O sene küçük Neriman'ın okulunda Geleneklerimiz ve Göreneklerimiz isimli yarışma vardı. Yarışmayı kazanan sınıf, okul yönetiminin sunacağı seçenekler arasından bir ödül seçecekti.Yarışma tiyatroda sahnelenecek bir Geleneklerimiz oyunu ve evimizde yaşattığımız gelenekleri anlatan bir yazı çalışması olacaktı. Yarışmanın süresi bir aydı.Hem derslerine çalışacak hemde yarışmaya hazırlanacaktı.Neriman okul servisinden inip evin kapısına geldiğinde babaannesi onu kapıda bekliyordu.Beraber girdiler eve Neriman üstünü değiştirip çantasını çalışma masasının yanına Vakit kaybetmeden ödevlerini yapmaya başladı.Annesi elektrikli Süpürge ile gürültülü bir halde temizlik yapıyordu.Babaannesi meyve soyup getirdi Neriman'ın masasına koydu ve gidip koltuğa oturdu.Elinde tesbih dua ediyordu her zaman ki gibi.Neriman öyle kaptırmıştı ki kendini akşamın olup babasının döndüğünü bile fark etmemişti.Babasi üstünü değiştirip duşa girip çıktı yatak odalarına girdikten sonra annesi de arkasından girdi odaya ve barışmaya başladılar.Babaanne televizyonu açtı Neriman duymasın diye ama anne ve babası öyle bir kaptırmışlardı ki sesleri televizyonun sesini bastırıyordu.Neriman zar zor ödevini bitirdi.Arada bir annesinin sesini duyuyordu "benim değil senin annen ve gerekeni yapacaksın" diyordu.Neriman duymazdan gelerek babaannesi ile birlikte televizyondaki eğlence programını seyretmeyi tercih etti.Hemen hemen her gün aynı sahne yaşanıyordu.Bir kaç gün sonra Neriman servisten indiğinde Babaannesini kapının önünde göremedi.Zile bastı kapıyı annesi açtı. Hızla çantasını odasına bırakıp mutfağa koştu "babaanneeee" diye bağırarak,ama cevap gelmedi. Ardından annesi "babaannen köye döndü artık orda yaşayacakmış" dedi.Neriman "iyi ama neden? " desede annesi cevap dahi vermedi.Neriman'ın okuluna ve okuldaki yarışmaya odaklanması gerekiyordu. Aklından "nasıl olsa yazın gider görürüm babaannemi" diye düşündü.Son bir hafta kalmıştı yarışmaya.5,4,3 derken yarışma günü çok çetin geçmişti. Çünkü herkes çok sıkı hazırlanmıştı yarışmaya ama kıl payı da olsa Neriman'ların sınıfı kazanmıştı yarışmayı.Okul yönetimi iki seçenek koydular ödül olarak.Ya kır gezisi, ya da huzur evi ziyaretiydi.Neriman ve diğer öğrenciler 1 gün süre istediler karar vermek için.Huzur evinin ne olduğunu ve nasıl bir yer olduğunu öğrendikten sonra karar verdiler.Okul yönetimine Huzur evine gitmek istediklerini Ertesi gün Neriman'ların sınıfı otobüsle önce bir şehir turu yaptıktan sonra Huzur evine geldiler.Huzur evinin görevlileri tarafından gerekli kontroller yapıldıktan sonra sırayla bütün öğrenciler koltuklarda oturan yaşlı amcaların teyzelerin yanına oturup konuşmaya sohbet etmeye başladılar.Herkes bir biriyle sohbet etmeye başladı ama Neriman herkese göz gezdirip boşta kalmış kimseyi bulamayınca boş bir masaya oturup birinin kalkmasını beklemeye başladı.Az sonra bir el omzuna dokunup "sen konuşacak kimseyi bulamadın mı" dedi.Dönüp omzuna elini koyana baktığında gözyaşlarına boğuldu.Çünkü Neriman'ın omzuna elini koyan,annesinin köye döndü artık orda yaşayacakmış dediği babaannesi idi.Az sonra sınıf öğretmenleri Neriman'ın ağladığını görünce merak edip yanlarına gelmişti.Neriman öğretmenine dönüp " öğretmenim geleneklerimizde babaannelerimizi Huzur evine bırakmak da mı vardı.?" diye sordu.Öğretmen " yok kızım ne bizim geleneklerimiz de,ne insanlığımız da böyle birşey yok.