បព្វជ្ជា (ការបួស) មានន័យថា បព្វជ្ជាដោយវិធីពោលពាក្យដល់ត្រៃសរណៈ ជាការបព្វជ្ជារបស់សាមណេរ ចំណែកបព្វជ្ជាទាំង៨ វិធី មានឯហិភិក្ខុ (អ្នកចូរមកជាភិក្ខុចុះ) ជាដើម ឈ្មោះថាជាឧបសម្បទារបស់ភិក្ខុ ។
ដូចគ្រាព្រះរាហុលកុមារ ត្រូវព្រះជននី ណែនាំឱ្យទៅទទួលមត៌កពីព្រះដ៏មានព្រះភាគ រួចក៏ដើរតាមព្រះដ៏មានព្រះភាគ ព្រមទាំងពោលវាចាសូមមត៌កថា “ ទាយជ្ជំ មេ សមណ ទេហិ, ទាយជ្ជំ មេ សមណ ទេហិ - បពិត្រសមណៈ សូមទ្រង់ប្រគល់មត៌កឱ្យខ្ញុំព្រះករុណាផងចុះ , បពិត្រសមណៈ សូមទ្រង់ប្រគល់មត៌កឱ្យខ្ញុំព្រះករុណាផងចុះ ” ដូចនេះ ។
ព្រះអង្គស្តាប់ហើយ ក៏ទ្រង់ប្រគល់មត៌ក គឺការបំបួស មានបន្ទូលទៅកាន់ព្រះសារីបុត្រថា “ តេនហិ តវំ សារិបុត្ត រាហុលំ បព្វាជេថ ម្នាលសារីបុត្រ បើដូចនេះ ចូរអ្នកឱ្យរាហុលបានបួសចុះ ” ដូចនេះ ជាដើម។
ម៉្យាងវិញទៀត ត្រាស់ថាធម៌ គឺ ពោធិបក្ខិយធម៌ ៣៧ ប្រការ ជាមត៌ក របស់ព្រះអង្គ ។ បុគ្គលណាបួសដើម្បីប្រយោជន៍ពោធិបក្ខិយធម៌ ឈ្មោះថា ជាធម្មទាយាទ (អ្នកទទួលមត៌កធម៌) ។ ទ្រង់ណែនាំឱ្យបួសដើម្បីប្រយោជន៍ពោធិបក្ខិយធម៌នេះ ដូចដែលបានត្រាស់ក្នុងធម្មទាយាទសូត្រថា ៖
ធម្មទាយាទា ភិក្ខវេ ភវថ, មា អាមិសទាយាទា ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ ចូរប្រព្រឹត្តខ្លួនជាធម្មទាយាទចុះ កុំបីជាអាមិសទាយាទឡើយ ” ដូចនេះ ជាដើម ។
ចំណែកនៅក្នុងរថវិនីតសូត្រ ព្រះបុណ្ណមន្តានិត្ថេរ ត្រូវព្រះសារីបុត្តត្ថេរ សួរដល់គោលបំណង ក្នុងការបួសប្រព្រឹត្តព្រហ្មចរិយធម៌របស់លោក ក៏បានឆ្លើយថា “ អនុបាទា បរិនិព្វានត្ថំ ខោ អាវុសោ ភគវតិ ព្រហ្មចរិយំ វុស្សតិ លោកដ៏មានអាយុ ខ្ញុំព្រះករុណា បានអប់រំព្រហ្មចរិយធម៌ក្នុងសម្នាក់របស់ព្រះដ៏មានព្រះភាគ ដើម្បីដល់អនុបាទិសេសនិព្វាន ” ។