მიძღვნა მამის ხსოვნას მსუბუქი იყოს ფერფლი თქვენი, წლები გადიან, ეონი გადის, ცა დაშაშრეს, მიწა დაშრიტეს… საყდრის კედლიდან კენჭები და კირი მოცვივა და მერცხლის ძველი ბუდეები. კვლავ გაზაფხულდა. ვზივარ სიპ ლოდზე. დასასრული ჯერ არ დამდგარა. დედა ევდოტი, ჩემი ბავშვობის ერთადეთი მონაზონი, თხას აძოვებდა ჯაგნარებში, ლანდადღა მახსოვს, აქ, გაუქმებულ ამ საყდართან, ხუხულა ედგა, დედაკაცები აკითხავდნენ შებინდებულზე კაბა-ჯუბებში შემალული ჯამ-ტომსიკებით. ერთხელაც გაქრა. თხა რატომღაც ტყვიით დაცხრილეს, ხუხულა დაწვეს და მას აქეთ - ხმა, ჩამიჩუმი. სად ხარ საწყალო, ვიშვიშებდნენ დედაკაცები. ყველა მათ - ვისაც საფლავები არ დარჩენიათ, ვინც საიდუმლო გვირაბებში თიხად ჩაგლისეს ან ვისმა ძვლებმაც ყინულეთის მიწა მოფინა… “აჰა, უფალო, კმა არს ჩვენდა! განსრულდა გვემა! აწ აღარ გვინდა, აწ აღარ გვინდა ხორციელი აღდგომა მკვდრეთით”! ცად გაშვებული ბაბილონის ვეება ჩრდილი ეცემა გუმბათს. დასასრული ჯერ არ დამდგარა. წმინდაო დედა ევდოკია, ხარ ცათა შინა, სასძლო უფლისა საუკუნო ნათელში ბრწყინავ, ზიხარ ნეტარი, სიხარულის ცრემლებით სველი, ხუხულა ყვავის, თხა კიკინებს, ხასხასებს ჯაგი… უთხარი უფალს, სანატრელო, უხრწნელი ბაგით, უთხარი უფალს, აღარავინ აქ აღარ ელის. მთაში მძაფრია გაზაფხული, დიდხანს მოიბრძვის, სანამ თესლიდან დაიძრება პირველი ღივი და სამზეოზე გაოცებით მიმოიხედავს. კვლავ ორთქლავს მიწა. დასასრული ჯერ არ დამდგარა.
"...თუ შეგიმჩნევიათ რა ლამაზია ყველაფერი ნისლში, როდესაც დეტალები მოშორდება და ფორმები გაერთიანებულია...ამიტომ გვიყვარს ყველას ნისლი და ეს ნისლიანი სილამაზე უფრო სინამდვილეა ვიდრე აბსოლიტურად განათებული..."...(ნისლიანი და გამოუკვეთელი ფორმები იდუმალია...იდუმალებაში კი მხოლოდ მას მიჰყვები და იმაზე აღარ ფიქრობ რომ არსებობს კიდევ სხვა გამოკვეთილი ფორმებიც...ამიტომაც მიილტვიან ხელოვანები იდუმალისაკენ:)....)
მოვედით, რათა მათი არსებობით, მათი შემოქმედებით, მათი ღრმა ეროვნულობითა და ამავე დროს დახვეწილი ევროპულობით დავტკბეთ, შევსვათ ისინი და გავმდიდრდეთ სულიერად. და ვისწავლოთ რას ნიშნავს არ იყო ხიხო.
ხმა არა აქვს
მიძღვნა მამის ხსოვნას მსუბუქი იყოს ფერფლი თქვენი, წლები გადიან, ეონი გადის, ცა დაშაშრეს, მიწა დაშრიტეს… საყდრის კედლიდან კენჭები და კირი მოცვივა და მერცხლის ძველი ბუდეები. კვლავ გაზაფხულდა. ვზივარ სიპ ლოდზე. დასასრული ჯერ არ დამდგარა. დედა ევდოტი, ჩემი ბავშვობის ერთადეთი მონაზონი, თხას აძოვებდა ჯაგნარებში, ლანდადღა მახსოვს, აქ, გაუქმებულ ამ საყდართან, ხუხულა ედგა, დედაკაცები აკითხავდნენ შებინდებულზე კაბა-ჯუბებში შემალული ჯამ-ტომსიკებით. ერთხელაც გაქრა. თხა რატომღაც ტყვიით დაცხრილეს, ხუხულა დაწვეს და მას აქეთ - ხმა, ჩამიჩუმი. სად ხარ საწყალო, ვიშვიშებდნენ დედაკაცები. ყველა მათ - ვისაც საფლავები არ დარჩენიათ, ვინც საიდუმლო გვირაბებში თიხად ჩაგლისეს ან ვისმა ძვლებმაც ყინულეთის მიწა მოფინა… “აჰა, უფალო, კმა არს ჩვენდა! განსრულდა გვემა! აწ აღარ გვინდა, აწ აღარ გვინდა ხორციელი აღდგომა მკვდრეთით”! ცად გაშვებული ბაბილონის ვეება ჩრდილი ეცემა გუმბათს. დასასრული ჯერ არ დამდგარა. წმინდაო დედა ევდოკია, ხარ ცათა შინა, სასძლო უფლისა საუკუნო ნათელში ბრწყინავ, ზიხარ ნეტარი, სიხარულის ცრემლებით სველი, ხუხულა ყვავის, თხა კიკინებს, ხასხასებს ჯაგი… უთხარი უფალს, სანატრელო, უხრწნელი ბაგით, უთხარი უფალს, აღარავინ აქ აღარ ელის. მთაში მძაფრია გაზაფხული, დიდხანს მოიბრძვის, სანამ თესლიდან დაიძრება პირველი ღივი და სამზეოზე გაოცებით მიმოიხედავს. კვლავ ორთქლავს მიწა. დასასრული ჯერ არ დამდგარა.
Услышать бы перевод!! Слово его-золото!
udidesi pirovneba
"...თუ შეგიმჩნევიათ რა ლამაზია ყველაფერი ნისლში, როდესაც დეტალები მოშორდება და ფორმები გაერთიანებულია...ამიტომ გვიყვარს ყველას ნისლი და ეს ნისლიანი სილამაზე უფრო სინამდვილეა ვიდრე აბსოლიტურად განათებული..."...(ნისლიანი და გამოუკვეთელი ფორმები იდუმალია...იდუმალებაში კი მხოლოდ მას მიჰყვები და იმაზე აღარ ფიქრობ რომ არსებობს კიდევ სხვა გამოკვეთილი ფორმებიც...ამიტომაც მიილტვიან ხელოვანები იდუმალისაკენ:)....)
რა კარგია :)
ხმას რა ჭირს? ვერ გაასწორებთ?
ვერ გეტყვით, ჩემთან არაფერი ჭირს :(
მოვედით, რათა მათი არსებობით, მათი შემოქმედებით, მათი ღრმა ეროვნულობითა და ამავე დროს დახვეწილი ევროპულობით დავტკბეთ, შევსვათ ისინი და გავმდიდრდეთ სულიერად. და ვისწავლოთ რას ნიშნავს არ იყო ხიხო.