วีดีโอ

Myślę, że można zarówno wsłuchiwać się w swoje potrzeby, jak i korzystać z nowoczesnej wiedzy medycznej. Dla mnie badania krwi to podstawa, a jednocześnie niesamowite źródło wiedzy o stanie mojego organizmu - to taki feedback, który pokazuje mi, że mój sposób dbania o zdrowie jest dobry (albo i nie). Krótko mówiąc, nie przesadzałabym z tym subiektywizmem, lepiej bazować na wielorakich danych.

Dziękuje za te rozmowę 💛

Świetna rozmowa, słuchałam z zapartym tchem!

Od dziewczyny mieszkające we Francji dowiedziałam się, że dziecko można już we wczesnym etapie ciąży poprowadzić, by np. zmieniło położenie. I to właśnie położna wraz z mamą rozmawiają z tym dzieckiem w brzuchu. Ciekawa jestem kiedy w Polsce będzie to dostępne.

Cudownie było się z Państwem spotkać.

Bardzo dziękuję za tę ważną rozmowę!

He, he, he... Rodziłysmy razem 7 lat temu. 😊❤️😁

Super rozmowa🎉

4:38 "mozliwość ratowania dziecka" - no tak, bo po co ratować kobietę, przecież to tylko głupi inkubator i ciepła butelka mleka dla Śfintego P,łoda. 5:35 "bezpieczeństwo dziecka" - znowu, Śfinty Płód i inkubator na niego :P 23:51 oj tak, tresujmy dziewczynki do rozmnażania od urodzenia. Dziewczynki są w końcu, jak już ustaliliśmy w pierwszej części wywiadu, inkubatorami i butelkami z ciepłym mlekiem dla płodu. Nie może być tak, że dziewczynka może nie chcieć być bydłem rozpłodowym. Może nie umieć się podpisać, ale musi umieć urodzić. 31:10 dla "kobiety rodzącej", nie "mamy". Kobieta może być zmuszona rodzić niekochane i niechciane dziecko i nie jest wówczas jego "mamą". Jest przymuszoną do donoszenia płodu kobietą. "Najlepsze dla dziecka i mamy" - znowu, komfort Śfintego Płodu przed komfortem CZŁOWIEKA. Płody nie mają praw człowieka i pacjenta, pamiętajmy o tym. Nigdy płód nie jest ważniejszy od kobiety ciężarnej i rodzącej. 40:40 no dobra, ale jak poród kończy się krzywdą kobiety albo dziecka, to oprócz przytulania położnej wypada również na przykład wypłacić odszkodowanie. 44:10 "zbyt pochopne cesarskie cięcie"? Mają czekać do zgonu? Umówmy się, kobieta nie jest jedynie workiem na płód i urządzeniem do jego obsługi po porodzie. Kobieta ma prawo do stawiania w ciąży i porodzie SWOJEGO BEZPIECZEŃSTWA I KOMFORTU nad płód, płód się da zrobić kolejny. Cała ta rozmowa jest o tym, że dziedzimdgo to, dziedziomdgo tamto.

Dziękuję za tę rozmowę! Jestem w 32. tygodniu pierwszej ciąży, którą prowadzę na Islandii w modelu opieki położniczej. Przygotowywałam się mentalnie do ciąży od nastoletnich lat, bo to było moje wielkie marzenie. Głęboko czułam, że ciąża i poród to całkowicie naturalny proces, a kobiety są do niego genialnie zaprojektowane. Czuję na sobie ciężar pokoleniowej traumy i lęku przed porodem, dlatego niezwykle cieszę się, że mogę się fizycznie odciąć od mojej przerażonej rodziny, która właśnie traktuje ciążę jak "wyrostek robaczkowy", a poród jak całkowicie pasywny proces, na który kobieta nie ma żadnego wpływu. Ja prowadzę ciążę intuicyjnie. Nie miałam żadnego USG, nikt mnie do niego nie zmuszał, nie czułam się na żadnym etapie oceniana przez położną. Bo co by to USG zmieniło? Jedyne co przychodzi mi do głowy, to zdiagnozowanie łożyska przodującego - ale to 1. bardzo rzadkie, 2. niepotrzebny stres na wczesnym etapie ciąży, bo przecież w większości przypadków to łożysko przesuwa się w bezpieczne miejsce wraz z postępem ciąży. Ja byłam cierpliwa i dzięki badaniu Dopplerem i ja i moja położna wiemy, że łożysko jest odpowiednio wysoko i nie stwarza żadnego zagrożenia. Wszystko inne można zbadać po porodzie, jeśli ktoś potrzebuje. Żadna diagnoza w trakcie ciąży nie wpłynęłaby na moją decyzję o jej kontynuowaniu - poza tym, intuicja silnie podpowiadała mi od początku, że wszystko jest dobrze :) Bardzo cieszy mnie możliwość posłuchania tak intuicyjnej, uduchowionej, polskiej położnej. To dla mnie wielka inspiracja, jako że sama rozważam tę drogę kariery.

