วีดีโอ

çıkayım gideyim urum eline arzuhal vereyim beylerbeyine beylerbeyine kimleri sarayım yar senin yerine gizli gizli sevdalarımız aşikar oldu bize bu ayrılık mehmet mevla'dan oldu çıkayım gideyim bir uçtan uca göstereyim sana be kuzum ayrılık nice kurbanlar keseyim sardığım gece gizli gizli sevdalarımız aşikar oldu bize bu aynlık mehmet mevla'dan oldu

bu şarkıda bile dağlar kardan geçiyor, bağlar nardan geçiyor, gönül yardan geçmiyor. bak zaman geliyor, keklik ovasından, toprak yağmurundan, kahve köpüğünden, yer göğünden, ateş harından, sigara külünden, anne sütünden, baba emeğinden, kardeş kucağından, sevgi emeğinden, ölüm ömründen geçiyor; bu gönül geçmiyor yareninden. Dağlar kardan geçti Bağlar nardan geçti Gönül yardan geçmiyor Halay bar...

Bu zamanda yöneticilik tam bir ateşten gömlek. Büyük bir fedakârlık. Ne kadar birikmiş öfke varsa onlara boca ediliyor. Geçmişten akılda kalan ne kadar kötü yönetici hatıramız varsa bugüne taşıyor ve şimdiki yöneticileri bunları yapabilecek veya yapmış makul şüpheliler olarak görüyoruz. Çoğu yönetici iş ortada kalmasın diye fedakarlıkla bu işleri yapıyor. Başta bunu dememek kadirnâşinaslık olur...

Her ne arar isen Mekke’de,Tekke de arama,içinde ara…

Ya neden uzun ömür sürer kaplumbağalar bilir misin Kasım? Teslim olmuşlarda ondan. Sade yolunu yürür. Acelesi yok ihtirası yok. Eee ihtiras olmayanda vakit bollanır. Hırs daraltır. Hemi vakti daraltır hemi yüreği. Ne der erenler;' hırs sebebi hasarettir.' Ne demek bu hırs insanı çürütür. Çürür mü insan? Çürür elbet. Değil mi ki her şeyin hırsı var. Para hırsı, iktidar hırsı, kadın hırsı, makam ...

İçimde dönen şey insan olmanın binbir türlü çetrefilli yollarına rağmen, insan olmak meselesi ile ne kadar rahatsız olduğumuz üzerine. Bence harbiden zor zanaat insan olmak ayrılıklar diyarı olan dünyada. O yüzden belki de en çok insanlığa dair şefkate ihtiyacımız var. Ama ne yapsak kendimize giydiriyoruz. Ağzımla kuş tutsam yaranamıyorum kendime, nereden mi biliyorum, dışarıda kimse kimseye ya...

Sözleri dinlenirse, deresinden sonra kavağını da yitirmiş, öksüz bir semtin adı olacakmış "Kavaklıdere"... Bunu duyduğumda, Metin Altıok'un "Kavaklar"ını anımsadım: "Ah kavaklar, ah kavaklar Beni hoyrat bir makasla eski bir fotoğraftan oydular Orda kaldı yanağımın yarısı kendini boşlukla tamamlar Omzumda bir kesik el, ki hala durmadan kanar Ah kavaklar, kavaklar!" Sonradan öğrendim ki "Kavaklar...

İnsan…

Karşısındakini bize aksettiren o büyülü levha: ayna… Neler neler görmedi ki insanoğlu senin karşında? Yokluğunda bile buldu seni durgun bir suda, izledi kendini ve âlemi sonsuz bir hayranlıkla. Kendi suretini görme merakındaki insan, tarihin ilk dönemlerinden itibaren durgun suları, cilaladığı volkanik taşları, parlattığı gümüşleri, tunç, bronz ve çelik levhaları ayna olarak kullanmış. Zamanla ...

''Gel dostum. Ilk aklı kendine ver. Yalpalanma yürüdüğün yolda. Günlerce kendine nasihat et. Söz dinliyor mu seni hayata taşıyan damarın. Aldığın nefesin. Ağzından çıkan her kelime, ilk kendi kulağına çarpıyor mu? Attığın adım ne kadar doğru, ne kadar sevecen tebessümün, ne kadar gerçek gülümsemen. Ne kadar doğru bir metaya davranışın, maddeye yaklaşışın. Gör kendini, bil haddini. Ölçünü kendin...

"Yanlış otobüse bindiysen sonuna kadar gitmek zorunda değilsin..." Geçmişte yanlış kararların, davranışların olduysa, geleceğini de zâyî etmek zorunda değilsin. Bir zamanlar size yine çok beğendiğim bir hikayeciği anlatıvermiştim.. Bu hikaye harfi harfine ezberimde olduğu halde zaman zaman yeniden okuma gereği hissederim. Bu tarz menkibeler îmâna kuvvet verir. İnsanı bu zamanın çirkefliğinden, ...

Adamın biri, oğlunu Bağdat’ta yaşadığı söylenen çok arif, âlim bir zâtın yanına verip yetiştirmek istemiş. Anadolu’dan kalkıp âlimin yanına gitmişler. Gittikleri yerde çok hoş karşılanmışlar. İkramlar yapılmış, kahveler içilmiş. Âlim kişi, babayı dinledikten sonra oğluna dönmüş ve şöyle sormuş: “Evladım, bekleyenin var mı?” Genç, “Evet efendim. Köyde beni bekleyen bir nişanlım var” diye cevap v...

Hayatın getirdiği son merhale: delilik. "Rüya mı yoksa gerçek mi?" sorusunun cevabını bilmeden ömür sürmek, insana bahşedilmiş bir iyilik midir? Yoksa, ararken kaybolurcasına bir kopuş mu? Shakespeare'in Hamlet'te acılar içerisinde olsa bile var olmanın asıl mesele olduğunu anlattığı satırları,tarih kubbesinde en çok çınlamış sadalardan biridir: "Olmak ya da yok olmak... İşte asıl mesele bu... ...

Son kuşlarımdı bunlar, dedim telef olmasın...

çiğdem der ki...

Kısa çöp uzundan hakkın alacak...

Aman Ayşem, yaman Ayşem,Dağlar başı duman Ayşem

boşu boşuna...

gece gündüz yok olur, an-ı dem adem de geçer...

Kız çocuğu NAZIM HİKMET

dallarım yaprak döküyor,yüreğim özlem dokuyor...

Ah be, Hiç Haberin Yok Jane Maryam!

''mevlam kulu'' sevdim seni...

Kesildi takatim dizde dermân yok.Bu ne mezhep imiş dinden içerû...

Oy tabip şu yarayı sar sarabilir isen