24:47
သံသရာထဲက ထွက်ချင်ပြီဆိုရင် ကိုယ်ကျင့်တရားကောင်းဖို့ကလည်း လိုအပ်တယ်။ ကျင့်သုံးရမှာက သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာပဲဖြစ်တယ်။ နှုတ်ကို စည်းကမ်းထားတယ်၊ အလုပ်ကို စည်းကမ်းထားတယ်၊ အသက်မွေးမှုမှာ စင်ကြယ်သန့်ရှင်းတယ် အဲဒါဆိုရင် ကိုယ်ကျင့်သီလကောင်းပြီ။ ဒီအခါမှာ ကိုယ့်သီလကို ပြန်ပြီး သုံးသပ် ဆင်ခြင်ကြည့်လိုက်ရင် ဝမ်းမြောက်မှု ဖြစ်လာရမယ်၊ ဝမ်းမြောက်မှု ဖြစ်လာရင် ပီတီဆိုတဲ့ နှစ်ချိုက်မှု ပေါ်လာမယ်၊ ပီတီ ပေါ်လာတဲ့ အခိုက်အတန့်လေးဟာ ကိုယ်ရော စိတ်ရော ငြိမ်းချမ်းတယ်၊ ကိုယ်ရော စိတ်ရော ငြိမ်းချမ်းသွားတာကို ပဿဒိလို့ ခေါ်တယ်။ ဒီအခါမှ သုခဆိုတာ ဖြစ်ပေါ်လာရတယ်။ ချမ်းသာမှု ရလာပြန်တယ်။ ချမ်းသာရင် ဘာဖြစ်လဲဆိုတော့ ချမ်းသာတဲ့ ပုဂ္ဂိုလ်ရဲ့ စိတ်ဟာ တည်ငြိမ်တယ်၊ သမာဓိရလာတယ်လို့ ဆိုတယ်။ သီလစင်ကြယ်တဲ့အခါ သမာဓိကို ဘယ်လောက် အကျိုးပြုနိုင်တယ်ဆိုတာကို ဆရာတော်ဘုရားက ရှင်းလင်းဟောကြားထားတာကို တွေ့ရပါတယ်။
38:56
ဒီလို သမာဓိရလာတဲ့အခါ အမှန်အတိုင်းမြင်သိတဲ့ ယထာဘူတဉာဏဒဿနဉာဏ်ကို ရရှိလာပါတယ်။ သီလကို အခြေခံပြီးကျင့်ရင် သမာဓိ အလွယ်တကူ ထူထောင်နိုင်တယ်လို့ ဆိုထားတာပါ။ နောက်တဆင့်က ဝိပဿနာကို ဘယ်လို စတင်အားထုတ်ရလဲ ဆိုတာကို ဆက်လက် ရှင်းလင်း ဟောကြားထားပြန်ပါတယ်။
40:55
ဝိပဿနာ စတင်အားထုတ်တဲ့ ပုဂ္ဂိုလ်ဟာ သုတမယဉာဏ်အနေနဲ့ သိထားရမှာက ပရိညာသုံးမျိုးဆိုတာရှိပါတယ်တဲ့။ ပရိညာဆိုတာ ပိုင်းပိုင်းခြားခြား သိမြင်ခြင်းကို ဆိုလိုပါတယ်။
51:59
တရားကို သိတယ်ဆိုတာ သဘာဝလက္ခဏာရှုထောင့်ကပဲ သိရတယ်ပေါ့။ အဲဒီတော့ ဝိပဿာနာတရား အားထုတ်ပြီဆိုလျှင် ဒီသဘာဝလက္ခဏာတွေကို မြင်ဖို့လိုတယ်လို့ ဆိုပါတယ်။ တရားအားထုတ်တဲ့အခါ မြင်ရင် မြင်တယ်လို့ မှတ်၊ ကြားရင် ကြားတယ် မှတ်လို့ ဆိုကြာတာဟာ ဒီ သဘာဝလက္ခဏာတွေကို ထင်ရှားလာအောင် လေ့ကျင့်ခိုင်းနေတာလို့ ဆိုပါတယ်။ စိတ်နဲ့ အာရုံနဲပ လေ့ကျင့်ပြီး ဒီ သိစရာတွေ သိအောင်လုပ်နေတာဟာ ဝိပဿနာအတွက် ဖောင်ဒေးရှင်း အခြေခံအုပ်မြစ် ချနေတာနဲ့ အတူတူပဲလို့ ဟောကြားထားပြန်ပါတယ်။