២៥-ឃើញភ័យ
នមោ តស្ស ខ្ញុំសូមគាវរៈ ដល់ព្រះអរហន្ត ទ្រង់បានត្រាសដឹង
នូវញេយ្យធម៌ ដោយឥតមានគ្រូ អាចារ្យណាឡើយ នេះនឹងថ្លាថ្លែង
ពាក្យពេចន៍សំដែង អំពីទុក្ខភ័យ រៀបរាប់ត្រួសត្រាយ ស្រាយនូវសេចក្តី
ចែកជួនតាយាយ នឹងខ្ញុំបាទផង អ្នកដែលមានភ័យ ព្រះទ្រង់សិរី
មានពុទ្ធដីកា ថាជាអ្នកចេះ វិន័យសិក្ខា ក្បួនច្បាប់តម្រា
នៃពុទ្ធបញ្ញត្តិ សង្ឃឬគ្រហស្ថ តែបើធ្វើខុស ពីពុទ្ធឱវាទ
នឹងមានទុក្ខភ័យ ចង្រៃរាតត្បាត ធ្វើឲ្យខូចខាត កុសលផលបុណ្យ
ភ័យផលកល់កើត ព្រោះដើមកំណើត កើតពីអំពើ ដែលយើងបានសាង
ឬខ្លួនបានធ្វើ ទង្វើទាំងនោះ ដឹងច្បាស់ខ្លួនឯង អ្នកប្រាជ្ញបណ្ឌិត
ចេះច្បាប់ប្រាកដ ភ័យខ្លាចខ្លាំងណាស់ ដូចអ្នកភ្លែកភ្លឺ មើលឃើញយ៉ាងច្បាស់
ចំណោតខ្ពស់ណាស់ លើកំពូលភ្នំ យើងអ្នកភ្លែកភ្លឺ អើតមើលពីលើ
ព្រឺព្រួចពេញប្រាណ មិនហ៊ានទៅជិត ថាខ្លួនក្លាហាន ព្រោះអាចនឹងបាន
បើធ្លាក់នឹងស្លាប់ យើងរស់សព្វថ្ងៃ រស់លើផែនដី មានភ័យច្រើនណាស់
បញ្ចក្ខន្ធទ្រឌទ្រោម ជំងឺស្អេកស្កះ រង់ចាំតែម្ចាស់ គេមកយកវិញ
ឃើញភ័យឃើញគ្រោះ និស្ស័យនោះខ្ពស់ ព្រោះរូបមិនទៀង មិនថាក្មេងចាស់
មច្ចុវាសគាង ដូចមេឃផ្គរភ្លៀង មិនទៀងភ្លៀងធ្លាក់ ឃើញភ័យក្រៃលែង
ចុតិនោះឯង គឺជៀសមិនរួច បដិសណ្ឋិត គឺជាទឹកកួច
វិលសងក្របួច កួចលិចរាប់កប្ប តែបើអវិជ្ជា មច្ចុគរគា
កៀងទៅសម្លាប់ ដូចជាសត្វជ្រូក ខំស៊ីឲ្យធាត់ តែគាត់មិនដឹង
គេនឹងកាប់សាច់ ដូចជាមនុស្សខ្វក់ មិនភ័យខ្លាចធ្លាក់ ពីលើភ្នំខ្ពស់
ខ្លួនឈរនៅក្បែរ គេភ័យស្រាវអស់ តែអ្នកខ្វក់នោះ គាត់ឈរធ្វើងើយ
អ្នកជាមនុស្សខ្វក់ សំពត់ប្រឡាក់ គេយកស្លៀកឲ្យ គេថាស្អាតណាស់
មិនងាយរកឡើយ ហូលខ្ញុំទិញឲ្យ ជាហូលលេខ១ តែអ្នកខ្វក់នោះ
មើលមិនឃើញសោះ គិតថាល្អមែន ត្រេកអររីករាយ សប្បាយក្រៃលែង
មិនដឹងខ្លួនឯង សំពត់កង្វក់ ដូចជាសត្វមាន់ ប្រឹងកាយកប់ជាន់
ដើររកចំណី បានឃើញត្បូងពេជ្រ ធំប៉ុនកដៃ តែវាដើរហីរកតែដង្កូវ
នេះហើយអវិជ្ជា ដែលយើងគ្រប់គ្នា ប្រៀបដូចមនុស្សខ្វក់ មិនខ្លាចទុក្ខភ័យ
ស្រាវសាច់ញញ៉ាក់ ជាមួយអន្ទក់ សង្សរវដ្ត អវិជ្ជាដណ្តប់
មនុស្សគ្រប់ស្រទាប់ យកខុសជាត្រូវ យកគុណជាទោស យកសជាខ្មៅ
យកខ្លៅជាមិត្ត បណ្ឌិតជាឈ្នន់ ថ្ងៃនេះទៅមុខ បើចង់បានសុខ
ផុតទុកផុតភ័យ រៀនសូត្រស្តាប់ធម៌ សំភីរាល់ថ្ងៃ សិក្ខាបាលី
វិន័យព្រះពុទ្ធ យើងត្រូវប្រតិបត្តិ ហិរិមត្តេយ្យ បដិបត្តិឲ្យជាប់
វិន័យក្បូនច្បាប់ ឲ្យជាទម្លាប់ ជាប់តាមលំដាប់ ច្បាប់ពុទ្ធបណ្ឌិត។