ဒီနေ့ခေတ်မှာ ဗုဒ္ဓဘာသာဝင်တော်တော်များများ အထူးသဖြင့်ရှေးလူကြီးတွေကိုယ်တိုင် သက်သက်လွတ်စားရင် ကုသိုလ်ရမယ်လို့ ထင်နေတဲ့လူတွေ အတော်များပြားလို့နေပါတယ်။ တစ်ချို့ဆိုရင် ငါက သတ်သတ်လွတ်သမားလို့တောင် ဂုဏ်ယူပြီးပြောကြပါသေးတယ်။ ဒါကြောင့် ဒီကနေ့ရဲ့ဗီဒီယိုလေးမှာတော့ ဗုဒ္ဓဘာသာဝင်တွေကြားမှာ အယူအဆ လွဲမှားနေကြတဲ့ သတ်သတ်လွတ်စားခြင်းအကြောင်းကို ဆွေးနွေးတင်ဆက်ပေးသွားမှာ ဖြစ်ပါတယ်။ တကယ်တော့ သက်သက်လွတ် စားခြင်းဟာ ကုသိုလ်ဖြစ်ကျင့်စဉ်တစ်ခု မဟုတ်သလို အကုသိုလ်လည်း မဟုတ်ပါဘူး။ ကုသိုလ်ဖြစ်ခြင်း၊ မဖြစ်ခြင်းက စားတဲ့ အစားအသောက်အပေါ်မှာ မူတည်နေတာ မဟုတ်ဘဲ စားတဲ့အချိန်မှာ ထားရှိတဲ့ စိတ်ထားပေါ်ပဲ မူတည်ပါတယ်။ နှလုံးသွင်းတဲ့ စိတ်သာလျှင် ကုသိုလ်ဖြစ်ခြင်း၊ အကုသိုလ်ဖြစ်ခြင်းကို အဆုံးအဖြတ်ပေးပါတယ်။ ဒါကြောင့် သက်သက်လွတ်စားတဲ့ သူတစ်ယောက်ကို အသီးအရွက်တွေ စားနေရုံနဲ့ ကုသိုလ်ရနေတယ်လို့ ပြောလို့ မရသလို... အသားစားတဲ့ သူတစ်ယောက်ကိုလည်း အသားစားနေလို့ဆိုပြီး အကုသိုလ်ဖြစ်တယ်လို့ ပြောလို့မရပါဘူး။ (၁) သတ္တဝါဖြစ်ခြင်း၊ (၂) သတ္တဝါဟု အမှတ်ရှိခြင်း ( သိခြင်း )၊ (၃) သတ်လိုစိတ် (သေစေလိုစိတ်) ရှိခြင်း၊ (၄) သတ်ရန် (သေစေရန်) လုံ့လပြုခြင်း၊ (၅) ထိုလုံ့လကြောင့်သေခြင်း ဒီလို၅ချက်နဲ့ပြည့်စုံမှသာ ပါဏာတိပါတကံထိုက်တာ ဖြစ်ပါတယ်။ အဲဒီမှာ သတ်လိုစိတ် သေစေလိုသော စိတ်ရှိခြင်း က အရေးအကြီးဆုံးပါပဲ။ အဲ့ဒီအချက်တွေနဲ့ ပြည့်စုံမှ အသားစားခြင်းက အကုသိုလ်ဖြစ်ပါတယ်။ ဒါကြောင့် ကိုယ့်ကြောင့် ကိုယ်စားဖို့ သတ်ပေးတာ မဟုတ်ရင်၊ ကိုယ်က လက်ညှိုးထိုးပြီး စားဖို့အတွက် သတ်ခိုင်းတာ မဟုတ်ရင်၊ ကိုယ့်ကြောင့် ကိုယ်စားတော့မယ့် သတ္တဝါတစ်ကောင် အသတ်ခံရတာ၊ သေသွားရတာလို့ သံသယဖြစ်စရာ လုံးဝမရှိရင် အကုသိုလ် မဖြစ်ပါဘူး။ အဲဒီအချက်သုံးချက်နဲ့ ကင်းလွတ်ရင် ပါဏာတိပါတာကံမထိုက်သလို အဲဒီအသားကို စားဖို့လည်း သင့်လျော်ပါတယ်။ ယေဘုယျကျကျ တွေးကြည့်ရင် သန့်လွန်းပါတယ်၊ အသက်လွတ်လွန်းပါတယ်လို့ ထင်နေတဲ့ အသီးအရွက်တွေမှာလည်း စိုက်စဉ်တုန်းက ပိုးသတ်ဆေးဖြန်းလို့ သေခဲ့ရတဲ့ ပိုးကောင်မျိုးစုံတွေ၊ ရိတ်သိမ်းချိန်မှာ ထိခိုက်သတ်ဖြတ်မိတဲ့ အပင်စားကောင်တွေ စုံလို့ပါပဲ။