*८-१-२०२५ - माझं अनाहत, अनाहताबाबत*
बोलता बोलता अनाहता बारा वर्षांची झाली. अजूनही मला आणि उल्काला तो दिवस आठवतो जेंव्हा आम्हीं 'चिमणीला' पहिल्यांदा बघितलं तो दिवस आजही ताजा आहे. तेंव्हा मी सौदीत होतो. बारा वर्षे झाली - एक तप. मोठा काळ? हो आणि नाही. लहान मुलं लवकर मोठी होतात हे खरं. ते रडणं हळू हळू कमी होत जातं आणि मग शब्द येतात. मग हट्ट. मग प्रत्येक गोष्टीची 'पहिली पण' . पालथं पडणं, उभं राहणं, पाहिलं पाऊल, पहिलं आजारपण. शाळेचा पहिला दिवस. मग हट्ट बदलतात. सायकल पाहिजे.
दोन दिवसांपूर्वी तिला ज्या गोष्टी हव्या होत्या त्या शोधल्या - उल्काने अन तिने गावभर. इंटरनेटवर काहीतरी बघायचं अन ते शोधायचं. सापडल्या त्या वस्तू - सिटी सेंटर मॉल मध्ये. सर्व गोष्टी - स्टेशनरी आयटम्स - घेतल्या. अत्यंत महाग. साधारण पंधराशे रुपये खर्च. पण 'नातीच्या' लाडासाठी काहीही ..
आजची थिम 'मैत्रिणींबरोबर बाहेर जाणं, खेळणं, खाणंपिणं'. मी सकाळी तिला आजचा प्रोग्रॅम विचारला. तिने ती कसा दिवस प्लॅन करत आहे हे स्पष्टपणे सांगितलं. तिची क्लॅरिटी पाहून आश्चर्य वाटलं मला. मी तिला काळजीपोटी विचारलं की सिटी सेन्टर मॉल मध्ये मी आणि आजी येऊ का बरोबर. माझा उद्देश - तिचे फोटो काढणे, तिच्याबरोबर क्वालिटी टाइम पास करणे, तीला कंपनी देणं वगैरे. मला वाटलं होतं की ती सहज हो म्हणेल. पण ... ती नाही म्हणाली. ती म्हणे - बाबा तुम्हीं यायचं नाही. मी मैत्रिणींबरोबर जाणार आहे. माझं मन क्षणभर खट्टू झालं. कारण मुलं मोठी झाली की, साधारणपणे पंधरा वर्षांनी, त्यांना मोठ्यांची कंपनी नको असते. मग सहवास कमी. सहवासात प्रेम असतं. त्याला ओहोटी लागते. हल्ली मुलं लवकर मोठी होतात याचा अनुभव आत्ता आला - तिला आजी बाबांच्या ऐवजी मैत्रीण प्रिय होती. अनाहता तीन वर्षे आधीच मोठी झालेली आहे. ती स्व तंत्र झाली आहे. काळाचा महिमा अगाध. मी सावरलं स्वतःला. नवं वास्तव स्वीकारलं. बारा वर्षे किती चटकन निघून गेली. शाररिक आणि मानसिक मोठं होणं - नातवंडांचं आपण बघत असतो आणि आश्चर्यचकित होतो.
काळ पुढे जात आहे - फास्ट. मुलं पटकन मोठी होतात पण आज मला वाटतं की 'मुलांनी - नातवंडांनी मोठं होऊच नये'. अनाहता माझ्या पाठीवर पाय देते, उल्काला बिलगते हे सगळं असंच असावं - कायमस्वरूपी. मुलं मोठी झाली की 'दूर' जातात. परिणाम - आपण एकटे.
८-१-२०१५ - मी सौदीला असतांना तिला लिहिलं होतं -* प्रिय चिमणी , अनाहता
आज तुझा बर्थडे आहे. तुझ्यामुळे व दादामुळे घर 'बडबड' करायला लागले. मला तुझी खूप आठवण येते. दादू Saket Mankar), आजी ( Ulka Mankar), आई, दादा तुला गिफ्ट्स देतील. आज्जी व आईला फोटो वीडीओ काढायला सांग. मी इंडियात नाही त्यामुळे तुझ्या फोटोंची आबाळ होता कामा नये. आज जास्त मजा कर. सर्वांकडे हट्ट कर. तुला बर्थडे निमित्ताने खूप शुभ-इच्छा. लवकर मोठी होऊ नको. तू लहानच छान आहे.
बाबा ( Pravin Mankar)*
आज सगळं आठवत आहे - रॅन्डमली - फेसबुकमधल्या माझ्या मेमरीज चेक केल्या. अत्यंत सुंदर कोलाज बघायला मिळाला. स्मरणातली अनाहता - प्रत्येक वर्षाचा पोस्ट केलेला वाढदिवस बघितला. रम्य ते बालपण. पॉवर ऑफ फेसबुक - अनुभवली. मी सातत्याने पोस्ट केल्यामुळे ... असो. कालचा कोलाज बघा आणि आजचं सेलिब्रेशन बघा.
*अनाहता - उल्का आज्जी आणि मी खूप आशीर्वाद देतो - बारा वर्षा निमित्ताने. तू छान कंपनी दिली आहे आम्हां सर्वांना. खूप मोठी हो. तू आम्हांस खूप आनंद दिला आहेस*.
आज रात्री तेव्हढं 'पाठीवर पाय दे'. हल्ली तू कंटाळा करते असं आमच्या लक्षात आलं आहे.