Zamanın kendi ipliğinde duran bir bilge,
Ayak sesleri yankılanır, unutulmuş bir mahzende.
Ruhumu sarmalayan zincirler, paslı ve ağır,
Ama her adımda bir kilit kırılır, yavaş yavaş.
Hayat dediğin bir ilmek, düğüm üstüne düğüm,
Soluğum kesilir ama devam ederim, çünkü yüküm.
Karanlık bir kuyu, ama dibinde yıldızlar,
Düşmek bir seçim değil, bir mecburiyet bazen.
Bir aynaya bakarım, çatlakları sayarım,
Her biri bir hikaye, her biri bir yara.
Ama o yaralar anlatır kim olduğumu,
Ve kim olmadığımı hatırlatır.
Sözler boğazımda düğümlenir, bir nehir gibi,
Akacak yer bulamaz, taşar, taşırır her şeyi.
Duygular karmaşık, bir labirentin içinde,
Ama çıkış yok, çünkü yolculuk bu karmaşada gizli.
Adımlarım yankılanır, gece boşluğunda,
Her yankı bir çığlık, duyulmayan bir sessizlik.
Sokak lambaları titrer, hayatın nabzı gibi,
Ama o nabız zayıf, bir nefes kadar ince.
Kırılmış taşlar, asfaltın üstünde bir hikaye,
Her çatlak bir anı, her iz bir hatıra.
Geçmişin hayaletleri peşimde dolaşır,
Ama ben geriye bakmam, çünkü önümde bir uçurum var.
Zaman bir düşman, sürekli yarış içinde,
Ama bu yarışta kazanan yok, sadece kayıplar.
Kelimelerim bir ok gibi, hedefe saplanan,
Ama o hedef ben miyim, yoksa bir yanılsama mı?
Gözlerimde bir yıldız parlamaz artık,
Çünkü yıldızlar düşer, düşmek bir kaderdir bazen.
Ama o düşüşte bir anlam ararım,
Çünkü anlamsızlık en büyük hapistir insan için.
Kül olmuş bir dünya, ama küllerden doğan bir kıvılcım,
O kıvılcım benim, karanlığın ortasında bir ışık.
Ama o ışık titrek, çünkü rüzgar güçlü,
Ve rüzgar hayatın kendisi, durdurulamaz bir güç.
Her nefes bir mücadele, her an bir savaş,
Ama bu savaşta silah yok, sadece kelimeler.
Ve o kelimeler bir silah kadar güçlü,
Çünkü bir zihin değişir, bir dünya değişir.
Karanlık bir vadide yürürken bulurum kendimi,
Ama o vadi benim, içimdeki boşluk kadar derin.
Ve o boşlukta yankılanan tek şey,
Kendi sesimdir, beni takip eden bir gölge gibi.
Kelimeler zincirlenir, bir kafeste dans eder,
Ama o dans bir özgürlük, bir başkaldırı.
Ve o başkaldırı benim, susturulamaz bir melodi,
Çünkü melodiler ölmez, sadece yankılanır.
Geceye karışır sesim, bir rüzgar gibi,
Her köşeye dokunur, her çatlağa sızar.
Ama o ses benim değil, çünkü kaybettim,
Kendi sesimi, kendi hikayemi, kendi gerçekliğimi.
Yolun sonu görünmez, çünkü yol sonsuz,
Ama o sonsuzluk bir illüzyon, bir serap.
Ve o serapta kaybolurum, çünkü kaybolmak,
Bulunmanın bir ön koşuludur bazen.