Pewnego dnia w Birmie, kiedy o. Paweł wracał z jednej ze swoich wypraw
misyjnych w Momblo’, zdziwiony zauważył, że w jednej z wiosek, do
których się zbliżał, jest dziwnie cicho i spokojnie. Kiedy wszedł do niej,
okazało się, że wybuchła tam straszna epidemia. Prawie wszyscy ludzie
zdrowi, bojąc się zarazić, uciekli daleko w góry, a na miejscu zostali tylko
poważnie chorzy, którymi nie miał kto się zająć. Wiele osób już zmarło
i nie miał kto ich pochować. O. Paweł natychmiast postanowił, że zostaje.
Zaczął myć i karmić chorych, a grzebać zmarłych. Widząc jego pracę,
dwóch zdrowych mężczyzn wróciło z gór, żeby mu pomóc. Inni radzili
o. Pawłowi, żeby jak najszybciej uciekał, bo się zarazi. On jednak został
z ludźmi. Przez kilka tygodni opiekował się chorymi, a dzięki jego opiece wielu wyzdrowiało. Kiedy epidemia mięła, o. Paweł poszedł do najbliższego miasta i przyprowadził lekarza, żeby zaszczepił mieszkańców wioski. Chciał zapobiec w ten sposób kolejnym chorobom. Niektórzy
ludzie bali się lekarza i szczepień, nie wiedzieli, co to jest. O. Paweł,
by dodać im odwagi i otuchy, był przy każdej osobie w czasie badania
i szczepienia. Wrócił do siebie na misje dopiero wtedy, kiedy wszyscy byli
zdrowi i zaszczepieni.