วันหนึ่งในป่าใหญ่ มีเต่าตัวหนึ่งชื่อว่า ต๋อง ต๋องเป็นเต่าที่ชอบฝันกลางวันมาก วันๆ นึงมันจะนอนใต้ร่มไม้แล้วก็จินตนาการว่าตัวเองบินได้เหมือนนก
“ถ้าฉันบินได้นะ จะบินไปเที่ยวทั่วโลกเลย” ต๋องพูดกับตัวเอง
วันหนึ่งขณะที่ต๋องกำลังฝันกลางวันอยู่นั้น ก็มีนกน้อยตัวหนึ่งชื่อว่าน้อยบินมาเกาะกิ่งไม้ใกล้ๆ
“สวัสดีจ้ะ” น้อยทักทาย
“สวัสดีจ้ะ น้อย” ต๋องตอบ
“หนูเห็นพี่ต๋องนั่งมองฟ้าอยู่ตั้งนานเลย พี่ต๋องอยากบินเหมือนหนูเหรอคะ?” น้อยถามด้วยความสงสัย
ต๋องพยักหน้าอย่างรวดเร็ว “อยากมากเลยน้อย แต่ฉันไม่มีปีกนี่นา”
น้อยหัวเราะคิกคัก “พี่ต๋องอย่าเพิ่งเสียใจไปเลยค่ะ แม้พี่ต๋องจะบินไม่ได้ แต่พี่ต๋องก็มีความสามารถพิเศษที่หนูไม่มีนะ”
“อะไรเหรอ?” ต๋องถามด้วยความสงสัย
“พี่ต๋องแข็งแรงมากเลย หนูอิจฉาพี่ต๋องจังที่สามารถแบกบ้านหลังใหญ่ได้” น้อยพูดพร้อมกับชี้ไปที่กระดองของต๋อง
ต๋องยิ้ม “แต่หนูบินได้นะ หนูสามารถบินไปดูโลกกว้างได้”
น้อยพยักหน้า “ใช่ค่ะ หนูก็ชอบบินไปเที่ยวที่ต่างๆ แต่พี่ต๋องก็มีโลกของพี่ต๋องที่สวยงามไม่แพ้กันนะ”
ต๋องนิ่งคิดตามคำพูดของน้อย แล้วก็ยิ้มออกมาเบาๆ “ขอบคุณนะน้อย ที่ทำให้ฉันเข้าใจ”
ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ต๋องก็มีความสุขกับชีวิตของตัวเองมากขึ้น มันไม่จำเป็นต้องบินเหมือนนก แต่มันก็มีความสุขกับการใช้ชีวิตอยู่บนพื้นดิน และทุกครั้งที่มองขึ้นไปบนฟ้า ต๋องก็จะนึกถึงน้อย และยิ้มให้กับความสุขเล็กๆ น้อยๆ ของตัวเอง
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ทุกคนมีความสามารถพิเศษที่แตกต่างกันไป ไม่จำเป็นต้องเหมือนคนอื่น และการมีความสุขนั้นไม่ได้ขึ้นอยู่กับสิ่งที่เรามี แต่ขึ้นอยู่กับการรู้จักพอใจในสิ่งที่เรามี