Świetna i potrzebna rozmowa :)

Bardzo bliskie mi jest podejście Ani do porodów i do kobiet, do ich praw. Bardzo też osobiście gra ze mną temat diagnozy zespołu Downa u dziecka w życiu prenatalnym. U mnie co prawda się potwierdziło, a sama diagnoza nie wzbudziła dużego lęku, natomiast to w jaki sposób została przekazana, co i w jaki sposób zostało mi zaproponowane… myślę, że nie powinno to tak wyglądać. Dziękuję Magdo, Aniu i Natuli - z wielką przyjemnością tego słuchałam. Czekam na więcej!

Cudowne omówienie tematu. Pokazujące aspekty rozwojowe pozwalające zrozumieć reakcje dziecka, ale także dotrzeć do własnych może zamrożonych, wypartych emocji I nieprzezytych strat. Serdecznie dziękuję!❤

U mnie po połogu mega długo utrzymywał się dyskomfort i jakby zwężenie ścian pochwy. Seks był niemożliwy. Dopiero dilatorami Femila udało się powrócić do stanu sprzed porodu.

Spotkanie pełne wrażliwości, bardzo pomocne, bardzo! Dziękuję z całego serca

Bardzo ciekawe uwagi poszerzające horyzonty dziękuję serdecznie

Ciekawa jestem,vczy powstał webinar, co jesli dziecko nie idzie do przedszkola o ktorym wspomniala Pani na koncu:) bardzo sie cieszę, ze odsluchalam tego filmu :)

W niektórych krajach już rodzice nie mają wyboru. We Francji przedszkole / szkoła jest obowiązkowa od 3 roku życia (obejmuje nawet 2,5 roczne dzieci rocznikowo) Dodam tylko, że bez adaptacji bo nie ma tu takiego wsparcia.

Niezwykle wartościowy, merytoryczny, poprowadzony z ogromnym szacunkiem i wrażliwością webinar. Chylę czoła przed prowadzącą.

Polecamy także: Jak pomóc dziecku w adaptacji do przedszkola? ksiegarnia.natuli.pl/webinar/O/jak-pomoc-dziecku-w-adaptacji-do-przedszkola/

Chciałabym wiedzieć ile realnie pęknięć macicy czy rozejść blizny się zdarza bo mimo tych wszystkich informacji dalej sądzę że lepiej mi będzie rodzić samej w domu w moim safe place

I nadal nic nie wiem...

Dziękuję

dziękuję za tą rozmowe, przynosi ulge

No i nadal nie wiem co robić, fajnie się słucha ale nie dowiedziałam się jak temu problemowi zaradzić

Tak! Dokładnie- fundamenty rodzicielstwa bliskości są fantastyczne, tylko za kruche, żeby budować na nich cały dom. Można oprzeć na nich kołyskę, ale potem potrzebna jest orientacja, kiedy dziecko stawia pierwsze kroki. Super. Poczytam chętnie o "nowej dyscyplinie". Choć ja proponuję jako kontynuację RB - "Dialog zamiast kar" i rodzicielstwo dialogu :)

A - i w kwestii NVC - na prawdę pomaga. Tylko też trzeba je rozumieć i nim żyć, nie tylko "klepać". Bo dzieci genialnie chwytają język uczuć i potrzeb. One lepiej znają go niż my, dorośli. Życzę Pani Agnieszko powodzenia z nastolatkiem!

Tak, to ma sens... Tylko ze to czytałam już u Jesper Juula. Nawet chyba jaśniej. Ale generalnie cieszę się, że zaczyna się ruch w kwestii normalizacji "Rodzicielstwa bliskości ", które chyba czasem wymyka się spod kontroli.

Dzien dobry czy mogę do Pani napisać?

