บดินทร์ยืนอยู่หน้าทางแยก พลางครุ่นคิดถึงคำพูดของลุงหมาย เส้นทางเล็กอาจปลอดภัยกว่า แต่ก็ยากลำบาก ส่วนเส้นทางกว้างนั้นดูเหมือนเปิดกว้างรอคอยบางสิ่ง
ก่อนที่เขาจะตัดสินใจ เสียงบางอย่างก็ดังขึ้นจากเส้นทางกว้าง
ซู่มมม...
เป็นเสียงของบางสิ่งที่เคลื่อนไหวอยู่ในความมืด เสียงลากผ่านพื้นหินดังแผ่วเบา แต่ก้องสะท้อนไปทั่วทั้งถ้ำ
บดินทร์ส่องไฟฉายไปยังเส้นทางกว้าง และในชั่วพริบตา…เขาก็เห็นมัน
เงาขนาดมหึมาขยับเลื้อยไปตามทางเดินถ้ำ
มันเคลื่อนตัวช้า ๆ เงาของมันทอดยาวไปในความมืด ร่างกายของมันใหญ่โตเกินกว่าที่มนุษย์จะจินตนาการได้ ผิวของมันดูคล้ายเกล็ดที่สะท้อนกับแสงไฟ แม้จะเห็นเพียงแค่ลำตัวและปลายหางที่กำลังเลือนหายไปในเงามืด แต่บดินทร์ก็รู้ได้ทันทีว่านี่ไม่ใช่งูธรรมดา
มันคือพญานาค
ลมหายใจของบดินทร์สะดุด เขารู้สึกได้ถึงพลังบางอย่างที่แผ่ออกมาจากเงาดำมืดนั้น เป็นพลังที่ทำให้ร่างกายของเขาขนลุกซู่
"พวกเจ้าเห็นเหมือนข้าหรือไม่?" บดินทร์ถามเสียงเบา
ลุงหมายหน้าซีดเผือด "ข้าเห็น...แต่นี่เป็นสิ่งที่ไม่ควรเห็น..."
เพื่อนร่วมทางอีกสองคนถอยหลังอย่างระแวง พวกเขาดูเหมือนอยากจะหนีออกไปจากที่นี่โดยเร็ว
แต่สิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือ มันยังอยู่ที่นั่น
เงานั้นไม่ได้เลือนหายไปทันที มันยังคงขยับช้า ๆ ราวกับรู้ว่าพวกเขากำลังมองอยู่
บดินทร์รู้สึกเหมือนพญานาคกำลังสอดส่องพวกเขา แม้มันจะไม่เผยศีรษะออกมา แต่เขาสัมผัสได้ถึงสายตาที่มองลึกเข้ามาในจิตใจ
ลุงหมายหันมาพูดเสียงเครือ "เราต้องตัดสินใจแล้วว่าเราจะไปทางไหน..."
บดินทร์มองไปยังทางเดินแคบอีกครั้ง หากเงานั้นมาจากเส้นทางกว้าง พวกเขาจะยังกล้าไปต่อหรือไม่?
หรือมันกำลังล่อให้พวกเขาเดินตามไป...?
หมายเหตุ: เรื่องนี้แต่งขึ้นโดยนิทานเถียงนา โดยอิงจากสถานที่จริง คือวัดถ้ำปาฏิหาริย์หรือถ้ำมืดที่ชาวบ้านเรียกกัน ตั้งอยู่ที่บ้านซะซอม อ.โขงเจียม จ.อุบลราชธานี