Jedno jest pewne - tym razem nie … zanudzi 😊😊😊

Mistrzu jest Pan wielki nawet w stosunku do wrogów to imponujące i godne człowieczeństwo w pełnym wymiarze dziękuję i serdecznie pozdrawiam

Jeśli Pani wita przede wszystkim Pana Zanussiego to powinna była wspomnieć o tym na samiuteńkim początku...co za faux pas...

w konfrontacji z tym świętoszkiem, trzymałem zawsze stronę złośliwca K.

"trochę licencjonowany opozycjonista", Panie Zanussi, większość swoich filmów zrobił Pan za kasę komunistów, przeciw komunie. Jak to nazwać? Do wyboru dwie odpowiedzi: a. licencjonowany opozycjonista b. listek figowy jz

Uznać przeciwnika właśnie jak pan Zanusii ...to się.PODOBAC ...musi 😁👍.No właśnie.... Potwierdza Pan, iż mimo wad , Zygmunt Kauzynski, był swojego rodzaju prekursorem CELEBRYTY ..bardzo jednak przypadającym do gustu oglądających go widzow , bo pobudzal WYOBRAŹNIĘ 😁 Dlatego bardzo chętnie się GO oglądało i słuchało, bo nawet jeśli przyjąć, że część rzeczy o których mówił, było tylko jego INTERPRETACJĄ..to jednak na tamte czasy bardzo się wyróżniał, na tle szarego PRL i bez dwóch zdań ma to zapisane w historii mediów i kultury 😁👍 . . .