Dziękuję za podcast. Rady wydają się skuteczne, ale chyba nie przy moim dziecku, któremu codziennie powtarzamy żeby się ubierał do przedszkola, ma przygotowane rzeczy, ja siedze obok niego cały czas, cały czas czekam aż się ubierze, a on się cieszy pod nosem że mnie denerwuje, chociaż bardzo długo staram się być spokojna (chłopiec 4,5 lata)

Polecamy także rozmowę z Ryszardem Kulikiem w Big Book Cafe Dąbrowskiego 👉bit.ly/Spotkanie_Ryszard_Kulik

Pięknie ❤ jaki spokój i ciepło w głosie Pana Ryszarda 🥰

Super wykład

Bardzo mądry, ciekawy webinar. Super się słucha - konkret.

"adekwatne do wieku od początku jego życia" - klucz i niuans, którego nikt po lewej stronie nie chce uznać

No właśnie zamiast podawac przyklady do polowy podcastu, prosimy szybciej do puenty i porad, które się da zastosować...

Ten podcast to takie pitu pitu. Nic mi to nie dało. Mojego dziecka 3,5 letniego nie da się zostawić samego w pokoju na 10 minut bo zawsze wtedy coś odwali. Rozbierze się i zrobi kupę w maskotki, wyleje picie z bidona, powrzuca moje rzeczy za szafę itp. Przerabianie tych scenariuszy z dzieckiem po 100 razy nic nie daje, a kiedy zaczynam się denerwować i pytać dlaczego zrobił to czy tamto, "wyłącza się" albo śmieje się prosto w nos. Wielokrotnie przekonałam się, że dziecko jest złośliwe, a jedyną sensowną radą psychologów, którą usłyszałam, że w ten sposób domaga się miłości i uwagi. Śpię z nim, nie chodzę do pracy. Mówimy o wyjściu z pokoju na 10 minut celem powieszenia prania czy umycia naczyń. Teraz wiem że to moje potrzeby nie są zaspokojone i stąd ten wkurw. Eureka.

Dziękuję bardzo, słucham kolejny webinar ❤ mama 2.5 latki bardzo bardzo pomocne ❤

❤❤❤❤

Świetny webinar 😊❤

Świetne webinary z Państwem. Szkoda, że tak mało wyświetleń. Każda para powinna tego wysłuchać. 😊

Poprosze o webinar, co zamiast przedszkola

Ale pieknie pani opowiada :)

😊

☺️🧡🌼😽😽😽

Mnie najbardziej frustruje jak nie umiem zapanować nad nerwami syna, czasem mysle, ze zaraz wystawie go za okno. Źle sie czuje z tymi myślami. Boje się o nich bo 3-letni syn okropnie dokucza 9-miesiecznemu, zabiera zabawki, bije, popycha, szczypie...

"Bardzo trudne, bardzo bolesne, fantastyczne" - kradnę tę genialną zbitkę. Brawo Pani tłumaczka.

57:30 The answer is obvious. No adult would accept school coercion! What we do to kids is torture. When adults agree to do things unconscionable... we know we are in Putinland. Fear of omiscient power!

Zròbcie shorty z fragmentow wypowiedzi Shai'a .. to by pomogło rozprzestrzenic się przekazowi 😊

Dziękuje za poruszanie tego tematu. Mam pytanie. Jestem jak najbardziej za wychowaniem bez kar i nagrod. Staram sie wiele przewidywac, ustalam reguly z dzieckiem i rozmawiac. Ogolnie rzecz biorac staram sie stosowac zasady pozytywnej dyscypliny. Jednak co zrobic kiedy nic nie pomaga? Przyklad: umowilismy sie ze po wspolnej zabawie bede miala czas na chwile odpoczynku, dziecko zaczyna mnie zaczepiac, bic: wiec mowie teraz potrzebuje odpoczac po obodziedzie znow sie pobawimy. Po braku reakcji, mowie Stop, nie chce tego, nadal brak reakcji. Wiec w tym momencie mowie: jesli nie przestaniesz to nie bede bawic sie z toba po obiedzie. To "działa". Potem mam wyrzuty sumienia. Jednak w jakie sposob jest dla mnie naturalna konsekwencja to, ze nie mam ochoty sie pozniej bawic. Rozumiem tez, ze jego zachowanie ma jakis powod i jakas potrzeba niezaspokojona za nim stoi. Jednak jesll wcześniej umawiamy sie ze po zabawie bede miala kilka minut dla siebie a on sie na to zgadza to czuje sie wsciekla. Czy jesli w tym momencie dziecko potrzebuje uwagi to powinnam ja zaspokoić? Chyba nie. Prosze o podpowiedź. Co robic kiedy nic nie dziala. Takie sytuacje zdarzaja sie bardzo rzadko i na codzien dobrze dogaduje sie z moim 5 latkiem.